bernardina
Moderator
Όλι, δεν έχω καμία επιθυμία να διαφωνήσω μαζί σου. Και, προφανώς, έχω το ίδιο ρεφλέξ δυσπιστίας απέναντι στην αστυνομία.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι πιστεύω τυφλά την άλλη πλευρά --όποια κι αν είναι. Και, κυρίως, δεν πιστεύω αβλεπί και άκριτα κάτι που διαμεσολαβείται από ΜΜΕ.
Ένα προσωπικό παράδειγμα για να καταλάβεις τη γενικότερη δυσπιστία μου: Πριν χρόνια, συμμετέχοντας σε ένα αντιπολεμικό/αντιμιλιταριστικό χάπενινγκ, προσπαθήσαμε να εμποδίσουμε τη διέλευση συγκεκριμένων οχημάτων κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία και συμβολική κατάληψη του οδοστρώματος για κάμποση ώρα. Όλα ωραία και καλά, φωνάξαμε συνθήματα, κάναμε, ράναμε, και τελικά ήρθε η ώρα να το διαλύσουμε.
Την άλλη μέρα, σε φιλικά προσκείμενη εφημερίδα, διάβασα ότι τα ΜΑΤ έσπρωξαν βάναυσα και έριξαν στο οδόστρωμα τον παλαίμαχο συνδικαλιστή τάδε κλπ κλπ. Πραγματικότητα: Τα ΜΑΤ ούτε που μας πλησίασαν, ο παλαίμαχος συνδικαλιστής είχε σκουπίσει προσεκτικά την άσφαλτο για να μη λερωθεί, είχε αφήσει κάτω τον καφετή χαρτοφύλακα που κρατούσε και είχε καθίσει ακριβώς δίπλα μου. Η φωτογραφία είναι ακόμα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ακουμπισμένη στο ράφι της βιβλιοθήκης απέναντί μου, αδιάψευστος μάρτυρας του γεγονότος. Αυτό ακυρώνει τον αγώνα του συγκεκριμένου ανθρώπου; Προφανώς όχι. Ακυρώνει όμως την ακρίβεια του ρεπορτάζ, που στόχευε αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό και τη δημιουργία "είδησης" εκ του μη όντος (επειδή, προφανώς, η διαμαρτυρία από μόνη της δεν αρκούσε). Ε, από τότε, κρατάω όχι grano salis αλλά ολόκληρο τσουβάλι σε κάθε τι που ακούω, διαβάζω και βλέπω στα ΜΜΕ. Ειδικά όταν διακυβεύονται συμφέροντα --οικονομικά, πολιτικά, προσωπικά και ό,τι άλλο. Κι όσο μεγαλύτερα τα συμφέροντα, τόσο μεγαλύτερο το τσουβάλι.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι πιστεύω τυφλά την άλλη πλευρά --όποια κι αν είναι. Και, κυρίως, δεν πιστεύω αβλεπί και άκριτα κάτι που διαμεσολαβείται από ΜΜΕ.
Ένα προσωπικό παράδειγμα για να καταλάβεις τη γενικότερη δυσπιστία μου: Πριν χρόνια, συμμετέχοντας σε ένα αντιπολεμικό/αντιμιλιταριστικό χάπενινγκ, προσπαθήσαμε να εμποδίσουμε τη διέλευση συγκεκριμένων οχημάτων κάνοντας καθιστική διαμαρτυρία και συμβολική κατάληψη του οδοστρώματος για κάμποση ώρα. Όλα ωραία και καλά, φωνάξαμε συνθήματα, κάναμε, ράναμε, και τελικά ήρθε η ώρα να το διαλύσουμε.
Την άλλη μέρα, σε φιλικά προσκείμενη εφημερίδα, διάβασα ότι τα ΜΑΤ έσπρωξαν βάναυσα και έριξαν στο οδόστρωμα τον παλαίμαχο συνδικαλιστή τάδε κλπ κλπ. Πραγματικότητα: Τα ΜΑΤ ούτε που μας πλησίασαν, ο παλαίμαχος συνδικαλιστής είχε σκουπίσει προσεκτικά την άσφαλτο για να μη λερωθεί, είχε αφήσει κάτω τον καφετή χαρτοφύλακα που κρατούσε και είχε καθίσει ακριβώς δίπλα μου. Η φωτογραφία είναι ακόμα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ακουμπισμένη στο ράφι της βιβλιοθήκης απέναντί μου, αδιάψευστος μάρτυρας του γεγονότος. Αυτό ακυρώνει τον αγώνα του συγκεκριμένου ανθρώπου; Προφανώς όχι. Ακυρώνει όμως την ακρίβεια του ρεπορτάζ, που στόχευε αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό και τη δημιουργία "είδησης" εκ του μη όντος (επειδή, προφανώς, η διαμαρτυρία από μόνη της δεν αρκούσε). Ε, από τότε, κρατάω όχι grano salis αλλά ολόκληρο τσουβάλι σε κάθε τι που ακούω, διαβάζω και βλέπω στα ΜΜΕ. Ειδικά όταν διακυβεύονται συμφέροντα --οικονομικά, πολιτικά, προσωπικά και ό,τι άλλο. Κι όσο μεγαλύτερα τα συμφέροντα, τόσο μεγαλύτερο το τσουβάλι.