Οι "στράκες" ήταν η αρχική μου επιλογή. Αν το είχα μια φορά μόνο ίσως θα την κρατούσα. Αλλά είναι μια έκφραση που στην πραγματικότητα δεν την λέει κανένας και αμφιβάλλω αν θα την καταλάβει και κανένας. Και όταν την έχω, ξέρω 'γω, δέκα φορές μέσα στο βιβλίο, διστάζω. Έπειτα, αν χορεύεις και κάνεις στράκες, οκέι. Αλλά αν απλώς κάνεις ένα snap, όπως όταν σου έρχεται μια καλή ιδέα (που είναι οι δικές μου περιπτώσεις) τι λες; Έκανε μια στράκα;
Το "κροταλίζω" δεν το βρίσκω σωστό (και πάλι, ιδίως για τη μία... στράκα).
Λέω, λοιπόν, να "χτυπήσω τα δάχτυλα", αλλά αν πονέσω πολύ; Σκέφτηκα ότι ίσως θα γινόταν λίγο καλύτερο αν πρόσθετα κάτι τις (ενθουσιασμένος, χαρούμενος, κλπ.). Αλλά το μπότομ λάιν είναι, όπως φοβόμουν, ότι δεν υπάρχει τρόπος να το πεις στα ελληνικά, απλά και ωραία και χωρίς να σηκωθούν κανενός τα φρύδια.