Δηλαδή κάτι σαν το δικό μας σκόρδο-κρεμμύδι; :)
Περίπου, γιατί το
σκόρδο-κρεμμύδι συνήθως είναι για να ξεχωρίσει ο άλλος το δεξί από το αριστερό, στο βήμα που είναι και επίκαιρο με τις αυριανές παρελάσεις (ένα στ' αριστερό,
κραπ, ένα και στα δυο,
κραπ-κραπ, left-
beat-left-
beat-left-right-left), στη στροφή (
«Αριστερά, στροφή αριστερά! Κρεμμύδι, σου λέω! Μα αριστερά σου είπα, Αντωνάκη μου, γιατί το πας όλο δεξιά; Μας σκορδοστούμπωσες πια.», «Σκορδότερα, Κουροπάτκιν
!») κλπ.
Δεν δίνει πληροφορία για το σφίξιμο της βίδας, του ρουμπινέ κ.ά. Όχι για το πόμολο της πόρτας, άνοιξε-κλείσε, γιατί οι Αμερικανοί τα 'χουν αλλιώς, αν θυμάμαι καλά· όμως, έτσι κι αλλιώς, αυτό δεν είναι θέμα αριστερού-δεξιού, αλλά προς τα πού στρίβεις το πόμολο για ν' ανοίξει: σ' εμάς το στρίβεις προς την πλευρά της πόρτας, ενώ στις ΗΠες προς τη μεριά του παραστάτη, του τοίχου.
Μικρός, για να θυμάμαι προς τα πού σφίγγει η βίδα, πάντα σκεφτόμουν προς τα πού κλείνει η βρύση, με την εικόνα μιας συγκεκριμένης βρύσης χαραγμένη στο νου. Μέχρι να μάθω για τον δεξιόστροφο κοχλία
(δεξιά σφίγγει) και τη φορά των δεικτών του ρολογιού
(κανονικά σφίγγει, αντίθετα ξεσφίγγει) και τελικά κάπου στο γυμνάσιο να γλιτώσω το σφίξιμο της προσπάθειας να θυμηθώ με βοηθήματα, αφού από το πολύ σφίξε-σφίξε η κίνηση μού έγινε αυτόματη.
Βοήθησε πολύ και η ευκαιρία να γίνω βοηθός (του πατέρα μου) σε εγκατάσταση ελαιοτριβείου στα 14, όπου εκτός από τα εκατοντάδες σφιξίματα συνδέσμων, ρακόρ, μουφών (χε χε, γεν. πληθ.) σε πολλές δεκάδες μέτρα σωληνώσεων, είχα χριστεί επισήμως χειριστής του βιδολόγου, γιατί μου άρεσε ν' ανοίγω τις βόλτες στους σωλήνες και να τυλίγω το καννάβι στις βόλτες - που κι αυτό θέλει περιτύλιξη με τη σωστή κατεύθυνση, γιατί αλλιώς φεύγει με το σφίξιμο και δεν γίνεται στεγανή η σύνδεση.
Right, enough of this left turn into Memory Lane, let's play it right, get right down to it. LeftRightLeftRightLeft.
Clocks - Coldplay