Λεξιλόγοι στην παρέλαση

[Alexandra]

Συμφωνώ με την Μπέρνη ότι δεν είναι "στερεότυπη, συντηρητική και κοντόθωρη" μια κριτική για τις υπερβολικά κοντές φούστες και τα σκισίματα μέχρι τη λεκάνη και τα δωδεκάποντα τακούνια. Αν συμφωνήσουμε ότι στις μαθητικές παρελάσεις (που θα ήθελα να καταργηθούν, εννοείται), δεν υπάρχει dress code και φοράει ο καθένας ό,τι θέλει, ας βγουν να παρελάσουν και με το μαγιό τους και με τις σαγιονάρες. Αλλά πριν δω τέτοιο γελοίο θέαμα, ξαναλέω ότι θέλω να καταργηθούν όλες οι μαθητικές παρελάσεις.

 

[Hellegennes]

του Ηλία Κανέλλη από τα ΝΕΑ
...
Γι' αυτό πολέμησαν οι πρόγονοί μας. Για να μη ζούμε σήμερα σε στρατόπεδο.

Σίγουρα;

 

[SBE]

Για να βάλω και μια ακόμα διάσταση: και φυσικά κανένας δεν θεωρεί ότι οι αμφιέσεις των παρελάσεων είναι σεξίστικες, ακατάλληλες για εκπαιδευτικό περιβάλλον (και εργασιακό), υποτιμητικές για τις νεαρές μαθήτριες και προσβολή στην αισθητική μας.
Όχι, δεν το λέει κανείς αυτό, γιατί από τη μιά έχουμε τον μισό πληθυσμό που θέλει το οφθαλμόλουτρο και από την άλλη τον άλλο μισό που νομίζει ότι η αξία του μετριέται με το κατά πόσο προσφέρει οφθαλμόλουτρο.

ΥΓ και τώρα πάω στοίχημα ότι οι μισοί αναγνώστες αυτού εδώ με χαρακτήρισαν χωρίς σκέψη γεροντοκόρη

 

[daeman]

...

....................................................
And now for something completely different
....................................................

Right. Now let's see something different and military. Some precision drilling:

All right, stop that, it's silly. And a bit suspect, I think. :glare:

 

[AoratiMelani]

θέλω να καταργηθούν όλες οι μαθητικές παρελάσεις.

Moi aussi.

Επίσης συμφωνώ ότι αφού βγαίνουν να παρελάσουν, βεβαίως εκτίθενται σε κριτική και καθένας έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του. Ορίστε ας πούμε η γνώμη του φίλου μου Θανάση Αναγνωστόπουλου, μεταξύ άλλων.

Τέλος να θυμίσω για όσους διαφωνούν με τη μαθητική παρέλαση (μεταξικό-φασιστικό κατάλοιπο μεταλλαχθέν σε επίδειξη μόδας και καμάρι των παπαγαλοτροφέων γονέων) ότι η αντίσταση είναι απλούστατη και με μηδενικό κόστος: απλώς δεν στέλνετε το παιδάκι σας στην παρέλαση και δεν ανοίγει καμία μύτη (ο γυμναστής συνήθως ρωτάει καμιά βδομάδα νωρίτερα "ποιοι θα έρθουν στην παρέλαση;" γιατί ξέρει ότι αρκετοί την κοπανάνε, όχι από ιδεολογία συνήθως αλλά επειδή φεύγουν τριήμερο ή βαριούνται να ξυπνήσουν πρωί - άλλο σημείο των καιρών και της ειρήνης, παππού Αριστοφάνη αγαπημένε).

Όλα αυτά βεβαίως με την επιφύλαξη ότι θα προτιμούσα να καταργηθεί, αλλά ενόσω δεν καταργείται, έχουμε επιλογές: από το να απέχουμε έως το να παρελάσουμε με σαγιονάρες ή να μουντζώσουμε τους επισήμους περνώντας μπροστά τους.

 

[SBE]

Από τη στιγμή που δεν έχει ακόμα καταργηθεί η παρέλαση μπορεί να χρησιμέψει για να μάθουν οι μαθητές δυο πράγματα- όπως κάθε σχολική εκδήλωση. Όχι να μάθουν να περπατάνε, αυτό δεν το χρειάζονται, αλλά να μάθουν ποιά αμφίεση είναι κατάλληλη για κάθε περίσταση, που είναι μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα.

Πας σε καμιά τράπεζα ή λοιπή υπηρεσία και βλέπεις:
α. άντρες αξύριστους τρεις μέρες, όχι από μόδα, με φόρμες γυμναστικής (!!!!), καρώ πουκάμισα ασιδέρωτα, μαλλιά λιγδωμένα (όχι από μόδα, επίσης), με νυσταλέο ύφος και το τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα (αυτό όχι πιά, αλλά παλιότερα το έβλεπες), αθλητικά παπούτσια ξεχαρβαλωμένα κλπ κλπ. Α, ναι, και να δηλώνουν ότι γραβάτα φοράνε μόνο στο γάμο τους και στην κηδεία τους.
β. γυναίκες με τρεις πόντους μαύρη ρίζα στο ξανθό μαλλί το ξεραμένο μέχρι αηδίας από τις βαφές, τιραντέ μπλουζάκια λες και πάνε στην παραλία, θεόστενα τζήν (τζην!!!), με τον αφαλό έξω, βάψιμο καρνάβαλος, εξώπλατα όχι φορεμένα με σουτιέν εξώπλατο αλλά με το κανονικό, να φαίνεται, και να είναι το μπεζ το ξεχειλωμένο το ένα ευρώ από τη λαϊκή. Κι άμα είναι καμιά παχουλή κυρία να φοράει τρία νούμερα μικρότερα ρούχα και να ξεχειλίζουν τα ψαχνά ενώ αν είναι καμιά που νομίζει ότι είναι κορμάρα, σούπερ σούπερ σούπερ μίνι. Και σαγιονάρες αντί για παπούτσια. Ύφος νυσταλέο και τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα (παλιότερα που επιτρέπονταν αυτά).

Οπότε αντί να το δούμε σαν ευκαιρία να μάθουν τα παιδιά δυο πράγματα και να αποκτήσουν μια αλλαξιά ρούχα που θα μπορούνε ίσως να τα ξαναφορέσουν βλέπουμε φαινόμενα όπως αυτό της φωτογραφίας του σχολείου που η στολή των μαθητριών περιλάμβανε μπότες-στιλέτο μαύρες. Να λέμε πάλι καλά που δεν ήταν πάνω από το γόνατο.

ΥΓ Και φυσικά μια μπλε φούστα ή παντελόνι κι ένα άσπρο πουκάμισο δε νομίζω ότι επιβαρύνει τόσο πολύ τον γονιό που θέλει να πάνε τα παιδιά του στην παρέλαση.

ΥΓ2: δεν είμαι κατά του προκλητικού, αποκαλυπτικού ή λετσέ κλπ ντυσίματος, αλλά κάθε ντύσιμο έχει την ώρα του.

 

[Hellegennes]

Πας σε καμιά τράπεζα ή λοιπή υπηρεσία και βλέπεις:
α. άντρες αξύριστους τρεις μέρες, όχι από μόδα, με φόρμες γυμναστικής (!!!!), καρώ πουκάμισα ασιδέρωτα, μαλλιά λιγδωμένα (όχι από μόδα, επίσης), με νυσταλέο ύφος και το τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα (αυτό όχι πιά, αλλά παλιότερα το έβλεπες), αθλητικά παπούτσια ξεχαρβαλωμένα κλπ κλπ. Α, ναι, και να δηλώνουν ότι γραβάτα φοράνε μόνο στο γάμο τους και στην κηδεία τους.

Αυτό το σαβουάρ βιβρ ντυσίματος στην τράπεζα πού περιγράφεται; Στην Βίβλο; Κυκλοφορώ αξύριστος, συνήθως με γένια τριών-πέντε ημερών από τότε που τελείωσα τον στρατό (το 2004). Φόρμες δεν φοράω έξω αλλά τα ρούχα μου δεν τα σιδερώνω γιατί βαριέμαι. Σπάνια βέβαια είναι ψιλοτσαλακωμένα γιατί φροντίζω να αγοράζω ρούχα που δεν θέλουν πολύ σιδέρωμα -ή καθόλου- και γιατί αν τα απλώσεις και τα διπλώσεις σωστά δεν θέλουν σιδέρωμα. Αθλητικά παπούτσια, ναι. Γραβάτα μόνο στον γάμο μου. Στην κηδεία μου δεν ξέρω.

 

[bernardina]

Συγνώμη για το άσχετο σχόλιο, αλλά κάθε φορά που βλέπω "Λεξιλόγοι στην παρέλαση" μου έρχεται στο μυαλό αυτό το τριπαριστό βιντεάκι :inno:

 

[Palavra]

Ωραία τα ελεφαντάκια :)

Για το θέμα των ρούχων: κι εμένα παλιότερα με ενοχλούσαν διάφορα, μεταξύ αυτών και το ντύσιμο των κοριτσιών στην παρέλαση. Πια πιστεύω ωστόσο ότι ο καθένας μπορεί να φοράει ό,τι θέλει όπου θέλει, αρκεί να μην έχει την απαίτηση να παραβιάσει κανόνες ενός χώρου που για κάποιο λόγο επιμένει στην τήρησή τους, όπως π.χ. να φοράει ξώπλατο στο μοναστήρι. Κινδυνεύει βέβαια ο άλλος να τον κρίνει από την εμφάνισή του, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει κανείς σε μια κοινωνία. Ιδίως σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, νομίζω πως το έξαλλο, αν θέλετε, ντύσιμο συχνά συνδέεται και με «έξαλλη» συμπεριφορά, με τρόπο αρνητικό. Ωστόσο, αν η άλλη δεν πειράζει κανέναν, ας έχει ό,τι συμπεριφορά θέλει στην ιδιωτική της ζωή. Σχετικό: SlutWalks.

Κατά τα λοιπά, κτγμ καλά κάνουν τα κορίτσια και φορούν μίνι, ας φορέσουν ό,τι θέλουν. Εξάλλου, τέτοιου είδους παραβιάσεις της κοινωνικής νόρμας, αν το θέσουμε και έτσι, δίνουν και αφορμή για τα καλύτερα κουτσομπολιά ;)

 

[Hellegennes]

Καταπληκτική σεκάνς για την οποία τότε είχαν γραφτεί πάρα πολλά -όχι θετικά-, όπως και για την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων (επίσης του Ντίσνεϋ). Αυτή η σκηνή οφείλει εν μέρει την ύπαρξή της σε μια παρόμοια σεκάνς της Φαντασίας, που είχε γυριστεί έναν χρόνο νωρίτερα (1940). Η σεκάνς παρουσίαζε ελεφαντίνες να βγάζουν φούσκες απ' τις προβοσκίδες τους υπό την μουσική του Πονκιέλι (Ο Χορός των Ωρών). Και τις δυο σεκάνς -του Ντάμπο και της Φαντασίας- είχε δημιουργήσει ο Χάουαρντ Σουίφτ.

Ο Ντισνεϋολόγος σας :)

 

[nickel]

Η σεκάνς παρουσίαζε ελεφαντίνες να βγάζουν φούσκες απ' τις προβοσκίδες τους υπό την μουσική του Πονκιέλι (Ο Χορός των Ωρών). Και τις δυο σεκάνς -του Ντάμπο και της Φαντασίας- είχε δημιουργήσει ο Χάουαρντ Σουίφτ.
Ο Ντισνεϋολόγος σας :)

Η πλάκα είναι ότι το Χορό των ωρών του Πονκιέλι δεν τον έμαθα ούτε από τη Φαντασία (που δεν την είδα βέβαια σε πρώτη προβολή — κι ας μην ακούτε τι λένε οι κακές γλώσσες) ούτε από το Τρίτο (το οποίο είχε ήδη ιδρυθεί όταν ήμουν μικρός). Τη χαρακτηριστική μελωδία του Χορού την έμαθα από ένα αμερικάνικο σουξεδάκι του 1963: Hello Muddah, Hello Fadduh (A Letter from Camp)

Ο σιξτιλόγος σας

 

[daeman]

...από ένα αμερικάνικο σουξεδάκι του 1963: Hello Muddah, Hello Fadduh (A Letter from Camp)
Ο σιξτιλόγος σας
...

Ευχαριστώ, είχα να το ακούσω από πιτσιρικάς! :)
Και δεν το 'χα ψάξει στα ιντερνετοσόκακα, το 'χα ξεχάσει.

 

[SBE]

Μα φυσικά δικαίωμα του καθενός είναι να φοράει ό,τι θέλει.
Όμως να μην ξεχνάμε ότι η κοινωνία (προφανώς όχι η ελληνική που σφύζει από ελευθερία, ναι, ειρωνικά το λέω) επιβάλλει κάποιου ενδυματολογικούς κανόνες. Π.χ. ντύσιμο για δουλειά γραφείου: κουστούμι και γραβάτα. Ντύσιμο για δουλειά σε συνεργείο αυτοκινήτων: φόρμα. Αν πήγαινα στο γιατρό κι ο γιατρός εμφανιζόταν με σορτς και φανέλλα αμάνικη για να με εξετάσει, η πρώτη μου σκέψη θα ήταν ότι δεν παίρνει πολύ σοβαρά το επάγγελμά του. Ομοίως αν πήγαινα σε ένα συνέδριο κι ο κύριος ομιλητής εμφανιζόταν με πουκάμισο παρδαλό, ξεκούμπωτο και βερμούδα θα σκεφτόμουν στην καλύτερη ότι ο εκκεντρικός καθηγητής αποτρελλάθηκε. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα προκαταλήψεων αλλά συμβάσεων.
Μια φίλη από Λονδίνο είχε εργαστεί για ένα διάστημα στην Ελλάδα σε μια υπερκαραγιάπικη εταιρία και μου είχε πει ότι οι συνάδερφοί της ντύνονταν πολύ ακριβά και περιποιημένα, αλλά ακατάλληλα για γραφείο, πιο πολύ για βραδινή έξοδο. Το έχω παρατηρήσει αυτό κι εγώ (όταν δεν παρατηρώ άλλες προσβολές της αισθητικής).
Μπορεί να είμαι φαινόμενο, αλλά μεγάλωσα σε σπίτι που η μόδα ήταν σε πρώτη παράταξη λόγω του επαγγέλματος της γιαγιάς μου, το οποίο άσκησε κυρίως εκτός Ελλάδας, με μητέρα που μέχρι τα 30 δεν ζούσε στην Ελλάδα και δεν ζω στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια. Προφανώς οι ενδυματολογικές επιλογές μου δεν είναι αυτές της μέσης Ελληνίδας.
Από κει και πέρα, το πρόβλημά μου δεν είναι οι κοντές φούστες. Τα μικρά παιδιά φοράνε κοντές φούστες από την εποχή των προγιαγιάδων μας. Και σε περιόδους σχετικής μόδας όλες φοράγανε μίνι, αν και όχι όλες το ίδιο κοντό. Το ζήτημα δεν είναι το μήκος της φούστας αλλά το σύνολο της αμφίεσης.
Και σε τελική ανάλυση, δεν χρειάζεται να αποφεύγουμε το πραγματικό θέμα, είναι γνωστό παλαιόθεν:

Αλλά το παιχνίδι αυτό έχει και τους κανόνες του, όπως κι η αισθητική έχει τους κανόνες της.
Και πόσο αθώα είναι η δασκάλα που πηγαίνει στη δουλειά ντυμένη όπως είδαμε προχτές; Τόσο ξεκομμένη από την κοινωνία είναι που δεν ξέρει ότι το ντύσιμό της είναι καταλληλότερο για τις ώρες που δεν εργάζεται στο σχολείο;

Και πώς να το κάνουμε, εγώ ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με μανάδες επηρεασμένες από το φεμινιστικό κίνημα και όλη αυτή η νοοτροπία που αναπτύχθηκε τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα (επιστροφή στις παραδοσιακές ανατολίτικες αξίες), μου είναι ακαταλαβίστικη.
Όσο για τους Έλληνες, τι να κάνουμε, ένας ατημέλητος, αξύριστος, λιγδιασμένος και κακόγουστος άντρας μου δημιουργεί αρνητική προδιάθεση.

 

[Hellegennes]

Μα φυσικά δικαίωμα του καθενός είναι να φοράει ό,τι θέλει.
Όμως να μην ξεχνάμε ότι η κοινωνία (προφανώς όχι η ελληνική που σφύζει από ελευθερία, ναι, ειρωνικά το λέω) επιβάλλει κάποιου ενδυματολογικούς κανόνες.

Nope. Άσε που είσαι 100% φάουλ στο θέμα "ελληνική κοινωνία ό,τι να 'ναι - ξένες κοινωνίες πιο κανονιστικές". Ποτέ των ποτών δεν θα πήγαινες σε όπερα στην Ελλάδα φορώντας τζηνάκι και μπλουζάκι, όπως πήγαινα στην Αγγλία, κάτι που ανέκαθεν με ενοχλούσε στην Ελλάδα. Αυτή η δηθενιά του dress code υφίσταται στο εξωτερικό σε μικρότερο βαθμό (τουλάχιστον στην χώρα που κατοικείς).

Αν πήγαινα στο γιατρό κι ο γιατρός εμφανιζόταν με σορτς και φανέλλα αμάνικη για να με εξετάσει, η πρώτη μου σκέψη θα ήταν ότι δεν παίρνει πολύ σοβαρά το επάγγελμά του. Ομοίως αν πήγαινα σε ένα συνέδριο κι ο κύριος ομιλητής εμφανιζόταν με πουκάμισο παρδαλό, ξεκούμπωτο και βερμούδα θα σκεφτόμουν στην καλύτερη ότι ο εκκεντρικός καθηγητής αποτρελλάθηκε. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα προκαταλήψεων...

Αυτό ακριβώς είναι. Ποιος ακριβώς υπέγραψε τις συμβάσεις που λες, ποιοι συμφώνησαν και με βάση ποια λογική; Η μόδα, άλλωστε, δεν διέπεται από κάποια λογική. Αν πήγαινες να σε εξετάσει ένας γιατρός του 19ου αιώνα θα φορούσε άλλα ρούχα κι αν πήγαινες να σε εξετάσει ένας γιατρός του 1ου π.χ. αιώνα θα φορούσε εντελώς άλλα. Με μόδα έχει να κάνει 1000%. Και φυσικά το ότι θα θεωρούσες ότι αυτός που δεν ακολουθεί την μόδα είναι ασόβαρος, θα ήταν αποτέλεσμα προκατάληψης και στενομυαλιάς.

Όσο για τους Έλληνες, τι να κάνουμε, ένας ατημέλητος, αξύριστος, λιγδιασμένος και κακόγουστος άντρας μου δημιουργεί αρνητική προδιάθεση.

Το ατημέλητος και το λιγδιασμένος δεν έχουν σχέση με το είδος του υφάσματος, το είδους του ρούχου και τα γένια. Και η κακογουστιά είναι υποκειμενική. Πάλι μπερδεύεις το είδος και την μόδα με το επίπεδο και την ποιότητα.

 

[nickel]

Μα μην ισοπεδώνετε τους κώδικες, τα σύμβολα, τις συμβάσεις. Ακόμα και σε σένα, Helle, που θέλεις να μας πείσεις ότι είσαι πάνω απ' αυτά και αναζητάς την ουσία στα πράγματα και στους ανθρώπους, είναι πιθανό να σε αγγίζει κάτι που είναι περισσότερο βιτρίνα παρά ουσία. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν συναλλάσσονται συνέχεια με ανθρώπους σαν εσένα. Συναλλάσσονται κατά κανόνα με ανθρώπους που θέλουν τη σκέψη τους και τη σχέση τους και το πάρε-δώσε τους σε εύληπτες ρετσέτες και κουτάκια και πατρόν. Γι' αυτό υπάρχουν οι συμβάσεις — για να βολεύονται οι πολλοί. Ο διευθυντής της τράπεζας που θα σου επιβάλει να παρουσιάζεσαι κάθε πρωί με κουστουμάκι, φρεσκοπλυμένος και φρεσκοξυρισμένος, δεν ενδιαφέρεται για τις σχέσεις σου με τους διανοούμενος. Στο μυαλό του έχει τον μέσο πελάτη. Και ταυτόχρονα, όπως και να το κάνουμε, μια ιδρωμένη άπλυτη μασχάλη είναι ουσία. Αν ο Σωκράτης βρομούσε σκορδίλα, όλο και κάτι θα έχαναν οι μαθητές του απ' αυτά που έλεγε.

 

[Hellegennes]

Δεν με αγγίζει. Σέβομαι κανόνες όταν αφορούν αυτούς που αγαπάω. Π.χ. φέτος φόρεσα για πρώτη φορά κοστούμι στην ζωή μου. Παντρευόταν ένας παιδικός μου φίλος, πολύ αγαπημένος (γραβάτα δεν φόρεσα, δεν ήταν ο δικός μου γάμος).

Και ξαναλέω και παρακαλώ πολύ να μην συγχέουμε την σύμβαση στην εμφάνιση με την απλυσιά. Προφανώς και το να είσαι άπλυτος είναι θέμα, όχι όμως συμβάσεων αλλά πρακτικό. Οι συμβάσεις δεν έχουν πρακτικό λόγο ύπαρξης. Αυτόν που θα με δει με άλλο μάτι γιατί φοράω άλλο ρούχο θα τον φτύσω στο μάτι. Όχι, δεν είμαι αντικομφορμιστής (άλλωστε κι αυτό είναι σύμβαση, υπό την έννοια ότι εξαρτάται από τις υπάρχουσες συμβάσεις και προσπαθεί να τις κοντράρει). Ούτε και οι λεκτικές συμβάσεις με ενδιαφέρουν, που φαντάζομαι ότι είναι αντιληπτό. Ο κώδικάς μου προσαρμόζεται με βάση τον σεβασμό που προκύπτει από την αγάπη ή την συμπάθεια και θα κάνω υποχωρήσεις μόνο για κάποιον που θεωρεί κάποιες συμβάσεις σημαντικές και τον έχω στην καρδιά μου.

 

[nickel]

Ναι, αλλά πάλι μιλάς έτσι για τον εαυτό σου αγνοώντας ότι δεν λειτουργούν οι υπόλοιποι έτσι. Η μέση συμπεριφορά των ανθρώπων καθορίζεται από τη μέση συμπεριφορά των υπόλοιπων, όχι από τη συμπεριφορά των εξαιρέσεων. Αν όλες οι δασκάλες βγαίνανε στην παρέλαση όπως όταν βγαίνουνε στο νυχτερινό κλαμπ, δεν θα γινόταν θέμα για τη μία. Όταν όμως αποφασίζεις να ξεχωρίσεις, ας μη μας φαίνεται περίεργο ότι θα ακολουθήσει σχόλιο.

 

[Hellegennes]

Μα το ξέρω ότι θα γίνει σχόλιο. Το θέμα είναι: αν θα με νοιάζει -εμένα ή εσένα-, αν θα έπρεπε να με νοιάζει, γιατί θα έπρεπε να με νοιάζει κι αν έχει σημασία. Επίσης το κατά πόσο αυτός που σχολιάζει ασχολείται με επουσιώδη θέματα και συμπεριφέρεται σαν γεροντοκόρη/ος με προκαταλήψεις.

 

[AoratiMelani]

Συμφωνώ ότι είναι πολύ άστοχο να συγχέουμε την αντισυμβατική ή/και την ατημέλητη εμφάνιση με την κακή υγιεινή ή/και με την κακή φροντίδα των ενδυμάτων. Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να τα διακρίνουμε αυτά τα δύο. Άσε που μου θυμίσατε μια εικόνα που κυκλοφορούσε στο ίντερνετ με τη λεζάντα "Αυτή η φτωχή γυναίκα κυκλοφορεί στους δρόμους με τρύπια ρούχα και πλαστικές σακουλες, είναι ντροπή, τι κάνει η κοινωνία" και έδειχνε μια ξανθή θεογκόμενα με σκισμένο τζην και πλατφόρμες να κρατά τσάντες Prada και Moschino και να κοιτάζει βιτρίνες.

Επίσης συμφωνώ ότι τα ρούχα και η εμφάνιση γενικά είναι μέρος του κώδικα επικοινωνίας και αναγκαστικά εκπέμπουμε πάντα κάποιο μήνυμα, είτε εσκεμμένα είτε όχι, είτε ηθελημένα είτε όχι. Μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός αυτό και να επιλέξουμε να ντυνόμαστε "άνετα" οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό για εμάς και να "αδιαφορούμε για τις συμβάσεις" δηλαδή να επιλέγουμε συνειδητά να μην αξιολογήσουμε τα ενδύματά μας βάσει αυτών, αλλά εξακολουθούμε να εκπέμπουμε ένα μήνυμα το οποίο οι άλλοι λαμβάνουν, είτε το θέλουμε είτε όχι. Μπορούμε να επιλέξουμε να λειτουργήσουμε ως να μην γνωρίζαμε ότι εκπέμπουμε μηνύματα, έτσι όμως θεωρώ ότι οι χαμένοι είμαστε εμείς: στερούμε από τον εαυτό μας τη δυνατότητα ελέγξου μιας πλευράς της επικοινωνίας. Είναι πιο έξυπνο, νομίζω, να λειτουργούμε γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κώδικες καθώς και ποιοι είναι αυτοί οι κώδικες, και να προσαρμόζουμε τις επιλογές μας ανάλογα (το οποίο δεν σημαίνει να τους ακολουθούμε - απλώς να ξέρουμε πώς χρησιμοποιούνται και να το κάνουμε συνειδητά).

Βασικά νομίζω ότι αυτό κάνουμε ήδη όλοι - η επιλογή "αψηφώ τους κώδικες" δεν υποδηλώνει άγνοια αλλά αντίθετα γνώση των κωδίκων και στάθμιση των συνεπειών της παραβίασής τους (ας πούμε για έναν άντρα στην Ελλάδα υποδηλώνει "θέλω να έχω τη βολή μου και όσο η κοινωνία δεν με τιμωρεί για αυτό θα την έχω" ενώ για μια γυναίκα στο Αφγανιστάν σημαίνει "θέλω ελευθερία έκφρασης και θα την έχω ακόμη κι αν με σκοτώσετε", φαινομενικά ίδια αρχή με αρκετά διαφορετική πρακτική εφαρμογή), όπως και η επιλογή "ακολουθώ τους κώδικες στο βαθμό που η γραβάτα δε με σφίγγει" επίσης υποδηλώνει μια στάση ζωής λίγο-πολύ συνειδητή (θέλω να πάω με τα νερά της κοινωνίας αλλά θέλω και τη ζωούλα μου και την κοινωνική μου ένταξη).

Οπωσδήποτε δεν θεωρώ την ενασχόληση με τους κώδικες της εμφάνισης ως επουσιώδη, αντίθετα θεωρώ ότι η αποκωδικοποίηση αυτών των κωδίκων μας δίνει ουσιώδεις πληροφορίες για τους ανθρώπους.

 

[Alexandra]

:laugh::twit: Να και μια εξαιρετική εμφάνιση για παρέλαση.