Δημουλίδου διαμαρτύρεται, Δημοκίδης διαφωνεί

[Zazula]

Για ποιόν άλλο λόγο, εκτός από το δανεισμό, να αγοράσει μια βιβλιοθήκη ένα βιβλίο;

Υπάρχουν βιβλία που μια βιβλιοθήκη δεν τα δανείζει (αναφοράς και όσα φέρουν ειδική σήμανση — κι ας μην είναι αναφοράς), και υπάρχουν βιβλιοθήκες που δεν είναι δανειστικές (πχ του ΕΛΟΤ).

 

[Palavra]

:lol: :lol: :lol:

SBE, έγραψες!

Πράγματι
Είδα και λίγο τον τοίχο της (της Δημουλίδου, όχι της SBE) στο φ/β, όπου η συγγραφεύς είτε γράφει με κεφαλαία (κυρίως) είτε με άτονα μικρά (οπότε σου λύνεται η απορία γιατί γράφει κυρίως με κεφαλαία).

 

[drsiebenmal]

Πάντως, δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνουμε και εδώ τις ίδιες συζητήσεις που γίνονται σε όλα τα κοινωνικά μέσα. Νομίζω (και αυτός ήταν ο αρχικός μου στόχος) ότι θα ήταν προτιμότερο και πιο σύμφωνο με το προφίλ της Λεξιλογίας αν επικεντρωθούμε στα ουσιαστικά στοιχεία που βρίσκονται στο παρασκήνιο της διαμάχης: τα συγγραφικά δικαιώματα, τις δημόσιες, δανειστικές και μη, βιβλιοθήκες και τον τρόπο που γεμίζουν τα ράφια τους, τις διαφορές ανάμεσα σε συγγραφείς και συγγραφείς.

Για παράδειγμα: Πρέπει ο συγγραφέας να ξέρει ορθογραφία;

 

[SBE]

Υπάρχουν βιβλία που μια βιβλιοθήκη δεν τα δανείζει (αναφοράς και όσα φέρουν ειδική σήμανση — κι ας μην είναι αναφοράς), και υπάρχουν βιβλιοθήκες που δεν είναι δανειστικές (πχ του ΕΛΟΤ).

Ας μην κολλάμε στις ειδικές περιπτώσεις, σε γενικές γραμμές, η βιβλιοθήκη τα αγοράζει για να τα διαβάσει το κοινό, είτε στο χώρο της βιβλιοθήκης είτε στο σπίτι.

 

[Zazula]

Ας μην κολλάμε στις ειδικές περιπτώσεις, σε γενικές γραμμές, η βιβλιοθήκη τα αγοράζει για να τα διαβάσει το κοινό, είτε στο χώρο της βιβλιοθήκης είτε στο σπίτι.

Οι μη-δανειστικές βιβλιοθήκες είναι πράγματι μερικότερη περίπτωση, αλλά η διάκριση της ανάγνωσης στον χώρο της βιβλιοθήκης από τον δημόσιο δανεισμό είναι κάτι το διαφορετικό: Όπως αναλύεται και στο άρθρο που λίνκαρα στο #9, ο ελληνικός νόμος αναγνωρίζει την εξουσία δημόσιου δανεισμού ως ένα διακριτό χαρακτηριστικό του περιουσιακού πνευματικού δικαιώματος. Επομένως, μπορείς να καθιστάς ένα έργο προσιτό στο κοινό, αλλά χρειάζεσαι την άδεια των δικαιούχων για να μπορείς να προβαίνεις και στον δημόσιο δανεισμό του.

 

[nickel]

Καλημέρα. Ξεκίνησα το νήμα με κάθε καλή πρόθεση και με απορία τύπου Μάγκι Σμίθ («Τι είναι η Δημουλίδου;»), όχι για σνομπάρισμα πάντως, εδώ μου ξεφεύγουν και νομπελίστες και μπουκεράδες. Με ενδιαφέρει το θέμα, αλλά μόλις τώρα πρόλαβα να διαβάσω ολόκληρο το νήμα για τους ανασφάλιστους μεταφραστές, οπότε μένει ακόμα αυτό εδώ και... το σημερινό μακρινάρι του Σαραντάκου:
Έχει δίκιο η Χρυσηίδα Δημουλίδου!

Καλά κουράγια!