Δόχτορα, σκέψου το κοινωνικο-πολιτιστικά.
Για την Αμερικανική κοινωνία δεν μπορώ να πω πολλά, μπορώ να πω για την αγγλοσαξωνική γενικώς και αορίστως, όπως τη βλέπω απο δώ και όπως τη δείχνει το σινεμά. Λεεεεεεεεπόν.... Εδώ οι άντρες είναι (ή νομίζουν ότι είναι) Τζον Γουέιν και οι γυναίκες είναι κούκλες μπάρμπι.
Μια Αυστραλέζα συμφοιτήτρια με ρώτησε μια φορά αν στην Ελλάδα συνηθίζεται οι άντρες να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται δημόσια. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε μέχρι που μου έδειξε: γιόρταζε ένας Έλληνας και είχε καλέσει την παρέα του για ποτά και ένας ένας που ερχόντουσαν τον αγκαλιάζανε και αρχίζανε τα μάτσα-μούτσα. Εμένα αυτό δεν μου είχε κινήσει την περιέργεια, της Αυστραλέζας όμως της φάνηκε περίεργο. Αργότερα γνώρισα κι άλλους που πίστευαν ανάλογα, με κυριότερο ότι οι στενές φιλίες μεταξύ ανδρών είναι γκέι και καλό είναι να αποφεύγονται. Αυτοί που τα πιστεύουν αυτά συνήθως πιστεύουν ότι και οι γυναίκες είναι από άλλο πλανήτη. Μ' άλλα λόγια βαδίζουν στη ζωή χωρίς φίλους, εκτός αν έχουν κανένα σκύλο. Το ενοχλητικό είναι ότι αυτός ο περιθωριακός (κατά τη γνώμη μου) τρόπος συμπεριφοράς έχει γίνει στο σινεμά κανόνας στην κατηγορία ρομαντική κομεντί και έτσι έχει αποκτήσει και βαρύτητα. Εμείς στο Ελλάντα νομίζω είμαστε γενικώς πιο άνετοι στις φιλίες μας και γενικώς πιο εκδηλωτικοί.