Ο μεταφραστής έχει συνήθως στη διάθεσή του το σενάριο -- το οποίο όμως μπορεί να μην είναι πλήρες ή μπορεί να περιέχει λάθη. Άρα, σενάριο, ακοή (και εικόνα φυσικά) είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Δυστυχώς, πολλές φορές τα κανάλια δεν δίνουν σενάριο στις εταιρείες υποτιτλισμού. Τότε, ο υποτιτλιστής (αν δεν βρει υποτίτλους στο Διαδίκτυο) αναγκάζεται να δουλέψει μόνο με το αυτί. Αν πρόκειται δε για ντοκιμαντέρ, το εγχείρημα είναι σχεδόν αδύνατο.
Όλα τα επαγγελματικά προγράμματα υποτιτλισμού, με εξαίρεση τα δωρεάν, όπως το Subtitle Workshop, σε ειδοποιούν πότε έχεις ξεπεράσει τον αριθμό επιτρεπομένων χαρακτήρων για τον χρόνο που σου διατίθεται. Βάζεις στο πρόγραμμα την επιθυμητή ταχύτητα ανάγνωσης, π.χ. 15 χαρακτήρες ανά δευτερόλεπτο που είναι η ταχύτητα του μέσου τηλεθεατή, και το πρόγραμμα σε προειδοποιεί αν έχεις γράψει πολλά και δεν διαβάζονται.
Η πλήρης αναστροφή του νοήματος, την οποία συναντάω κι εγώ συχνά, συμβαίνει όταν ο μεταφραστής είναι είτε άπειρος, οπότε δεν καταλαβαίνει, είτε πολύ βιαστικός και γράφει όσο πιο γρήγορα μπορεί και, το σημαντικότερο, χωρίς να το ξανακοιτάξει άλλη μια φορά, υποτίτλους και βίντεο μαζί για να μπορέσει να εντοπίσει τέτοια λάθη κατανόησης.
Ελπίζω να σε φώτισα λίγο.
)