Tonia
¥
Χαιρετώ τους μέλλοντες συναδέλφους μου (:woot:). Άνοιξα πρόσφατα ένα θεματάκι για το diptrans του Iolet, και πάνω στην κουβέντα έβγαλα και τα ψυχολογικά μου. Δεν είμαι ακόμα μεταφράστρια, κι έχω δρόμο μπροστά μου για να γίνω (εάν τελικά το πετύχω). Έχω όμως τις βάσεις (έχω σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία, έχω μεταπτυχιακό στη Γλωσσολογία), την όρεξη και την ωριμότητα. Αυτή η ωριμότητα είναι το θέμα του παρόντος νήματος. Είμαι ήδη 38 χρονών (και τόσο ακριβώς θα επιμένω ότι είμαι μέχρι τον Αύγουστο που κλείνω τα 39). Εργάζομαι αρκετά χρόνια (από 20 χρονών). Έχω εργαστεί σε φροντιστήρια, ΙΕΚ, κολέγια, τράπεζα και τα τελευταία 6 χρόνια είμαι διορισμένη καθηγήτρια Αγγλικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχω περάσει από πολλά κύματα στον επαγγελματικό τομέα (και στον προσωπικό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και για άλλου είδους φόρουμ) και μπορώ να πω ότι η τελευταία μου δουλειά μου άρεσε αρκετά.
Σε κάθε μου δουλειά έδινα τον καλύτερο εαυτό μου, με την έννοια ότι έβαζα τα δυνατά μου και την έκανα όσο καλύτερα μπορούσα. Στο ΙΕΚ (στο οποίο εργάστηκα 2 χρόνια) μου πρότειναν να γίνω υπεύθυνη τομέα για να μην φύγω (όταν με προσέλαβαν στην τράπεζα), στην τράπεζα πήρα μεγάλη θέση μετά από 6 χρόνια και μου πρότειναν επίσης πολύ μεγάλο μισθό για να μην φύγω (όταν διορίστηκα εκπαιδευτικός). Δεν θέλω να καυχηθώ (καλά, θέλω και λίγο), απλά θέλω να πω ότι το πάλεψα σε όλες τις δουλειές που έκανα (είναι και θέμα χαρακτήρα, δίνομαι και αφοσιώνομαι σε αυτό που κάνω) και προσπάθησα πάρα πολύ να τις αγαπήσω.
Πάντα όμως ονειρευόμουν ότι θα γίνω μεταφράστρια. Από το λύκειο ακόμα ενθουσιαζόμουν όταν είχα μπροστά μου αρχαίο κείμενο για μετάφραση (εξαιτίας του άγνωστου κειμένου είναι που τελικά άλλαξα δέσμη, κι ενώ πήγαινα για Ιατρική τα παράτησα και πήγα Γ' δέσμη γιατί μου φαίνονταν όλα πολύ πιο εύκολα και ειδικά το άγνωστο μου φαινόταν παιχνιδάκι). Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό, μου πρότεινε ένας από τους καθηγητές μας (ο οποίος έλεγε ότι βλέπει σε εμένα ταλέντο στη μετάφραση) να ξεκινήσω μαζί του διδακτορικό, αλλά για πολλούς λόγους (κυρίως οικονομικούς αλλά και άλλους) δεν το προχώρησα, ενώ το ήθελα πάρα πολύ. Έκτοτε έμπλεξα με τη δουλειά στην τράπεζα, με ένα σωρό προσωπικά προβλήματα, μετά διορίστηκα, γνώρισα τον άντρα μου, έκανα οικογένεια και κάθε τόσο έλεγα από μέσα μου "αχ, κάποια στιγμή θα γίνω μεταφράστρια". Κι έφτασα 38 χρονών χωρίς να έχω κάνει ουσιαστικά τίποτα για αυτό!
Από πέρσι τον Φεβρουάριο, λόγω της κατάστασης, ο άντρας μου έφυγε από την Ελλάδα και ήρθε στην Αγγλία για να εργαστεί, και τον περασμένο Νοέμβριο μετακόμισα κι εγώ εδώ με τα δίδυμα παιδάκια μας, έχοντας πάρει άδεια άνευ αποδοχών από τη δουλειά μου. Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη μου ευκαιρία. Ή τώρα θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να ασχοληθώ με τη μετάφραση και επαγγελματικά ή ποτέ.
Με προβληματίζει όμως πολύ η ηλικία μου. Δεν έχω γύρω μου κανέναν που να έχει κάνει τέτοια στροφή στην ηλικία μου (μόνο κατ' ανάγκη, πχ έχω φίλους που δούλευαν λογιστές και τώρα δουλεύουν σε delivery, αλλά αυτό μάλλον δεν το επεδίωξαν...). Όλοι θέλουμε να πιστέψουμε κάποια στιγμή ότι εμείς θα είμαστε ο κανόνας στην εξαίρεση αλλά στην περίπτωσή μου θα ήθελα πραγματικά να ακούσω τις εμπειρίες σας όσον αφορά στην αλλαγή καριέρας σε τόσο μεγάλη ηλικία. Εσείς το κάνατε; Έχετε φίλους/γνωστούς που το έκαναν;
Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν το παραλήρημά μου. Αναμένω με αγωνία τις απαντήσεις σας!
Mod says: Συζήτηση που ξεκίνησε από εδώ.
Σε κάθε μου δουλειά έδινα τον καλύτερο εαυτό μου, με την έννοια ότι έβαζα τα δυνατά μου και την έκανα όσο καλύτερα μπορούσα. Στο ΙΕΚ (στο οποίο εργάστηκα 2 χρόνια) μου πρότειναν να γίνω υπεύθυνη τομέα για να μην φύγω (όταν με προσέλαβαν στην τράπεζα), στην τράπεζα πήρα μεγάλη θέση μετά από 6 χρόνια και μου πρότειναν επίσης πολύ μεγάλο μισθό για να μην φύγω (όταν διορίστηκα εκπαιδευτικός). Δεν θέλω να καυχηθώ (καλά, θέλω και λίγο), απλά θέλω να πω ότι το πάλεψα σε όλες τις δουλειές που έκανα (είναι και θέμα χαρακτήρα, δίνομαι και αφοσιώνομαι σε αυτό που κάνω) και προσπάθησα πάρα πολύ να τις αγαπήσω.
Πάντα όμως ονειρευόμουν ότι θα γίνω μεταφράστρια. Από το λύκειο ακόμα ενθουσιαζόμουν όταν είχα μπροστά μου αρχαίο κείμενο για μετάφραση (εξαιτίας του άγνωστου κειμένου είναι που τελικά άλλαξα δέσμη, κι ενώ πήγαινα για Ιατρική τα παράτησα και πήγα Γ' δέσμη γιατί μου φαίνονταν όλα πολύ πιο εύκολα και ειδικά το άγνωστο μου φαινόταν παιχνιδάκι). Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό, μου πρότεινε ένας από τους καθηγητές μας (ο οποίος έλεγε ότι βλέπει σε εμένα ταλέντο στη μετάφραση) να ξεκινήσω μαζί του διδακτορικό, αλλά για πολλούς λόγους (κυρίως οικονομικούς αλλά και άλλους) δεν το προχώρησα, ενώ το ήθελα πάρα πολύ. Έκτοτε έμπλεξα με τη δουλειά στην τράπεζα, με ένα σωρό προσωπικά προβλήματα, μετά διορίστηκα, γνώρισα τον άντρα μου, έκανα οικογένεια και κάθε τόσο έλεγα από μέσα μου "αχ, κάποια στιγμή θα γίνω μεταφράστρια". Κι έφτασα 38 χρονών χωρίς να έχω κάνει ουσιαστικά τίποτα για αυτό!
Από πέρσι τον Φεβρουάριο, λόγω της κατάστασης, ο άντρας μου έφυγε από την Ελλάδα και ήρθε στην Αγγλία για να εργαστεί, και τον περασμένο Νοέμβριο μετακόμισα κι εγώ εδώ με τα δίδυμα παιδάκια μας, έχοντας πάρει άδεια άνευ αποδοχών από τη δουλειά μου. Αυτή είναι λοιπόν η μεγάλη μου ευκαιρία. Ή τώρα θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να ασχοληθώ με τη μετάφραση και επαγγελματικά ή ποτέ.
Με προβληματίζει όμως πολύ η ηλικία μου. Δεν έχω γύρω μου κανέναν που να έχει κάνει τέτοια στροφή στην ηλικία μου (μόνο κατ' ανάγκη, πχ έχω φίλους που δούλευαν λογιστές και τώρα δουλεύουν σε delivery, αλλά αυτό μάλλον δεν το επεδίωξαν...). Όλοι θέλουμε να πιστέψουμε κάποια στιγμή ότι εμείς θα είμαστε ο κανόνας στην εξαίρεση αλλά στην περίπτωσή μου θα ήθελα πραγματικά να ακούσω τις εμπειρίες σας όσον αφορά στην αλλαγή καριέρας σε τόσο μεγάλη ηλικία. Εσείς το κάνατε; Έχετε φίλους/γνωστούς που το έκαναν;
Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν το παραλήρημά μου. Αναμένω με αγωνία τις απαντήσεις σας!
Mod says: Συζήτηση που ξεκίνησε από εδώ.
