Καλημέρα!
Έλειπα μερικές μέρες και δεν πήρα χαμπάρι το ερώτημα. Ιδού το απόσπασμα από τη δική μου μετάφραση (εκδ. 2005, Μεταίχμιο)
«Όσο για τις άλλες εμπειρίες, τις μοναχικές, αυτές που οι άνθρωποι βιώνουν μόνοι στην κρεβατοκάμαρά τους, στο γραφείο, περπατώντας στα χωράφια και στους δρόμους του Λονδίνου, τις είχε κι αυτές∙ είχε φύγει μικρός απ’ το σπίτι του, εξαιτίας της μητέρας του∙ ήταν ψεύτρα∙ επειδή αυτός είχε πάει στην τραπεζαρία για το τσάι για πεντηκοστή φορά με τα χέρια άπλυτα∙ επειδή δεν έβλεπε να έχει μέλλον ένας ποιητής στο Στράουντ∙ κι έτσι εκμυστηρεύτηκε τα πάντα στη μικρή του αδερφή, πήγε στο Λονδίνο αφήνοντας πίσω του ένα ασυνάρτητο σημείωμα, σαν αυτά που έχουν γράψει μεγάλοι άντρες και τα διαβάζει ο κόσμος αργότερα, όταν έχει γίνει πια γνωστή η ιστορία των αγώνων τους.»
Έχω στη βιβλιοθήκη μου την πρώτη έκδοση της άλλης μετάφρασης από τις εκδ. Γράμματα (1990), από την οποία αντιγράφω το απόσπασμα. Δεν ξέρω μήπως υπάρχουν αλλαγές στη β' έκδοση (του 2010).
«Όσο για τις υπόλοιπες εμπειρίες που προσφέρει η ζωή, εκείνες που τις βιώνει κανείς μονάχος, στην κάμαρή του, στο γραφείο, περπατώντας στα χωράφια ή στους δρόμους του Λονδίνου, είχε κι απ' αυτές∙ παιδί ακόμα έφυγε απ' το σπίτι, εξαιτίας της μάνας του∙ γιατί ήταν ψεύτρα∙ γιατί κάθισε στο τραπέζι για πολλοστή φορά με βρώμικα χέρια∙ γιατί δεν υπήρχε μέλλον για έναν ποιητή στο Στράουντ∙ κι έτσι, αφού το εκμυστηρεύτηκε μόνο στη μικρή του αδερφή, το 'σκασε στο Λονδίνο, αφήνοντας πίσω του ένα ασυνάρτητο σημειωματάκι, σαν κι αυτά που γράφουν οι μεγάλοι άνδρες, κι ο κόσμος τα διαβάζει αργότερα, όταν η ιστορία των αγώνων που έκαναν στη ζωή τους έχει γίνει πλέον πασίγνωστη.»
Και για να έχουμε μια ιδέα για το περικείμενο, σε περίπτωση που χρειάζεται: εδώ παρακολουθούμε το νήμα της σκέψης του Σέπτιμους Γουόρεν Σμιθ, βετεράνου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος πάσχει από κατάθλιψη και μετατραυματικό σοκ εξαιτίας του πολέμου και κυρίως εξαιτίας του θανάτου ενός συστρατιώτη και φίλου του. Η ιστορία του είναι κυρίαρχη σε όλο το βιβλίο, επειδή μέσω αυτής η Γουλφ έχει την ευκαιρία να θίξει το θέμα των ψυχικών παθήσεων και του τρόπου θεώρησης και αντιμετώπισής τους την εποχή που έγραφε το βιβλίο (αρχές δεκαετίας '20). Για να πω την αλήθεια, για μένα το -αρκετά εκτενές- κομμάτι του βιβλίου που αφορά τον Σέπτιμους είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και θα άξιζε περισσότερο να είναι αυτός το κεντρικό θέμα του βιβλίου, αντί της Κλαρίσας Ντ. Θα μου πεις, δε σου φτάνει η πρωτοπορία της Γουλφ με τη ροή της συνείδησης, θες κι άλλα;
