Χωρίς να είμαι απόλυτη, θα χρησιμοποιούσα τον τύπο "των εντύπων" αν θα βρισκόταν μόνο του, ουσιαστικοποιημένο επίθετο, δηλαδή. Στην περίπτωση που αναφέρεις, θα έβαζα κι εγώ των έντυπων παραστατικών.
Εγώ θα γίνω απόλυτος: έτσι είναι.
Τα πρώην δευτερόκλιτα ουσιαστικά, αν είναι προπαροξύτονα, κατεβάζουν τον τόνο στη γεν. πληθ. (και αιτ. πληθ. εκτός από τα ουδέτερα), όπως στα αρχαία. Εξαιρούνται βέβαια διάφορες περιπτώσεις, αλλά το
έντυπο δεν ανήκει σ' αυτές.
Τα επίθετα δεν κατεβάζουν τον τόνο.
Όταν η ίδια λέξη είναι άλλοτε επίθετο και άλλοτε ουσιαστικό, ακολουθεί τον εκάστοτε αντίστοιχο κανόνα.
Αν υπάρχουν περιπτώσεις όπου θα δεχόμασταν και τα δύο, πρόκειται πάντοτε για παραχωρήσεις προς την κατεύθυνση του να μην κατεβαίνει ο τόνος. (Π.χ.
αντιπαθώ τους ηλιθίους, επειδή χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό, αλλά για διάφορους λόγους μπορούμε να πούμε και
αντιπαθώ τους ηλίθιους.) Όχι το αντίστροφο. Συνεπώς το
έντυπων παραστατικών είναι απολύτως δόκιμο, ακόμη και για κάποιον που λόγω προσωπικού συντηρητισμού θα παραδεχόταν
και το
εντύπων παραστατικών (εγώ το θεωρώ καθαρεύουσα και δεν το δέχομαι).