Πριν περιγράψουμε το τέρας, πρέπει πρώτα να το βαφτίσουμε. Γκλιβάιν, δηλαδή: πυρακτωμένο κρασί.
Κατανοώ όσους θα το έγραφαν γκλυβάιν με -υ- (με τη λογική της αντιστρεψιμότητας), αλλά πιστεύω ότι αυτή η πρακτική έχει ξεπεραστεί. Διαφωνώ όμως κάθετα με την απόδοση γκλουβάιν (και ας υπερέχει, ελπίζω προσωρινά :), με σαρωτικά ποσοστά αλλά ελάχιστες ψήφους στο νέτι) –όπως διαφωνώ με κάθε απόδοση του γερμανικού ü ως (ι)ού. Δεν θα πω και δεν θα γράψω ποτέ μου Μ(ι)ούλερ, Ντούσελντορφ, ούτε φ(ι)ούρερ κλπ. Είναι λάθος, πώς να το κάνουμε (και περιμένω τον αντίλογο).
Το γκλιβάιν λοιπόν είναι ένα ζεστό αλκοολούχο ποτό, πολύ συνηθισμένο στην κεντρική Ευρώπη την εποχή του αντβέντ (Advent) –των τεσσάρων εβδομάδων πριν από τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα στις υπαίθριες χριστουγεννιάτικες αγορές ("Christkindlmarkt").
Το ποτό κατασκευάζεται με βάση κόκκινο ή λευκό κρασί (ανάλογα με την περιοχή), αρταίνεται με διάφορα μπαχαρικά (συνήθως κανέλα, γαρίφαλο, λεμονόφλουδες και αστεροειδές άνισο), γλυκαίνεται κατά βούληση και ζεσταίνεται –όχι πάνω από τους 78[SUP]ο[/SUP] Κελσίου όμως, επειδή από εκεί και πέρα εξατμίζεται το οινόπνευμα, η γεύση των μπαχαρικών απαξιώνεται, και υπάρχει και η υποψία ότι δημιουργούνται καρκινογόνα παραπροϊόντα από τη θέρμανση των γλυκαντικών ουσιών. Η νόμιμη ελάχιστη περιεκτικότητα σε οινόπνευμα είναι 7% (Vol%).
Σύμφωνα με τη γερμανική βίκη, το γκλιβάιν είναι απόγονος του ρωμαϊκού Conditum Paradoxum (βρασμένο μέλι με κρασί, αρτυμένο με πιπέρι, μαστίχα, δαφνόφυλλα, ζαφορά, χουρμάδες και ψημένα κουκούτσια από χουρμάδες, μείγμα το οποίο στο τέλος αραίωναν και με άλλο κρασί).
Το ενδιάμεσο ποτό φαίνεται πώς ήταν στη μεσαιωνική Ευρώπη το Hippocras (Latin: vīnum Hippocraticum, «ιπποκράτειο οίνο» θα το λέγαμε εμείς), που βρίσκεται με διάφορους τρόπους γραφής: hipocras, hippocrass, ypocrasse, ypocras, hypocras, hyppocras, ipocras και ippocras, με τεράστια ιστορία και πολλές και ποικίλες παραλλαγές, αλλά ως βασική συνταγή: Ζεσταμένο κρασί με ζάχαρη και μπαχαρικά (συνήθως κανέλα) που θεωρούνταν φαρμακευτικό παρασκεύασμα.
Κατανοώ όσους θα το έγραφαν γκλυβάιν με -υ- (με τη λογική της αντιστρεψιμότητας), αλλά πιστεύω ότι αυτή η πρακτική έχει ξεπεραστεί. Διαφωνώ όμως κάθετα με την απόδοση γκλουβάιν (και ας υπερέχει, ελπίζω προσωρινά :), με σαρωτικά ποσοστά αλλά ελάχιστες ψήφους στο νέτι) –όπως διαφωνώ με κάθε απόδοση του γερμανικού ü ως (ι)ού. Δεν θα πω και δεν θα γράψω ποτέ μου Μ(ι)ούλερ, Ντούσελντορφ, ούτε φ(ι)ούρερ κλπ. Είναι λάθος, πώς να το κάνουμε (και περιμένω τον αντίλογο).
Το γκλιβάιν λοιπόν είναι ένα ζεστό αλκοολούχο ποτό, πολύ συνηθισμένο στην κεντρική Ευρώπη την εποχή του αντβέντ (Advent) –των τεσσάρων εβδομάδων πριν από τα Χριστούγεννα, ιδιαίτερα στις υπαίθριες χριστουγεννιάτικες αγορές ("Christkindlmarkt").
Το ποτό κατασκευάζεται με βάση κόκκινο ή λευκό κρασί (ανάλογα με την περιοχή), αρταίνεται με διάφορα μπαχαρικά (συνήθως κανέλα, γαρίφαλο, λεμονόφλουδες και αστεροειδές άνισο), γλυκαίνεται κατά βούληση και ζεσταίνεται –όχι πάνω από τους 78[SUP]ο[/SUP] Κελσίου όμως, επειδή από εκεί και πέρα εξατμίζεται το οινόπνευμα, η γεύση των μπαχαρικών απαξιώνεται, και υπάρχει και η υποψία ότι δημιουργούνται καρκινογόνα παραπροϊόντα από τη θέρμανση των γλυκαντικών ουσιών. Η νόμιμη ελάχιστη περιεκτικότητα σε οινόπνευμα είναι 7% (Vol%).
Σύμφωνα με τη γερμανική βίκη, το γκλιβάιν είναι απόγονος του ρωμαϊκού Conditum Paradoxum (βρασμένο μέλι με κρασί, αρτυμένο με πιπέρι, μαστίχα, δαφνόφυλλα, ζαφορά, χουρμάδες και ψημένα κουκούτσια από χουρμάδες, μείγμα το οποίο στο τέλος αραίωναν και με άλλο κρασί).
Το ενδιάμεσο ποτό φαίνεται πώς ήταν στη μεσαιωνική Ευρώπη το Hippocras (Latin: vīnum Hippocraticum, «ιπποκράτειο οίνο» θα το λέγαμε εμείς), που βρίσκεται με διάφορους τρόπους γραφής: hipocras, hippocrass, ypocrasse, ypocras, hypocras, hyppocras, ipocras και ippocras, με τεράστια ιστορία και πολλές και ποικίλες παραλλαγές, αλλά ως βασική συνταγή: Ζεσταμένο κρασί με ζάχαρη και μπαχαρικά (συνήθως κανέλα) που θεωρούνταν φαρμακευτικό παρασκεύασμα.
