Αφήνοντας τα περί ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας (η ΕΕ δεν έχει καταφέρει να πετύχει αμυντική συνεργασία μεταξύ των μελών της), ας το δούμε λίγο πιο ιδεαλιστικά το πράμα: οι Νορβηγοί, που είναι έξω από την ΕΕ, διάλεξαν αυτή την εποχή που η ΕΕ περνάει κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά πρωτίστως υπαρξιακή, εποχή που οι κατηγορίες για PIIGS και για διαδόχους του Χίτλερ δίνουν και παίρνουν, για να μας θυμίσουν από που ξεκινήσαμε και τι θέλαμε να φτιάξουμε.
Αν νομίζετε ότι αυτό είναι επιβράβευση της πολιτικής της Μέρκελ, πιθανόν στη Γερμανία κάποιοι να νομίζουν ότι είναι επιβράβευση της ελληνικής οικονομικής πολιτικής. Οπότε παραμένουμε όλοι δυσαρεστημένοι και καχύποπτοι όπως πρώτα.
Αλλά ας σκεφτούμε για λίγο και τα θετικά.
Το ότι εγώ ζω χωρίς διατυπώσεις σε άλλη χώρα της ΕΕ, πηγαίνω κι έρχομαι όπου θέλω στις 27 χώρες, για δουλειά, για ιατρική περίθαλψη, για επενδύσεις, και έχω τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους.
Το ότι μπορώ να εμπιστευτώ ένα προϊόν με τη σφραγίδα CE χωρίς να ανησυχώ για τις προδιαγραφές ασφαλείας.
Το ότι μεγαλώσαμε (οι νεότεροι) σε μια χώρα που ευημερούσε και που το βιοτικό της επίπεδο αυξανόταν συνεχώς, το ξεχνάμε; Κι αυτή η χώρα παραμένει μια χαρά, παρ' όλες τις γκρίνιες.
Θυμάται κανένας πως κάποτε η βόρεια Ευρώπη ήταν τόσο ακριβή που πάθαινες εγκεφαλικό με τις τιμές και τώρα δεν είναι;
Και τι να πει ο Ελληνοκύπριος
που μπόρεσε να δικαιωθεί δικαστικά για την καταπάτηση της περιουσίας του στα κατεχόμενα;
Ή ξεχνάμε την προέλευση ΕΕ που έχουν οι νόμοι μας περί ισότητας, ίσων δικαιωμάτων μεταξύ εργαζομένων ολικής και μερικής απασχόλησης κλπ ή τη δυνατότητα να μη γίνονται σαλάτα τα συνταξιοδοτικά σου επειδή εργάστηκες σε τρεις- τέσσερεις χώρες, την προστασία των προσωπικών δεδομένων μας και τα ανεξάρτητα σώματα που μπορεί να προσφύγει ο πολίτης;
