wild strawberry patch
- Thread starter MAKIS
- Start date
αγρός (μικρός), κομμάτι γης είναι το patch. Τώρα για την αφιέρωση, ας κατεβάσουμε ιδέες. :)
...
Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση, αλλά καλού κακού, από τη Wikipedia για τις Άγριες Φράουλες του Μπέργκμαν:
Wild Strawberries is a 1957 Swedish film written and directed by Ingmar Bergman, about an old man recalling his past. The original Swedish title is Smultronstället, which literally means "the wild strawberry patch", but idiomatically means an underrated gem of a place (often with personal or sentimental value).
Και από εκεί:
Another example of good symbolism comes from the film’s title, Smultronstället, in Swedish, or Wild Strawberries, or literally The Wild Strawberry Patch, in English. In America the term it does not resonate as it does in Swedish, for because of the short summers, strawberries represent youth and its brevity.
Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση, αλλά καλού κακού, από τη Wikipedia για τις Άγριες Φράουλες του Μπέργκμαν:
Wild Strawberries is a 1957 Swedish film written and directed by Ingmar Bergman, about an old man recalling his past. The original Swedish title is Smultronstället, which literally means "the wild strawberry patch", but idiomatically means an underrated gem of a place (often with personal or sentimental value).
Και από εκεί:
Another example of good symbolism comes from the film’s title, Smultronstället, in Swedish, or Wild Strawberries, or literally The Wild Strawberry Patch, in English. In America the term it does not resonate as it does in Swedish, for because of the short summers, strawberries represent youth and its brevity.
Last edited:
To the personae in my youth, λοιπόν.
Και αφού personae είναι οι ηθοποιοί μιας παράστασης:
Αφιερωμένο στις δικές μου «Άγριες φράουλες», στους πρωταγωνιστές της νιότης μου
ή και ανάποδα, λίγο καλύτερο:
Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές της νιότης μου, στις δικές μου «Άγριες φράουλες»
Αφιερωμένο στις δικές μου «Άγριες φράουλες», στους πρωταγωνιστές της νιότης μου
ή και ανάποδα, λίγο καλύτερο:
Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές της νιότης μου, στις δικές μου «Άγριες φράουλες»
Κανονικά, για να διατηρηθεί η πτώση, θα έπρεπε να είναι «Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές της νιότης μου, των δικών μου «Άγριων φραουλών». Κακό, έτσι; Όμως στην πρότασή σου η αφιέρωση απευθύνεται και στη νιότη και στους πρωταγωνιστές της. Να το κάνουμε φλύαρο;
Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές της νιότης μου,
σε όσους πρωταγωνίστησαν στις δικές μου «Άγριες φράουλες»
Με λιγότερο δείκτη μπλα μπλα: Αφιερωμένο στις "Άγριες Φράουλες" της νιότης μου
Αφιέρωση είναι και πρέπει να είναι ολιγόλογη.
Αφιέρωση είναι και πρέπει να είναι ολιγόλογη.
Μα είναι καλύτερα να είναι ανακριβής παρά φλύαρη; Άσε που δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανόνας που λέει ότι πρέπει να είναι ολιγόλογες οι αφιερώσεις. Λυπάμαι που η ηλεκτρονική έκδοση του παρακάτω βιβλίου δεν έχει τη σελίδα της αφιέρωσης, αλλά:
quite possibly the longest book dedication of all time has been put together by Carol Botwln, a writer who lives on Manhattan's Upper West Side. The dedication to her book, "The Love Crisis [ Hit-and-run lovers, jugglers, sexual stingies, unreliables, kinkies, and other typical men today]," a look at men as they relate (or don't relate) to women, starts innocently enough by mentioning Miss Botwin's two children. But then comes a page and a half of nothing but initials — 601 altogether, described as "all the men who have contributed to this book in one way or another."
:)
Ή, πιο απλά, Αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές της νιότης μου, των «Άγριων φραουλών» μου. Όμως, εμείς συζητάμε εδώ αφού αποκωδικοποιήσαμε αυτές τις Άγριες φράουλες. Τι θα καταλάβει ο Έλληνας αναγνώστης που θα δει έτσι ξεκρέμαστες στην αφιέρωση τις Άγριες φράουλες, ιδίως αν δεν έχει καν ακούσει για την ταινία (ή έστω για την ταινία «Φράουλες και αίμα»); Στοιχηματίζω ότι 7 στους 10 δεν θα καταλάβουν τίποτα.
Συμφωνώ ότι η δική μου πρόταση δεν είναι ακριβής, αλλά μπορεί να γίνει κατανοητή και από τον αναγνώστη που δεν έχει το σχετικό υπόβαθρο.
Λεπτομέρειες...
Άσε που η νιότη στα εγγλέζικα είναι sowing my wild oats, όχι φράουλες...
Μα εδώ κάναμε ολόκληρο νήμα για να βγάλουμε άκρη, θέλουμε να καταλάβουν οι αμπεργκμάνιστοι την αφιέρωση του μπεργκμανοβαρεμένου...
;)
bernardina
Moderator
Ο συμβολισμός άγριες φράουλες στα ελληνικά (όπως και στα αγγλικά), δεν έχει τη βαρύτητα που έχει στα σουηδικά, άρα δεν δίνει εύκολα και άμεσα την εικόνα. Εμείς μιλάμε συνήθως για Οργισμένα Νιάτα, επαναστατημένη νιότη κλπ. Θα ήταν λοιπόν μεγάλη ασέβεια να πούμε κάτι σαν
Στους συμπρωταγωνιστές των Οργισμένων Νιάτων μου
παραπέμποντας σε ένα άλλο έργο; Εξυπηρετώντας, έτσι, την ουσία της αφιέρωσης έστω και ξεφεύγοντας από τον τύπο της;
Βαράτε ελεύθερα :s
Σημ. Η Πύλη δεν έχει ούτε τη συνδήλωση ούτε τη συμπαραδήλωση!
Στους συμπρωταγωνιστές των Οργισμένων Νιάτων μου
παραπέμποντας σε ένα άλλο έργο; Εξυπηρετώντας, έτσι, την ουσία της αφιέρωσης έστω και ξεφεύγοντας από τον τύπο της;
Βαράτε ελεύθερα :s
Σημ. Η Πύλη δεν έχει ούτε τη συνδήλωση ούτε τη συμπαραδήλωση!
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?8658-συνδήλωση-συνυποδήλωσηΣημ. Η Πύλη δεν έχει ούτε τη συνδήλωση ούτε τη συμπαραδήλωση!
bernardina
Moderator
because of the short summers, strawberries represent youth and its brevity. ;);)
Τα wild oats δεν είναι γενικά κι αόριστα η νιότη. Είναι η promiscuity και η self-indulgence της
Κουβαλώ από τότε το σφάλμα της συνωνυμίας. :devil:Τα wild oats δεν είναι γενικά κι αόριστα η νιότη. Είναι η promiscuity και η self-indulgence της
bernardina
Moderator
Εσύ, καμάρι μου, μπορεί να έχεις κάθε δικαίωμα. Είναι όμως και κάτι κακόμοιρα που μόνο wild oats δεν σπέρνουν. Άντε, το πολύ πολύ κάνα κολοκυθάκι. Του τύπου zucchini, κιόλας· μη φανταστείς κανα mega-squash :devil:
Εγώ απλώς λέω, πιανόμενος λίγο από το παραπάνω ποστ του δόκτορα που μιλάει για κατανόηση από τον αναγνώστη, ότι μια αφιέρωση συνήθως περιλαμβάνει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα που πολλοί θα διαβάσουν και λίγοι θα καταλάβουν. Δεν αποτελεί κατ' εμέ αντικείμενο μεταφραστικού προβληματισμού ή (υπερ) ανάλυσης.
Αν γράψω σε ένα βιβλίο: Στον Τάκη που μου έφτιαχνε τη μέρα
δεν νομίζω ότι πρέπει να γράψει ο μεταφραστής ολόκληρη υποσημείωση ή δοκίμιο ότι το "Φτιάχνω τη μέρα" αποτελεί μετάφραση της κλασικής φράσης του Κλιντ Ίστγουντ "Make my day" την οποία πρωτοείπε στην ταινία "Ένα Μάγκνουμ για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν" και προφανώς ο συγγραφέας είχε φίλο έναν Τάκη που κάτι καλό θα έκανε και του έφτιαχνε τη μέρα ή απλά τον τσάντιζε και του έφτιαχνε τη μέρα και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. :) :cheek:mg:
I'm just saying...
Αν γράψω σε ένα βιβλίο: Στον Τάκη που μου έφτιαχνε τη μέρα
δεν νομίζω ότι πρέπει να γράψει ο μεταφραστής ολόκληρη υποσημείωση ή δοκίμιο ότι το "Φτιάχνω τη μέρα" αποτελεί μετάφραση της κλασικής φράσης του Κλιντ Ίστγουντ "Make my day" την οποία πρωτοείπε στην ταινία "Ένα Μάγκνουμ για τον Επιθεωρητή Κάλαχαν" και προφανώς ο συγγραφέας είχε φίλο έναν Τάκη που κάτι καλό θα έκανε και του έφτιαχνε τη μέρα ή απλά τον τσάντιζε και του έφτιαχνε τη μέρα και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. :) :cheek:
mg:I'm just saying...
cougr
¥
Στην εισαγωγή του βιβλίου, ο Kets de Vries εξηγεί ότι το «patches of wild strawberries» αναφέρεται στα σύμβολα που συμβολίζουν την γλυκύτητα της ζωής και σε αναμνήσεις από φευγαλέες στιγμές χαράς και ευτυχίας.
He tries to return to his "patches of wild strawberies"..........symbols of the sweetness of life - memories of the fleeting moments of bliss and happiness that we all cling to .
Όσο για το «personae», επειδή ο συγγραφέας είναι ψυχοθεραπευτής και ψυχαναλυτής ίσως χρησιμοποιεί τον όρο με την σημασία του «προσωπείου» (του Γιουνγκ).
He tries to return to his "patches of wild strawberies"..........symbols of the sweetness of life - memories of the fleeting moments of bliss and happiness that we all cling to .
Όσο για το «personae», επειδή ο συγγραφέας είναι ψυχοθεραπευτής και ψυχαναλυτής ίσως χρησιμοποιεί τον όρο με την σημασία του «προσωπείου» (του Γιουνγκ).
Ιδού το απόσπασμα από τον πρόλογο
The famous filmmaker Ingmar Bergman, in his film Wild Strawberries—an autobiographical tale in disguise—tells the story of an old man, Isak Borg, who embarks on two journeys, one from Stockholm to Lund to receive an honorary doctorate, the other into his inner world. To all outward appearances Isak Borg is a very successful man, a respected medical doctor and scientist. However, his personal life reveals a very different picture. His relationship with his ancient mother is devoid of warmth, while that with his father (who is apparently out of the picture) is all but nonexistent; very little love is lost between Borg and his older brother; Borg’s marriage, which was plagued by adultery and unhappiness, has ended in divorce; and Borg has a very distant relationship with the son of that marriage—his only offspring. Worse yet, the son is showing a relational pattern very like his own: an icy formality has crept between father and son. Given this relational morass, it is no surprise to learn, in the introduction to the film, that Borg’s outlook on life has become, over time, increasingly “seen through a glass darkly.” A sense of pessimism has crept upon him concerning the entire human race. Distraught at the way his life has turned out, he has withdrawn from most human interaction.
During the journey from Stockholm to Lund, Isak Borg—accompanied by his daughter-in-law (who plays a guiding role like that of Dante’s Beatrice)—is confronted with various scenes from his past. Many of these scenes, which revolve around critical incidents, elicit unhappy memories. To counter the feelings these memories stir up—to avoid being overwhelmed by anxiety and misery—Borg makes an effort to recall incidents of happiness. He tries to return to his “patches of wild strawberries” (the phrase that’s the title of the film in Swedish), symbols of the sweetness of life—memories of the fleeting moments of bliss and happiness that we all cling to. As the journey progresses (and Borg is influenced by a number of significant character-building experiences), his outlook on life begins to change. He becomes happier, more playful. He tries to reach out to people. Unfortunately, this transformation occurs when life’s clock stands at a few minutes to midnight.
Reflecting on happiness tends to send a person on a trip down memory lane. Writing this commentary on happiness has taken me back to my own “patches of wild strawberries,” but it’s also returned me to the many thorn bushes I’ve encountered in my life’s journey. There are echoes in my own background of both Bertrand Russell’s essay and Ingmar Bergman’s film. Not surprisingly, then, writing about happiness has been a conflicted process for me. While I’ve found great pleasure in both the aesthetic aspect of writing (the creation of something tangible) and the pragmatic aspect (the creation of something meaningful), that satisfaction has at times been overshadowed by the personal journey into the self that thinking about happiness inevitably triggers.
Όταν μαζεύουμε χόρτα στο βουνό και βρούμε πολλά πικροράδικα συγκεντρωμένα σε μια μικρή επιφάνεια λέμε: ''μάζεψα μια μαγεριά σε μιά πατουλιά''
Υποθέτω ότι το pach είναι η πατουλιά η φυτιά, αυτά από την γεωπονική άποψη...
The famous filmmaker Ingmar Bergman, in his film Wild Strawberries—an autobiographical tale in disguise—tells the story of an old man, Isak Borg, who embarks on two journeys, one from Stockholm to Lund to receive an honorary doctorate, the other into his inner world. To all outward appearances Isak Borg is a very successful man, a respected medical doctor and scientist. However, his personal life reveals a very different picture. His relationship with his ancient mother is devoid of warmth, while that with his father (who is apparently out of the picture) is all but nonexistent; very little love is lost between Borg and his older brother; Borg’s marriage, which was plagued by adultery and unhappiness, has ended in divorce; and Borg has a very distant relationship with the son of that marriage—his only offspring. Worse yet, the son is showing a relational pattern very like his own: an icy formality has crept between father and son. Given this relational morass, it is no surprise to learn, in the introduction to the film, that Borg’s outlook on life has become, over time, increasingly “seen through a glass darkly.” A sense of pessimism has crept upon him concerning the entire human race. Distraught at the way his life has turned out, he has withdrawn from most human interaction.
During the journey from Stockholm to Lund, Isak Borg—accompanied by his daughter-in-law (who plays a guiding role like that of Dante’s Beatrice)—is confronted with various scenes from his past. Many of these scenes, which revolve around critical incidents, elicit unhappy memories. To counter the feelings these memories stir up—to avoid being overwhelmed by anxiety and misery—Borg makes an effort to recall incidents of happiness. He tries to return to his “patches of wild strawberries” (the phrase that’s the title of the film in Swedish), symbols of the sweetness of life—memories of the fleeting moments of bliss and happiness that we all cling to. As the journey progresses (and Borg is influenced by a number of significant character-building experiences), his outlook on life begins to change. He becomes happier, more playful. He tries to reach out to people. Unfortunately, this transformation occurs when life’s clock stands at a few minutes to midnight.
Reflecting on happiness tends to send a person on a trip down memory lane. Writing this commentary on happiness has taken me back to my own “patches of wild strawberries,” but it’s also returned me to the many thorn bushes I’ve encountered in my life’s journey. There are echoes in my own background of both Bertrand Russell’s essay and Ingmar Bergman’s film. Not surprisingly, then, writing about happiness has been a conflicted process for me. While I’ve found great pleasure in both the aesthetic aspect of writing (the creation of something tangible) and the pragmatic aspect (the creation of something meaningful), that satisfaction has at times been overshadowed by the personal journey into the self that thinking about happiness inevitably triggers.
Όταν μαζεύουμε χόρτα στο βουνό και βρούμε πολλά πικροράδικα συγκεντρωμένα σε μια μικρή επιφάνεια λέμε: ''μάζεψα μια μαγεριά σε μιά πατουλιά''
Υποθέτω ότι το pach είναι η πατουλιά η φυτιά, αυτά από την γεωπονική άποψη...
