Να πώς βλέπω εγώ αυτό το θέμα:
Είσαι 18 χρονών. Εδώ και 3-4 χρόνια οι μεγάλοι σού πιπιλίζουν το μυαλό με το “Δεν πληρώνω”. Θεωρείς ότι είναι όχι απλώς δικαίωμά σου, αλλά υποχρέωσή σου να μην πληρώνεις τις “ληστρικές” τιμές των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, ακόμα κι αν δικαιούσαι μειωμένο εισιτήριο των 0,60 ή 0,70, ακόμα κι αν ο πατέρας σου δεν είναι άνεργος. Ανεβαίνεις κάθε μέρα στα τρόλεϊ και στα λεωφορεία και ποτέ δεν ακυρώνεις εισιτήριο. Είσαι έτοιμος για αναμέτρηση με ελεγκτές, έχεις ακόμα εντοπίσει και το μπουτόν διαφυγής, στην περίπτωση που θα σε στριμώξουν. Ίσως να έχεις διαβάσει στο Ίντερνετ και λεπτομερείς αναλύσεις με τα δικαιώματα των λαθρεπιβατών, τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να σου κάνει ο ελεγκτής.
Και έρχεται η καταραμένη μέρα που πέφτεις πάνω σε ζόρικο/τρελό/κυνηγό κεφαλών (προσθέστε όποιον χαρακτηρισμό θέλετε) ελεγκτή, και αναγκάζεσαι να εφαρμόσεις το σχέδιο διαφυγής. Και χάνεις τη ζωή σου, επειδή το σχέδιο δεν είναι πληκτρολόγηση στον υπολογιστή για να κάνεις “undo”.
Ωραία, ε; Τι κατάλαβαν αυτοί που σ’ έσπρωξαν σ’ αυτό το τέλος και τώρα χοροπηδάνε σαν τα κοράκια πάνω στον τάφο σου; Γιατί δεν σου έλεγαν κάτι για να προφυλάξεις τη ζωή σου; Γιατί δεν λένε στον οποιονδήποτε 18χρονο τι θα μπορούσε να φέρει μια κακιά στιγμή; Μάλλον επειδή καθόλου δεν σκοτίζονταν για σένα ή για τα 18 σου χρόνια ή για τον κίνδυνο να χάσεις τη ζωή σου όταν θα εφάρμοζες αυτά που σου έλεγαν. Οι ίδιοι που τα έλεγαν αυτά μπορεί με τη σύνεση των 30 ή των 40 τους χρόνων να ενεργούσαν αλλιώς, και να αποφάσιζαν να μην τα βάλουν με τον εν λόγω ελεγκτή. "Tough luck, μικρέ", θα λένε τώρα. "Εμείς δεν σου είπαμε να πας να σκοτωθείς, σου είπαμε μόνο να μην πληρώνεις."
Λυπάμαι, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτική ανάλυση του θέματος, ούτε οι αντιπαραθέσεις των δύο πλευρών. Σαν μητέρα βλέπω μόνο την απώλεια των γονιών, που δεν πρόκειται να θεραπευθεί ούτε αν ο ελεγκτής κριθεί εγκληματίας και φάει ισόβια ούτε αν αύριο η κυβέρνηση κάνει όλες τις συγκοινωνίες δωρεάν και δικαιώσει όλους τους "Δεν πληρώνω".
