Γιατί οι Έλληνες είναι αγενείς;

[Meggie]

Ζω στην Ελλάδα 27 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω την αγένεια, και τον παρτακισμό του Έλληνα.

 

[AoratiMelani]

Δεν συνηθίζεται αυτό. Απλά το παίρνεις απόφαση και μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι (άλλοτε το αγνοείς, άλλοτε τους βάζεις ψυχρά κι ευγενικά στη θέση τους κ.λπ.)

Ως προς το ερώτημα του τίτλου, δεν έχω απάντηση. Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, με τις ιστορικές και πολιτιστικές συνθήκες και τέτοια, αλλά δεν ξέρω τι και πώς ακριβώς.

 

[Meggie]

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γιατί!

 

[SBE]

Ο τίτλος μου θυμίζει αυτές τις ερωτήσεις που βλέπουμε σε clickbait. Δεν είναι ούτε όλοι οι Έλληνες αγενείς ούτε όλοι οι αγενείς ειναι αγενείς με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που μάλλον προκαλεί ή οδηγεί την αγένεια είναι η συνεχής εντύπωση ότι είναι αδικημένος ο καθένας και τα συνεχή νεύρα, συχνά χωρίς λόγο. Και φυσικά κάποιες συνήθειες που έχουμε.
Πριν πολλά χρόνια, την εποχή που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα στην Ελλάδα, ειχα παει Κύπρο και πώς ξεχωρίζαμε οι Ελλαδίτες; Μόλις βλέπαμε ιχ τρέχαμε τα περάσουμε απέναντι μη μας χτυπήσει ενώ από πίσω μας ακολουθουσαν οι Κύπριοι με το πάσο τους γιατι ήξεραν ότι τα αυτοκίνητα σταματούσαν στις διαβάσεις. Και γενικά παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι στην Κύπρο ήταν πιο ήρεμοι και πιο ευγενικοί ή όπως το είχε θέσει κάποιος από την παρέα, δεν μοιάζουν σα να είναι θυμωμένοι με όλους, λες και τους χρωστάει η ζωή κι η κοινωνία. Κι ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα: ακόμα και τις εποχές των παχιών αγελάδων ο μέσος Έλληνας (της Ελλάδας) αισθανόταν αδικημένος και παραπονεμένος και του εφταιγαν οι πάντες. Αυτό τον κάνει να δικαιολογεί στο μυαλό του την αγένεια, γιατί για όλα φταίει η κενωνία η φταίχτρα.
Έπειτα, στην Ελλάδα παραδοσιακά η ζωή όλων στρέφεται γύρω από την ευρύτερη οικογένεια. Το σόι έχει προτεραιότητα σε όλα, μετά ο στενός φιλικός κύκλος και τελευταίο το σύνολο. Θα δεις πχ διαμερίσματα που αστράφτουν και κοινοχρηστους χώρους τρισάθλιους, γιατί κανένας δεν θεωρεί ότι είναι ευθύνη του ό,τι βρίσκεται έξω από την πόρτα του και δεν υπολογίζει κανέναν έξω από το σόι, άντε και τους κουμπάρους και κανέναν συμπέθερο, αν τον συμφέρει. Κάτι Έλληνες γείτονες που είχα π.χ. δεν χαιρετούσαν αν σε πετύχαιναν στο ασανσέρ, κι επειδή δεν είχαν καταλάβει ότι ήμουν Ελληνίδα έκαναν σχόλια -δεν τους είπα τίποτα, λίγο καιρό αργότερα με άκουσαν να μιλάω Ελληνικά
Α, ναι, αυτή τη ρημάδα την "αστική ευγένεια" (που δεν έχω ιδέα σε τί διαφέρει από την σκέτη ευγένεια) την υποτιμούμε και τη βρίζουμε όλοι στην Ελλάδα. Αυτός που ακολουθεί το σαβουάρ βιβρ είναι φλούφλης, π.χ.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ενοχλητικοί είναι οι Έλληνες μέχρι πριν λίγα χρόνια που στο συγκρότημα που μενω στο Λονδίνο μετακόμισαν μερικές οικογένειες απο χώρες της Μέσης Ανατολής, οι οποίες φέρονται ακριβώς όπως οι Έλληνες. Ένα βράδυ κατά τις δύο, καλοκαίρι, με όλα τα παράθυρα ανοιχτά ένας ήρθε με ταξί μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας του και όπως φαίνεται είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του και αντί να χτυπήσει το θυροτηλέφωνο ή να πάρει τηλεφωνο φώναζε δυνατά, μέσα στην ησυχία, τη γυναίκα του από το δρόμο, για να του πετάξει το πορτοφόλι από το παράθυρο. Κλασική σκηνή από Ελλάδα. Τα δε παιδιά τους δεν σταματάνε να γκαρίζουν, να ενοχλούν τους γύρω και να καταστρέφουν ό,τι βρουν γύρω τους μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, κι αν κάνεις παρατήρηση στους γονείς η απάντηση είναι τί να τα κάνουμε, παιδιά είναι, ή σε δυο λεπτά θα σταματήσουν, πως κάνετε έτσι, και φυσικά ποτέ δεν είναι ούτε δύο, ούτε δέκα, ούτε είκοσι τα λεπτά. 100% όπως οι Έλληνες.
Αλλά γιατί να πηγαίνουμε μακριά; Βλέπω και τα ανήψια μου (ευτυχως όχι απο αδέρφια), δεν λένε ποτέ ευχαριστώ όταν τους δίνεις κάτι, δεν έχουν τρόπους στο τραπέζι, δεν ξεβολεύονται ούτε ελάχιστα για κανέναν άλλο. Κι αυτό ενώ παράλληλα κάνουν εθελοντισμό, είναι καλοί μαθητές κλπ δηλαδή έχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά του καλού ελληνόπουλου, για να τα καμαρώνουν οι γονείς τους. Όταν ήμουνα εγώ δέκα χρονών θυμάμαι που σχολίαζαν οι παππούδες μου κάποιους που χαμογέλάγανε με περηφάνεια που το παιδί τους, δύο- τριών ετών, είχε μάθει να λέει κακές κουβέντες. Ε, κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και τώρα είναι αυτοί που συναντάμε παντού και μας ανεβάζουν την πίεση όταν ανοίγουν το στόμα τους.
Και τέλος ας πούμε και το άλλο: πόση αγένεια αντιμετωπίζει η μέση Ελληνίδα; Θυμάμαι που ήμουνα με τη γιαγιά μου σε ενα ρολογάδικο για να φτιάξει ένα ρολόι και υπέδειξε στον ρολογά ότι είχε κάνει ζημιά στο ρολόι της (νομίζω πήγε να το κουρδίσει και έσπασε το κουρδιστήρι) και αυτός αρχισε να φωνάζει δυνατά και να βρίζει με αποτέλεσμα να με πάρει και να φύγουμε τρέχοντας από το μαγαζί. Δεν θυμάμαι τί ειπώθηκε, αλλά η εντύπωση μου είναι ότι αν συνοδευόταν απο κανέναν αντρα θα είχαν ζητήσει συγγνώμη για τη ζημιά. Επισης νομίζω ότι τώρα όσο μεγαλώνω τόσο πιο αγενείς είναι οι αγενείς (άντρες και γυναίκες) και νομίζω ότι είναι γιατί όταν ήμουν 20 χρονών όλοι ήθελαν να μου κάνουν καλή εντύπωση γιατί ποιός ξέρει τι θα μπορουσε να ακολουθήσει; Ενώ τώρα που δεν έχω καμία ιδιαίτερη αξία στο νυφοπάζαρο, δεν υπάρχει λόγος να προσποιούνται τους ευγενικούς.
Αυτές είναι οι ερμηνείες που δίνω εγώ στο φαινόμενο. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Μαλώνω με αγνώστους που είναι αγενείς μαζί μου, και τους βρίζω σα λιμενεργάτης. Συνήθως δεν το περιμένουν.

 

[nickel]

Επειδή αυτές τις μέρες ζούμε στο πολιτικό προσκήνιο μια μορφή δόλιας γενίκευσης που μου προκαλεί αποτροπιασμό, πρέπει να ομολογήσω ότι κάτι παρόμοιο μού συνέβη και με τον τίτλο αυτού του νήματος, παρότι γνωρίζω ότι οφείλεται σε μια συνήθη χαλαρότητα της γλώσσας. Είναι τα εθνικά στερεότυπα που βλέπουμε να αξιοποιούνται από τα ανέκδοτα, π.χ. για έναν Γάλλο, έναν Σκοτσέζο, έναν Γερμανό και έναν Έλληνα, ή περιπτώσεις όπως εκείνη της νατοϊκής αφίσας που ανέβασα προχτές.

Ωστόσο, ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν είναι αγενείς όλοι οι Έλληνες. Ούτε γνωρίζουμε, αν υπήρχε κάποιος μέσος δείκτης αγένειας που θα χαρακτήριζε έθνη, αν θα ήταν οι Έλληνες ψηλά στη λίστα, και ποιοι λαοί θα ήταν πιο ευγενικοί από τους Έλληνες και ποιοι όχι.

Πριν φτάσουμε να καταλάβουμε τι κάνει έναν λαό γενικά λιγότερο ευγενικό από έναν άλλο (που προφανώς υπάρχει στον νου και στην εμπειρία της ερωτώσας), θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τι κάνει ένα άτομο ευγενικό, τι υπάρχει στον παρελθόν του που έχει διαμορφώσει τη σημερινή του συμπεριφορά. Εύκολα θα φτάσουμε να μιλήσουμε για την αγωγή που παίρνει στο σπίτι του, όχι μόνο ακούγοντας συμβουλές και νουθεσίες, αλλά και παρατηρώντας τη συμπεριφορά των ατόμων που τον περιβάλλουν. Το ίδιο στο σχολείο του, στην παρέα του, στην πορεία του.

Ταυτόχρονα, όταν θα φτάσουμε να κάνουμε εθνικές συγκρίσεις, καλό θα είναι να σκεφτούμε και την υποκειμενική διάσταση: π.χ. αν κινούμασταν στη μία χώρα σε ένα περιβάλλον όπου για διάφορους λόγους (κοινωνικούς, θρησκευτικούς κ.λπ.) η συμπεριφορά διέφερε από τη συμπεριφορά των ατόμων στο νέο μας περιβάλλον.

Με άλλα λόγια, αν κάποιος μεγάλωσε σε οικογένεια πανεπιστημιακών ή οποιοδήποτε άλλο περιβάλλον που έχει κατακλυστεί από τις αστικές λεγόμενες συμπεριφορές και βρέθηκε τώρα σε ένα περιβάλλον που τα περισσότερα μέλη του ήταν μέχρι πρόσφατα σε χωριά όπου οι άντρες έκαναν κουμάντο και οι ιεραρχίες ορίζονταν (και) από την τεστοστερόνη, τότε θα βρει μεγάλες διαφορές στο επίπεδο της ευγένειας, ιδίως προς τις γυναίκες, ακόμα και αν δεν έχει αλλάξει χώρα.

(Αυτό γράφτηκε χωρίς να έχω διαβάσει το πλούσιο παραπάνω κείμενο.)

 

[SBE]

Και τώρα αφού έγραψα τις γενικότερες σκέψεις, πάμε στα γλώσσικα.
Ευγένεια ή επισημότητα; Αυτός ήταν ο τίτλος σεμιναρίου σε ένα τμήμα νεοελληνικών σπουδών της αλλοδαπής, που προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους μαθητές της ελληνικής γλώσσας τους βαθμούς ευγένειας.
Έχουμε επομένως τον πληθυντικό ευγενείας, που δεν είναι αναγκαστικά ευγενικός αλλά επίσημος τρόπος έκφρασης.
Μετά έχουμε ένα πολλούς άλλους βαθμούς ευγένειας- επισημότητας.
Δώστε μου ένα ποτήρι νερό.
Μου δίνετε ένα ποτήρι νερό;
Μπορώ να έχω ένα νερό;
Δώσμου ένα ποτηράκι νερό.
Κατάστημα, πιάσε δυο νερά.
κλπ κλπ κλπ.
Κι έρχεται ο Έλληνας (ο γιος του καφετζή με το λόουερ, που λένε κάποιοι εδώ μέσα) και λέει give me a glass of water νομίζοντας ότι λέει το πρώτο, κι αναρωτιέται γιατί τον λένε αγενή οι αγγλόφωνοι.
Ενώ όταν έρχεται η ώρα να κάνει το μεταφραστή προς τα ελληνικά πετάει κάτι θα ήμουν ευτυχής αν μου δίνατε ένα ποτήρι νερό και τον κοιτάνε όλοι παράξενα. Ή καταργεί εντελώς τον πληθυντικό στους υπότιτλους και βλέπουμε π.χ. δικηγόρο στο δικαστήριο να απευθύνεται στο δικαστή λες και βρίσκονται στο καφενείο.
(αναφέρομαι στην αγγλική γιατί σε κάπόιες άλλες γλώσσες ειναι πιο εύκολα, αν και πάλι υπάρχουν διαφορές)

 

[SBE]

Νικελ, μια που λες για λαούς, η μητέρα μου οποτε έρχεται Λονδίνο κι ακούει τί λένε στην τηλεόραση φρίττει, γιατί η αλήθεια είναι ότι εδώ ο κόσμος βρίζει αρκετά και πλέον θεωρείται αποδεκτό τα σήριαλ να έχουν ανάλογο λεξιλόγιο, ενώ η εντύπωσή μου είναι ότι οι αμερικανοί είναι λίγο πιο συντηρητικοί σε αυτό (ναι, ξέρω ότι υπάρχει αμερικανικό σινεμά που το βρισίδι πάει σύννεφο, όπως υπάρχει και ραπ στιχουργική αναλογου στυλ). Δηλαδή θα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι εδώ είναι όλοι αγενείς.
Από την άλλη, ύστερα από τόσα χρόνια εδώ έχω συνηθίσιε να λεω ευχαριστώ, παρακαλώ και συγγνώμη πολύ περισσότερο απ'ό,τι στην Ελλάδα με αποτέλεσμα εδώ εκεί να βλέπω αμηχανία από Έλληνες που δεν περίμεναν να τα ακούσουν.
Και μια που ειπα για σήριαλ και λεξιλόγιο, θυμάμαι ότι είχαμε βάλει τα γέλια στο Μποργκεν με το διάλογο μεταξύ της Δανέζας πρωθυπουργού και του Άγγλου ασθενή εραστή της, που ήταν στα αγγλικά αλλά από Δανό σεναριογράφο και φυσικά κι οι ηθοποιοί τον εκτέλεσαν τελείως τον διάλογο.

 

[Meggie]

Ο τίτλος μου θυμίζει αυτές τις ερωτήσεις που βλέπουμε σε clickbait. Δεν είναι ούτε όλοι οι Έλληνες αγενείς ούτε όλοι οι αγενείς ειναι αγενείς με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που μάλλον προκαλεί ή οδηγεί την αγένεια είναι η συνεχής εντύπωση ότι είναι αδικημένος ο καθένας και τα συνεχή νεύρα, συχνά χωρίς λόγο. Και φυσικά κάποιες συνήθειες που έχουμε.
Πριν πολλά χρόνια, την εποχή που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα στην Ελλάδα, ειχα παει Κύπρο και πώς ξεχωρίζαμε οι Ελλαδίτες; Μόλις βλέπαμε ιχ τρέχαμε τα περάσουμε απέναντι μη μας χτυπήσει ενώ από πίσω μας ακολουθουσαν οι Κύπριοι με το πάσο τους γιατι ήξεραν ότι τα αυτοκίνητα σταματούσαν στις διαβάσεις. Και γενικά παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι στην Κύπρο ήταν πιο ήρεμοι και πιο ευγενικοί ή όπως το είχε θέσει κάποιος από την παρέα, δεν μοιάζουν σα να είναι θυμωμένοι με όλους, λες και τους χρωστάει η ζωή κι η κοινωνία. Κι ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα: ακόμα και τις εποχές των παχιών αγελάδων ο μέσος Έλληνας (της Ελλάδας) αισθανόταν αδικημένος και παραπονεμένος και του εφταιγαν οι πάντες. Αυτό τον κάνει να δικαιολογεί στο μυαλό του την αγένεια, γιατί για όλα φταίει η κενωνία η φταίχτρα.
Έπειτα, στην Ελλάδα παραδοσιακά η ζωή όλων στρέφεται γύρω από την ευρύτερη οικογένεια. Το σόι έχει προτεραιότητα σε όλα, μετά ο στενός φιλικός κύκλος και τελευταίο το σύνολο. Θα δεις πχ διαμερίσματα που αστράφτουν και κοινοχρηστους χώρους τρισάθλιους, γιατί κανένας δεν θεωρεί ότι είναι ευθύνη του ό,τι βρίσκεται έξω από την πόρτα του και δεν υπολογίζει κανέναν έξω από το σόι, άντε και τους κουμπάρους και κανέναν συμπέθερο, αν τον συμφέρει. Κάτι Έλληνες γείτονες που είχα π.χ. δεν χαιρετούσαν αν σε πετύχαιναν στο ασανσέρ, κι επειδή δεν είχαν καταλάβει ότι ήμουν Ελληνίδα έκαναν σχόλια -δεν τους είπα τίποτα, λίγο καιρό αργότερα με άκουσαν να μιλάω Ελληνικά
Α, ναι, αυτή τη ρημάδα την "αστική ευγένεια" (που δεν έχω ιδέα σε τί διαφέρει από την σκέτη ευγένεια) την υποτιμούμε και τη βρίζουμε όλοι στην Ελλάδα. Αυτός που ακολουθεί το σαβουάρ βιβρ είναι φλούφλης, π.χ.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ενοχλητικοί είναι οι Έλληνες μέχρι πριν λίγα χρόνια που στο συγκρότημα που μενω στο Λονδίνο μετακόμισαν μερικές οικογένειες απο χώρες της Μέσης Ανατολής, οι οποίες φέρονται ακριβώς όπως οι Έλληνες. Ένα βράδυ κατά τις δύο, καλοκαίρι, με όλα τα παράθυρα ανοιχτά ένας ήρθε με ταξί μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας του και όπως φαίνεται είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του και αντί να χτυπήσει το θυροτηλέφωνο ή να πάρει τηλεφωνο φώναζε δυνατά, μέσα στην ησυχία, τη γυναίκα του από το δρόμο, για να του πετάξει το πορτοφόλι από το παράθυρο. Κλασική σκηνή από Ελλάδα. Τα δε παιδιά τους δεν σταματάνε να γκαρίζουν, να ενοχλούν τους γύρω και να καταστρέφουν ό,τι βρουν γύρω τους μέχρι μετά τα μεσάνυχτα, κι αν κάνεις παρατήρηση στους γονείς η απάντηση είναι τί να τα κάνουμε, παιδιά είναι, ή σε δυο λεπτά θα σταματήσουν, πως κάνετε έτσι, και φυσικά ποτέ δεν είναι ούτε δύο, ούτε δέκα, ούτε είκοσι τα λεπτά. 100% όπως οι Έλληνες.
Αλλά γιατί να πηγαίνουμε μακριά; Βλέπω και τα ανήψια μου (ευτυχως όχι απο αδέρφια), δεν λένε ποτέ ευχαριστώ όταν τους δίνεις κάτι, δεν έχουν τρόπους στο τραπέζι, δεν ξεβολεύονται ούτε ελάχιστα για κανέναν άλλο. Κι αυτό ενώ παράλληλα κάνουν εθελοντισμό, είναι καλοί μαθητές κλπ δηλαδή έχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά του καλού ελληνόπουλου, για να τα καμαρώνουν οι γονείς τους. Όταν ήμουνα εγώ δέκα χρονών θυμάμαι που σχολίαζαν οι παππούδες μου κάποιους που χαμογέλάγανε με περηφάνεια που το παιδί τους, δύο- τριών ετών, είχε μάθει να λέει κακές κουβέντες. Ε, κάποια στιγμή αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και τώρα είναι αυτοί που συναντάμε παντού και μας ανεβάζουν την πίεση όταν ανοίγουν το στόμα τους.
Και τέλος ας πούμε και το άλλο: πόση αγένεια αντιμετωπίζει η μέση Ελληνίδα; Θυμάμαι που ήμουνα με τη γιαγιά μου σε ενα ρολογάδικο για να φτιάξει ένα ρολόι και υπέδειξε στον ρολογά ότι είχε κάνει ζημιά στο ρολόι της (νομίζω πήγε να το κουρδίσει και έσπασε το κουρδιστήρι) και αυτός αρχισε να φωνάζει δυνατά και να βρίζει με αποτέλεσμα να με πάρει και να φύγουμε τρέχοντας από το μαγαζί. Δεν θυμάμαι τί ειπώθηκε, αλλά η εντύπωση μου είναι ότι αν συνοδευόταν απο κανέναν αντρα θα είχαν ζητήσει συγγνώμη για τη ζημιά. Επισης νομίζω ότι τώρα όσο μεγαλώνω τόσο πιο αγενείς είναι οι αγενείς (άντρες και γυναίκες) και νομίζω ότι είναι γιατί όταν ήμουν 20 χρονών όλοι ήθελαν να μου κάνουν καλή εντύπωση γιατί ποιός ξέρει τι θα μπορουσε να ακολουθήσει; Ενώ τώρα που δεν έχω καμία ιδιαίτερη αξία στο νυφοπάζαρο, δεν υπάρχει λόγος να προσποιούνται τους ευγενικούς.
Αυτές είναι οι ερμηνείες που δίνω εγώ στο φαινόμενο. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Μαλώνω με αγνώστους που είναι αγενείς μαζί μου, και τους βρίζω σα λιμενεργάτης. Συνήθως δεν το περιμένουν.

Συμφωνώ απόλυτα! Μπράβο έτσι όπως τα λες είναι. Στο τελευταίο ταξίδι μου στην Αμερική, πήγα στην στάση του λεωφορείου κ κάθησα στο παγκάκι. Λίγη ώρα μετά ήρθε μια κυρία με ρώτησε αν μπορεί να ανάψει τσιγάρο!!!!!και φυσικά τις είπα ναι αφού εκεί έχει απαγορευτεί παντού ακόμη κ έξω σε μερικά σημεία. Εγώ έχω φοβερό πρόβλημα με το τσιγάρο. Με ενοχλεί αφάνταστα, έτσι σηκώθηκα κ πήγα λίγο πιο πέρα. Μόλις με είδε μου ζήτησε συγγνώμη που με ενόχλησε ο καπνός της,!!! και με παρακάλεσε να πάω πάλι να καθήσω καθώς θα έσβηνε το τσιγάρο.Της είπα δεν πειράζει εκείνη επέμενε. Να μην τα πολυλογω μου λέει εγώ σε ενοχλώ εγώ πρέπει να σβήσω το τσιγάρο και όχι να φεύγεις εσύ από την θέση σου. Παιδιά έμεινα κάγκελο! Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια ευγένεια!!!

 

[Marinos]

Υπάρχει ένας ισχυρός πολιτισμικός παράγοντας στο τι θεωρούμε ευγένεια/αγένεια. Αν κάποιος πάει στο Παρίσι, φέρεται ευγενέστατα αλλά δεν ξέρει ότι πρέπει να ξεκινήσει κάθε κουβέντα με άγνωστο με το Bonjour Monsieur / Bonjour Madame, θα θεωρηθεί αγενέστατος και θα του φερθούν αναλόγως.

 

[m_a_a_]

Πάνω-πάνω, λέει Playground, και Discussing anything under the sun, άρα υποθέτω ότι χωράει και λίγη αμπελοφιλοσοφία.

(Άσχετο: αυτό το "anything under the sun", πιστεύω, natives αγγλόφωνοι φόρουμ-μέικερς θα το καπιταλαϊζάρανε χωρίς δεύτερη σκέψη, με εξαίρεση ίσως το "the"… Άσχετο 2: Άντε να δικαιολογήσω τώρα γιατί το natives τ' άφησα λατινογραμμένο…)

Πάντως, σ' όλη αυτή την κουβέντα περί λαών και ευγένειας, θα μπορούσε ν' ανοίξει κι ένα ενδιαφέρον πηγαδάκι για το κατά πόσο ενδεχομένως ο κάθε λαός έχει, ας πούμε, τοποθετημένες σε μεγάλη ή μικρή απόσταση μεταξύ τους, την ευγένεια και την οικειότητα. Κι όταν λέω απόσταση (ή εγγύτητα αντίστοιχα), δεν εννοώ απαραίτητα εννοιολογική, γιατί τότε θα μιλούσαμε για καθόλα ορθολογική τοποθέτηση, αλλά για το κατά πόσο, ας πούμε, η ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού τις θέλει συναφείς ή ξέχωρες, όχι ως έννοιες δηλαδή -την ευγένεια και την οικειότητα- αλλά ως εκδηλώσεις σε πραγματικό χρόνο.

στην Ελλάδα παραδοσιακά η ζωή όλων στρέφεται γύρω από την ευρύτερη οικογένεια

Είναι γεγονός. Μοτίβο κουρσούμι. Που όμως στοιχειοθετεί, ας πούμε, οικειότητα, από την οποία, με σωστή διαχείριση, ο Έλληνας και ο κάθε θιγόμενος έχει πολλά να κερδίσει. (Και δεν εννοώ υλικά.) Κοτζάμ BBC έχει παινέψει κόσμο για το αμετάφραστο, λέει, philotimo που τους διακρίνει. Κι αυτοί για Έλληνες μιλούν. Αλλά να, σου λέει, triggered by some degree of intimacy… Κ' ίσως εκεί είναι το πρόβλημα (ακούγομαι σίγουρος· δεν είμαι): ότι πολύς κόσμος τα 'χει κωδικοποιημένα πακέτο στο τσιπάκι του, κι έτσι και βγει από το comfort zone του, μαζί με την οικειότητα, μπαίνει κι η ευγένεια στο off.

(Άμα το τραβήξουμε από τα μαλλιά το θέμα, παίζει να φτάσουμε να το συσχετίσουμε και με το πόσο μεγάλη αξία είναι για τον Έλληνα η λεγόμενη πρώτη κατοικία.)

Στη δική μου την αντίληψη, στον αντίποδα όλου αυτού που περιγράφω βρίσκονται οι έτεροι ημισυμπατριώτες μου, οι Σουηδοί. Δε θα σας κουράσω όμως με αντίστοιχη ψευτοανάλυση αυτωνών (γιατί και να μη σας κούραζα, θα κουραζόμουν εγώ). Θα αναφέρω απλώς αυτό που στάθηκε αφορμή για όλο αυτό το συνειρμικό παραλήρημα:

Μεταφράζω επιστολές CEO και λοιπών αξιωματούχων προς το προσωπικό του ομίλου, με αφορμή την εξαγορά κάποιας νέας θυγατρικής, από αγγλικά σουηδικά.

Εναρκτήρια φράση: Dear ***,

Κλασικό λάθος πρωτάρη μεταφραστή να γράψει Kära *** - που σημαίνει δηλαδή «Αγαπητέ/-ή/-οί/-ές», όπως λέμε «Dear», κι είναι η λέξη με την οποία θα ξεκινήσουμε ένα γράμμα σε κάποιο συγγενικό ή κοντινό μας πρόσωπο.

Εδώ όμως θα 'ρθεί ο επιμελητής και θα σου πει, όχι, τέτοια δεν γράφουμε σε εταιρικό context. Εδώ θα πεις Bästa… = Best… (Άριστοί μου άνθρωποι!)

Το «Kära» συνδηλώνει, λέει, μια οικειότητα, η οποία σκάει, όχι αγενής, αλλά αν μη τι άλλο awkward.

Fast-food for thought.

(Άσχετο 3: Ο κύριος Πουλικάκος είπε σχετικά πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι «η αλητεία θέλει ευγένεια· ειδεμή είσαι απλώς τσόγλανος».)

 

[Meggie]

Πάνω-πάνω, λέει Playground, και Discussing anything under the sun, άρα υποθέτω ότι χωράει και λίγη αμπελοφιλοσοφία.

(Άσχετο: αυτό το "anything under the sun", πιστεύω, natives αγγλόφωνοι φόρουμ-μέικερς θα το καπιταλαϊζάρανε χωρίς δεύτερη σκέψη, με εξαίρεση ίσως το "the"… Άσχετο 2: Άντε να δικαιολογήσω τώρα γιατί το natives τ' άφησα λατινογραμμένο…)

Πάντως, σ' όλη αυτή την κουβέντα περί λαών και ευγένειας, θα μπορούσε ν' ανοίξει κι ένα ενδιαφέρον πηγαδάκι για το κατά πόσο ενδεχομένως ο κάθε λαός έχει, ας πούμε, τοποθετημένες σε μεγάλη ή μικρή απόσταση μεταξύ τους, την ευγένεια και την οικειότητα. Κι όταν λέω απόσταση (ή εγγύτητα αντίστοιχα), δεν εννοώ απαραίτητα εννοιολογική, γιατί τότε θα μιλούσαμε για καθόλα ορθολογική τοποθέτηση, αλλά για το κατά πόσο, ας πούμε, η ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού τις θέλει συναφείς ή ξέχωρες, όχι ως έννοιες δηλαδή -την ευγένεια και την οικειότητα- αλλά ως εκδηλώσεις σε πραγματικό χρόνο.

Είναι γεγονός. Μοτίβο κουρσούμι. Που όμως στοιχειοθετεί, ας πούμε, οικειότητα, από την οποία, με σωστή διαχείριση, ο Έλληνας και ο κάθε θιγόμενος έχει πολλά να κερδίσει. (Και δεν εννοώ υλικά.) Κοτζάμ BBC έχει παινέψει κόσμο για το αμετάφραστο, λέει, philotimo που τους διακρίνει. Κι αυτοί για Έλληνες μιλούν. Αλλά να, σου λέει, triggered by some degree of intimacy… Κ' ίσως εκεί είναι το πρόβλημα (ακούγομαι σίγουρος· δεν είμαι): ότι πολύς κόσμος τα 'χει κωδικοποιημένα πακέτο στο τσιπάκι του, κι έτσι και βγει από το comfort zone του, μαζί με την οικειότητα, μπαίνει κι η ευγένεια στο off.

(Άμα το τραβήξουμε από τα μαλλιά το θέμα, παίζει να φτάσουμε να το συσχετίσουμε και με το πόσο μεγάλη αξία είναι για τον Έλληνα η λεγόμενη πρώτη κατοικία.)

Στη δική μου την αντίληψη, στον αντίποδα όλου αυτού που περιγράφω βρίσκονται οι έταιροι ημισυμπατριώτες μου, οι Σουηδοί. Δε θα σας κουράσω όμως με αντίστοιχη ψευτοανάλυση αυτωνών (γιατί και να μη σας κούραζα, θα κουραζόμουν εγώ). Θα αναφέρω απλώς αυτό που στάθηκε αφορμή για όλο αυτό το συνειρμικό παραλήρημα:

Μεταφράζω επιστολές CEO και λοιπών αξιωματούχων προς το προσωπικό του ομίλου, με αφορμή την εξαγορά κάποιας νέας θυγατρικής, από αγγλικά σουηδικά.

Εναρκτήρια φράση: Dear ***,

Κλασικό λάθος πρωτάρη μεταφραστή να γράψει Kära *** - που σημαίνει δηλαδή «Αγαπητέ/-ή/-οί/-ές», όπως λέμε «Dear», κι είναι η λέξη με την οποία θα ξεκινήσουμε ένα γράμμα σε κάποιο συγγενικό ή κοντινό μας πρόσωπο.

Εδώ όμως θα 'ρθεί ο επιμελητής και θα σου πει, όχι, τέτοια δεν γράφουμε σε εταιρικό context. Εδώ θα πεις Bästa… = Best… (Άριστοί μου άνθρωποι!)

Το «Kära» συνδηλώνει, λέει, μια οικειότητα, η οποία σκάει, όχι αγενής, αλλά αν μη τι άλλο awkward.

Fast-food for thought.

(Άσχετο 3: Ο κύριος Πουλικάκος είπε σχετικά πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι «η αλητεία θέλει ευγένεια· ειδεμή είσαι απλώς τσόγλανος».)

Τι να πω

Πάνω-πάνω, λέει Playground, και Discussing anything under the sun, άρα υποθέτω ότι χωράει και λίγη αμπελοφιλοσοφία.

(Άσχετο: αυτό το "anything under the sun", πιστεύω, natives αγγλόφωνοι φόρουμ-μέικερς θα το καπιταλαϊζάρανε χωρίς δεύτερη σκέψη, με εξαίρεση ίσως το "the"… Άσχετο 2: Άντε να δικαιολογήσω τώρα γιατί το natives τ' άφησα λατινογραμμένο…)

Πάντως, σ' όλη αυτή την κουβέντα περί λαών και ευγένειας, θα μπορούσε ν' ανοίξει κι ένα ενδιαφέρον πηγαδάκι για το κατά πόσο ενδεχομένως ο κάθε λαός έχει, ας πούμε, τοποθετημένες σε μεγάλη ή μικρή απόσταση μεταξύ τους, την ευγένεια και την οικειότητα. Κι όταν λέω απόσταση (ή εγγύτητα αντίστοιχα), δεν εννοώ απαραίτητα εννοιολογική, γιατί τότε θα μιλούσαμε για καθόλα ορθολογική τοποθέτηση, αλλά για το κατά πόσο, ας πούμε, η ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού τις θέλει συναφείς ή ξέχωρες, όχι ως έννοιες δηλαδή -την ευγένεια και την οικειότητα- αλλά ως εκδηλώσεις σε πραγματικό χρόνο.

Είναι γεγονός. Μοτίβο κουρσούμι. Που όμως στοιχειοθετεί, ας πούμε, οικειότητα, από την οποία, με σωστή διαχείριση, ο Έλληνας και ο κάθε θιγόμενος έχει πολλά να κερδίσει. (Και δεν εννοώ υλικά.) Κοτζάμ BBC έχει παινέψει κόσμο για το αμετάφραστο, λέει, philotimo που τους διακρίνει. Κι αυτοί για Έλληνες μιλούν. Αλλά να, σου λέει, triggered by some degree of intimacy… Κ' ίσως εκεί είναι το πρόβλημα (ακούγομαι σίγουρος· δεν είμαι): ότι πολύς κόσμος τα 'χει κωδικοποιημένα πακέτο στο τσιπάκι του, κι έτσι και βγει από το comfort zone του, μαζί με την οικειότητα, μπαίνει κι η ευγένεια στο off.

(Άμα το τραβήξουμε από τα μαλλιά το θέμα, παίζει να φτάσουμε να το συσχετίσουμε και με το πόσο μεγάλη αξία είναι για τον Έλληνα η λεγόμενη πρώτη κατοικία.)

Στη δική μου την αντίληψη, στον αντίποδα όλου αυτού που περιγράφω βρίσκονται οι έταιροι ημισυμπατριώτες μου, οι Σουηδοί. Δε θα σας κουράσω όμως με αντίστοιχη ψευτοανάλυση αυτωνών (γιατί και να μη σας κούραζα, θα κουραζόμουν εγώ). Θα αναφέρω απλώς αυτό που στάθηκε αφορμή για όλο αυτό το συνειρμικό παραλήρημα:

Μεταφράζω επιστολές CEO και λοιπών αξιωματούχων προς το προσωπικό του ομίλου, με αφορμή την εξαγορά κάποιας νέας θυγατρικής, από αγγλικά σουηδικά.

Εναρκτήρια φράση: Dear ***,

Κλασικό λάθος πρωτάρη μεταφραστή να γράψει Kära *** - που σημαίνει δηλαδή «Αγαπητέ/-ή/-οί/-ές», όπως λέμε «Dear», κι είναι η λέξη με την οποία θα ξεκινήσουμε ένα γράμμα σε κάποιο συγγενικό ή κοντινό μας πρόσωπο.

Εδώ όμως θα 'ρθεί ο επιμελητής και θα σου πει, όχι, τέτοια δεν γράφουμε σε εταιρικό context. Εδώ θα πεις Bästa… = Best… (Άριστοί μου άνθρωποι!)

Το «Kära» συνδηλώνει, λέει, μια οικειότητα, η οποία σκάει, όχι αγενής, αλλά αν μη τι άλλο awkward.

Fast-food for thought.

(Άσχετο 3: Ο κύριος Πουλικάκος είπε σχετικά πρόσφατα σε μια συνέντευξη ότι «η αλητεία θέλει ευγένεια· ειδεμή είσαι απλώς τσόγλανος».)

Τι να πω η ευγένεια είναι έμφυτη και σαν λαός δεν την έχουμε.

 

[Marinos]

Πώς ακριβώς είναι έμφυτη η ευγένεια;

 

[Meggie]

Καλημέρα! Το να μάθεις τρόπους το μαθαίνεις από το σπίτι σου. Τους γονείς δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν τα παιδιά τους να μιλάνε όμορφα κ να λένε ευχαριστώ κ παρακαλώ γιατί είναι και οι ίδιοι αγενείς γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει. Όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος. Όταν ήρθα από Αμερική όλο αυτό μου έκανε εντύπωση Δεν έλεγε κανείς ευχαριστώ κ παρακαλώ, σε δημόσιες υπηρεσίες δεν σου κράταγε κάνεις την πόρτα να μπεις και στην πετάνε στα μούτρα, και ακούς από εφήβους πολλές βωμολοχίες. Και δεν είναι μόνο αυτό ,έχει να κάνει και με την παιδεία που είναι ανύπαρκτη. Όταν κρατάς πχ έναν καφέ και τον πετάς στον δρόμο κ οχι στον κάδο σημαίνει ότι δεν έχεις μάθει τρόπους κ είσαι άξεστος. Στο σπίτι τους θα το πέταγαν στο πάτωμα? Στον χώρο που εργάζομαι είναι όλοι μες τα μούτρα Δεν σκάνε ούτε ένα χαμόγελο κ ούτε καλημέρα. Αυτό είναι αγένεια. Έτσι έχουν μάθει από τα σπίτια τους. Αν είχαμε γαλουχηθεί με τρόπους η ευγένεια θα ήταν έμφυτη!

 

[Marinos]

Καλημέρα!
Νομίζω καθένας κρίνει με βάση αυτά που έχει μάθει. Αφενός, υπάρχουν οι -ας πούμε- εθνικές διαφορές: όπως έγραψα και παραπάνω, ο Γάλλος μπορεί να βρει τον Άγγλο ή τον Αμερικάνο αγενέστατο, επειδή δεν θα του πει "Καλημέρα κύριε" πριν από ο,τιδήποτε άλλο. Αφετέρου, όπως έγραψε ο Nickel, οι κοινωνικές: δεν ακούς βωμολοχίες από Αμερικανούς ή Άγγλους εφήβους; Δεν είναι οι μισοί δρόμοι του Βερολίνου γεμάτοι άδεια τενεκεδάκια από μπίρες; Όσο για τα μούτρα στη δουλειά, σημαίνει μάλλον ότι κάποιος δεν περνά καλά εκεί (και άρα με ειλικρίνεια είναι κατσούφης, από μια άλλη σκοπιά!).
Τούτων ούτως εχόντων, προφανώς θα θέλαμε να είναι πολύ ευγενέστεροι οι Έλληνες. Προσωπικά βρίσκω ότι (σε γενικές γραμμές) γινόμαστε όλο και λιγότερο "αγενείς", σε κανονικές συνθήκες πάντα.

 

[Meggie]

Καλημέρα!
Νομίζω καθένας κρίνει με βάση αυτά που έχει μάθει. Αφενός, υπάρχουν οι -ας πούμε- εθνικές διαφορές: όπως έγραψα και παραπάνω, ο Γάλλος μπορεί να βρει τον Άγγλο ή τον Αμερικάνο αγενέστατο, επειδή δεν θα του πει "Καλημέρα κύριε" πριν από ο,τιδήποτε άλλο. Αφετέρου, όπως έγραψε ο Nickel, οι κοινωνικές: δεν ακούς βωμολοχίες από Αμερικανούς ή Άγγλους εφήβους; Δεν είναι οι μισοί δρόμοι του Βερολίνου γεμάτοι άδεια τενεκεδάκια από μπίρες; Όσο για τα μούτρα στη δουλειά, σημαίνει μάλλον ότι κάποιος δεν περνά καλά εκεί (και άρα με ειλικρίνεια είναι κατσούφης, από μια άλλη σκοπιά!).
Τούτων ούτως εχόντων, προφανώς θα θέλαμε να είναι πολύ ευγενέστεροι οι Έλληνες. Προσωπικά βρίσκω ότι (σε γενικές γραμμές) γινόμαστε όλο και λιγότερο "αγενείς", σε κανονικές συνθήκες πάντα.

Μπορείς να είσαι ευγενικός χωρίς τα τυπικά ευχαριστώ παρακαλώ κλπ. Έχει να κάνει ο τρόπος. Αν είσαι απότομος και πεις καλημέρα η ευχαριστώ δεν σημαίνει ότι είσαι ευγενικός!

 

[SBE]

Αυτό που βρίσκω εγώ ότι είμαστε στην Ελλάδα είναι η περιέργεια και η διάθεση για αντίρρηση σε όλα. Πχ εδώ στο ΗΒ αμα σου πει κάποιος it is our policy τελείωσε, δεν αμφισβητείς το γιατί κάνουν κάτι και γιατί δεν κάνουν εξάιρεση για σένα. Ομοίως αν πεις for personal reasons σταματάνε οι ερωτήσεις.
Πάντως δεν έχουμε αποκλειστικότα στην αγένεια. Είχα γνωρίσει κάποτε μια Αμερικανίδα που ήταν διπλωματική υπάλληλος στην αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο και μου έλεγε ότι εκεί σε εξυπηρετούν μόνο αν είσαι γυναίκα νέα, ωραία, βαμμένη, με άψογο μαλλί κλπ. Αν δεν είσαι έτσι να πας στο τέλος της ουράς κυρά μου, και θα σε εξυπηρετήσουμε όποτε ευκαιρίσουμε. Έλεγε μάλιστα ότι ούτε τα ταξί δεν σε παιρνουν αν δεν τους αρέσει η φάτσα σου. Τη θυμόμουν όταν βλέπαμε τους προσφυγες να περνάνε στην Πολωνία με τα πόδια.
Βεβαίως αυτή είναι μια ακραία περιπτωση, αλλά είναι γεγονός ότι το να είσαι νέα και ωραία (και το παιζεις και λίγο χαζή) κάνει τη ζωή εύκολη σε πολλά μέρη της Ευρώπης.
Αυτό δείχνει πόσο πολύπλοκο είναι το θέμα της ευγένειας. Αυτό που αναφέρει η Μέγκότι την ενοχλεί ειναι το πιο επιφανειακό και κοινό, ο άγνωστος που σε σπρώχνει για να περάσει.
Στην Ελλάδα έχω παρατηρήσει ότι πολλές επιχειρήσεις εστίασης τελευταία εκπαιδεύουν το προσωπικό να συμπεριφέρεται με συγκεκριμένο τρόπο, που συχνά δειχνει και λίγο αφύσικος. Και γι'αυτό ίσως κάποιοι λένε ότι οι νέοι είναι πιο ευγενικοί, γιατί όλο βλέπουν νεους σερβιτόρους εκπαιδευμένους στην ελαφρώς γλοιώδη ευγένεια, που φυσικά είναι προτιμότερη από την αγένεια. Και φυσικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να εκπαιδευτείς στα αυτονόητα.

 

[Meggie]

Αυτό που βρίσκω εγώ ότι είμαστε στην Ελλάδα είναι η περιέργεια και η διάθεση για αντίρρηση σε όλα. Πχ εδώ στο ΗΒ αμα σου πει κάποιος it is our policy τελείωσε, δεν αμφισβητείς το γιατί κάνουν κάτι και γιατί δεν κάνουν εξάιρεση για σένα. Ομοίως αν πεις for personal reasons σταματάνε οι ερωτήσεις.
Πάντως δεν έχουμε αποκλειστικότα στην αγένεια. Είχα γνωρίσει κάποτε μια Αμερικανίδα που ήταν διπλωματική υπάλληλος στην αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο και μου έλεγε ότι εκεί σε εξυπηρετούν μόνο αν είσαι γυναίκα νέα, ωραία, βαμμένη, με άψογο μαλλί κλπ. Αν δεν είσαι έτσι να πας στο τέλος της ουράς κυρά μου, και θα σε εξυπηρετήσουμε όποτε ευκαιρίσουμε. Έλεγε μάλιστα ότι ούτε τα ταξί δεν σε παιρνουν αν δεν τους αρέσει η φάτσα σου. Τη θυμόμουν όταν βλέπαμε τους προσφυγες να περνάνε στην Πολωνία με τα πόδια.
Βεβαίως αυτή είναι μια ακραία περιπτωση, αλλά είναι γεγονός ότι το να είσαι νέα και ωραία (και το παιζεις και λίγο χαζή) κάνει τη ζωή εύκολη σε πολλά μέρη της Ευρώπης.
Αυτό δείχνει πόσο πολύπλοκο είναι το θέμα της ευγένειας. Αυτό που αναφέρει η Μέγκότι την ενοχλεί ειναι το πιο επιφανειακό και κοινό, ο άγνωστος που σε σπρώχνει για να περάσει.
Στην Ελλάδα έχω παρατηρήσει ότι πολλές επιχειρήσεις εστίασης τελευταία εκπαιδεύουν το προσωπικό να συμπεριφέρεται με συγκεκριμένο τρόπο, που συχνά δειχνει και λίγο αφύσικος. Και γι'αυτό ίσως κάποιοι λένε ότι οι νέοι είναι πιο ευγενικοί, γιατί όλο βλέπουν νεους σερβιτόρους εκπαιδευμένους στην ελαφρώς γλοιώδη ευγένεια, που φυσικά είναι προτιμότερη από την αγένεια. Και φυσικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να εκπαιδευτείς στα αυτονό

Καλησπέρα. Στην εργασία μου στον χώρο φαγητού πάνε και καπνίζουν. Σεβασμός μηδέν! Αντί να βγουν εκείνοι έξω να κάνουν τσιγάρο βγαίνω εγώ για να φάω!!

 

[anepipsogos]

εκπαιδευμένους στην ελαφρώς γλοιώδη ευγένεια, που φυσικά είναι προτιμότερη από την αγένεια

Ωστόσο, πάντα αναρωτιόμουν γιατί να πρέπει να υφίσταμαι στο πετσί μου (ως αγοραστής, πελάτης κλπ) αυτό το δίπολο ωσάν να ήμουν η γέμιση ενός σάντουιτς; Ενδιάμεση περιοχή δεν υπάρχει -να ζήσουμε ανθρώπινα, ζεστά και με την προσήκουσα απόσταση εκάστοτε;

Ώρες ώρες μου έρχεται να σκαρώσω στιχάκι του στιλ: "η πολλή ευγένεια είναι μεγάλη αγένεια"

 

[Zazula]

Traveler Story: This Is What It's Like To Experience Greece As A Black Woman

Christane Njatcha tells Travel Noire about the beautiful highs and disappointing lows of a recent trip to Santorini and Mykonos in Greece.

travelnoire.com

 

[Duke_of_Waltham]

Traveler Story: This Is What It's Like To Experience Greece As A Black Woman

Christane Njatcha tells Travel Noire about the beautiful highs and disappointing lows of a recent trip to Santorini and Mykonos in Greece.

travelnoire.com

Είναι κι αυτό… Το ποιον έχει κανείς απέναντί του συνήθως επηρεάζει σε κάποιον βαθμό και τη συμπεριφορά του — για κάποιους δυστυχώς πολύ περισσότερο.

Δεν θα μου περνούσε απ' το μυαλό πάντως να πάω στη Σαντορίνη για να μάθω να μαγειρεύω.