Όποιος από εσάς δεν έχει χάσει ένα μικρό κομμάτι της ζωής του δουλεύοντας σε κάποιο αρχείο που σας ήρθε συνημμένο σε μήνυμα, για να ανακαλύψει αργότερα ότι δούλεψε και «έσωσε» στον κοπανιστό αέρα της Μικρομαλακής, να σηκώσει το χέρι του.
Από τον καιρό που θυμάμαι αυτό το ηλίθιο πρόγραμμα που λέγεται Outlook Express, θυμάμαι ανθρώπους να με παίρνουν μέσα σε μαύρη απελπισία, να τους πω ποια μαρμάγκα έκανε μια χαψιά το αρχείο που τόση ώρα δούλευαν και τώρα δεν υπάρχει πουθενά. Η πρώτη ερώτηση που τους κάνω είναι: «Ήταν αρχείο συνημμένο σε ιμέιλ;» Και η απάντηση είναι κατά κανόνα καταφατική, και έρχεται κατά κανόνα μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όπου προηγείται αργά αργά η συνειδητοποίηση της τεράστιας κουταμαρακίας και έπεται η απελπισία, γιατί τη σήμερον ημέρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγγαρεία από το να ξαναγράψεις κάτι που πριν από λίγο πίστευες ότι έγραψες, έσωσες, τελείωσες.
Βέβαια, η μεγάλη βλακεία είναι του Word, που σου επιτρέπει να επεξεργάζεσαι και να αποθηκεύεις αρχεία στον κοπανιστό αέρα, ενώ ξέρει ότι από τη δική του πλευρά θα ακολουθήσει την τακτική «ψέκασα, σκούπισα, νομίζεις ότι τελείωσες». Έτσι, αντί να σου ανοίγει το αρχείο σε μορφή Read Only (δεν ξέρω αν το κάνει στο 2007), σε αφήνει μέσα στην καλή χαρά της άγνοιας ή της αφηρημάδας σου να προχωράς στον όλεθρο.
Με πήρε απελπισμένη μια φίλη μετά από 4 ώρες δουλειά σε αρχείο που της είχα στείλει συνημμένο και κάθε καλή προσπάθεια και αναζήτηση στο χώρο των προσωρινών αρχείων δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα, ούτε καν ένα σκουπιδάκι. Οι χρήστες μπορεί να έχουν άγνοια, μπορεί να είναι αφηρημένοι (νομίζετε ότι δεν το έχω πάθει κι εγώ;), αλλά μετά από τόσα χρόνια, που είμαι βέβαιος ότι κάθε χρήστης θα έχει τη δική του θλιβερή ιστορία να διηγηθεί, δεν θα μπορούσαν να το προλαβαίνουν με κάποιον τρόπο; Πείτε μου, σας παρακαλώ, ότι κάτι προβλέπει το Word 2007.
Από τον καιρό που θυμάμαι αυτό το ηλίθιο πρόγραμμα που λέγεται Outlook Express, θυμάμαι ανθρώπους να με παίρνουν μέσα σε μαύρη απελπισία, να τους πω ποια μαρμάγκα έκανε μια χαψιά το αρχείο που τόση ώρα δούλευαν και τώρα δεν υπάρχει πουθενά. Η πρώτη ερώτηση που τους κάνω είναι: «Ήταν αρχείο συνημμένο σε ιμέιλ;» Και η απάντηση είναι κατά κανόνα καταφατική, και έρχεται κατά κανόνα μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όπου προηγείται αργά αργά η συνειδητοποίηση της τεράστιας κουταμαρακίας και έπεται η απελπισία, γιατί τη σήμερον ημέρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγγαρεία από το να ξαναγράψεις κάτι που πριν από λίγο πίστευες ότι έγραψες, έσωσες, τελείωσες.
Βέβαια, η μεγάλη βλακεία είναι του Word, που σου επιτρέπει να επεξεργάζεσαι και να αποθηκεύεις αρχεία στον κοπανιστό αέρα, ενώ ξέρει ότι από τη δική του πλευρά θα ακολουθήσει την τακτική «ψέκασα, σκούπισα, νομίζεις ότι τελείωσες». Έτσι, αντί να σου ανοίγει το αρχείο σε μορφή Read Only (δεν ξέρω αν το κάνει στο 2007), σε αφήνει μέσα στην καλή χαρά της άγνοιας ή της αφηρημάδας σου να προχωράς στον όλεθρο.
Με πήρε απελπισμένη μια φίλη μετά από 4 ώρες δουλειά σε αρχείο που της είχα στείλει συνημμένο και κάθε καλή προσπάθεια και αναζήτηση στο χώρο των προσωρινών αρχείων δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα, ούτε καν ένα σκουπιδάκι. Οι χρήστες μπορεί να έχουν άγνοια, μπορεί να είναι αφηρημένοι (νομίζετε ότι δεν το έχω πάθει κι εγώ;), αλλά μετά από τόσα χρόνια, που είμαι βέβαιος ότι κάθε χρήστης θα έχει τη δική του θλιβερή ιστορία να διηγηθεί, δεν θα μπορούσαν να το προλαβαίνουν με κάποιον τρόπο; Πείτε μου, σας παρακαλώ, ότι κάτι προβλέπει το Word 2007.