Στα λεξικά μας έχουμε μια ποικιλία με απ' όλα.
Μείζον, ΝΕΛ Κριαρά, ΛΝΕΓ, Σχολικό: ο φυγάς, του φυγάδος.
Όλα πλην του ΝΕΛ έχουν και λήμμα ο φυγάδας, το οποίο στη γενική μάς δίνει του φυγάδα, οπότε δέχονται κι αυτή τη γενική. Το θηλυκό όμως μένει στο λόγιο: της φυγάδος.
Πάμε παρακάτω:
Στο Μείζον και στο ΝΕΛ: ο φοροφυγάς, του φοροφυγάδος.
Στο ΛΝΕΓ: ο φοροφυγάς, του φοροφυγάδα και του φοροφυγάδος.
Πάμε στα Ηλεκτρονικά με κλίσεις.
Η Ελληνομάθεια (ίδια και στον φοροφυγάδα):
ο φυγάδας, ο φυγάς (κ. λόγ.) / του φυγάδα, του φυγάδος (κ. λόγ.) / το φυγάδα
οι φυγάδες / των φυγάδων / τους φυγάδες, τους φυγάδας (λόγ.)
(Στο τελευταίο το παρασοβάρεψε...)
Το Λεξισκόπιο:
ο φυγάς / του φυγά & φυγάδος (λόγ.) / το φυγά
οι φυγάδες / των φυγάδων / τους φυγάδες
Οι τύποι του φυγάδα / τον φυγάδα υπάρχουν μόνο στο ο φυγάδας.
Τέλος, στο ΛΚΝ: φυγάς ο O1.
Κακή συνήθεια να μη λέει στο λήμμα δύο λόγια παραπάνω. Να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι και λάθος. Ο1 είναι το πρότυπο με το οποίο κλίνεται ο ψωμάς (του ψωμά). Άρα και ο φυγάς, του φυγά. Και αφού ξέχασαν να φτιάξουν λήμμα ο φυγάδας, δεν υπάρχει και γενική του φυγάδα!
Υπάρχει όμως ο φοροφυγάς και ο φοροφυγάδας, γενική του φοροφυγά και του φοροφυγάδα.
Στο ΛΝΕΓ (και στο Σχολικό) υπάρχει πλαίσιο με σημείωση που λέει ότι ο φυγάς, ο φοροφυγάς, ο μιγάς και ο νομάς σχηματίζουν τις πλάγιες πτώσεις του ενικού με μία επιπλέον συλλαβή (του φυγάδα/-ος, του νομάδα/-ος, τον μιγάδα), ενώ η γενική του θηλυκού σχηματίζεται πάντοτε σε –ος: της φυγάδος, της μιγάδος. Κατακεραυνώνουν (με θαυμαστικό) τα του φυγά, τον φυγά.
Στο ΛΚΝ έχουμε ο νομάδας (του νομάδα) αλλά ο μιγάς Ο1 (άρα του μιγά). Στο Μείζον: ο νομάς, του νομάδος και ο μιγάδας, του μιγάδα. Στο ΝΕΛ ο μιγάς, του μιγάδος και οι νομάδες (χωρίς ενικό — αν περιφέρεσαι από τόπο σε τόπο είσαι ένας από τους νομάδες).
Στο διαδίκτυο τι γίνεται; Με τον πιο σπάνιο μιγάδα και νομάδα οι περισσότεροι προτιμούν το τρισύλλαβο, δεν έχει έρθει ακόμα σοβαρή φαγωμάρα (δεν έχει φαγωθεί η τρίτη συλλαβή). Αλλά με τον φυγάδα υπάρχει μια σαφής υπεροχή εκείνων που λένε του φυγά, τον φυγά, του φοροφυγά, τον φοροφυγά. Ο κόσμος επηρεάζεται από την ονομαστική, όχι από τον πληθυντικό — τι φαγάς, τι φυγάς.
Τρελοκομείο; Ε, ναι. Τι κάνουμε; Να τα ισοπεδώσουμε; Ο φυγάδας, ο μιγάδας, ο νομάδας — του φυγάδα, του μιγάδα, τον νομάδα. Ο φοροφυγάδας, του φοροφυγάδα. (Βλέπω να έρχεται, στο πρότυπο η γραμματέα, της γραμματέας, και η νομάδα, της νομάδας — γιατί να διαφέρει από την ομάδα;)
Ή να τα αφήσουμε όλα να αναπνέουν ελεύθερα;
Στον Ριζοσπάστη: «Ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη σημασία από τον λευκό άνθρωπο, τον μιγά άνθρωπο, τον μαύρο άνθρωπο», διακήρυττε ο Χοσέ Μαρτί. (Man means more than white man, mulatto or black man.) Για να μας μείνει κι αυτή η μόρφωση.
Μείζον, ΝΕΛ Κριαρά, ΛΝΕΓ, Σχολικό: ο φυγάς, του φυγάδος.
Όλα πλην του ΝΕΛ έχουν και λήμμα ο φυγάδας, το οποίο στη γενική μάς δίνει του φυγάδα, οπότε δέχονται κι αυτή τη γενική. Το θηλυκό όμως μένει στο λόγιο: της φυγάδος.
Πάμε παρακάτω:
Στο Μείζον και στο ΝΕΛ: ο φοροφυγάς, του φοροφυγάδος.
Στο ΛΝΕΓ: ο φοροφυγάς, του φοροφυγάδα και του φοροφυγάδος.
Πάμε στα Ηλεκτρονικά με κλίσεις.
Η Ελληνομάθεια (ίδια και στον φοροφυγάδα):
ο φυγάδας, ο φυγάς (κ. λόγ.) / του φυγάδα, του φυγάδος (κ. λόγ.) / το φυγάδα
οι φυγάδες / των φυγάδων / τους φυγάδες, τους φυγάδας (λόγ.)
(Στο τελευταίο το παρασοβάρεψε...)
Το Λεξισκόπιο:
ο φυγάς / του φυγά & φυγάδος (λόγ.) / το φυγά
οι φυγάδες / των φυγάδων / τους φυγάδες
Οι τύποι του φυγάδα / τον φυγάδα υπάρχουν μόνο στο ο φυγάδας.
Τέλος, στο ΛΚΝ: φυγάς ο O1.
Κακή συνήθεια να μη λέει στο λήμμα δύο λόγια παραπάνω. Να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι και λάθος. Ο1 είναι το πρότυπο με το οποίο κλίνεται ο ψωμάς (του ψωμά). Άρα και ο φυγάς, του φυγά. Και αφού ξέχασαν να φτιάξουν λήμμα ο φυγάδας, δεν υπάρχει και γενική του φυγάδα!
Υπάρχει όμως ο φοροφυγάς και ο φοροφυγάδας, γενική του φοροφυγά και του φοροφυγάδα.
Στο ΛΝΕΓ (και στο Σχολικό) υπάρχει πλαίσιο με σημείωση που λέει ότι ο φυγάς, ο φοροφυγάς, ο μιγάς και ο νομάς σχηματίζουν τις πλάγιες πτώσεις του ενικού με μία επιπλέον συλλαβή (του φυγάδα/-ος, του νομάδα/-ος, τον μιγάδα), ενώ η γενική του θηλυκού σχηματίζεται πάντοτε σε –ος: της φυγάδος, της μιγάδος. Κατακεραυνώνουν (με θαυμαστικό) τα του φυγά, τον φυγά.
Στο ΛΚΝ έχουμε ο νομάδας (του νομάδα) αλλά ο μιγάς Ο1 (άρα του μιγά). Στο Μείζον: ο νομάς, του νομάδος και ο μιγάδας, του μιγάδα. Στο ΝΕΛ ο μιγάς, του μιγάδος και οι νομάδες (χωρίς ενικό — αν περιφέρεσαι από τόπο σε τόπο είσαι ένας από τους νομάδες).
Στο διαδίκτυο τι γίνεται; Με τον πιο σπάνιο μιγάδα και νομάδα οι περισσότεροι προτιμούν το τρισύλλαβο, δεν έχει έρθει ακόμα σοβαρή φαγωμάρα (δεν έχει φαγωθεί η τρίτη συλλαβή). Αλλά με τον φυγάδα υπάρχει μια σαφής υπεροχή εκείνων που λένε του φυγά, τον φυγά, του φοροφυγά, τον φοροφυγά. Ο κόσμος επηρεάζεται από την ονομαστική, όχι από τον πληθυντικό — τι φαγάς, τι φυγάς.
Τρελοκομείο; Ε, ναι. Τι κάνουμε; Να τα ισοπεδώσουμε; Ο φυγάδας, ο μιγάδας, ο νομάδας — του φυγάδα, του μιγάδα, τον νομάδα. Ο φοροφυγάδας, του φοροφυγάδα. (Βλέπω να έρχεται, στο πρότυπο η γραμματέα, της γραμματέας, και η νομάδα, της νομάδας — γιατί να διαφέρει από την ομάδα;)
Ή να τα αφήσουμε όλα να αναπνέουν ελεύθερα;
Στον Ριζοσπάστη: «Ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη σημασία από τον λευκό άνθρωπο, τον μιγά άνθρωπο, τον μαύρο άνθρωπο», διακήρυττε ο Χοσέ Μαρτί. (Man means more than white man, mulatto or black man.) Για να μας μείνει κι αυτή η μόρφωση.
