Κι εκεί το είχα πει, κι εδώ το επαναλαμβάνω: ο Έλληνας αναγνώστης ξέρει ότι τα ανθρωπωνύμια γράφονται με αρχικό κεφαλαίο. Το ζήτημα είναι σε ποιο σημείο γνωρίζουμε ή νιώθουμε ότι ξεκινά το ανθρωπωνύμιο. Πιστεύω, και εισηγούμαι, ότι όταν απουσιάζει το μικρό όνομα, το γλωσσικό μας αισθητήριο μας ωθεί να θεωρήσουμε ό,τι έπεται σαν επώνυμο (τα επώνυμα μπορούν να αποτελούνται από περισσότερα του ενός στοιχεία) και να γράψουμε το πρώτο του στοιχείο (Φον, Βαν, Φαν, Ντε, οτιδήποτε) με αρχικό κεφαλαίο.
Ο ταγματάρχης
Φον ντερ Χάιντε (of the Battle of Crete fame), ο ζωγράφος Ντε Κίρικο, ο τενόρος (όχι ο ποδοσφαιριστής!) Ντι Στέφανο, ο Φον Δημητράκης.
Σχετικά με τη λογική που ανέπτυξε ο Earion:
Υπάρχουν όμως και ο μπον-βιβέρ Άλμπερτ Φον Τουρν ουντ Τάξις, και ο λογοκλέφτης Καρλ Τέοντορ Φον ουντ τσου Γκούτενμπεργκ. Πώς θα ξέρει ο αγερμάνιστος τη διαφορά του Τουρν από το ουντ;
Δεν απάντησα τότε, αλλά ας το κάνω σήμερα και εδώ: δεν με απασχολεί τι έπεται του Φον. Θα ακούσω τι θα πουν όσοι ξέρουν γερμανικά, ή θα δω πώς το γράφουν διεθνώς, και θα ακολουθήσω. Η έννοια μου (για να εξηγήσω γιατί καταπιάστηκα με το θέμα) είναι ότι βλέπω όλο και συχνότερα σε ελληνικά κείμενα (όχι μόνο δημοσιογραφικά) να αντιγράφεται μια ξένη πρακτική, το να γράφεται αυτό το στοιχείο του ονόματος όλο με πεζά:
The von der Leyen Commission
The Fourth Republic failed to honour de Gaulle's promise
the significance of von Braun's statements...
three “independent” investigations that van Gulik had found...
Ο φον Γιοσμάς, καταδικασμένος ερήμην σε θάνατο, φυλακίστηκε ...
Υ.Γ. Για να είμαι ακριβέστερος, το έναυσμα μου το έδωσε προχτές ένα βιβλίο,
Η έβδομη λειτουργία της γλώσσας, του Λωράν Μπινέ, που θα μπορούσε να έχει τον εναλλακτικό τίτλο
Η ρολανμπαρτική άνευ διδασκάλου, και που το διαβάζω και λύνομαι στα γέλια (αλλά αυτό αξίζει ιδιαίτερο σημείωμα). Εκεί ο μεταφραστής γράφει κατά σύστημα:
Η οδός ντε-ζ-Εκόλ (και δεν αναφέρομαι στα συνδετικά).