Κοιτάζοντας τον ορισμό, που σωστά επισημαίνει ο Θέμης ότι προέρχεται από τη μελέτη των οικονομικών συμπεριφορών, παρατηρούμε ότι περιγράφει τη δεύτερη φάση του εξής φαινομένου:
Στην πρώτη φάση, εν αρχή, είναι ο μιμητισμός. Για παράδειγμα, κάποιοι διαπιστώνουν ότι κάποιοι άλλοι ακολουθούν μια οικονομικά ασυνήθιστη συμπεριφορά: ο ένας μετά τον άλλο, διαδοχικά, σηκώνουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, αγοράζουν τη μετοχή του Facebook, παίζουν ένα κουτσό άλογο στις κούρσες.
Η δεύτερη φάση είναι η φάση της διάδοσης. Το φαινόμενο ξεφεύγει από μια παρέα ειδικών και αρχίζουν να παρατηρούνται φαινόμενα μαζικότητας π.χ. ένας καταιγισμός πληροφοριών σε ειδικές εφημερίδες, ένας καταρράκτης που παρασύρει όποιους προσπαθούν να αντιτάξουν λογικά επιχειρήματα στον παραλογισμό.
Η τρίτη φάση είναι η φάση της καταστροφής. Το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις που αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό, οι αντιστάσεις καταρρέουν σαν ντόμινο, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ανεξέλεγκτα, σαν χιονοστιβάδα που παρασέρνει ό,τι βρει στον δρόμο της, μέχρι να παρουσιαστεί, αναπάντεχα αλλά νομοτελειακά, το τσουνάμι που καταστρέφει τα πάντα. Είναι η φάση όπου, κατά τον αστικό μύθο, ο λούστρος ρωτάει τον Κάρνεγκι τι μετοχές να παίξει στη Γουόλ Στριτ.
Αν ανέλυσα σωστά το φαινόμενο και τοποθέτησα σωστά τους όρους στα κουτάκια τους, μοιάζει σαν η κατά λέξη μετάφραση (ή κάτι παρόμοιας τάξης) να είναι, ίσως, η καλύτερη.
).