Πιστεύω ότι εμείς οι Νεοέλληνες μπορούμε να συμμεριστούμε τις τραγικές στιγμές που έχουν ζήσει οι Αγγλοσάξονες με τη διάσπαση των απαρεμφάτων. Τι σημαίνει split infinitive («διασπασμένο απαρέμφατο») στην περίπτωση που τα αγγλικά σας δεν έχουν περάσει στα μυστήρια της γραμματικής: είναι η συνήθεια (κακή συνήθεια τη λένε μερικοί) να χωρίζεις το to του απαρεμφάτου από το ρήμα που πάει παρέα με το to, και να βάζεις ένα επίρρημα ή μια επιρρηματική φράση ανάμεσά τους. Φανταστείτε στα ελληνικά να λέγαμε: «Να όμορφα περάσετε», «Πώς να γρήγορα αδυνατίσετε». Δεν γίνονται τέτοια πράγματα!
Και όμως στα αγγλικά γίνονται. Τα απαρέμφατα διασπόνταν πριν διασπαστεί το άτομο και τώρα πια μπορούν να πάρουν διαζύγιο με την έγκριση του γραμματικού της ενορίας. Ορίστε ένα από τα πιο γνωστά διασπασμένα απαρέμφατα: «To boldly go where no man has gone before».
Το άρθρο στη Wikipedia έχει υποδειγματική κάλυψη της ιστορίας του αγγλικού διασπασμένου απαρεμφάτου, με τον πρώτο κανόνα που βρέθηκε σε γραμματική (1834) να λέει ότι οι καλοί συγγραφείς σπάνια διασπούν τα απαρέμφατά τους και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι αρχάριοι αν θέλουν να γίνουν καλοί συγγραφείς. Ήρθαν οι αδελφοί Φάουλερ να το διαψεύσουν το 1907: «The ‘split’ infinitive has taken such hold upon the consciences of journalists that, instead of warning the novice against splitting his infinitives, we must warn him against the curious superstition that the splitting or not splitting makes the difference between a good and a bad writer».
Το πιο απολαυστικό σημείο του άρθρου είναι η αγανάκτηση του Ρέιμοντ Τσάντλερ με τον διορθωτή που του ενώνει τα διασπασμένα απαρέμφατα:
By the way, would you convey my compliments to the purist who reads your proofs and tell him or her that I write in a sort of broken-down patois which is something like the way a Swiss-waiter talks, and that when I split an infinitive, God damn it, I split it so it will remain split, and when I interrupt the velvety smoothness of my more or less literate syntax with a few sudden words of barroom vernacular, this is done with the eyes wide open and the mind relaxed and attentive. The method may not be perfect, but it is all I have.
:lol:
Και όμως στα αγγλικά γίνονται. Τα απαρέμφατα διασπόνταν πριν διασπαστεί το άτομο και τώρα πια μπορούν να πάρουν διαζύγιο με την έγκριση του γραμματικού της ενορίας. Ορίστε ένα από τα πιο γνωστά διασπασμένα απαρέμφατα: «To boldly go where no man has gone before».
Το άρθρο στη Wikipedia έχει υποδειγματική κάλυψη της ιστορίας του αγγλικού διασπασμένου απαρεμφάτου, με τον πρώτο κανόνα που βρέθηκε σε γραμματική (1834) να λέει ότι οι καλοί συγγραφείς σπάνια διασπούν τα απαρέμφατά τους και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι αρχάριοι αν θέλουν να γίνουν καλοί συγγραφείς. Ήρθαν οι αδελφοί Φάουλερ να το διαψεύσουν το 1907: «The ‘split’ infinitive has taken such hold upon the consciences of journalists that, instead of warning the novice against splitting his infinitives, we must warn him against the curious superstition that the splitting or not splitting makes the difference between a good and a bad writer».
Το πιο απολαυστικό σημείο του άρθρου είναι η αγανάκτηση του Ρέιμοντ Τσάντλερ με τον διορθωτή που του ενώνει τα διασπασμένα απαρέμφατα:
By the way, would you convey my compliments to the purist who reads your proofs and tell him or her that I write in a sort of broken-down patois which is something like the way a Swiss-waiter talks, and that when I split an infinitive, God damn it, I split it so it will remain split, and when I interrupt the velvety smoothness of my more or less literate syntax with a few sudden words of barroom vernacular, this is done with the eyes wide open and the mind relaxed and attentive. The method may not be perfect, but it is all I have.
:lol:
