rogne
¥
Τον τελευταίο καιρό βρίσκω συχνά-πυκνά (και πάντα σε κείμενα γραμμένα ή διορθωμένα από φιλόλογους) το "ως" γραμμένο "ώς", με τόνο. Επειδή, όσο να 'ναι, το μυαλό του ανθρώπου πάντα στο χειρότερο πάει, ρώτησα και επιβεβαίωσα τους φόβους μου: το γράφουν, λέει, "ώς" για να φαίνεται ότι είναι πρόθεση και όχι μόριο ("σαν").
Δεν βλέπω να έχει συζητηθεί ξανά εδώ, δεν ξέρω βέβαια αν έχει συζητηθεί αλλού (όλο και κάπου, φαντάζομαι, αν και δεν βρίσκω τίποτα μ' ένα πρώτο γκουγκλάρισμα). Ξέρει ή υποψιάζεται κανείς από πού μπορεί να μας προέκυψε αυτή η "τονική" διάκριση; Μόνο εμένα μου φαίνεται φιλολογίστικη κουκουρουκιά ή είναι πιθανό να τη συνιστά καμιά αυθεντία των ημερών;
Στα γρήγορα, πάντως, βλέπω να κυκλοφορούν δύο πιθανές "αρχαίες αυθεντίες": μια εντός αγκύλης παρένθεση με ερωτηματικό στο ΛΚΝ: [ελνστ. ὡς (και ὥς; ) "ενόσω, μέχρι· εκεί που", αρχ. σημ.: "αμέσως μόλις" με επίδρ. της σημ. του αρχ. ἕως], και το καταφανώς άσχετο, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς, ὧς and ὥς (with accent), so, thus στο LSJ (εικάζω ότι το ὦς, τό, gen. ὠτός, Dor. for οὖς είναι οριστικά εκτός συζήτησης):
A. ADVERB of Manner: Aa. ὥς, Demonstr., = οὕτως, so, thus, freq. in Hom., Il.1.33, al.; ὢς εἶπ’ Sapph.Supp.20a.11 (Epic style); in Ion. Prose, Hdt.3.13, al.; rare in Att., and almost confined to certain phrases, v. infr. 2, 3; ὥς simply = οὕτως, A.Ag.930, Th.3.37, Pl.Prt.338a; ἀλλ’ ὣς γενέσθω E.Hec.888, al. 2. καὶ ὧς even so, nevertheless, Il.1.116, al.; οὐδ’ ὧς not even so, 7.263, Od.1.6, al., Hdt.6.76; οὐδέ κεν ὧς Il.9.386: the phrases καὶ ὧς, οὐδ’ ὧς, μηδ’ ὧς, are used in Trag. and Att., S.Ant.1042, Th.1.74, 7.74; also later, PCair.Zen.19.10 (iii B. C., unaccented), UPZ146.40 (ii B. C.), GDI 1832.11 (Delph., ii B. C.), IG22.850.17 (iii B. C.); κἂν ὧς, εἴπερ μέλει σοι, ἀπόστειλόν μοί τινα POxy.120.11 (iv A. D.); δουλεύων καθὼς καὶ ὧς GDI2160 (Delph., ii B. C.); Thess. καὶ οὗς IG9(2).234.1 (iii B. C.); for this phrase the accentuation ὧς is prescribed by Hdn.Gr.2.932, al., cf. A.D.Synt.307.16, and is found in good Mss. of Homer; for the remaining uses under this head (Aa. 1, 3, 4) the accentuation ὥς is prescribed by the same grammarians.
Δεν βλέπω να έχει συζητηθεί ξανά εδώ, δεν ξέρω βέβαια αν έχει συζητηθεί αλλού (όλο και κάπου, φαντάζομαι, αν και δεν βρίσκω τίποτα μ' ένα πρώτο γκουγκλάρισμα). Ξέρει ή υποψιάζεται κανείς από πού μπορεί να μας προέκυψε αυτή η "τονική" διάκριση; Μόνο εμένα μου φαίνεται φιλολογίστικη κουκουρουκιά ή είναι πιθανό να τη συνιστά καμιά αυθεντία των ημερών;
Στα γρήγορα, πάντως, βλέπω να κυκλοφορούν δύο πιθανές "αρχαίες αυθεντίες": μια εντός αγκύλης παρένθεση με ερωτηματικό στο ΛΚΝ: [ελνστ. ὡς (και ὥς; ) "ενόσω, μέχρι· εκεί που", αρχ. σημ.: "αμέσως μόλις" με επίδρ. της σημ. του αρχ. ἕως], και το καταφανώς άσχετο, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς, ὧς and ὥς (with accent), so, thus στο LSJ (εικάζω ότι το ὦς, τό, gen. ὠτός, Dor. for οὖς είναι οριστικά εκτός συζήτησης):
A. ADVERB of Manner: Aa. ὥς, Demonstr., = οὕτως, so, thus, freq. in Hom., Il.1.33, al.; ὢς εἶπ’ Sapph.Supp.20a.11 (Epic style); in Ion. Prose, Hdt.3.13, al.; rare in Att., and almost confined to certain phrases, v. infr. 2, 3; ὥς simply = οὕτως, A.Ag.930, Th.3.37, Pl.Prt.338a; ἀλλ’ ὣς γενέσθω E.Hec.888, al. 2. καὶ ὧς even so, nevertheless, Il.1.116, al.; οὐδ’ ὧς not even so, 7.263, Od.1.6, al., Hdt.6.76; οὐδέ κεν ὧς Il.9.386: the phrases καὶ ὧς, οὐδ’ ὧς, μηδ’ ὧς, are used in Trag. and Att., S.Ant.1042, Th.1.74, 7.74; also later, PCair.Zen.19.10 (iii B. C., unaccented), UPZ146.40 (ii B. C.), GDI 1832.11 (Delph., ii B. C.), IG22.850.17 (iii B. C.); κἂν ὧς, εἴπερ μέλει σοι, ἀπόστειλόν μοί τινα POxy.120.11 (iv A. D.); δουλεύων καθὼς καὶ ὧς GDI2160 (Delph., ii B. C.); Thess. καὶ οὗς IG9(2).234.1 (iii B. C.); for this phrase the accentuation ὧς is prescribed by Hdn.Gr.2.932, al., cf. A.D.Synt.307.16, and is found in good Mss. of Homer; for the remaining uses under this head (Aa. 1, 3, 4) the accentuation ὥς is prescribed by the same grammarians.
Μετά, βλέποντας τριγύρω πολλά άτονα ως (= έως) μπερδευόμουν και στο τέλος κατέληξα να γράφω έως.