Εσάς τι σας θυμίζει αυτό το άκαμπτο Post-It Note;
- Thread starter daeman
- Start date
Θέλουν δεν θέλουν, μαθαίνουν ακόμα κι αυτοί που δεν τις έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ. Είναι το εικονίδιο της αποθήκευσης σχεδόν σε κάθε πρόγραμμα.
Themis†
¥
Μπράβο Αλεξάνδρα, κάτι τέτοια μας λες και αισθανόμαστε νεαρούδια.
...
Προσωπική ιστορία αποθηκευτικών μέσων:
Κασέτες είχα δει και είχα χρησιμοποιήσει σε μηχανάκια φίλων, εκείνη την εποχή συνήθως σαν γραφομηχανές με οθόνη κι ένα κασετόφωνο συνδεμένο πάνω τους, που όμως μουσική δεν έπαιζε.
1989, ο πρώτος μου υπολογιστής είχε οδηγό δισκέτας 5¼" (the truly floppy ones) και... και... ταρατατζούμ... την τεχνολογία αιχμής της εποχής (για την Ελλάδα), για δισκέτες 3,5", τις οξύμωρες, και σκληρές αλλά και εύκαμπτες (πολύ ντεμί πράμα, αναποφάσιστο, και σαν τον κάβουρα, σκληρό απέξω, μαλακό από μέσα). Ο δίσκος ήταν αξεσουάρ δυσβάσταχτο, πολυτέλεια που δεν την άντεχε το περιορισμένο βαλάντιό μου, οπότε επί αρκετούς μήνες είχα ψοφήσει στο «δισκέτα βάλε-βγάλε και μη βαρυγκομάς».
Την επόμενη χρονιά, με αιματηρές οικονομίες πήρα τον πρώτο μου σκληρό (αντρίκια πράματα, τίμια, πραγματικά σκληρό μέσα κι έξω
) με την αστρονομική χωρητικότητα των 20 ΜΒ! Χαρές και πανηγύρια, φόρτωνε λειτουργικό το μηχανάκι μαγικά, χωρίς να χρειαστεί να του χώσω τη δισκέτα του DOS (όχι MS-DOS, αλλά DR-DOS, PC-DOS, ό,τι θες δος ημίν σήμερον κι αύριο έχει ο DOS, άλλη δόση) και μπορούσα να φτιάχνω τα κουτσοπρογραμματάκια μου, να τα κομπιλάρω και να τρέχω τις δοκιμές χωρίς να χρειαστεί να βάλω και να βγάλω τίποτα.
Μετά από καναδυό χρόνια, φαντάρος, μου πούλησε ένα παλικάρι (με μεγαλύτερη άνεση στο βαλάντιο) έναν πελώριο σκληρό, 160 ολόκληρα ΜΒ (όχι ακριβώς ολόκληρα αλλά λειψά όπως τα μετρούσαν οι εταιρείες - με 1 ΜΒ=1000 ΚΒ, όχι 1024 - και τότε πραγματικά μετρούσε για μας η μικρή αυτή διαφορά). Βάλε και ήχους, βάλε και παιχνίδια, πάρε και υποτυπώδη βιντεάκια, τίγκαρε κι αυτός.
Στο μεταξύ, πέρασα εκπαιδευόμενος φαντάρος από το ΚΜΗ του ΓΕΑ όπου είδα και διάτρητες κάρτες και τις πελώριες 8ιντσες δισκέτες, και μηχανήματα ξεπερασμένα ήδη μια εικοσαετία και βάλε, και φτωχό Cobolογάκι μου, βγάλε τα ματάκια σου και σπάσ' τα δαχτυλάκια σου με τις coloρουτίνες της Cobol. Δεν λέω άλλα· εκτός από παρωχημένα, ήταν και διαβαθμισμένα, απόρρητα.
Μετά, τι ταινίες για μπακάπ (από μεγάλες σαν βιντεοκασέτες μέχρι μίνι σαν των δημοσιογραφικών κασετόφωνων), τι Zip και Jaz drive, τι το 'να, τι τ' άλλο... Και στους δίσκους, τι 3,5", τι 2,5", τι SCSI, τι PΑΤΑ, τι SATA, τι Φάτα Μοργκάνα — φά' τα και μη μιλάς, μόνο πλέρωνε, κολλημένο κορόιδο, για να καταλήξουν στα πατάρια μέχρι να 'ρθει η ανακύκλωση — ώσπου να φτάσουμε σ' αυτό που λίγο-πολύ ξέρουμε όλοι σήμερα.
Έτσι είναι, ο γέρος γάιδαρος έχει δει φορτώματα στην πλάτη του... Αλλά και οι νέοι θα τα τραβήξουν τα δικά τους, απλώς δεν τα ξέρουνε ακόμα.
Παρέμπ:
Ααβόρα, άατο, αβάδιστα: Διατίθεται επ' ικανή αμοιβή υπηρεσία μεταφοράς αρχείων από στικάκι σε δισκέτα 5,25", σε περίπτωση που σας ζητηθούν από την τοπική σας ΔΟΥ δεδομένα σε δισκέτα. Τα έχω ακόμα, και το ντράιβ και τα καλώδια.
Προσωπική ιστορία αποθηκευτικών μέσων:
Κασέτες είχα δει και είχα χρησιμοποιήσει σε μηχανάκια φίλων, εκείνη την εποχή συνήθως σαν γραφομηχανές με οθόνη κι ένα κασετόφωνο συνδεμένο πάνω τους, που όμως μουσική δεν έπαιζε.
1989, ο πρώτος μου υπολογιστής είχε οδηγό δισκέτας 5¼" (the truly floppy ones) και... και... ταρατατζούμ... την τεχνολογία αιχμής της εποχής (για την Ελλάδα), για δισκέτες 3,5", τις οξύμωρες, και σκληρές αλλά και εύκαμπτες (πολύ ντεμί πράμα, αναποφάσιστο, και σαν τον κάβουρα, σκληρό απέξω, μαλακό από μέσα). Ο δίσκος ήταν αξεσουάρ δυσβάσταχτο, πολυτέλεια που δεν την άντεχε το περιορισμένο βαλάντιό μου, οπότε επί αρκετούς μήνες είχα ψοφήσει στο «δισκέτα βάλε-βγάλε και μη βαρυγκομάς».
Την επόμενη χρονιά, με αιματηρές οικονομίες πήρα τον πρώτο μου σκληρό (αντρίκια πράματα, τίμια, πραγματικά σκληρό μέσα κι έξω
) με την αστρονομική χωρητικότητα των 20 ΜΒ! Χαρές και πανηγύρια, φόρτωνε λειτουργικό το μηχανάκι μαγικά, χωρίς να χρειαστεί να του χώσω τη δισκέτα του DOS (όχι MS-DOS, αλλά DR-DOS, PC-DOS, ό,τι θες δος ημίν σήμερον κι αύριο έχει ο DOS, άλλη δόση) και μπορούσα να φτιάχνω τα κουτσοπρογραμματάκια μου, να τα κομπιλάρω και να τρέχω τις δοκιμές χωρίς να χρειαστεί να βάλω και να βγάλω τίποτα.Μετά από καναδυό χρόνια, φαντάρος, μου πούλησε ένα παλικάρι (με μεγαλύτερη άνεση στο βαλάντιο) έναν πελώριο σκληρό, 160 ολόκληρα ΜΒ (όχι ακριβώς ολόκληρα αλλά λειψά όπως τα μετρούσαν οι εταιρείες - με 1 ΜΒ=1000 ΚΒ, όχι 1024 - και τότε πραγματικά μετρούσε για μας η μικρή αυτή διαφορά). Βάλε και ήχους, βάλε και παιχνίδια, πάρε και υποτυπώδη βιντεάκια, τίγκαρε κι αυτός.
Στο μεταξύ, πέρασα εκπαιδευόμενος φαντάρος από το ΚΜΗ του ΓΕΑ όπου είδα και διάτρητες κάρτες και τις πελώριες 8ιντσες δισκέτες, και μηχανήματα ξεπερασμένα ήδη μια εικοσαετία και βάλε, και φτωχό Cobolογάκι μου, βγάλε τα ματάκια σου και σπάσ' τα δαχτυλάκια σου με τις coloρουτίνες της Cobol. Δεν λέω άλλα· εκτός από παρωχημένα, ήταν και διαβαθμισμένα, απόρρητα.
Μετά, τι ταινίες για μπακάπ (από μεγάλες σαν βιντεοκασέτες μέχρι μίνι σαν των δημοσιογραφικών κασετόφωνων), τι Zip και Jaz drive, τι το 'να, τι τ' άλλο... Και στους δίσκους, τι 3,5", τι 2,5", τι SCSI, τι PΑΤΑ, τι SATA, τι Φάτα Μοργκάνα — φά' τα και μη μιλάς, μόνο πλέρωνε, κολλημένο κορόιδο, για να καταλήξουν στα πατάρια μέχρι να 'ρθει η ανακύκλωση — ώσπου να φτάσουμε σ' αυτό που λίγο-πολύ ξέρουμε όλοι σήμερα.
Έτσι είναι, ο γέρος γάιδαρος έχει δει φορτώματα στην πλάτη του... Αλλά και οι νέοι θα τα τραβήξουν τα δικά τους, απλώς δεν τα ξέρουνε ακόμα.
Παρέμπ:
Ααβόρα, άατο, αβάδιστα: Διατίθεται επ' ικανή αμοιβή υπηρεσία μεταφοράς αρχείων από στικάκι σε δισκέτα 5,25", σε περίπτωση που σας ζητηθούν από την τοπική σας ΔΟΥ δεδομένα σε δισκέτα. Τα έχω ακόμα, και το ντράιβ και τα καλώδια.
Να μη σας κομπλεξάρω, αλλά έχουμε και μια ηλικία. Σε ιδιόκτητους υπολογιστές (γιατί προηγήθηκε θητεία σε mainframe αλλουνού) ξεκίνησα με ένα super-micro που είχε κάτι μεγάλες δισκέτες. Έπαιζα με Spectrum που φόρτωνε Froggy από κασέτες και ο πρώτος μου προσωπικός υπολογιστής ήταν αγγλικός Apricot με δισκέτα 3,5 ιντσών (ο πρώτος PC με τέτοια δισκέτα) με σκληρό δίσκο 5 MB (τσιγκουνεύτηκα και δεν πήρα με 10 ΜΒ — τα θεώρησα πολλά!). Σήμερα και πολλά κομπιούτερ αργότερα ο πέμπτος εξωτερικός δίσκος μου έχει χωρητικότητα 1,81 TB. Ο γιος μου μού έχει μοντάρει ένα καινούργιο μηχάνημα που δεν έχω βρει την ώρα να το στήσω και μόλις πληροφορήθηκα ότι δεν έχει δισκέτα. Θα κρατήσω εφεδρικό το παλιό μηχάνημα με τα XP και θα ξεκαθαρίσω μερικές εκατοντάδες δισκέτες να δω αν υπάρχει ακόμα καμιά χρήσιμη. 35 χρόνια στους υπολογιστές δεν συμμαζεύονται εύκολα.
:blush:
:blush:
Αν τις χρειάζεσαι πραγματικά, στείλε να τις διαβάσω στο ντράιβ (έχω ακόμα στο πισί το 3,5" και χάσκει άχρηστο) και να σου στείλω τα αρχεία με ηλεμήνυμα, δωρεάν όλα αυτά, εφόσον βέβαια τα δεδομένα είναι σε ανοιχτό φορμά ή έχεις πρόγραμμα που να διαβάζει ακόμα τέτοια. Αν δεν τις χρειάζεσαι και θες από περιέργεια να δεις τι έχουν μέσα, θα σου κοστίσει. ;)
Curiosity killed that floppy FAT.
Curiosity killed that floppy FAT.
Περιμένω να δω πότε θα εμφανιστεί αυτός που γνώρισε από κοντά τον Μαρκόνι.
...
Μην το γελάς, έχω γνωρίσει μερικούς μαρκόνηδες.
Αλλά τι Μαρκόνι; Εδώ έχουμε άκρη γιατον Βεσπούτση όχι! γράψ' το αλλιώς, δεν το βλέπεις; το γούρδωσες το περπούτσι και θα καψιλευτεί η σουπερλαγεία της βέσπας δεξιά τον Βεσπούκη. :twit:
Μην το γελάς, έχω γνωρίσει μερικούς μαρκόνηδες.
Αλλά τι Μαρκόνι; Εδώ έχουμε άκρη για
bernardina
Moderator
Χο! Τον πρώτο μου υπολογιστή τον αγόρασα από δεύτερο χέρι έναντι του αστρονομικού ποσού των 50.000 δραχμών. Πάνω του έμαθα και κομπιουτερική και πληκτρολογική (προσωπικό τυφλό σύστημα) και μεταφραστική, κάτι σαν του κασίδη το κεφάλι ένα πράμα. Επειδή ήμουν αυτοδίδακτη και κανείς δεν μου εξήγησε πώς λειτουργεί, όταν ετοίμαζα το πρώτο μου μεταφραστικό δείγμα (και νομίζοντας πως είχα μπροστά μου μια μάλλον κακάσχημη και ελάχιστα εξελιγμένη γραφομηχανή) έφτανα στο τέλος της αράδας και καθώς δεν υπήρχε εκείνο το μαρκουτσάκι, πώς το λένε... επιστροφή φορέα κατέβαινα με το βελάκι από κάτω και ξανάρχιζα και ξανά και ξανά και φτου κι απ' την αρχή. Όταν ήρθε ο φίλος να χτενίσουμε το δείγμα, πάτησε έντερ και όλο το κείμενο έγινε μια παράγραφος!
Δεδομένου ότι δεν γνώριζα καν τυφλό σύστημα, για δέκα σελίδες έκανα ένα μήνα, με ατελείωτες ώρες δουλειάς και πληκτρολόγηση με τη λεγόμενη μέθοδο του αετού*...
Όσο για τον κομπιούτορα, μάλλον θα πρέπει να δούλευε με καρβουνάκια, γιατί ήταν τα ζώα μου αργά.** Η δε οθόνη του είχε μια εμφάνιση κάπως έτσι. Σκληρό δίσκο όμως διέθετε, αααα, όλα κι όλα! Και δούλευα σε Volkswriter, μεγαλεία! :laugh:
Πάλευα κι εγώ με δισκέτες, μικρές και μεγάλες, και μέχρι πρόσφατα είχα καταχωνιασμένες και ξεχασμένες κάμποσες από δαύτες ώσπου, σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, τις έφαγε η μαρμάγκα.
Αργότερα, το σιντί ήταν πηγή μεγάλης περηφάνιας, αλλά κι αυτό αντικαταστάθηκε από το στικάκι που κι αυτό με τη σειρά του περιορίστηκε σε ιδιωτική χρήση. Ας είναι καλά το ιdερρρνέτ, αφού!
* Μέθοδος του αετού: το δάχτυλο (κατά προτίμηση ο δείκτης, δεξιός αν είστε δεξιόχειρες, αριστερός αν είστε αριστερόχειρες) υπερίπταται του πληκτρολογίου ως αρπακτικό ενώ παράλληλα ο εγκέφαλος προβαίνει σε αναρωτήσεις του τύπου πού είναι το ήτα, πού είναι το ήτα; Α, ΝΑ ΤΟ! Στο Α, να το! ο δείκτης διενεργεί κάθετη εφόρμηση και χτυπά με δύναμη το θήραμα-στόχο-πλήκτρο ενώ ο εγκέφαλος (ενίοτε και τα χείλη) εκβάλουν αλαλαγμούς χαράς και θριάμβου, μέχρι την επόμενη στιγμή που αρχίζει η αναζήτηση του επόμενου θηράματος-στόχου-πλήκτρου.... με πιάνετε.;)
Επειδή όμως, ως γνωστόν, practice makes perfect, γκουχγκούχ χρόνια μετά, πετάει η ομάδα. Και τα δέκα αετόπουλα!
** Θυμάμαι, όταν έμαθα κάπως τα κατατόπια και απόκτησα αυτοπεποίθηση, άρχισα να παίζω και παιχνίδια, αμέ! Αλλά μετρημένα: να, καμιά πασιέντζα, κανα τέτρις (όπου έβλεπα τα τουβλάκια να κατεβαίνουν με ταχύτητες σαλιγκαριού που πάσχει από αρθριτικά και ξέσκιζα τις πίστες, χεχεχε), κάνα φλιπεράκι (αργότερα, το αγαπημένο μου έγινε το Stones N' Bones). Δυστυχώς ο πρώτος κομπιούτορας δεν σήκωνε car races -του πέφτανε βαριά τα γραφικά, κρασάριζε και αντεγειά.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πάλι εκδρομή down memory lane είχαμε;
Δεδομένου ότι δεν γνώριζα καν τυφλό σύστημα, για δέκα σελίδες έκανα ένα μήνα, με ατελείωτες ώρες δουλειάς και πληκτρολόγηση με τη λεγόμενη μέθοδο του αετού*...
Όσο για τον κομπιούτορα, μάλλον θα πρέπει να δούλευε με καρβουνάκια, γιατί ήταν τα ζώα μου αργά.** Η δε οθόνη του είχε μια εμφάνιση κάπως έτσι. Σκληρό δίσκο όμως διέθετε, αααα, όλα κι όλα! Και δούλευα σε Volkswriter, μεγαλεία! :laugh:
Πάλευα κι εγώ με δισκέτες, μικρές και μεγάλες, και μέχρι πρόσφατα είχα καταχωνιασμένες και ξεχασμένες κάμποσες από δαύτες ώσπου, σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, τις έφαγε η μαρμάγκα.
Αργότερα, το σιντί ήταν πηγή μεγάλης περηφάνιας, αλλά κι αυτό αντικαταστάθηκε από το στικάκι που κι αυτό με τη σειρά του περιορίστηκε σε ιδιωτική χρήση. Ας είναι καλά το ιdερρρνέτ, αφού!
* Μέθοδος του αετού: το δάχτυλο (κατά προτίμηση ο δείκτης, δεξιός αν είστε δεξιόχειρες, αριστερός αν είστε αριστερόχειρες) υπερίπταται του πληκτρολογίου ως αρπακτικό ενώ παράλληλα ο εγκέφαλος προβαίνει σε αναρωτήσεις του τύπου πού είναι το ήτα, πού είναι το ήτα; Α, ΝΑ ΤΟ! Στο Α, να το! ο δείκτης διενεργεί κάθετη εφόρμηση και χτυπά με δύναμη το θήραμα-στόχο-πλήκτρο ενώ ο εγκέφαλος (ενίοτε και τα χείλη) εκβάλουν αλαλαγμούς χαράς και θριάμβου, μέχρι την επόμενη στιγμή που αρχίζει η αναζήτηση του επόμενου θηράματος-στόχου-πλήκτρου.... με πιάνετε.;)
Επειδή όμως, ως γνωστόν, practice makes perfect, γκουχγκούχ χρόνια μετά, πετάει η ομάδα. Και τα δέκα αετόπουλα!
** Θυμάμαι, όταν έμαθα κάπως τα κατατόπια και απόκτησα αυτοπεποίθηση, άρχισα να παίζω και παιχνίδια, αμέ! Αλλά μετρημένα: να, καμιά πασιέντζα, κανα τέτρις (όπου έβλεπα τα τουβλάκια να κατεβαίνουν με ταχύτητες σαλιγκαριού που πάσχει από αρθριτικά και ξέσκιζα τις πίστες, χεχεχε), κάνα φλιπεράκι (αργότερα, το αγαπημένο μου έγινε το Stones N' Bones). Δυστυχώς ο πρώτος κομπιούτορας δεν σήκωνε car races -του πέφτανε βαριά τα γραφικά, κρασάριζε και αντεγειά.
Τι έγινε ρε παιδιά; Πάλι εκδρομή down memory lane είχαμε;
...κι εσύ; Πω πω παλιοσειρά έγινα και δεν το κατάλαβα! Κι εγώ πρόλαβα τις κασέτες! Έπαιζα το hobbit με έναν φίλο (έτσι γίναμε κολλητοί, μάλιστα).
Διάτρητες καρτέλες έπαιρνε ο κομπιούτορας του πανεπιστημίου, τότε.
Εντάξει, μην το παίρνεις κατάκαρδα. Δεν το έπαιζα για μένα, για το παιδάκι μου το έπαιζα. (Η δικαιολογία κάθε μπαμπά, αλλά έτσι ήταν.)
Marinos
¥
Σε Spectrum (της θείας μου) έμαθα προγραμματισμό σε Basic, αλλά ο πρώτος υπολογιστής μου ήταν ο Amstrad CPC6128 κι έτσι πέρασα κατευθείαν στις δισκέτες των 3,5'' (να τ' αφήσω; ), χωρίς κασέτες. Ψέματα, συνδέσαμε κι ένα κασετόφωνο γιατί πολλά παιχνίδια κυκλοφορούσαν μόνο σε κασέτες. Γλίτωσα πάντως τις 5¼" μια και παρέκαμψα όλους τους «σοβαρούς» υπολογιστές όταν πέρασα πανεπιστήμιο και όταν ξαναγύρισα στην τεχνολογία, μετά το πτυχίο, είχε έρθει η εποχή των 486 και των Pentium.
Α χα χα χα! Η μέθοδος του αετού, λέει.:lol:
Εγώ πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή τα Χριστούγεννα του 1995. Έκανε 400.000 δραχμούλες ή γύρω στα 2 με 2,5 σημερινά χιλιάρικα ευρώ και τον είχαμε αγοράσει με τα τρία αδέρφια μου, κάνοντας οικονομία στο χαρτζιλίκι μας. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι γράφοντας "win" έμπαινε στα Windows 3.11, τίποτα άλλο. Τα αγγλικά μου, τότε, ήταν στο επίπεδο του how do you do, γιατί οι γονείς μου δεν με είχαν στείλει ποτέ σε φροντιστήριο. Τρία χρόνια αργότερα, στον δεύτερο υπολογιστή μου, διάβαζα Σαίξπηρ απ' το πρωτότυπο και προγραμμάτιζα σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Βέβαια εκείνον τον καιρό ο πατέρας μου θεωρούσε ότι οι υπολογιστές είναι άχρηστοι, ότι παίζουμε όλη την ώρα ηλίθια παιχνίδια και ότι δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο. Ειδικά τα "ηλίθια παιχνίδια" ήταν που με βοήθησαν να μάθω αγγλικά, προγραμματισμό και μαθηματική λογική.
Εγώ πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή τα Χριστούγεννα του 1995. Έκανε 400.000 δραχμούλες ή γύρω στα 2 με 2,5 σημερινά χιλιάρικα ευρώ και τον είχαμε αγοράσει με τα τρία αδέρφια μου, κάνοντας οικονομία στο χαρτζιλίκι μας. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι γράφοντας "win" έμπαινε στα Windows 3.11, τίποτα άλλο. Τα αγγλικά μου, τότε, ήταν στο επίπεδο του how do you do, γιατί οι γονείς μου δεν με είχαν στείλει ποτέ σε φροντιστήριο. Τρία χρόνια αργότερα, στον δεύτερο υπολογιστή μου, διάβαζα Σαίξπηρ απ' το πρωτότυπο και προγραμμάτιζα σε τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Βέβαια εκείνον τον καιρό ο πατέρας μου θεωρούσε ότι οι υπολογιστές είναι άχρηστοι, ότι παίζουμε όλη την ώρα ηλίθια παιχνίδια και ότι δεν ασχολούμαστε με τίποτα άλλο. Ειδικά τα "ηλίθια παιχνίδια" ήταν που με βοήθησαν να μάθω αγγλικά, προγραμματισμό και μαθηματική λογική.
SBE
¥
Ο πρώτος μου υπολογιστής αγοράστηκε το 96, κόστιζε 1200 λίραι και έτρεχε πέμπτα παράθυρα. Το σημαντικότερο: είχε μόντεμ κι έτσι δεν χρειαζόταν να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο για να τρέχω προσομοιώσεις, τις έτρεχα από το σπίτι.
Παλιότερα είχα μάθει να προγραμματίζω σ'έναν Commodore 64, πριν το πανεπιστήμιο που είχα γίνει εξπέρ στη Φόρτραν κι έφτιαχνα μαθηματικούς λαγούς με πετραχήλια που τώρα τα έχω ξεχάσει όλα.
Παλιότερα είχα μάθει να προγραμματίζω σ'έναν Commodore 64, πριν το πανεπιστήμιο που είχα γίνει εξπέρ στη Φόρτραν κι έφτιαχνα μαθηματικούς λαγούς με πετραχήλια που τώρα τα έχω ξεχάσει όλα.