@Palavra:
(Μιλάω πάντα με δεδομένα κάποιων μηνών πριν, δεν έχω ξαναενημερωθεί για την υπόθεση) Απ' όσο ξέρω οι εργαζόμενοι δεν διαμαρτυρήθηκαν για τις ίδιες τις απολύσεις (για μειώσεις δεν ξέρω κάτι) αλλά για το γεγονός ότι δεν τηρήθηκαν, όπως υποστήριξαν, κάποια κριτήρια (π.χ. οικογενειακή κατάσταση), γιατί δεν υπήρξε διάλογος με τους εργαζόμενους (οι της Τυποεκδοτικής το αρνήθηκαν) και για τη συμπεριφορά απέναντί τους (όπου νομίζω δεν υπήρξαν επαρκείς απαντήσεις).
Για την ουσία: το ζήτημα για μένα είναι ακριβώς σε ποιο βαθμό κάποια συλλογικότητα ή κόμμα θα πρέπει να παίζει με όρους του συστήματος όταν υποτίθεται πως είναι κατά αυτού του συστήματος. Όπως καταλαβαίνεις η ισορροπία εδώ είναι πάρα πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα, για να μη βρεθεί το ΚΚΕ κάποια στιγμή σε θέση να απολύσει θα έπρεπε ίσως να μην έχει δική του εφημερίδα ή κανάλι, άρα να μην έχει τρόπο να προβάλλει τις θέσεις του (τα «ανεξάρτητα» μέσα όπως ξέρεις δεν ξεσκίζονται για το ποιο θα τις προβάλει πρώτο). Τους εργαζόμενους, όπως πολύ σωστά λες, αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό ακριβώς το ΚΚΕ θα έπρεπε να το είχε σκεφτεί πολύ νωρίτερα, τι θα έκανε σε περίπτωση που δεν θα είχε να πληρώσει τους εργαζόμενους. Από τη στιγμή που έκανε την επιλογή να λειτουργήσει με όρους επιχείρησης αναπόφευκτα τώρα εκτίθεται. Στην πράξη όμως, άπαξ και έκανε αυτή την επιλογή, αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσε να κάνει και κάτι άλλο.
Για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απ' όσο ξέρω το ΚΚΕ, αλλά και πολλοί άλλοι αριστεροί, δεν τα βάζουν με τον καπιταλιστή ως πρόσωπο, με τον «κακό» καπιταλιστή (όπως π.χ. κάνει πολλές φορές η ακροδεξιά), αλλά με τον καπιταλισμό ως σύστημα. Η πάλη κατά αυτού του συστήματος, όταν μιλάμε για την εργασία, κατευθύνεται συνήθως ενάντια σε μεγάλους εργοδότες, όχι γιατί αυτοί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί η εκμετάλλευση των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις τους μπορεί να συνοψίσει καλύτερα τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος συνολικά (όπως π.χ. συμβαίνει με τον Μάνεση της Χαλυβουργικής): δεν έχω δει ποτέ διαμαρτυρίες του ΠΑΜΕ (ή αριστερών κομμάτων) κατά μικρών εργοδοτών που αναγκάζονται να απολύσουν προσωπικό γιατί δεν επιβιώνουν (Οι μεγάλες εταιρίες, όπως ξέρεις, όταν δεν επιβιώνουν οι ίδιες είναι μόνο γιατί τα κέρδη τους έχουν μετατραπεί σε καταθέσεις στην Ελβετία ή σε κότερα και βίλες των αφεντικών τους: έχουν ήδη εκμεταλλευτεί για χρόνια τους εργαζόμενους χωρίς να μοιράζονται τα κέρδη μαζί τους). Επομένως, σαφώς και όλοι διαλέγουν το πού θα διαμαρτυρηθούν. Ωστόσο, ακριβώς επειδή εδώ πρόκειται για το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ όντως θα έπρεπε νομίζω να παρέμβει με κάποιον τρόπο, έστω και για ηθική συμπαράσταση, αν δεν υπήρχε τρόπος για υλική (Πάντως, είχα διαβάσει ότι κάποιοι από τους μισθούς των εργαζομένων είχαν βγει από κουπόνια φίλων του ΚΚΕ άρα κάποιες προσπάθειες πρέπει να έγιναν).
Ως προς το «ποιος μιλάει», ναι έχει σημασία. Στο κάτω-κάτω, τι ακριβώς κάνετε εσείς στα παραπάνω ποστ; Λέτε ότι το ΚΚΕ δεν δικαιούται να μιλάει για απολύσεις των εργαζόμενων αλλού, επειδή το ίδιο έχει απολύσει εργαζόμενούς του. Ε, επειδή η Μπακογιάννη δεν έχει υπερασπιστεί ποτέ κανέναν εργαζόμενο παρά μόνο αυτούς της Τυποεκδοτικής, υποθέτω ότι έχει κάποιον άλλο στόχο. Είναι όπως όταν μιλάνε για διάλογο αυτοί που κρατάνε το πιστόλι, ένα πράμα. Ή όταν ο Καρατζαφύρερ μιλάει για δημοκρατία. (Και μια και ανέφερες τον Λαφαζάνη: δεν τον έχω ακούσει ποτέ να μιλάει για την Τυποεκδοτική. Προφανώς, σε αντίθεση με την Μπακογιάννη, δεν πιστεύει πως βασικός του αντίπαλος αυτή τη στιγμή είναι το ΚΚΕ)
@SBE: Δεν νομίζω ότι οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση μπορεί να λειτουργήσει ποτέ ως «πρότυπο» με σοσιαλιστικά κριτήρια, μέσα σε περιβάλλον καπιταλισμού: από τη φύση της, θα πρέπει να εκμεταλλεύεται την εργασία των εργαζόμενών της -αλλιώς δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Στόχος των επιχειρήσεων είναι να ωφεληθούν τα αφεντικά τους, όχι το κοινωνικό σύνολο. Η ιδιαιτερότητα της Τυποεκδοτικής, ή οποιασδήποτε άλλης παρόμοιας επιχείρησης, είναι ότι δεν ωφελούνται συγκεκριμένα άτομα, αλλά εξυπηρετούνται οι στόχοι μιας συλλογικότητας (που ενδεχομένως αλλιώς δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν).
.
