Πώς είπαμε (ή δεν είπαμε;) ότι αποδίδεται ο όρος punctuated equilibrium στα ελληνικά;
punctuated equilibrium = εστιγμένη ισορροπία, διακεκομμένη ισορροπία, διακοπτόμενη ισορροπία
- Thread starter Earion
- Start date
Καλημέρα. Θα σας πω αργότερα αν είναι καλή απόδοση η εστιγμένη ισορροπία.
Για να έχουμε το αγγλικό φέρνω τον σύντομο ορισμό από το OED:
punctuated equilibrium (Biol.), a view of evolution as proceeding by isolated outbursts of rapid speciation between long periods of little or no change; evolutionary development of this kind.
Να ρωτήσω ποιες θεωρείτε ότι θα ήταν καλές αποδόσεις και για τη ρηματική χρήση:
2 occur at intervals throughout (an area or period): the country’s history has been punctuated by coups
(punctuate something with) interrupt or intersperse something with: she punctuates her conversation with snatches of song (ODE)
Η απόδοση με τύπους τού στίζω μού θυμίζει αποδόσεις τού dotted line: εστιγμένη γραμμή, στικτή γραμμή.
(Ναι, είδα και στικτή ισορροπία!)
Φαίνεται ότι η απόδοση με εστιγμένη έχει οπαδούς. Ακόμα και ποιητές έχει συγκινήσει (εδώ ποίημα με τίτλο «Εστιγμένες ισορροπίες»).
Με το διακόπτω θα βρούμε και τις τετελεσμένες διακεκομμένες ισορροπίες (διακεκομμένη ισορροπία).
Δεν υπάρχει ασυνεχής ισορροπία. (Δεν υπήρχε ως τώρα.)
Μου αρέσει η διακοπτόμενη ισορροπία. Αλλά ομολογώ ότι έχω την αίσθηση του ανικανοποίητου.
punctuated equilibrium (Biol.), a view of evolution as proceeding by isolated outbursts of rapid speciation between long periods of little or no change; evolutionary development of this kind.
Να ρωτήσω ποιες θεωρείτε ότι θα ήταν καλές αποδόσεις και για τη ρηματική χρήση:
2 occur at intervals throughout (an area or period): the country’s history has been punctuated by coups
(punctuate something with) interrupt or intersperse something with: she punctuates her conversation with snatches of song (ODE)
Η απόδοση με τύπους τού στίζω μού θυμίζει αποδόσεις τού dotted line: εστιγμένη γραμμή, στικτή γραμμή.
(Ναι, είδα και στικτή ισορροπία!)
Φαίνεται ότι η απόδοση με εστιγμένη έχει οπαδούς. Ακόμα και ποιητές έχει συγκινήσει (εδώ ποίημα με τίτλο «Εστιγμένες ισορροπίες»).
Με το διακόπτω θα βρούμε και τις τετελεσμένες διακεκομμένες ισορροπίες (διακεκομμένη ισορροπία).
Δεν υπάρχει ασυνεχής ισορροπία. (Δεν υπήρχε ως τώρα.)
Μου αρέσει η διακοπτόμενη ισορροπία. Αλλά ομολογώ ότι έχω την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Εγώ, απ’ όσο κατάφερα να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτή η ισορροπία, προσπαθούσα να παίξω με το ασυνεχής ή άρρυθμη ή ανισόχρονη ισορροπία. Μαγεύτηκα όμως με την εστιγμένη. Αφού μάλιστα έχει μπει και στην ποίηση, ένας λόγος παραπάνω. Ναι, εστιγμένη. Μου θυμίζει τα παρεστιγμένα της μουσικής, που είναι λίγο ασυμμάζευτα.
Ναι, μπράβο. Ο τίτλος Puncturing Punctuationism (κεφ. 9) έγινε Στιγματίζοντας τη θεωρία της εστιγμένης ισορροπίας. :s
Λέω να βάλουμε στον τίτλο και το διακεκομμένη και το εστιγμένη. Τι λέτε;
Ας βάλουμε και το ποίημα ολόκληρο δίπλα στον τίτλο:
ΕΣΤΙΓΜΕΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ
Καθώς περνάς από τη στάση τρέχοντας
Δες τα πρόσωπα που κρύβουν τη ζωή τους κοιτώντας χαμηλά
Στάσου και γέλασε με τις σκιές που πληθαίνουν τη μοναξιά τους
Τα φώτα σβήνουν μια-μια τις διαστάσεις σου μαζί τους
Δεν θα προλάβεις τα χρώματα, η μέρα θα βρει μόνο αποτσίγαρα
Ανέβα στο λεωφορείο, ψάξε ποια χειρολαβή σου καίει τα δάχτυλα
Κράτα κεντρομόλο το κορμί σου πάνω από τα μαύρα μαλλιά της
Θα ακούσεις έλατα να γέρνουν στον άνεμο
Θα δεις βελανιδιές μεθυσμένες να ρίχνουν τα κύπελλα
Θα μυρίσεις πεύκων βελόνες να πεθαίνουν στη βροχή
Θα οδηγήσεις μουσική στο κόκκινο δέρμα της
Απορώ μερικές φορές πώς όλοι οι άνθρωποι στις στάσεις ξέρουν πού πάνε
Πώς όλες οι στάσεις ξέρουν να κρατούν την αναπνοή τους
Πριν εκτοξεύσουν τη λεία τους με προκαθορισμένη αβεβαιότητα
Οι στάσεις είναι απαραίτητες σε όσους δεν κυνηγούν το φως
Σηκώθηκε κι αυτή με προσμονή και μια αίσθηση απώλειας
Μπορείς να δεις το βήμα της πιο γρήγορο μέχρι το κατώφλι
Εκεί που ο χρόνος θα συσταλθεί για λίγο πριν τρέξει στο πρωί
Ίσα να δει δυο λέξεις που θα ανάψουν το φως των ονείρων της
Καθώς περνά τρέχοντας την τελευταία στάση, περίμενε
Κατέβηκαν όλοι πριν φθάσουν στο τέλος
Τα πρόσωπα, οι σκιές και η απουσία χαμόγελου, έμειναν
Ο οδηγός και το τέρμα που έρχεται
Δημήτριος Μουζάκης
Ας βάλουμε και το ποίημα ολόκληρο δίπλα στον τίτλο:
ΕΣΤΙΓΜΕΝΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ
Καθώς περνάς από τη στάση τρέχοντας
Δες τα πρόσωπα που κρύβουν τη ζωή τους κοιτώντας χαμηλά
Στάσου και γέλασε με τις σκιές που πληθαίνουν τη μοναξιά τους
Τα φώτα σβήνουν μια-μια τις διαστάσεις σου μαζί τους
Δεν θα προλάβεις τα χρώματα, η μέρα θα βρει μόνο αποτσίγαρα
Ανέβα στο λεωφορείο, ψάξε ποια χειρολαβή σου καίει τα δάχτυλα
Κράτα κεντρομόλο το κορμί σου πάνω από τα μαύρα μαλλιά της
Θα ακούσεις έλατα να γέρνουν στον άνεμο
Θα δεις βελανιδιές μεθυσμένες να ρίχνουν τα κύπελλα
Θα μυρίσεις πεύκων βελόνες να πεθαίνουν στη βροχή
Θα οδηγήσεις μουσική στο κόκκινο δέρμα της
Απορώ μερικές φορές πώς όλοι οι άνθρωποι στις στάσεις ξέρουν πού πάνε
Πώς όλες οι στάσεις ξέρουν να κρατούν την αναπνοή τους
Πριν εκτοξεύσουν τη λεία τους με προκαθορισμένη αβεβαιότητα
Οι στάσεις είναι απαραίτητες σε όσους δεν κυνηγούν το φως
Σηκώθηκε κι αυτή με προσμονή και μια αίσθηση απώλειας
Μπορείς να δεις το βήμα της πιο γρήγορο μέχρι το κατώφλι
Εκεί που ο χρόνος θα συσταλθεί για λίγο πριν τρέξει στο πρωί
Ίσα να δει δυο λέξεις που θα ανάψουν το φως των ονείρων της
Καθώς περνά τρέχοντας την τελευταία στάση, περίμενε
Κατέβηκαν όλοι πριν φθάσουν στο τέλος
Τα πρόσωπα, οι σκιές και η απουσία χαμόγελου, έμειναν
Ο οδηγός και το τέρμα που έρχεται
Δημήτριος Μουζάκης
Ας βάλουμε τότε και λίγο «πλατωνικό» Αλαχιώτη:
Με αφορμή όμως τις ευαισθησίες σας αλλά και την υπόσχεσή μου στην προηγούμενη συζήτηση μπορούμε να προχωρήσουμε πιο βαθιά. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα παράδειγμα που παραπέμπει σε μια μεγάλη διαμάχη με κύριους εκπροσώπους τον Γουίλσον και τον Γκουλντ. Ο πρώτος είναι οπαδός και υποστηρικτής του σύγχρονου δαρβινισμού, δηλαδή της μοντέρνας σύνθεσης, ο δεύτερος διαφωνεί με τον δαρβινισμό κυρίως επειδή υποστηρίζει τη διακεκομμένη εξέλιξη ή τη θεωρία της διακεκομμένης ισορροπίας, όπως λέγεται πιο επιστημονικά.
Το υπόλοιπο στο Βήμα:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=144045
Με αφορμή όμως τις ευαισθησίες σας αλλά και την υπόσχεσή μου στην προηγούμενη συζήτηση μπορούμε να προχωρήσουμε πιο βαθιά. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα παράδειγμα που παραπέμπει σε μια μεγάλη διαμάχη με κύριους εκπροσώπους τον Γουίλσον και τον Γκουλντ. Ο πρώτος είναι οπαδός και υποστηρικτής του σύγχρονου δαρβινισμού, δηλαδή της μοντέρνας σύνθεσης, ο δεύτερος διαφωνεί με τον δαρβινισμό κυρίως επειδή υποστηρίζει τη διακεκομμένη εξέλιξη ή τη θεωρία της διακεκομμένης ισορροπίας, όπως λέγεται πιο επιστημονικά.
Το υπόλοιπο στο Βήμα:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=144045
Αφορμή για γέλια (αλλά όχι για ξεμπρόστιασμα) η κατά Άρη Πουλιανό «διάτρητη» θεωρία της εξέλιξης.