Δαεμάνε, ανέσυρες ένα νήμα που ούτε καν εγώ θυμόμουν ότι είχα ξεκινήσει. Και το κακό είναι ότι ποτέ δεν σας ευχαρίστησα για τις τότε προτάσεις σας, ούτε και σας είπα πως πέρασα. Πάνε και σχεδόν 6 χρονάκια, βέβαια.... Εν τάχει, θα σας πω ότι το Φράιμπουργκ ήταν πιο όμορφο απ'όσο το περίμενα. Στην φύση του Μέλανα Δρυμού δεν εισχωρήσαμε αρκετά, αλλά όσο είδαμε, εντυπωσιακό. Όσο για τα γύρω μέρη: Η Κολμάρ ήταν σαν ψεύτικη (χαρακτηριστικά είχα αναφέρει τότε ότι το βράδυ που φεύγει ο κόσμος πρέπει να την κλείνουν, σαν θεατρικό σκηνικό), το Τούμπινγκεν που επίσης επισκεφθήκαμε, γραφικό (για εκείνο είχα πει ότι ένιωσα σαν φιγούρα playmobil μέσα στο κάστρο κ τα καλντερίμια του), Στρασβούργο και Βασιλεία τα είδαμε κάπως βιαστικά, αλλά σαφώς και άξιζαν σαν βόλτες.
Χάιλαϊτ, ένας ταλαίπωρος ελβετός ταξιτζής που προσπαθούσε επί ματαίω να μας εξηγήσει πως θα βγούμε στην εθνική άνευ διοδίων (φεύγοντας από Βασιλεία για Φράιμπουργκ ξανά), με μια τρελή προφορά ελβετογερμανικών (στο τέλος μας χάρισε τον χάρτη του επισημαίνοντας την διαδρομή - τον έχω ακόμα!). Ένας γερμανός μπάτσος που προσπαθούσε να βρει πού ακριβώς είναι το διαμέρισμα στο οποίο θα μέναμε, κ έκανε ολόκληρη κινητοποίηση για να μας βοηθήσει (το βρήκε εν τέλει!) και μια τρομερή θεία σε ένα σουπερμάρκετ της γειτονιάς, που απευθύνοντάς μου τον λόγο, της απαντώ (στα γερμανικά) ότι δεν μιλάω γερμανικά και να μου αρχίζει κουβέντα σε αυστηρό ύφος πως εφόσον θέλω να μείνω εδώ, καλό θα είναι -νεαρέ- να μάθεις την γλώσσα.
Μακάρι με κάποιον τρόπο να μπορούσα να σας δείξω και το φωτογραφικό υλικό. Α, και φυσικά να κεράσω γκλουβάιν (οκ, όχι από τότε!)