Ακριβώς, το ρηθέν παλαιόθεν υπό Γερμανού, του ποιητού. Εδώ θα χρησιμέψει για τίτλο ενός νήματος που δεν ξέρει αν θέλει/πρέπει/μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα συνάθροισμα σημειώσεων και φωτογραφιών μόνο για την παρέα.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα· ο μεγαλύτερος ανιψιός μου, από την Κεντρευρώπη ορμώμενος, μας πήρε ξαφνικά ένα τηλέφωνο, αν μπορούμε να τον φιλοξενήσουμε στο πατρώο εξοχικό των δύο δωματίων που ορθώνεται σε ένα μεγάλο μαντίλι ας πούμε παράλιας αττικής γης επί δυο βδομάδες. (Φυσικά και μπορούσαμε.) Ο ανιψιός μου έχει επισκεφτεί κι εγώ δεν ξέρω πόσα μέρη στην Ελλάδα με την, πρώην πια, επί πολλά χρόνια φίλη του, όμως τώρα ήταν το πρώτο του «ανεξάρτητο» καλοκαίρι μετά από καιρό και ήθελε να ηρεμήσει, να μαζέψει ήλιο, να διαβάσει τα βιβλία του, να ετοιμαστεί για τη νέα φάση στη ζωή του.
Μετά από καμιά βδομάδα όπου εκείνος ψηνόταν στην αττική παραλία από το μεσημέρι μέχρι το ηλιοβασίλεμα, αποφασίσαμε να του δείξουμε ότι υπάρχουν και εδώ κοντά αυτά που λέμε «ψαγμένα μέρη». Εμπρός λοιπόν για μια βόλτα μέχρι το Ηραίο της Περαχώρας Λουτρακίου, από τη διαδρομή μέσω Ψάθας, Αλεποχωρίου και την υπόλοιπη μαγευτική παραλία του κόλπου των Αιγοσθένων.
Για όποιον δεν έχει βρεθεί στον κολπίσκο του Ηραίου, προσφέρει μια πολύ πολύ μικρή παραλία όπου κολυμπάς κυριολεκτικά μέσα στα αρχαία. Με λίγες απλωτές φτάνεις σε σημείο όπου βλέπεις τη διώρυγα της Κορίνθου, γύρω γύρω υπάρχουν ψηλοί βράχοι για εξαιρετικές βουτιές.
Μετά από αυτή την εμπειρία (και μερικές βουτιές από ψηλά), ο ανιψιός ξαφνικά ξύπνησε από το λήθαργο της ρουτίνας παραλία-βραδινή έξοδος και άρχισε να ψάχνεται για λίγο island hopping. Όχι μόνος του, όμως· ήθελε και παρέα. «Πού να τρέχουμε τώρα, βρε παιδάκι μου; --Όχι, να βρούμε κάτι.» Λίγο ψάξιμο από δω, λίγο από κει, λίγο τα κυριακάτικα τουριστικά ένθετα και ξαφνικά έπεσε η ιδέα: «Δεν πάμε, ρε σεις, την τριήμερη κρουαζιέρα Μύκονο-Έφεσο-Πάτμο-Σαντορίνη, που εκείνος δεν έχει πάει σε κανένα από αυτά τα μέρη κι εμείς πήγαμε τελευταία φορά Σαντορίνη με το ποστάλι που έκανε 17 ώρες;»
Εισιτήρια και καμπίνες υπήρχαν ακόμη λίγα, προθυμοποιήθηκε και μια πολύ καλή φίλη να αναλάβει το αναγκαίο canary-sitting, Τετάρτη το αποφασίσαμε, Παρασκευή πρωί στις δέκα ανεβαίναμε στην ακτή Ξαβερίου, στον Πειραιά στο πλοίο:
(Η φωτό είναι πρωθύστερη, στη Σαντορίνη.)
Επόμενο λιμάνι, ο Τούρλος στη Μύκονο.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα· ο μεγαλύτερος ανιψιός μου, από την Κεντρευρώπη ορμώμενος, μας πήρε ξαφνικά ένα τηλέφωνο, αν μπορούμε να τον φιλοξενήσουμε στο πατρώο εξοχικό των δύο δωματίων που ορθώνεται σε ένα μεγάλο μαντίλι ας πούμε παράλιας αττικής γης επί δυο βδομάδες. (Φυσικά και μπορούσαμε.) Ο ανιψιός μου έχει επισκεφτεί κι εγώ δεν ξέρω πόσα μέρη στην Ελλάδα με την, πρώην πια, επί πολλά χρόνια φίλη του, όμως τώρα ήταν το πρώτο του «ανεξάρτητο» καλοκαίρι μετά από καιρό και ήθελε να ηρεμήσει, να μαζέψει ήλιο, να διαβάσει τα βιβλία του, να ετοιμαστεί για τη νέα φάση στη ζωή του.
Μετά από καμιά βδομάδα όπου εκείνος ψηνόταν στην αττική παραλία από το μεσημέρι μέχρι το ηλιοβασίλεμα, αποφασίσαμε να του δείξουμε ότι υπάρχουν και εδώ κοντά αυτά που λέμε «ψαγμένα μέρη». Εμπρός λοιπόν για μια βόλτα μέχρι το Ηραίο της Περαχώρας Λουτρακίου, από τη διαδρομή μέσω Ψάθας, Αλεποχωρίου και την υπόλοιπη μαγευτική παραλία του κόλπου των Αιγοσθένων.
Για όποιον δεν έχει βρεθεί στον κολπίσκο του Ηραίου, προσφέρει μια πολύ πολύ μικρή παραλία όπου κολυμπάς κυριολεκτικά μέσα στα αρχαία. Με λίγες απλωτές φτάνεις σε σημείο όπου βλέπεις τη διώρυγα της Κορίνθου, γύρω γύρω υπάρχουν ψηλοί βράχοι για εξαιρετικές βουτιές.
Μετά από αυτή την εμπειρία (και μερικές βουτιές από ψηλά), ο ανιψιός ξαφνικά ξύπνησε από το λήθαργο της ρουτίνας παραλία-βραδινή έξοδος και άρχισε να ψάχνεται για λίγο island hopping. Όχι μόνος του, όμως· ήθελε και παρέα. «Πού να τρέχουμε τώρα, βρε παιδάκι μου; --Όχι, να βρούμε κάτι.» Λίγο ψάξιμο από δω, λίγο από κει, λίγο τα κυριακάτικα τουριστικά ένθετα και ξαφνικά έπεσε η ιδέα: «Δεν πάμε, ρε σεις, την τριήμερη κρουαζιέρα Μύκονο-Έφεσο-Πάτμο-Σαντορίνη, που εκείνος δεν έχει πάει σε κανένα από αυτά τα μέρη κι εμείς πήγαμε τελευταία φορά Σαντορίνη με το ποστάλι που έκανε 17 ώρες;»
Εισιτήρια και καμπίνες υπήρχαν ακόμη λίγα, προθυμοποιήθηκε και μια πολύ καλή φίλη να αναλάβει το αναγκαίο canary-sitting, Τετάρτη το αποφασίσαμε, Παρασκευή πρωί στις δέκα ανεβαίναμε στην ακτή Ξαβερίου, στον Πειραιά στο πλοίο:
(Η φωτό είναι πρωθύστερη, στη Σαντορίνη.)
Επόμενο λιμάνι, ο Τούρλος στη Μύκονο.
(Γενικά, προσπαθούσε να κάνει συνδέσεις με πολύ σημερινές και οικείες στη νεολαία εικόνες.)
