Καλωσήλθες, Μάικον. Είναι πολύ χρήσιμο που παραθέτεις τις εξηγήσεις του Τζάρτζανου και της Φιλιππάκη, αλλά οι εξηγήσεις αυτές δεν παύουν να είναι τελείως σαθρές.
Η (μη) εξήγηση του Τζάρτζανου θα είχε νόημα μόνο αν η χρησιμοποίηση ενικού θα υποδήλωνε έναν συλλογικό εαυτό, κάτι που είναι εμφανές ότι
δεν ισχύει. Το "δεν μπορούμε να ξεφύγουμε
τον εαυτό μας" δεν θα αφορούσε άραγε τα "άτομα χωριστά" αλλά έναν εαυτό που τον έχουμε όλοι μαζί "ως ένα σύνολο"; Εαυτός Α.Ε. με μετόχους όλους εμάς;
Η (μη) εξήγηση της Φιλιππάκη είναι μια φορμαλιστική αντιστροφή της πραγματικότητας. Εκτός αν εννοεί ότι ο πληθυντικός του ρήματος, και άρα του υποκειμένου, απαιτεί εαυτούς στον πληθυντικό. Αν το εννοούσε, αυτό θα σήμαινε ότι, με υποκείμενο/ρήμα στον πληθυντικό, πρέπει
πάντα να μπαίνει ο εαυτός στον πληθυντικό και άρα ότι ο ενικός είναι
λάθος - αλλά βέβαια δεν εννοεί αυτό. Στο παράδειγμά της ("Θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ σημαντικούς στην κοινωνία"), ισχυρίζεται ότι το "σημαντικούς" καθορίζει τον πληθυντικό στους "εαυτούς", ενώ εμφανέστατα ισχύει το αντίθετο. Θα έλεγα μάλιστα ότι πρόκειται για γραμματικό φάουλ: είναι δυνατόν να ξεκινάμε από το προσδιορίζον και μετά να συνάγουμε γένος και αριθμό του προσδιοριζομένου;
Με την ευκαιρία αυτή, παρατήρησα ότι το ΛΚΝ αναπαράγει τη (μη) εξήγηση του Τζάρτζανου. Θαυμάστε το αποτέλεσμα:
1.στην ονομαστική κυρίως του ενικού (ο ~ μου / μας, σου / σας, του / της / τους), όταν ο ομιλητής θέλει να αποδώσει με έμφαση την έννοια του εγώ, του ατόμου: Γι΄ αυτούς υπάρχει μόνο ο ~ τους.
[...] στον πληθυντικό με γενική μου, σου κτλ. για να δηλωθεί το καθένα μέλος μιας ομάδας, ενός συνόλου ξεχωριστά: Mε τη συμπεριφορά σας ζημιώνετε τους εαυτούς σας, τον εαυτό σας, ο καθένας ξεχωριστά τον εαυτό του.
Συνοψίζω: Για έμφαση στο άτομο χρησιμοποιούμε ενικό, ενώ για έμφαση στον καθένα ξεχωριστά χρησιμοποιούμε πληθυντικό. Θα μας τρελάνουν!
Για να μην παραφρονήσουμε, ας ξαναδούμε το νηφάλιο σχόλιο του ΛΝΕΓ που παραθέτει ο Νίκελ στο #8:
Πρόκειται για αυτοπαθή αντωνυμία, που χρησιμοποιείται με ρήματα σε (μέση) αυτοπαθή χρήση: Βλέπουν τον εαυτό τους να ανέχεται τα πάντα (σε αυτή τη χρήση απαντά, λιγότερο συχνά, και ο πληθυντικός τής αντωνυμίας: Βλέπουν τους εαυτούς τους [των] να ανέχονται...).
Εγώ συμφωνώ με την Αλεξάνδρα, τον Δαεμάνο ( πλην της επιείκειας - ξέρεις τι έπαθε ο Νταντόν και οι Indulgents, ε Δαεμάνε; ) και, για να μην πολυλογώ, με τη
ζαζούλεια εντολή. Η διάδοση των εαυτών είναι καθαρός αγγλισμός, υποπερίπτωση της αριθμητικής ορθότητας που μας ήρθε μαζί με την πολιτική ορθότητα ("ο/οι ενδιαφερόμενος/-οι" και άλλα τέτοια θεσπέσια).