Κοτσάρω και το γιουτιουμπάκι, σε περίπτωση που επιχειρήσει κανείς να το μεταφράσει καλύτερα :)
Κοτσάρω και το γιουτιουμπάκι, σε περίπτωση που επιχειρήσει κανείς να το μεταφράσει καλύτερα :)
Costas
¥
Από το τελευταίο e-poema:
ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Πρώτες βοήθειες
Ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ
Αντίδοτο στο δηλητήριο της ύπαρξης
Πάντα θα φεύγουμε φαρμακωμένοι
Από την ξενιτειά του κόσμου
Ετσι και τα φιλιά μας πικρίζουν κάποτε
Είναι τότε που τα λόγια μας
Σταλάζουν τη μελάνη τους
Στους βλεννογόνους της νύχτας
Μα έλα να αγκαλιαστούμε απόψε
Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη
Δε σώζει ζωές
Ξέρεις όμως να δίνει τις πρώτες βοήθειες
Εστω μια απλή περιποίηση τραυμάτων
Ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Σημειώσεις, τ. 72 (Νοέμβριος 2010)
ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Πρώτες βοήθειες
Ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ
Αντίδοτο στο δηλητήριο της ύπαρξης
Πάντα θα φεύγουμε φαρμακωμένοι
Από την ξενιτειά του κόσμου
Ετσι και τα φιλιά μας πικρίζουν κάποτε
Είναι τότε που τα λόγια μας
Σταλάζουν τη μελάνη τους
Στους βλεννογόνους της νύχτας
Μα έλα να αγκαλιαστούμε απόψε
Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη
Δε σώζει ζωές
Ξέρεις όμως να δίνει τις πρώτες βοήθειες
Εστω μια απλή περιποίηση τραυμάτων
Ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Σημειώσεις, τ. 72 (Νοέμβριος 2010)
A pint of plain ("The Workman's Friend") Όχι μόνο λόγια, αλλά και πράξη, και με απολαυστική προφορά!
"The Workman's Friend"
When things go wrong and will not come right,
Though you do the best you can,
When life looks black as the hour of night -
A pint of plain is your only man.
When money's tight and hard to get
And your horse has also ran,
When all you have is a heap of debt -
A pint of plain is your only man.
When health is bad and your heart feels strange,
And your face is pale and wan,
When doctors say you need a change,
A pint of plain is your only man.
When food is scarce and your larder bare
And no rashers grease your pan,
When hunger grows as your meals are rare -
A pint of plain is your only man.
In time of trouble and lousey strife,
You have still got a darlint plan
You still can turn to a brighter life -
A pint of plain is your only man.
-- Flann O'Brien (Brian O'Nolan)
"The Workman's Friend"
When things go wrong and will not come right,
Though you do the best you can,
When life looks black as the hour of night -
A pint of plain is your only man.
When money's tight and hard to get
And your horse has also ran,
When all you have is a heap of debt -
A pint of plain is your only man.
When health is bad and your heart feels strange,
And your face is pale and wan,
When doctors say you need a change,
A pint of plain is your only man.
When food is scarce and your larder bare
And no rashers grease your pan,
When hunger grows as your meals are rare -
A pint of plain is your only man.
In time of trouble and lousey strife,
You have still got a darlint plan
You still can turn to a brighter life -
A pint of plain is your only man.
-- Flann O'Brien (Brian O'Nolan)
Costas
¥
Fair Greece! sad relic of departed worth!
Immortal, though no more; though fallen, great!
Who now shall lead thy scattered children forth,
And long accustomed bondage uncreate?
Not such thy sons who whilom did await,
The hopeless warriors of a willing doom,
In bleak Thermopylæ’s sepulchral strait -
Oh, who that gallant spirit shall resume,
Leap from Eurotas’ banks, and call thee from the tomb?
Immortal, though no more; though fallen, great!
Who now shall lead thy scattered children forth,
And long accustomed bondage uncreate?
Not such thy sons who whilom did await,
The hopeless warriors of a willing doom,
In bleak Thermopylæ’s sepulchral strait -
Oh, who that gallant spirit shall resume,
Leap from Eurotas’ banks, and call thee from the tomb?
Η μετάφραση αυτή έγινε πριν λίγο καιρό, στα πλαίσια ενός στοιχήματος. Σκέφτηκα ότι μπορεί κάποιος, κάπου, κάποτε να τη χρειαστεί...
|
Below the thunders of the upper deep; | Πιο κάτω απ’ την αντάρα των νερών κι απ' τους αφρούς,
Far, far beneath in the abysmal sea, | στην άβυσσο της θάλασσας, στον πιο βαθύ της τόπο,
His ancient, dreamless, uninvaded sleep | τον ύπνο τον αρχαίο, απ’ όνειρα ανεπίσκεπτο κι εχθρούς,
The Kraken sleepeth: faintest sunlights flee | το Κράκεν εκοιμήθη: οι ηλιαχτίδες οι φτενές με κόπο
About his shadowy sides: above him swell | απ’ τις σκιές ξεφεύγουν· πιο πάνω του φουσκώνουν
Huge sponges of millennial growth and height; | σφουγγάρια τρισθεόρατα, χιλιόχρονα ψηλά
And far away into the sickly light,| και, σε μεγάλη απόσταση, σε φώτα χαμηλά
From many a wondrous grot and secret cell | από θαλάμια μυστικά, σπηλιές που σε θαμπώνουν,
Unnumber'd and enormous polypi | πολύποδες θεόρατοι κι αμέτρητοι λιχνίζουν
Winnow with giant arms the slumbering green. | με τα γιγάντια μπράτσα τους πράσινους ασφοδέλους.
There hath he lain for ages and will lie | Εκεί θα κείται ακίνητο οι χρόνοι κι αν γυρίζουν,
Battening upon huge seaworms in his sleep,| σκουλήκια τρισθεόρατα θα 'χει για φαγητό,
Until the latter fire shall heat the deep; | ώσπου το πυρ το έσχατο τα βάθη θα ζεστάνει· με βουητό
Then once by man and angels to be seen, | για μια φορά θα εμφανιστεί σε ανθρώπους και αγγέλους,
In roaring he shall rise and on the surface die. | το τέλος να υποδεχτεί μες στα νερά που αφρίζουν.
Ερωτόκριτος στα τουρκικά
ΠΟΙΗΤΗΣ | OZAN
Του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, | İnişli çikişli olan devranin döngüleri,
και του τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν· | feleğinkiler de bazen aşaği bazen gider yukari;
και του καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν, | ve zamanin olaylari da istirahat bilmezler;
μα στο καλό κ’ εις το κακό περιπατούν και τρέχουν· | ama iyiliğe ve kötülüğe koşarlar ve giderler;
και των αρμάτω οι ταραχές, όχθρητες και τα βάρη· | ve silâhlarin kargaşasi, düşmanin ağirliği;
του έρωτος οι μπόρεσες και της φιλιάς η χάρη, | ve aşkin kudreti, dostluğun iyiliği,
αυτά-να με κινήσασι την σήμερον ημέραν, | bunlar bugün beni harekete geçirdi,
ν’ αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν | ne yaptiklarini, ne getirdiklerini animsamaya zorladi,
σ’ μια κόρη κ’ έναν άγουρο, που μπερδευτήκα ομάδι | bir genç kiz ve bir toy oğlan birlikte dolandilar,
σε μια φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι. | kötülüğü olmayan el değmemiş bir dostluğa.
Οι δέκα πρώτοι στίχοι τού επικολυρικού ποιήματος του Βιτσέντζου Κορνάρου και η μετάφρασή τους από τον καθηγητή Χακκί Μπιλγκεχάν
Παρουσίαση στα Νέα 31.3.2012 (Νικόλας Ζώης) και στο Έθνος (25.2.2012) (Κατερίνα Ροββά)
Του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν, | İnişli çikişli olan devranin döngüleri,
και του τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν· | feleğinkiler de bazen aşaği bazen gider yukari;
και του καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν, | ve zamanin olaylari da istirahat bilmezler;
μα στο καλό κ’ εις το κακό περιπατούν και τρέχουν· | ama iyiliğe ve kötülüğe koşarlar ve giderler;
και των αρμάτω οι ταραχές, όχθρητες και τα βάρη· | ve silâhlarin kargaşasi, düşmanin ağirliği;
του έρωτος οι μπόρεσες και της φιλιάς η χάρη, | ve aşkin kudreti, dostluğun iyiliği,
αυτά-να με κινήσασι την σήμερον ημέραν, | bunlar bugün beni harekete geçirdi,
ν’ αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν | ne yaptiklarini, ne getirdiklerini animsamaya zorladi,
σ’ μια κόρη κ’ έναν άγουρο, που μπερδευτήκα ομάδι | bir genç kiz ve bir toy oğlan birlikte dolandilar,
σε μια φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι. | kötülüğü olmayan el değmemiş bir dostluğa.
Οι δέκα πρώτοι στίχοι τού επικολυρικού ποιήματος του Βιτσέντζου Κορνάρου και η μετάφρασή τους από τον καθηγητή Χακκί Μπιλγκεχάν
Παρουσίαση στα Νέα 31.3.2012 (Νικόλας Ζώης) και στο Έθνος (25.2.2012) (Κατερίνα Ροββά)
Γιεπ, πολύ ωραία δουλειά. Και να φανταστείς ότι γενικά φρικάρω με την ποίηση.
Τίτος Πατρίκιος, Γραφομηχανή
Γραφομηχανή
Τικ, τακ-τακ, τσαφ, κρουτσουντόκ, ντοκ-ντοκ, πλιτς,
κι η μέρα, κλοπ, ντροπ, κ’ η μέρα πάει χαμένη
με φραγκοδίφραγκα στα βρώμικα παγκάρια, φραγκ, ντριγκ,
με πείνα, με λύσσα, με μάταιη απληστία για τις απρόσιτες βιτρίνες
και σπάνε γρήγορα τα νύχια, λυώνει το κρέας, σχεδιάζονται τα κόκκαλα
σαν πλήκτρα χαλασμένου πιάνου, φαγωμένα δάχτυλα
απ’ την πλύση, την έλλειψη μιας άλλης σάρκας, φαγωμένα
απ’ αυτόν τον γεμάτο στρόντιο 90 άνεμο, κραυγές πνιγμένες,
κάποιο παλιό χαστούκι, την καινούργια γραβάτα του προϊστάμενου,
τις καλτσοδέτες που σφίγγουν κάτω από το γόνατο, την πρόωρη
εμμηνόπαυση. Όταν σκοτώθηκε ο Αργύρης, τότε που πέφταν όλμοι
κ’ οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τον έρημο σταθμό
μη με κρατάτε, ούρλιαζε, αφήστε με να σκοτωθώ, αφήστε με,
αφήστε κύριε τα τάλληρά σας, τον ξάπλωσαν στο παρατημένο πιάνο
κάποιος πάτησε τα παράφωνα πλήκτρα, τσαφ-κρακ,
δεν πειράζει κύριε, εύκολα σβήνεται ένα λάθος
αφήστε το καπέλο σας, που πια δεν έχει στόμα και μυαλό
μου φαίνεται πως μοιάζω στο καπέλο σας, το καπέλο, τοκ,
τοκ-τοκ, πέφτουν τα δόντια μου σαν κουρελιασμένα πλήκτρα
ορθώνονται τα μαλλιά σ’ άγρια σύρματα, μοχλοί ξεφρενιασμένοι
των άλλων οι έτοιμες κουβέντες, ταινίες των λέξεων, καρούλια,
σβήνεται εύκολα μια ζωή, η γομολάστιχα, το αντίγραφο,
αφήστε κύριε το καπέλο σας, τα κόκκαλα της νύστας,
τα κοκ, τακ-τοκ, χροκ, ξεγρόκ.
(Δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης, τ. 89, Μάιος 1962, σ. 538)
και διαδικτυακά από εδώ (τη σελίδα του Νίκου Σαραντάκου)
Γραφομηχανή
Τικ, τακ-τακ, τσαφ, κρουτσουντόκ, ντοκ-ντοκ, πλιτς,
κι η μέρα, κλοπ, ντροπ, κ’ η μέρα πάει χαμένη
με φραγκοδίφραγκα στα βρώμικα παγκάρια, φραγκ, ντριγκ,
με πείνα, με λύσσα, με μάταιη απληστία για τις απρόσιτες βιτρίνες
και σπάνε γρήγορα τα νύχια, λυώνει το κρέας, σχεδιάζονται τα κόκκαλα
σαν πλήκτρα χαλασμένου πιάνου, φαγωμένα δάχτυλα
απ’ την πλύση, την έλλειψη μιας άλλης σάρκας, φαγωμένα
απ’ αυτόν τον γεμάτο στρόντιο 90 άνεμο, κραυγές πνιγμένες,
κάποιο παλιό χαστούκι, την καινούργια γραβάτα του προϊστάμενου,
τις καλτσοδέτες που σφίγγουν κάτω από το γόνατο, την πρόωρη
εμμηνόπαυση. Όταν σκοτώθηκε ο Αργύρης, τότε που πέφταν όλμοι
κ’ οι πρόσφυγες πλημμύριζαν τον έρημο σταθμό
μη με κρατάτε, ούρλιαζε, αφήστε με να σκοτωθώ, αφήστε με,
αφήστε κύριε τα τάλληρά σας, τον ξάπλωσαν στο παρατημένο πιάνο
κάποιος πάτησε τα παράφωνα πλήκτρα, τσαφ-κρακ,
δεν πειράζει κύριε, εύκολα σβήνεται ένα λάθος
αφήστε το καπέλο σας, που πια δεν έχει στόμα και μυαλό
μου φαίνεται πως μοιάζω στο καπέλο σας, το καπέλο, τοκ,
τοκ-τοκ, πέφτουν τα δόντια μου σαν κουρελιασμένα πλήκτρα
ορθώνονται τα μαλλιά σ’ άγρια σύρματα, μοχλοί ξεφρενιασμένοι
των άλλων οι έτοιμες κουβέντες, ταινίες των λέξεων, καρούλια,
σβήνεται εύκολα μια ζωή, η γομολάστιχα, το αντίγραφο,
αφήστε κύριε το καπέλο σας, τα κόκκαλα της νύστας,
τα κοκ, τακ-τοκ, χροκ, ξεγρόκ.
(Δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης, τ. 89, Μάιος 1962, σ. 538)
και διαδικτυακά από εδώ (τη σελίδα του Νίκου Σαραντάκου)
ANNA AGUILAR AMAT
Els 10 manaments
(per al meu pare)
Un pobre mai no serà més solvent que un ric.
Un jove mai no serà més savi que un vell.
Un del sud no serà mai acceptat en societat com un del nord.
Un foraster no manarà un nadiu.
Un inculte no escriurà poemes.
Una llengua petita no dirà més que una de grossa.
Una dona no serà més llesta que un home.
Un negre no serà més elegant que un blanc.
Un dèbil no serà més poderós que un fort.
Però el pobre pot esdevenir ric,
el jove un dia serà vell,
el sureny parirà fills al nord i
el foraster s’empadronarà.
L’inculte aprendrà a dir els seus versos,
les llengües cantaran als estadis.
Els dèbils aguditzaran l’enginy.
Tanmateix una dona mai no serà un home.
I un negre mai no serà un blanc.
Digues-me, amic meu,
¿és el color del teu cor com el d’un negre?
Llavors sí, serà el cas,
que jo et podré estimar com una dona.
The 10 Commandments
For the essential we don’t need too much.
Joan Vinuesa
A poor person will never be more solvent than a rich one.
A young person will never be wiser than an old one.
A person from the south will never be accepted like one from the north.
A foreigner will never overtake a native.
An uneducated person will not write poems.
A small language will not say more than a big one.
A woman will never be smarter than a man.
A black person will never be more elegant than a white one.
A weak person will never be more powerful than a strong one.
But the poor person can become rich,
the young, one day, will be old,
the Southerner will give birth to children in the North and
the foreigner will register himself at the Council House.
The uneducated will learn to say new verses,
the small languages will sing at football stadiums.
The weak will sharpen their wit.
However, a woman will never be a man.
And a black person will never be white.
Tell me, my friend,
Is your heart the same color as a black heart?
Then yes, it will be the case:
I will be able to love you like a woman.
Βραβευμένη ποιήτρια της Καταλωνίας η Άννα Αγκιλάρ Άματ. Λαμβάνει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και εργαστήρια μετάφρασης σε όλο τον κόσμο. Είχα την τύχη να τη γνωρίσω και να τη μεταφράσω. Αν βρω πού έχω τις μεταφράσεις μου θα τις ποστάρω και αυτές.
Els 10 manaments
(per al meu pare)
Un pobre mai no serà més solvent que un ric.
Un jove mai no serà més savi que un vell.
Un del sud no serà mai acceptat en societat com un del nord.
Un foraster no manarà un nadiu.
Un inculte no escriurà poemes.
Una llengua petita no dirà més que una de grossa.
Una dona no serà més llesta que un home.
Un negre no serà més elegant que un blanc.
Un dèbil no serà més poderós que un fort.
Però el pobre pot esdevenir ric,
el jove un dia serà vell,
el sureny parirà fills al nord i
el foraster s’empadronarà.
L’inculte aprendrà a dir els seus versos,
les llengües cantaran als estadis.
Els dèbils aguditzaran l’enginy.
Tanmateix una dona mai no serà un home.
I un negre mai no serà un blanc.
Digues-me, amic meu,
¿és el color del teu cor com el d’un negre?
Llavors sí, serà el cas,
que jo et podré estimar com una dona.
The 10 Commandments
For the essential we don’t need too much.
Joan Vinuesa
A poor person will never be more solvent than a rich one.
A young person will never be wiser than an old one.
A person from the south will never be accepted like one from the north.
A foreigner will never overtake a native.
An uneducated person will not write poems.
A small language will not say more than a big one.
A woman will never be smarter than a man.
A black person will never be more elegant than a white one.
A weak person will never be more powerful than a strong one.
But the poor person can become rich,
the young, one day, will be old,
the Southerner will give birth to children in the North and
the foreigner will register himself at the Council House.
The uneducated will learn to say new verses,
the small languages will sing at football stadiums.
The weak will sharpen their wit.
However, a woman will never be a man.
And a black person will never be white.
Tell me, my friend,
Is your heart the same color as a black heart?
Then yes, it will be the case:
I will be able to love you like a woman.
Βραβευμένη ποιήτρια της Καταλωνίας η Άννα Αγκιλάρ Άματ. Λαμβάνει μέρος σε διάφορα φεστιβάλ και εργαστήρια μετάφρασης σε όλο τον κόσμο. Είχα την τύχη να τη γνωρίσω και να τη μεταφράσω. Αν βρω πού έχω τις μεταφράσεις μου θα τις ποστάρω και αυτές.
...
Επικαιρότης ώρα μηδέν
Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δε χωρούσαν πια την απελπισία μας
Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα ν' ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο
Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί απ' τα κόσμια
Ίσως κι απ' τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα
Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης
Παναγιώτης Αρβανίτης, Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι
Επικαιρότης ώρα μηδέν
Για μια στιγμή σώπασε το δωμάτιο
Κόπηκε το ρεύμα
Σβήσαν οι τηλεοράσεις
Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία
Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες
Και οι υπολογιστές δε χωρούσαν πια την απελπισία μας
Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους
Ήταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη
Που ήθελα ν' ακούσω την καρδιά μου
Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο
Ήταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί απ' τα κόσμια
Ίσως κι απ' τα εγκόσμια
Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου
Κι είπα
Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης
Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία
Ματαιότης και λιτότης
Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης
Παναγιώτης Αρβανίτης, Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι
The Kiss
by Robert Graves
Are you shaken, are you stirred
By a whisper of love,
Spellbound to a word
Does Time cease to move,
Till her calm grey eye
Expands to a sky
And the clouds of her hair
Like storms go by?
Then the lips that you have kissed
Turn to frost and fire,
And a white-steaming mist
Obscures desire:
So back to their birth
Fade water, air, earth,
And the First Power moves
Over void and dearth.
Is that Love? no, but Death,
A passion, a shout,
The deep in-breath,
The breath roaring out,
And once that is flown,
You must lie alone,
Without hope, without life,
Poor flesh, sad bone.
Με αφορμή αυτό.
by Robert Graves
Are you shaken, are you stirred
By a whisper of love,
Spellbound to a word
Does Time cease to move,
Till her calm grey eye
Expands to a sky
And the clouds of her hair
Like storms go by?
Then the lips that you have kissed
Turn to frost and fire,
And a white-steaming mist
Obscures desire:
So back to their birth
Fade water, air, earth,
And the First Power moves
Over void and dearth.
Is that Love? no, but Death,
A passion, a shout,
The deep in-breath,
The breath roaring out,
And once that is flown,
You must lie alone,
Without hope, without life,
Poor flesh, sad bone.
Με αφορμή αυτό.
Αυτό το Αστέρι είναι για όλους μας - Τάσος Λειβαδίτης
IV
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Συγχωρήστε μου το πολυτονικό, όσοι ενοχλούνται, αλλά έτσι το βρήκα. Νομίζω πως είναι επίκαιρο το νόημα του ποιήματος και ήθελα να το βάλω.
IV
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
Συγχωρήστε μου το πολυτονικό, όσοι ενοχλούνται, αλλά έτσι το βρήκα. Νομίζω πως είναι επίκαιρο το νόημα του ποιήματος και ήθελα να το βάλω.
bernardina
Moderator
Antilamentation
Regret nothing. Not the cruel novels you read
to the end just to find out who killed the cook.
Not the insipid movies that made you cry in the dark,
in spite of your intelligence, your sophistication.
Not the lover you left quivering in a hotel parking lot,
the one you beat to the punchline, the door, or the one
who left you in your red dress and shoes, the ones
that crimped your toes, don’t regret those.
Not the nights you called god names and cursed
your mother, sunk like a dog in the livingroom couch,
chewing your nails and crushed by loneliness.
You were meant to inhale those smoky nights
over a bottle of flat beer, to sweep stuck onion rings
across the dirty restaurant floor, to wear the frayed
coat with its loose buttons, its pockets full of struck matches.
You’ve walked those streets a thousand times and still
you end up here. Regret none of it, not one
of the wasted days you wanted to know nothing,
when the lights from the carnival rides
were the only stars you believed in, loving them
for their uselessness, not wanting to be saved.
You’ve traveled this far on the back of every mistake,
ridden in dark-eyed and morose but calm as a house
after the TV set has been pitched out the upstairs
window. Harmless as a broken ax. Emptied
of expectation. Relax. Don’t bother remembering any of it.
Let’s stop here, under the lit sign
on the corner, and watch all the people walk by.
— Dorianne Laux
Κάποια ποιήματα που διάβαζα με θαυμασμό χθες...
τω αγνώστω ποιητή
Πέρασε τη ζωή του,
γράφοντας ποιήματα
με τη γομολάστιχα.
------
"Γιατί έκαψες τη στέγη μου;" ρώτησα τη
φωτιά.
"Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα"
μου απάντησε.
Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα
όντως ανεμπόδιστα, αλλ' ήταν τόσο άδειος,
που έφτιαξα καινούργια στέγη αμέσως.
Ειν' αρκετό το μέσα μου κενό, δεν θέλω κι
άλλο πάνω απ' το κεφάλι μου.
------
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελου-
δένια ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση, έχουν
γυαλόχαρτο για γλώσσα.
Αργύρης Χιόνης, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει
τω αγνώστω ποιητή
Πέρασε τη ζωή του,
γράφοντας ποιήματα
με τη γομολάστιχα.
------
"Γιατί έκαψες τη στέγη μου;" ρώτησα τη
φωτιά.
"Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα"
μου απάντησε.
Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα
όντως ανεμπόδιστα, αλλ' ήταν τόσο άδειος,
που έφτιαξα καινούργια στέγη αμέσως.
Ειν' αρκετό το μέσα μου κενό, δεν θέλω κι
άλλο πάνω απ' το κεφάλι μου.
------
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελου-
δένια ζώα, όπως η γάτα και η ποίηση, έχουν
γυαλόχαρτο για γλώσσα.
Αργύρης Χιόνης, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει
ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
Ι
Αν ήμασταν μύκητες
τιποτένιοι μικροοργανισμοί του βουτύρου
θα ψάχναμε
να δημιουργήσουμε
έναν θεό λιπαρό των γαλακτερών.
Θα τον λατρεύαμε
με γιορτές τακτικές και λιτανείες
υπέρ της μακροημερεύσεως των μυκήτων
και της αιωνίου ζωής των λιπών.
Εν αρχή ην το γάλα,
κι ύστερα εποίησεν το τυρί,
κι ύστερα εποίησεν...
και ούτω καθεξής.
Αν ήμασταν μύκητες
(Κύριε των δυνάμεων)
Ω, αν ήμασταν μύκητες,
θα ’χαμε φτιάξει ένα βουτυρένιο θεό.
ΙΙ
Είμαστε οι τυρομύκητες που
τη ζωή μας κάναμε νούμερα,
στατιστικές, πλάνα,
φτηνά τυριά.
Για να φτάσουμε τα νούμερα
για να ξεπεράσουμε τα πλάνα
θα πρέπει να πατάξουμε
τον εκλεκτισμό
την ιδέα των πολλών τυριών
την ποιότητα.
Είμαστε οι μύκητες των τυριών
που ζητάνε κι άλλα κεφαλοτύρια --
κεφαλοτύρια -- κεφαλοτύρια
φτηνά.
Κάτι άλλους μύκητες
που ζητάνε ροκφόρ
τους διώκομε για ροκφορισμό
και τραβάμε
τραβάμε
τραβάμε
για τα νούμερα
Εν ονόματι του Πατρός
για τα πλάνα
και του Υιού
για τις αρχές
και του Αγίου Πνεύματος
του μυκητισμού -- τυρισμού
Αμήν.
«Είκοσι εικόνες για μια ζωγραφιά», από το βιβλίο του Αντρέα Λεντάκη, Τοτεμισμός, Εκδόσεις Κέδρος, 1974.
Το βρήκα εδώ.
Ι
Αν ήμασταν μύκητες
τιποτένιοι μικροοργανισμοί του βουτύρου
θα ψάχναμε
να δημιουργήσουμε
έναν θεό λιπαρό των γαλακτερών.
Θα τον λατρεύαμε
με γιορτές τακτικές και λιτανείες
υπέρ της μακροημερεύσεως των μυκήτων
και της αιωνίου ζωής των λιπών.
Εν αρχή ην το γάλα,
κι ύστερα εποίησεν το τυρί,
κι ύστερα εποίησεν...
και ούτω καθεξής.
Αν ήμασταν μύκητες
(Κύριε των δυνάμεων)
Ω, αν ήμασταν μύκητες,
θα ’χαμε φτιάξει ένα βουτυρένιο θεό.
ΙΙ
Είμαστε οι τυρομύκητες που
τη ζωή μας κάναμε νούμερα,
στατιστικές, πλάνα,
φτηνά τυριά.
Για να φτάσουμε τα νούμερα
για να ξεπεράσουμε τα πλάνα
θα πρέπει να πατάξουμε
τον εκλεκτισμό
την ιδέα των πολλών τυριών
την ποιότητα.
Είμαστε οι μύκητες των τυριών
που ζητάνε κι άλλα κεφαλοτύρια --
κεφαλοτύρια -- κεφαλοτύρια
φτηνά.
Κάτι άλλους μύκητες
που ζητάνε ροκφόρ
τους διώκομε για ροκφορισμό
και τραβάμε
τραβάμε
τραβάμε
για τα νούμερα
Εν ονόματι του Πατρός
για τα πλάνα
και του Υιού
για τις αρχές
και του Αγίου Πνεύματος
του μυκητισμού -- τυρισμού
Αμήν.
«Είκοσι εικόνες για μια ζωγραφιά», από το βιβλίο του Αντρέα Λεντάκη, Τοτεμισμός, Εκδόσεις Κέδρος, 1974.
Το βρήκα εδώ.
Costas
¥
Διάβαζα τις βιβλιοεπιλογές των συνεργατών του Protagon (τι διάβασαν το 2012, όχι απαραίτητα έκδοσης 2012), και πρόσεξα ότι δύο πρόσωπα, ο Θ. Βερέμης και ο Θ. Γκόνης, σύστηναν μια καινούργια ποιητική συλλογή, Φάος Σελήνη Φέγγαρος, της πρωτοεμφανιζόμενης Μέλπως Γρυπάρη (εκδ. Μελάνι). Μου έκανε εντύπωση το δυάρι αυτό. Έχει και λινκ, και πράγματι πρόκειται για ποιήτρια που κατέχει τη γλώσσα της, ως λεξικό και ως ιστορικό βάθος:
Mediterraneo
Δέν είμαι πράσινη, γαλάζια, κυανή;
περίκλειστη, μικρή, νεροταξίδευτη καλόπνευστη μέ αύρες;
όχι;
Ωραία ναυάγια, θησαυροί;
Δέν είμαι, εκεί μέσα,
τό Αγκριτζέντο εκεί μέσα καί η Κατάνη καί
η κοιλάδα των ναών καί
τό στεφάνι μέ τά ρόδα μέ τά κρίνα; - όχι;
Δέν είμαι τό άστρο-πόλεμος κι όταν νυχτώνει αγάπη
κι ύστερα πάλι αυγερινός η Αστάρτη, η Αστραδενή,
η Αφροδίτη-Αφρούλα; Πώς;
Πώς δέν;
Δέν είμαι επτά νότες, επτά παύσεις, επτά οξίες πού καί στήν Κίνα ακόμα
αν θά πάς, άλλες δέν έχει; - όχι;
Έχει;
Δέν είμαι η αίγια η κότσιηνη, ωριά θωριά κατάφυτη, η μαύρη γη κατάφυ-
τη, φούλια τριφύλλια κλωστικά καί χέννα η λάγια - βάψτε με! η θεριακή,
η αντίδοτη, βάψτε με καί στολίστε με! κι όλα τά αντίθεα ποτά χαλάλι της
νά πείτε θολώνει πού επιθύμησε στης δαγκωνιάς τό κέντρο, πράσινα όλα
πράσινα, ζεστό φιλί επιθύμησε καί σκουροζώνιν ρίφιν
- όχι χαλάλι;
Όχι μού;
Δέν είμαι ο ρηχός βυθός, ο παφλασμός, eros, himeros, pothos, η γλώσσα
φλοίσβος γλώσσα τού νερού, υγρή φωνή, η προγονή του ωκεανού μέ τό
παλάτι μάρμαρο, μέ τό παλάτι ολόλευκο καί τά άλογα ζεμένα στόν θυμό
του κοσμοσείστη, εδώ σταθείτε, κατεβείτε οι ουρανοί, καθρεφτιστείτε,
στεριές οι δασωμένες, οι στεγνές, οροσειρές, οι λαξευτοί, διώροφοι από
τά Μύρα της Λυκίας οι τάφοι, περίτεχνοι φιλάρεσκοι οι τάφοι, μικρή Ασία,
εγγύς Ανατολή, τό χέρι μου νά ξεχαστεί ποτές μου αν σέ ξεχάσω...;
Νά ξεχαστεί;
Τό χέρι;
Δέν είμαι σπίτι καί κατάρτι καί κουπιά - χρυσό αρματωμένο κάτεργο -
όχι;
Δέν είμαι κάτεργο;
ωωωω!
Mediterraneo
Δέν είμαι πράσινη, γαλάζια, κυανή;
περίκλειστη, μικρή, νεροταξίδευτη καλόπνευστη μέ αύρες;
όχι;
Ωραία ναυάγια, θησαυροί;
Δέν είμαι, εκεί μέσα,
τό Αγκριτζέντο εκεί μέσα καί η Κατάνη καί
η κοιλάδα των ναών καί
τό στεφάνι μέ τά ρόδα μέ τά κρίνα; - όχι;
Δέν είμαι τό άστρο-πόλεμος κι όταν νυχτώνει αγάπη
κι ύστερα πάλι αυγερινός η Αστάρτη, η Αστραδενή,
η Αφροδίτη-Αφρούλα; Πώς;
Πώς δέν;
Δέν είμαι επτά νότες, επτά παύσεις, επτά οξίες πού καί στήν Κίνα ακόμα
αν θά πάς, άλλες δέν έχει; - όχι;
Έχει;
Δέν είμαι η αίγια η κότσιηνη, ωριά θωριά κατάφυτη, η μαύρη γη κατάφυ-
τη, φούλια τριφύλλια κλωστικά καί χέννα η λάγια - βάψτε με! η θεριακή,
η αντίδοτη, βάψτε με καί στολίστε με! κι όλα τά αντίθεα ποτά χαλάλι της
νά πείτε θολώνει πού επιθύμησε στης δαγκωνιάς τό κέντρο, πράσινα όλα
πράσινα, ζεστό φιλί επιθύμησε καί σκουροζώνιν ρίφιν
- όχι χαλάλι;
Όχι μού;
Δέν είμαι ο ρηχός βυθός, ο παφλασμός, eros, himeros, pothos, η γλώσσα
φλοίσβος γλώσσα τού νερού, υγρή φωνή, η προγονή του ωκεανού μέ τό
παλάτι μάρμαρο, μέ τό παλάτι ολόλευκο καί τά άλογα ζεμένα στόν θυμό
του κοσμοσείστη, εδώ σταθείτε, κατεβείτε οι ουρανοί, καθρεφτιστείτε,
στεριές οι δασωμένες, οι στεγνές, οροσειρές, οι λαξευτοί, διώροφοι από
τά Μύρα της Λυκίας οι τάφοι, περίτεχνοι φιλάρεσκοι οι τάφοι, μικρή Ασία,
εγγύς Ανατολή, τό χέρι μου νά ξεχαστεί ποτές μου αν σέ ξεχάσω...;
Νά ξεχαστεί;
Τό χέρι;
Δέν είμαι σπίτι καί κατάρτι καί κουπιά - χρυσό αρματωμένο κάτεργο -
όχι;
Δέν είμαι κάτεργο;
ωωωω!