Στην πολυκατοικία που μεγάλωσα στην Πάτρα κάθε χειμώνα τουρτουρίζαμε γιατί ένας γείτονας αρνιόταν με άγριο τρόπο να συγκατατεθεί στο άναμμα του καλοριφέρ πάνω από δυο ώρες την ημέρα κι όλοι οι άλλοι δεν έλεγαν τίποτα για να μην προκαλέσουν προστριβές. Έτσι μεγάλωσα σε ένα σπίτι κατάκρυο, στο οποίο δεν γινόταν ποτέ καμία επισκευή στους κοινόχρηστους χώρους γιατί ο ίδιος γείτονας κλπ κλπ. FFW στο 2010 που πέρασα ένα μήνα ολόκληρο εκεί και είχαμε:
Στην είσοδο της πολυκατοικίας στις δύο από τις τρεις απλίκες στον τοίχο λείπουν τα αμπαζούρ και μάλιστα η μία από τις σπασμένες δεν έχει και γλόμπο.
Τα γραμματοκιβώτια είναι λες και τους έχει επιτεθεί κάποιος με μίσος, ο ταχυδρόμος πετάει τα γράμματα στο καλοριφέρ της εισόδου.
Τα παράθυρα στη σκάλα είναι σχεδόν σε κάθε όροφο σπασμένα.
Το θυροτηλέφωνο ήταν κι αυτό τρισάθλιο αλλά χάλασε όσο έλειπα και βάλανε καινούργιο και δείχνει καλό. Στο ασανσέρ ο τεχνικός τους έπιασε κορόιδο, πλήρωσαν προκαταβολικά 7500 ευρώ για την ανανέωση που επέβαλε το κράτος κι ο τύπος δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ (έγινε μεγάλο ζήτημα με αυτό, τελικά τίποτα, και μπαίνω σε άλλες πολυκατοικίες και βλέπω τα ωραία τους ασανσέρ και μου ανάβουν τα λαμπάκια). Το ασανσέρ τώρα σταματάει όπου του καπνίσει. Είναι επίσης γεμάτο αυτοκόλλητα και γκραφίτι.
κλπ κλπ κλπ.
Κι όλα αυτά δεν έγιναν τελευταία, γίνονταν σιγά σιγά από το 1972 που χτίστηκε η πολυκατοικία και από τότε πέρασαν και περίοδοι ευημερίας και εποχές με καλές προσφορές κλπ. Ας μην κατηγορούμε την οικονομική κρίση για όλα. Θα ήθελα να μπορούσα να αγοράσω όλα τα διαμερίσματα και να το φτιάξω το κτίριο αλλά δε γίνεται, ακόμα κι έτσι που είναι χαμηλή η τιμή τους.
Και γενικά, και στην Αθήνα βλέπω ότι όλοι φροντίζουν να είναι το μέσα από την πόρτα τους καθαρό και περιποιημένο αλλά έξω από το κατώφλι του διαμερίσματός τους δε δίνουν σημασία.
ΥΓ Η θέρμανση είχε βελτιωθεί: τρεις ώρες την ημέρα, γιατί ο γκρινιάρης είχε πεθάνει στο μεταξύ.