Είπα κι εγώ να δοκιμάσω τις υπηρεσίες ενός διαφορετικού πάροχου υπηρεσιών διαδικτύου και τηλεφώνου, μήπως έχει καλύτερες ταχύτητες, μήπως απαντά πιο γρήγορα στο τηλέφωνο. Όχι, δεν είχα ιδιαίτερα παράπονα από τον προηγούμενο, αλλά εδώ άλλοι αλλάζουν τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, ας μην έχω και τύψεις που αποφάσισα να αλλάξω πάροχο μια φορά στα 15 χρόνια.
Τονίζω στον υπάλληλο που μου έκανε το ψηστήρι ότι δεν μπορώ να μείνω πολλές ώρες χωρίς ίντερνετ. Μου λέει ότι την Παρασκευή θα μου φέρουν το καινούργιο ρούτερ και η διακοπή θα είναι το πολύ κανένα δίωρο. Εντάξει, θα το αντέξω.
Την Τετάρτη έχουν ειδοποιήσει τον παλιό πάροχο, αυτός κόβει τη σύνδεση και μένω στα κρύα του λουτρού. Βάζω wifi και συνδέομαι με την κουζίνα που εξυπηρετεί άλλη σύνδεση μέσα στο σπίτι, αλλά αρχίζω να θυμάμαι μέρες dial-up και να καρφώνω βελόνες σε κούκλες βουντού. Παίρνω τηλέφωνο την υποστήριξη του νέου πάροχου. Όχι, δεν απαντάνε πιο γρήγορα από τους άλλους. Πολλές φορές, όταν αντιλαμβάνεται το σύστημα ότι αναβοσβήνουν πια τα λαμπάκια μου, μου λέει να πάρω αργότερα και μου κλείνει τη γραμμή. Μπορείτε πια να διαβάζετε το κείμενο με διάφορες μοχθηρές φατσούλες ανάμεσα στις γραμμές και τις προτάσεις.
Όταν πια καταλήγω σε κάποιον τεχνικό και του εξηγώ το πρόβλημα, ζητώντας να μου δώσει κωδικούς για να μπω από το τωρινό ρούτερ μου, μου ζητά το ΑΦΜ μου. Του το δίνω.
— Βλέπω ότι το τηλέφωνο είναι στο όνομα Χ.
— Ναι, της συζύγου μου.
— Θα πρέπει να μας δώσει αυτή το ΑΦΜ της.
— Α, είναι αυτό.
— Όχι, θα πρέπει να μας το πει η ίδια.
— Μα λείπει τώρα. Να σας το πω με τη γυναικεία μου φωνή;
Ο υπάλληλος γελάει. Αντιλαμβάνεται ότι κάνουμε διάλογο ηλιθίων.
Αποχαιρετιόμαστε και κλείνουμε μέχρι να επιστρέψει η σύζυγος. Αργότερα όμως οι τηλεφωνητές έχουν πάει πάλι για βόλτα. Δεν πειράζει, θα ζήσω μιάμιση μέρα με τις ταχύτητες dial-up.
Το πρωί της Παρασκευής περνά, κοντεύει να περάσει και το απόγευμα και ρούτερ δεν έχει φτάσει. Ψύλλοι στ’ αφτιά μου: είναι η κατάρα της Παρασκευής. Παρασκευή χαλάει ό,τι δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα να φτιάξει. Τηλέφωνο στην υποστήριξη. «Να σας δώσω τα στοιχεία του πακέτου και του κούριερ να δείτε γιατί δεν σας ήρθε;» «Να μου τα δώσετε».
Παίρνω τηλέφωνο τους κούριερ, κάθε φορά που τελειώνει η αναμονή το τηλέφωνο κλείνει από μόνο του. Καταφεύγω ξανά στην υποστήριξη: το και το, θέλω κωδικούς (έχω την κόρη για stand-by να κάνει τη μαμά). «Δεν είναι εύκολο να σας δώσω κωδικούς, πρέπει να βγάλουν καινούργιους οι τεχνικοί γιατί δεν κρατάμε τους παλιούς. Αλλά εδώ βλέπω ότι ήρθαν οι κούριερ και δεν σας βρήκαν». Δεν μας βρήκαν γιατί δεν βρήκαν το σπίτι γιατί τα λεπτομερή στοιχεία που έδωσα δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια τους. «Να σας δώσω να πάρετε το τοπικό γραφείο», προτείνει η υπάλληλος. (Μα γιατί κάποιοι υπάλληλοι είναι τόσο πιο πρακτικοί και αποτελεσματικοί από τους άλλους;)
«Δεν σας βρήκε ο υπάλληλος», μου λέει το τοπικό γραφείο. «Δεν βρήκε το σπίτι, εμείς εδώ ήμασταν». Τελικά αποφασίζω να πάω εγώ να πάρω το πακέτο από το τοπικό γραφείο. Δείχνω την ταυτότητά μου, βάζω υπογραφές, παίρνω το πακέτο με το πολύτιμα απόρρητα και φεύγω. Επάνω το πακέτο γράφει το όνομα της συζύγου μου, αλλά κανένας δεν ζητά εξουσιοδότηση ή ΑΦΜ, κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει ότι είναι δικό μου!
) ενώ παραδίπλα μια υπάλληλος έπαιζε πασιέντζα στον υπολογιστή της (χωρίς να φαίνεται, φυσικά).
