...Μπορεί πάντα να υπάρχουν υψηλότερες ή χαμηλότερες νότες που υπερβαίνουν την έκταση του οργάνου ή της φωνής. ΟΚ;
Ναι. Κι αν η έκταση που απαιτεί το κομμάτι υπερβαίνει (πάνω ή κάτω) την έκταση της φωνής ή του οργάνου που διαθέτουμε —ή δεν αποδίδεται με ευχέρεια— βρίσκουμε άλλη φωνή ή άλλο όργανο.
Άμα δε φτάνει το βιολί, τα μπάσα πιάνει η βιόλα
κι άμα η λύρα δεν μπορεί, πιάσε τη
λυροβιόλα
Άμα θες έκταση ψηλή, δε φτάνει μπουζουκάκι
μα βρες ένα καλό παιδί μ' ένα μπαγλαμαδάκι
κι όταν η λύρα αγκομαχεί σαν βραχνοκοκοράκι
πηαίνε
στο φίλο το Στελή να σάσει σου
λυράκι
Υπάρχουν βέβαια τεχνικές —τεχνικές, όχι τεχνολογίες, γιατί μετά πάμε σε άλλα κόλπα— ιδίως στη φωνή, για να διευρυνθεί η έκταση που πιάνει, αλλά άμα δεν την έχεις από φυσικού σου, συνήθως ακούγονται τεχνητές, βεβιασμένες.
Π.χ. μικρός που είχα πιο εύπλαστη φωνή, έπιανα κάμποσες νότες ψηλότερα και χαμηλότερα (λιγότερες) στο τραγούδι, αλλά οι πάνω έβγαιναν κάπως τσιριχτές ενώ οι κάτω κάπως βραχνές, σαν τη φωνή της μακαρίτισσας Μαρίας Ρεζάν. Αλλά το έκανα μόνο σε τραγούδια όπου όχι μόνο δεν πείραζε, π.χ. τις ψηλές στο Speedy Gonzales (λα λα λαααά), αλλά αύξανε και τη διασκεδαστική αξία της περφόρμανς. 
Όπως ο Γουίντον Μαρσάλις εδώ στην αρχή που εξωθεί τα πνευμόνια του και την τρομπέτα στα όρια:
