Travel tips για Γερμανία

[daeman]

...ξέχασες τα λουκάνικα αρκούδας τηγανισμένα σε λίπος αγριογούρουνου με μέλι

Ε, χμμ, στην έκδοση της Μαμούθ, άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε λίπος ταύρου:



ενώ στην παλιά ήταν λουκάνικα αρκουδοαίματος τηγανισμένα σε ξίγκι ούρου (aurochs), με μέλι πάντα πάντοτε (δεν πάνε τα πάντα με μέλι). Από μνήμης, χωρίς εικονογράφηση, αλλά ατάκα από εκείνα τα Αστερίξ δεν έχω ξεχάσει μέχρι τώρα, όσο και να με πολιορκεί ο Αλτσχέιμερ, (συγγνώμη, το γκλουβέιν πταίει, μπέρδεψα τα έι με τα άι, άι για για για), Αλτσχάιμερ.

Μα γιατί τον στέλνουμε τον άνθρωπο στην Κονδάτη και την Ελβετία;

[Palavra]

Δεν ξέρω πού τον στέλνουμε, αλλά ξέρω ότι με τόσο κόπο που κάναμε, πρέπει να μας φέρει κανένα γκλουβάιν γκλιβάιν.
Το μερίδιο της Κρουστάλλως θα το πάρω εγώ. Χωρίς μέλι

[crystal]

Εγώ βολεύομαι και με μια κούτα χανουτάκια.

[Palavra]

Ε, χμμ, στην έκδοση της Μαμούθ, άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε λίπος ταύρου:

Σωστός! Το μπέρδεψα με το προηγούμενο:

[daeman]

Το φαντάστηκα, γι' αυτό είπα να τα ξεμπερδέψω.
Το θυμάμαι καλά, γιατί στην παλιοπαρέα, όποτε μιλάμε για ντεμεκφαντεζί νουβελκιζινάτα, όλο και κάποιος θα το ξεφουρνίσει (και όλοι μετά εν χορώ το "Με μέλι;"), αυτό και τα νύχια βοδιού α λα κρεμ του Ομοιοπαθίξ (του μπατζανάκη τού Πωστονλέν) από τις Δάφνες του Καίσαρα.

[JimAdams]

''Περίεργο... νοιώθω μια επιθυμία για ψάρι'' :P

[daeman]

''Περίεργο... νοιώθω μια επιθυμία για ψάρι'' :P

Και πολύ καλά κάνεις.

Στην έκδοση της Μαμούθ, το στεφάνι πλέχτηκε από μαϊντανό, οπότε το ψάρι ήταν ψητό στη σχάρα:



ενώ στην παλιά, η ατάκα ήταν "Περίεργο, ξαφνικά μου ήρθε μια επιθυμία για ψάρι σαβόρ", αφού το στεφάνι ήταν από δεντρολίβανο.

Καλό θα ήταν να προσέχεις όταν θα περνάς τα σύνορα:




και όταν ανοίγεις πόρτες, γιατί οι Γότθοι έχουν μια ευαισθησία σ' αυτό το θέμα:




Και πρόσεξε μην μπλέξεις με τίποτα αντιμαχόμενες φατρίες:



Βλ. και εκεί, που το μελέτησαν το θέμα.

[SBE]

Γκλιβαινικώς ομιλώντες, παλιά που δούλευα σε μια σκανδιναβική εταιρεία (βλ. το 60% του προσωπικού υπερβόρειοι), τα χριστούγεννα κυκλοφορούσε η Σουηδική εκδοχή του ροφήματος, η οποία ήταν κάργα οινόπνευμα και νομίζω είχε μπόλικη βότκα ανακατεμένη με τα μπαχαρικά, το κρασί και τα λοιπά. Η Γερμανική εκδοχή μου είχε φανεί μετά πολύ λάιτ και πολύ κρασένια. Παλιότερα το ΙΚΕΑ έφερνε πριν τα Χριστούγεννα κάτι μπουκάλια μέλανα ζωμό, δεν ξέρω τι ήταν, σκούρο ήταν παντως και είχε πολύ μπαχαρικό, και υποτίθεται ότι ανακάτευες με ένα μέρος ζεστό νερό και ένα μέρος κόκκινο κρασί, αλλά συνήθως δεν προλάβαινε να μπει το κρασί ή το νερό, το μπουκάλι είχε τελειώσει.

Τεσπα, εκτός θέματος στο εκτός θέμα.

[daeman]

Ε, χμμ, στην έκδοση της Μαμούθ, άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε λίπος ταύρου:


ενώ στην παλιά ήταν λουκάνικα αρκουδοαίματος τηγανισμένα σε ξίγκι ούρου (aurochs), με μέλι πάντα πάντοτε... Από μνήμης, χωρίς εικονογράφηση...

Και με εικονογράφηση πλέον, που προδίδει κατά το ήμισυ τη μνήμη μου:



Ωστόσο, το «λουκάνικο αρκουδοαίματος» δεν ήταν ουρανοκατέβατο, αλλά από επόμενο καρέ, δηλαδή το προηγούμενο που έγραφε εκεί η Παλάβρα:


Τσικνοπέμπτη σήμερα χτες γαρ.

[JimAdams]

Δαεμάνε, ανέσυρες ένα νήμα που ούτε καν εγώ θυμόμουν ότι είχα ξεκινήσει. Και το κακό είναι ότι ποτέ δεν σας ευχαρίστησα για τις τότε προτάσεις σας, ούτε και σας είπα πως πέρασα. Πάνε και σχεδόν 6 χρονάκια, βέβαια.... Εν τάχει, θα σας πω ότι το Φράιμπουργκ ήταν πιο όμορφο απ'όσο το περίμενα. Στην φύση του Μέλανα Δρυμού δεν εισχωρήσαμε αρκετά, αλλά όσο είδαμε, εντυπωσιακό. Όσο για τα γύρω μέρη: Η Κολμάρ ήταν σαν ψεύτικη (χαρακτηριστικά είχα αναφέρει τότε ότι το βράδυ που φεύγει ο κόσμος πρέπει να την κλείνουν, σαν θεατρικό σκηνικό), το Τούμπινγκεν που επίσης επισκεφθήκαμε, γραφικό (για εκείνο είχα πει ότι ένιωσα σαν φιγούρα playmobil μέσα στο κάστρο κ τα καλντερίμια του), Στρασβούργο και Βασιλεία τα είδαμε κάπως βιαστικά, αλλά σαφώς και άξιζαν σαν βόλτες.
Χάιλαϊτ, ένας ταλαίπωρος ελβετός ταξιτζής που προσπαθούσε επί ματαίω να μας εξηγήσει πως θα βγούμε στην εθνική άνευ διοδίων (φεύγοντας από Βασιλεία για Φράιμπουργκ ξανά), με μια τρελή προφορά ελβετογερμανικών (στο τέλος μας χάρισε τον χάρτη του επισημαίνοντας την διαδρομή - τον έχω ακόμα!). Ένας γερμανός μπάτσος που προσπαθούσε να βρει πού ακριβώς είναι το διαμέρισμα στο οποίο θα μέναμε, κ έκανε ολόκληρη κινητοποίηση για να μας βοηθήσει (το βρήκε εν τέλει!) και μια τρομερή θεία σε ένα σουπερμάρκετ της γειτονιάς, που απευθύνοντάς μου τον λόγο, της απαντώ (στα γερμανικά) ότι δεν μιλάω γερμανικά και να μου αρχίζει κουβέντα σε αυστηρό ύφος πως εφόσον θέλω να μείνω εδώ, καλό θα είναι -νεαρέ- να μάθεις την γλώσσα.
Μακάρι με κάποιον τρόπο να μπορούσα να σας δείξω και το φωτογραφικό υλικό. Α, και φυσικά να κεράσω γκλουβάιν (οκ, όχι από τότε!)