SBE
¥
Η ερώτησή μου δεν είναι γλωσσική, είναι γλωσσοπολιτιστική και ζητώ τη συνδρομή αυτών που έχουν γνώση περί των πολιτιστικών της αγγλικής γλώσσας, που νόμιζα ότι σε ένα βαθμό τα ήξερα, αφού κοντεύω να γίνω λονδεινόσαυρος (ΤΜ).:laugh:
Είχα λοιπόν την ευτυχία :inno: απόψε να συζητήσω περί Ελλάδας και οικονομίας με έναν Άγγλο κι έναν Έλληνα, παλιούς φίλους κλπ κλπ. Τα πνεύματα οξύνθηκαν σε μια φάση, μάλλον για το τίποτα, γιατί είχαμε μόνο μία διαφωνία, κι αυτή μικρή*. Εκεί που έμεινα άφωνη ήταν που ο ένας (όχι ο Άγγλος) ανέλαβε να μου εξηγήσει, με το ανάλογο άγριο ύφος, ότι δεν είμαι καλή συνομιλήτρια γιατί ξεκινάω κάθε μου φράση με τον αντιθετικό σύνδεσμό «αλλά» (το but του τίτλου) και ότι θα έπρεπε να λέω, όπως λένε π.χ. στην τηλεόραση, κάτι του στυλ thank you for explaining this, perhaps we could now look at it from a different angle και άλλα τέτοια, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι αγένεια.
Ήξερα ότι κάποιοι θεωρούν γραμματικό λάθος να ξεκινάς πρόταση με το but, κανόνας που δε γίνεται να τον ακολουθήσεις άμα έχεις εξαντλήσει κάθε άλλον αντιθετικό σύνδεσμο σε έκθεση. Ο κανόνας αυτός έχει περάσει και στον προφορικό λόγο; Το λέει και το σαβουάρ βιβρ; Και τόσα χρόνια δεν το έχω καταλάβει; :s :huh:
Τελικά, στην προσπάθειά μου να τελειώσει το κήρυγμα για το πόσο αγενές είναι το αλλά, παραδέχτηκα ότι είμαι φυσική ομιλήτρια της ελληνικής (αλήθεια), ότι μεταφράζω στο μυαλό μου πριν μιλήσω (προσωπικό ψέμα), ότι για όλα φταίει η ελληνική γλώσσα που είναι γλώσσα αγενής (γλωσσολογικό ψέμα), και ότι θα γράψω εκατό φορές "δεν ξαναρχίζω πρόταση με αλλά" (ψέμα προς τέρψιν των Λεξιλόγων, δηλαδή δεν το είπα). Αλλά... θέλω να αρχίζω τις προτάσεις μου με αλλά.
Μου είπαν επίσης ότι όταν μιλάει ο άλλος δεν λέμε ΟΚ, yeah κλπ γιατί είναι αγένεια να τον διακόψουμε. Αλλά αυτό θεωρώ ότι ήταν απλή παρανόηση. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα λέω αυτά για ενθάρρυνση, ναι, σε ακούω, συνέχισε κλπ, όπως κουνάς το κεφάλι σου για να δείξεις ότι προσέχεις.
Είχα λοιπόν την ευτυχία :inno: απόψε να συζητήσω περί Ελλάδας και οικονομίας με έναν Άγγλο κι έναν Έλληνα, παλιούς φίλους κλπ κλπ. Τα πνεύματα οξύνθηκαν σε μια φάση, μάλλον για το τίποτα, γιατί είχαμε μόνο μία διαφωνία, κι αυτή μικρή*. Εκεί που έμεινα άφωνη ήταν που ο ένας (όχι ο Άγγλος) ανέλαβε να μου εξηγήσει, με το ανάλογο άγριο ύφος, ότι δεν είμαι καλή συνομιλήτρια γιατί ξεκινάω κάθε μου φράση με τον αντιθετικό σύνδεσμό «αλλά» (το but του τίτλου) και ότι θα έπρεπε να λέω, όπως λένε π.χ. στην τηλεόραση, κάτι του στυλ thank you for explaining this, perhaps we could now look at it from a different angle και άλλα τέτοια, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι αγένεια.
Ήξερα ότι κάποιοι θεωρούν γραμματικό λάθος να ξεκινάς πρόταση με το but, κανόνας που δε γίνεται να τον ακολουθήσεις άμα έχεις εξαντλήσει κάθε άλλον αντιθετικό σύνδεσμο σε έκθεση. Ο κανόνας αυτός έχει περάσει και στον προφορικό λόγο; Το λέει και το σαβουάρ βιβρ; Και τόσα χρόνια δεν το έχω καταλάβει; :s :huh:
Τελικά, στην προσπάθειά μου να τελειώσει το κήρυγμα για το πόσο αγενές είναι το αλλά, παραδέχτηκα ότι είμαι φυσική ομιλήτρια της ελληνικής (αλήθεια), ότι μεταφράζω στο μυαλό μου πριν μιλήσω (προσωπικό ψέμα), ότι για όλα φταίει η ελληνική γλώσσα που είναι γλώσσα αγενής (γλωσσολογικό ψέμα), και ότι θα γράψω εκατό φορές "δεν ξαναρχίζω πρόταση με αλλά" (ψέμα προς τέρψιν των Λεξιλόγων, δηλαδή δεν το είπα). Αλλά... θέλω να αρχίζω τις προτάσεις μου με αλλά.
Μου είπαν επίσης ότι όταν μιλάει ο άλλος δεν λέμε ΟΚ, yeah κλπ γιατί είναι αγένεια να τον διακόψουμε. Αλλά αυτό θεωρώ ότι ήταν απλή παρανόηση. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τα λέω αυτά για ενθάρρυνση, ναι, σε ακούω, συνέχισε κλπ, όπως κουνάς το κεφάλι σου για να δείξεις ότι προσέχεις.
