Πρέπει να προσέχουμε πάντα την ορολογία. :)
Καφενείο το κάναμε...
- Thread starter nickel
- Start date
bernardina
Moderator
Λοιπόν, για όποιον ενδιαφέρεται, μια σύντομη ανιστόρηση της προσωπικής μου σχέσης με τον καφέ.
Έμαθα να ψήνω ελληνικό στα πέντε μου, χάρη στη μερακλού γιαγιά Μαρία που με μύησε από νωρίς στα μυστικά του: πώς γίνεται ο μέτριος, πώς ο γλυκός, πώς ο βαρύς, πώς ο σκέτος για κάποιους θειούς που είχαν ζάχαρο. Πώς να μη μου σπάει το καϊμάκι -αλλά και να μη μένει άψητος ο καφές-, πώς να κάνω χοντρές φουσκάλες για τους ιδιότροπους που ήξερα ότι κατά βάθος το ζητούσαν ("γούρι, γούρι"), πώς να "μου χύνεται" τεχνηέντως από το χείλος για να αναφωνώ περιχαρής: Α! Λεφτά θα πάρεις! Πώς να σερβίρω χωρίς να μένει πολύ κενό από το χείλος του φλιτζανιού και να μη φαίνεται τσουρούτικος, αλλά και χωρίς να τον φισκάρω, για να μη φαίνεται τσαπατσούλικος. Πώς να τον βάζω με ένα ποτήρι δροσερό νερό στο δισκάκι και να τον σερβίρω με ευγένεια (τύφλα να ΄χει η γιαπωνέζικη ιεροτελεστία του τσαγιού), πώς να τακτοποιώ δίπλα του το πιατάκι με τα βουτήματα για τις κυρίες...
Η γιαγιά Μαρία ήταν αυτή που έριχνε λίγο καφέ στο πιατάκι του φλιτζανιού της και μου έδινε να τον γευτώ όταν η ηλικία μου δεν επέτρεπε ακόμα τέτοιες... καταχρήσεις. Η γιαγιά Μαρία ήταν αυτή που ανακάτευε λίγο ταχίνι στον καφέ της (εκείνη τον έλεγε πάντα τούρκικο) τις μέρες της νηστείας. Έπινε καφέ για πρωινό, μαζί με μια μικρή φέτα ψωμί και ένα επίσης μικρό κομμάτι... φέτα! Και το απόγευμα έναν δεύτερο -πάντα σε μικρό φλιτζάνι, πάντα μέτριο, πάντα με ένα ποτήρι δροσερό νερό από δίπλα. Και τσάι μόνο όταν... αρρώσταινε!
Αργότερα μού έμαθαν ότι ο καφές είναι το μόνο ρόφημα που όταν το σερβίρουμε δεν λέμε ποτέ στην υγειά σας, γιατί μια πτυχή του είναι ο καφές της παρηγοριάς. Αν και ποτέ δεν πείστηκα ολότελα γι' αυτό, ωστόσο, ομολογώ ότι με πιάνει μια μικρή δυσφορία όταν κάποια νεαρή και ευγενής σερβιτόρα μου λέει "στην υγειά σας" καθώς αφήνει μπροστά μου το φλιτζάνι.
Κάπου εκεί στα δώδεκα, ήρθα σε επαφή με το Νεσκαφέ. Έμαθα πολύ γρήγορα να τον χτυπάω στο σέικερ με ζάχαρη και γάλα... και να φτιάχνω κάτι σαν μιλκσέικ με γεύση μόκα! Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, μια μέρα που έκανε απίστευτη ζέστη, άρχισα να φτιάχνω το ένα "μιλκσέικ" μόκα μετά το άλλο απογεμίζοντας το ποτήρι με παγάκια, ώσπου στο τέλος άρχισα να τρέμω και να χοροπηδάω χειρότερα από το σέικερ. Οβερντόουζ καφεΐνης, ήταν η διάγνωση --και έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος.
Ο νεσκαφές ήταν ο σύντροφος της εφηβείας μας, η μόνιμη παραγγελιά στις καφετέριες της Πασαρέλας του Πασαλιμανιού --τότε που το χειμώνα από παντού ακουγόταν το κλικιτικλίκ του κουταλιού μέσα στο φλιτζάνι καθώς ετοιμαζόταν η παχιά κρέμα που μετά θα γινόταν ο ζεστός καφές ενώ το καλοκαίρι κατέφθαναν οι ποτηράκλες με τη φραπεδιά.
Καφές και τσιγάρο, τσιγάρο και καφές...
Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν τα ήθη --αλλά ο καφές πάντα εκεί. Πάντα σύντροφοι πρωινοί, ν' ανοίξει το μάτι, να πάρει μπροστά το μυαλό. Κι απογευματινοί -να φύγει η υπνηλία, η ζαλούρα από το κόλλημα των ματιών σε μια οθόνη, η πλήξη... Σύντροφοι βραδινοί, για το ξενύχτι της μελέτης, της δουλειάς, της αναμονής. Αλλά και καφέδες χωρίς αιτία, για την απόλαυση και μόνο. Κι όταν το τσιγάρο αναχώρησε δια τας αιωνίους μονάς, ο καφές συνέχισε ακάθεκτος το θριαμβευτικό ταξίδι του. Μόνος. Κι όταν κάποτε χρειάστηκε να τον αποχωριστώ προσωρινά, η απουσία του ήταν αφόρητη.
Με τη σειρά ερωτευτήκαμε τους εσπρέσο και τους καπουτσίνο, τους λάτε και τους φρέντο, τους σκέτους ή με διάφορα αρώματα (εγώ πάλι όχι ;) Το μόνο άρωμα που μου αρέσει στον καφέ είναι... του καφέ). Λίτρα και λίτρα και λίτρα καφέ.
Χρόνια τώρα, η πρώτη φροντίς το πρωί --που έλεγε και η διαφήμιση-- να μπει μπροστά η καφετιέρα με τον "γαλλικό" -αυτόν, του φίλτρου, ντε- και μετά όλα τ' άλλα.
Όπως κάθε μάγκας που σέβεται τον εαυτό του -το ούζο πίνω ανέρωτο και τον καφέ μου σκέτο. Αν και αθεράπευτα γλυκατζού, είναι το μόνο πράγμα που θέλω να μην έχει ούτε κόκκο ζάχαρη, για να νιώθω το άρωμά του και τη γεύση του. Μόνο μια σταγόνα γάλα, που κι αυτό το βλέπω σιγά σιγά να του αδειάζει τη γωνιά. Σαν ένας Πικάσο που πέταξε από πάνω του κάθε περιττό πλουμίδι και κατέληξε στην απόλυτη αφαίρεση, για να μείνει μόνο η ουσία της ποίησής του.
Εδιτ. Αν θέλετε, διαγράψτε τη λέξη "σύντομη" που έγραψα πάνω πάνω
Έμαθα να ψήνω ελληνικό στα πέντε μου, χάρη στη μερακλού γιαγιά Μαρία που με μύησε από νωρίς στα μυστικά του: πώς γίνεται ο μέτριος, πώς ο γλυκός, πώς ο βαρύς, πώς ο σκέτος για κάποιους θειούς που είχαν ζάχαρο. Πώς να μη μου σπάει το καϊμάκι -αλλά και να μη μένει άψητος ο καφές-, πώς να κάνω χοντρές φουσκάλες για τους ιδιότροπους που ήξερα ότι κατά βάθος το ζητούσαν ("γούρι, γούρι"), πώς να "μου χύνεται" τεχνηέντως από το χείλος για να αναφωνώ περιχαρής: Α! Λεφτά θα πάρεις! Πώς να σερβίρω χωρίς να μένει πολύ κενό από το χείλος του φλιτζανιού και να μη φαίνεται τσουρούτικος, αλλά και χωρίς να τον φισκάρω, για να μη φαίνεται τσαπατσούλικος. Πώς να τον βάζω με ένα ποτήρι δροσερό νερό στο δισκάκι και να τον σερβίρω με ευγένεια (τύφλα να ΄χει η γιαπωνέζικη ιεροτελεστία του τσαγιού), πώς να τακτοποιώ δίπλα του το πιατάκι με τα βουτήματα για τις κυρίες...
Η γιαγιά Μαρία ήταν αυτή που έριχνε λίγο καφέ στο πιατάκι του φλιτζανιού της και μου έδινε να τον γευτώ όταν η ηλικία μου δεν επέτρεπε ακόμα τέτοιες... καταχρήσεις. Η γιαγιά Μαρία ήταν αυτή που ανακάτευε λίγο ταχίνι στον καφέ της (εκείνη τον έλεγε πάντα τούρκικο) τις μέρες της νηστείας. Έπινε καφέ για πρωινό, μαζί με μια μικρή φέτα ψωμί και ένα επίσης μικρό κομμάτι... φέτα! Και το απόγευμα έναν δεύτερο -πάντα σε μικρό φλιτζάνι, πάντα μέτριο, πάντα με ένα ποτήρι δροσερό νερό από δίπλα. Και τσάι μόνο όταν... αρρώσταινε!
Αργότερα μού έμαθαν ότι ο καφές είναι το μόνο ρόφημα που όταν το σερβίρουμε δεν λέμε ποτέ στην υγειά σας, γιατί μια πτυχή του είναι ο καφές της παρηγοριάς. Αν και ποτέ δεν πείστηκα ολότελα γι' αυτό, ωστόσο, ομολογώ ότι με πιάνει μια μικρή δυσφορία όταν κάποια νεαρή και ευγενής σερβιτόρα μου λέει "στην υγειά σας" καθώς αφήνει μπροστά μου το φλιτζάνι.
Κάπου εκεί στα δώδεκα, ήρθα σε επαφή με το Νεσκαφέ. Έμαθα πολύ γρήγορα να τον χτυπάω στο σέικερ με ζάχαρη και γάλα... και να φτιάχνω κάτι σαν μιλκσέικ με γεύση μόκα! Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, μια μέρα που έκανε απίστευτη ζέστη, άρχισα να φτιάχνω το ένα "μιλκσέικ" μόκα μετά το άλλο απογεμίζοντας το ποτήρι με παγάκια, ώσπου στο τέλος άρχισα να τρέμω και να χοροπηδάω χειρότερα από το σέικερ. Οβερντόουζ καφεΐνης, ήταν η διάγνωση --και έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος.
Ο νεσκαφές ήταν ο σύντροφος της εφηβείας μας, η μόνιμη παραγγελιά στις καφετέριες της Πασαρέλας του Πασαλιμανιού --τότε που το χειμώνα από παντού ακουγόταν το κλικιτικλίκ του κουταλιού μέσα στο φλιτζάνι καθώς ετοιμαζόταν η παχιά κρέμα που μετά θα γινόταν ο ζεστός καφές ενώ το καλοκαίρι κατέφθαναν οι ποτηράκλες με τη φραπεδιά.
Καφές και τσιγάρο, τσιγάρο και καφές...
Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν τα ήθη --αλλά ο καφές πάντα εκεί. Πάντα σύντροφοι πρωινοί, ν' ανοίξει το μάτι, να πάρει μπροστά το μυαλό. Κι απογευματινοί -να φύγει η υπνηλία, η ζαλούρα από το κόλλημα των ματιών σε μια οθόνη, η πλήξη... Σύντροφοι βραδινοί, για το ξενύχτι της μελέτης, της δουλειάς, της αναμονής. Αλλά και καφέδες χωρίς αιτία, για την απόλαυση και μόνο. Κι όταν το τσιγάρο αναχώρησε δια τας αιωνίους μονάς, ο καφές συνέχισε ακάθεκτος το θριαμβευτικό ταξίδι του. Μόνος. Κι όταν κάποτε χρειάστηκε να τον αποχωριστώ προσωρινά, η απουσία του ήταν αφόρητη.
Με τη σειρά ερωτευτήκαμε τους εσπρέσο και τους καπουτσίνο, τους λάτε και τους φρέντο, τους σκέτους ή με διάφορα αρώματα (εγώ πάλι όχι ;) Το μόνο άρωμα που μου αρέσει στον καφέ είναι... του καφέ). Λίτρα και λίτρα και λίτρα καφέ.
Χρόνια τώρα, η πρώτη φροντίς το πρωί --που έλεγε και η διαφήμιση-- να μπει μπροστά η καφετιέρα με τον "γαλλικό" -αυτόν, του φίλτρου, ντε- και μετά όλα τ' άλλα.
Όπως κάθε μάγκας που σέβεται τον εαυτό του -
Εδιτ. Αν θέλετε, διαγράψτε τη λέξη "σύντομη" που έγραψα πάνω πάνω
Τι ωραίο, Μπέρνι!
Θα έπρεπε τώρα να κεράσω κάτι από βιενέζικα καφέ, ίσως· καλά που θυμήθηκα ότι υπάρχει ήδη κάτι σχετικό στη Λέξι: Καφέ Χάβελκα.
Α, ναι. Μαζί με τον καφέ μελάνζ, μια Sacher Torte...
(Για ποικιλίες σερβιριζόμενων καφέδων στην Αυστρία, εδώ...)
Θα έπρεπε τώρα να κεράσω κάτι από βιενέζικα καφέ, ίσως· καλά που θυμήθηκα ότι υπάρχει ήδη κάτι σχετικό στη Λέξι: Καφέ Χάβελκα.
Α, ναι. Μαζί με τον καφέ μελάνζ, μια Sacher Torte...
(Για ποικιλίες σερβιριζόμενων καφέδων στην Αυστρία, εδώ...)
bernardina
Moderator
Ευχαριστώ, καλέ μου δόκτορα!
Δεν θα έλεγα όχι για ένα kleiner Schwarzer με ένα κομμάτι Esterházy torte. :drool:
Και σιγά μη δεν είχε κάτι σχετικό η Λέξι. ;)
Cadmian
New member
Επιβάλλεται να υπάρχει ως παραπομπή σ' ετούτο το νήμα.
Και αφού δεν έχει ασχοληθεί ακόμα ο γιουτουμπάρχης, πάρτε και σάουντρακ για τον καφέ σας.
Και αφού δεν έχει ασχοληθεί ακόμα ο γιουτουμπάρχης, πάρτε και σάουντρακ για τον καφέ σας.
bernardina
Moderator
Πολύ σ' ευχαριστούμε, Κάδμιε.
Διάβασα (ξανά ;) ) τις πρώτες σελίδες απνευστί και το αποθήκευσα για τα περαιτέρω!
Να, πάρε κι εσύ ένα αντίδωρο μέχρι να εμφανιστεί ο γιουτουμπάρχης και δώσ' μας την παραγγελία σου! :)
Διάβασα (ξανά ;) ) τις πρώτες σελίδες απνευστί και το αποθήκευσα για τα περαιτέρω!
Να, πάρε κι εσύ ένα αντίδωρο μέχρι να εμφανιστεί ο γιουτουμπάρχης και δώσ' μας την παραγγελία σου! :)
Έχω πιει από χτες τρεις μεγάλους καφέδες στην υγειά σας. Ανεβάσατε ψηλά τον πήχη, αλλά νιώθω ότι πρέπει κι εγώ να ανταποκριθώ σε ένα νήμα για αυτό το ζουμί που μου κάνει καθημερινή παρέα εδώ και μερικές/πολλές δεκαετίες. Νομίζω ότι σ' αυτές τις δεκαετίες δύο πράγματα πίνω καθημερινά: νερό και καφέ. Ίσως το ίδιο συμβαίνει και σε σας. Οπότε, ανασκαφές στη μνήμη.
SBE
¥
Αχ, οι αναφορές στις πάστες της Αυστροουγγαρίας μου ανοίγουν την όρεξη. Τι γαλλική ζαχαροπλαστική και πράσινα άλογα...
Όσο για καφέδες, κι εμένα μου απαγόρευαν τον καφέ μικρή, αν και πού και πού αντί για γάλα με κακάο έπινα γάλα με καφέ, άλλη γεύση κι άλλο χρώμα. FFW καμιά δεκαετία και μια μέρα αποφασίζει η δασκάλα στο γαλλικό ινστιτούτο να μας πάει όλη την τάξη για καφέ. Και κατευθυνόμαστε προς παρακείμενη καφετέρια των Πατρών, στεγασμένη στον πρώτο όροφο κτιρίου γραφείων, την οποία ακουστά μόνο είχα (και μάλιστα όχι με πολύ καλά λόγια, υποψιάζομαι τώρα ότι λόγω του ότι δεν ήταν στο δρόμο ήταν τόπος ραντεβού όσων δεν ήθελαν να τους δει κανείς). Ε, και τι παραγγέλνεις στην καφετέρια; Καφέ φυσικά. Και με ρωτάει το γκαρσόνι τι καφέ θέλετε κι εγώ δεν ήξερα τι να πω*, κοιτάζω το μενού δήθεν ότι ήξερα, και παραγγέλνω έναν νες. Δεν θυμάμαι αν έκανα μέρες να κοιμηθώ ή όχι, αλλά νομίζω ο δεύτερος καφές μου ήταν πολλά πολλά χρόνια αργότερα. Και δε νομίζω ότι έχω πιει ποτέ ολόκληρο φλυτζάνι.
* τι σου κάνουν οι διάφορες προσωπικότητες και περσόνες που υιοθετούμε ανάλογα με το περιβάλλον... Στο σχολείο ήμουνα μαζεμένο παιδί, ψιλονέρντ, δεν άνοιγα το στόμα μου, με αγνοούσαν οι συμμαθητές μου όταν δεν με ήθελαν κάτι. Στα αγγλικά ήμουνα το αντίθετο, μπλαμπλά με όλο τον κόσμο, όλοι ήξεραν το όνομά μου κλπ. Στα γαλλικά ήμουνα Μεγάλο Παιδί, γιατί έτσι μας φέρονταν και γιατί οι δασκάλες ήταν επιτροπή τόνωσης ηθικού.
Όσο για καφέδες, κι εμένα μου απαγόρευαν τον καφέ μικρή, αν και πού και πού αντί για γάλα με κακάο έπινα γάλα με καφέ, άλλη γεύση κι άλλο χρώμα. FFW καμιά δεκαετία και μια μέρα αποφασίζει η δασκάλα στο γαλλικό ινστιτούτο να μας πάει όλη την τάξη για καφέ. Και κατευθυνόμαστε προς παρακείμενη καφετέρια των Πατρών, στεγασμένη στον πρώτο όροφο κτιρίου γραφείων, την οποία ακουστά μόνο είχα (και μάλιστα όχι με πολύ καλά λόγια, υποψιάζομαι τώρα ότι λόγω του ότι δεν ήταν στο δρόμο ήταν τόπος ραντεβού όσων δεν ήθελαν να τους δει κανείς). Ε, και τι παραγγέλνεις στην καφετέρια; Καφέ φυσικά. Και με ρωτάει το γκαρσόνι τι καφέ θέλετε κι εγώ δεν ήξερα τι να πω*, κοιτάζω το μενού δήθεν ότι ήξερα, και παραγγέλνω έναν νες. Δεν θυμάμαι αν έκανα μέρες να κοιμηθώ ή όχι, αλλά νομίζω ο δεύτερος καφές μου ήταν πολλά πολλά χρόνια αργότερα. Και δε νομίζω ότι έχω πιει ποτέ ολόκληρο φλυτζάνι.
* τι σου κάνουν οι διάφορες προσωπικότητες και περσόνες που υιοθετούμε ανάλογα με το περιβάλλον... Στο σχολείο ήμουνα μαζεμένο παιδί, ψιλονέρντ, δεν άνοιγα το στόμα μου, με αγνοούσαν οι συμμαθητές μου όταν δεν με ήθελαν κάτι. Στα αγγλικά ήμουνα το αντίθετο, μπλαμπλά με όλο τον κόσμο, όλοι ήξεραν το όνομά μου κλπ. Στα γαλλικά ήμουνα Μεγάλο Παιδί, γιατί έτσι μας φέρονταν και γιατί οι δασκάλες ήταν επιτροπή τόνωσης ηθικού.
...
- Υou tube it, I'll roast it slowly and go cut the sugarcane.
- Κόκαλα έχει; Καφέρ' τον, επιτέλους!
- Αρχίζω, απ' τα έτοιμα:
Κι επειδή ο καφές είναι hapopsis:
Κι εκείνα τα μαντέματα
που μου 'παν στον καφέ
Αχ, ήταν όλα ψέματα
και λόγια του ντελβέ
Ααά αά αά... καφέ κέρνα, βρε
- Υou tube it, I'll roast it slowly and go cut the sugarcane.
- Κόκαλα έχει; Καφέρ' τον, επιτέλους!
- Αρχίζω, απ' τα έτοιμα:
Κι επειδή ο καφές είναι hapopsis:
Κι εκείνα τα μαντέματα
που μου 'παν στον καφέ
Αχ, ήταν όλα ψέματα
και λόγια του ντελβέ
Ααά αά αά... καφέ κέρνα, βρε
Σε νιώθω απόλυτα, Μπέρνι. Με μια διόρθωση. Για μένα ο καφές που συνόδευε όλες τις κινήσεις και εργασίες και διαδρομές μου στον χώρο των λέξεων δεν ήταν δεκανίκι για να με κρατήσει ξύπνιο. Εγώ κοιμόμουν τα βράδια και ας είχα πιει καφέ. Γι' αυτό και ήδη 3 μήνες τώρα έχω ξεχάσει την αναζωογονητική δήθεν δράση του. Και διατρανώνω πως όλα στο μυαλό μας είναι.
Όμως...
Ο καφές ήταν σύντροφος πιστός που μου γέμιζε τα ρουθούνια με το άρωμά του για να με ταξιδεύει και να μου βρίσκει μια πιο όμορφη λέξη από την προηγούμενη, μια καλύτερη μετάφραση, έναν καλύτερο στίχο. Ήταν το κλικ της καφετιέρας του καπουτσίνο το πρωί και το γκλιν από το παγάκι στο ποτήρι του φραπέ κι ενίοτε ο ρόγχος της καφετιέρας του φίλτρου (μόνο αυτούς έπινα). Ήταν το διάλειμμα με τους φίλους, το διάλειμμα στο σπίτι από τη δουλειά, η παρέα πάνω στο γραφείο. :clap:
Και τώρα μόνο οι όμορφες και ειδικά αγορασμένες κούπες μου μαρτυρούν πως εκεί που άλλοτε δέσποζε τρανός ο Καφετής Άρχοντας, τώρα φυτρώνουν άγρια ραδίκια και απολειφάδια ζωοτροφών. Κι εκείνος; Εκείνος τώρα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα! :lol:
Όμως...
Ο καφές ήταν σύντροφος πιστός που μου γέμιζε τα ρουθούνια με το άρωμά του για να με ταξιδεύει και να μου βρίσκει μια πιο όμορφη λέξη από την προηγούμενη, μια καλύτερη μετάφραση, έναν καλύτερο στίχο. Ήταν το κλικ της καφετιέρας του καπουτσίνο το πρωί και το γκλιν από το παγάκι στο ποτήρι του φραπέ κι ενίοτε ο ρόγχος της καφετιέρας του φίλτρου (μόνο αυτούς έπινα). Ήταν το διάλειμμα με τους φίλους, το διάλειμμα στο σπίτι από τη δουλειά, η παρέα πάνω στο γραφείο. :clap:
Και τώρα μόνο οι όμορφες και ειδικά αγορασμένες κούπες μου μαρτυρούν πως εκεί που άλλοτε δέσποζε τρανός ο Καφετής Άρχοντας, τώρα φυτρώνουν άγρια ραδίκια και απολειφάδια ζωοτροφών. Κι εκείνος; Εκείνος τώρα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα! :lol:
Ας θυμηθούμε λίγο Νίκο Παπάζογλου. Σας αφιερώνω το Καλημέρα, γνωστότερο ως Μόλις ξυπνήσω το πρωί, από τον πρώτο στίχο του.
Καλημέρα (1986)
Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Μόλις ξυπνήσω το πρωί
τα βλέπω όλα μαύρα,
θέλω μια κούπα με καφέ
και τέσσερα τσιγάρα
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Τι τρέχω να προλάβω;
Πέρασε η μισή ζωή
δίχως να καταλάβω.
Τασάκι κι αποτσίγαρα,
φλιτζάνι κατακάθι,
όλα μαζί στον τενεκέ
κι απάνω το καπάκι.
Μα φτάνω στην εξώπορτα,
κοιτάζω τον καθρέφτη
κι αντί να ρίξω μια μπουνιά,
χαμογελώ στον ψεύτη.
Καλημέρα (1986)
Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Μόλις ξυπνήσω το πρωί
τα βλέπω όλα μαύρα,
θέλω μια κούπα με καφέ
και τέσσερα τσιγάρα
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Τι τρέχω να προλάβω;
Πέρασε η μισή ζωή
δίχως να καταλάβω.
Τασάκι κι αποτσίγαρα,
φλιτζάνι κατακάθι,
όλα μαζί στον τενεκέ
κι απάνω το καπάκι.
Μα φτάνω στην εξώπορτα,
κοιτάζω τον καθρέφτη
κι αντί να ρίξω μια μπουνιά,
χαμογελώ στον ψεύτη.
Ψάχνω από χθες να σας βρω τη σκηνή με τον Παπαγιαννόπουλο στην ταινία Για ποιον Χτυπά η Κουδούνα, όπου κλεισμένος στο καλυβάκι του κήπου, δήθεν πεθαμένος για να μην τον συλλάβουν για χρέη, φωνάζει συνεχώς: "Ρε γυναίκααααα, τι θα γίνει μ' αυτόν τον καφέεεε;"
Είτε βρίσκω όμως όλη την ταινία και δεν ξέρω πώς να σημαδέψω το συγκεκριμένο σημείο είτε δεν βρίσκω τη σκηνή μόνη της...
Είτε βρίσκω όμως όλη την ταινία και δεν ξέρω πώς να σημαδέψω το συγκεκριμένο σημείο είτε δεν βρίσκω τη σκηνή μόνη της...
E, όχι και "στο μυαλό μας" η αϋπνία που προκαλείται σε μερικούς ανθρώπους από την κατανάλωση καφεΐνης. Μόνο στα γονίδιά μας. Ως προς την καφεΐνη, γονιδιακά, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σ' αυτούς που ο οργανισμός τους μεταβολίζει ακαριαία την καφεΐνη, με αποτέλεσμα να μπορούν να πιουν καφέ και να πέσουν σε μισή ώρα για ύπνο, και σ' αυτούς που ο μεταβολισμός της καφεΐνης μπορεί να κρατήσει πολλές ώρες, με αποτέλεσμα να πίνουν έναν καφέ στις 6 το απόγευμα και το μάτι τους να είναι γαρίδα στη μία τη νύχτα. Στους δεύτερους ανήκω εγώ. Ήξερα από το πρώτο νεσκαφέ που ήπια στη ζωή μου, γύρω στην εφηβεία, ότι ένας καφές μπορεί να με κρατήσει ξύπνια όλη τη νύχτα. Όταν μου έλεγε κάποιος, "Ιδέα σου είναι, αφού εγώ μπορώ να πίνω καφέ και να πέφτω αμέσως για ύπνο", ήξερα ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Μου έχει συμβεί ακόμα και να μου πουν ψέματα σε καφετέρια ότι ο καφές που μου σερβίρισαν είναι ντεκαφεϊνέ, τους πίστεψα, τον ήπια, και κατάλαβα ότι δεν ήταν ντεκαφεϊνέ στις 2 τη νύχτα, όταν προσπαθούσα να κοιμηθώ και τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα παρά την κούρασή μου.
Ξέρουμε τώρα ότι και για τη νικοτίνη ισχύει ένας παρόμοιος διαχωρισμός: Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων εθίζεται στη νικοτίνη και έχει μεγάλη δυσκολία να την κόψει. Ένα μικρό ποσοστό, γύρω στο 7% νομίζω, προστατεύεται γονιδιακά από αυτόν τον εθισμό. Είναι οι ερασιτέχνες καπνιστές, που μπορούν να καπνίσουν ή να μην καπνίσουν, το ίδιο τους κάνει, και μπορούν να το κόψουν ανά πάσα στιγμή χωρίς κανένα στερητικό.
Εντάξει, party spoiler, Alex, έχεις δίκιο. Η επιστήμη το αποδεικνύει... My bad... :) :)
Ξέρω τι επίδραση έχει στον οργανισμό μου ο ντεκαφεϊνέ και τι ο καφεϊνούχος, πίστεψέ με. Είχα κι άλλο στοιχείο για να συμπεράνω ότι μου είπαν ψέματα: Η σερβιτόρα, όταν της ζήτησα ντεκαφεϊνέ, μου είπε ότι δεν ξέρει αν έχουν και θα πάει μέσα να ρωτήσει. Ήταν πριν από πολλά χρόνια, τότε που στα ελληνικά μαγαζιά ήταν άγνωστο είδος ο ντεκαφεϊνέ.
