Λέω όμως να κάνω άλλο πατριωτικό καθήκον: να σας στείλω απόσπασμα από τα απομνημονεύματά μου, με τίτλο
Εκείνη κι Εγώ (το απόσπασμα, γιατί για τα απομνημονεύματα έχω ακόμα χρόνια ελπίζω μέχρι να τελειώσουν).
Και μια που λέμε για την 60ετία στο θρόνο της βασιλισσας της Αγγλίας, ζώντας εδώ φυσικά δεν είναι δύσκολο να τους συναντήσεις όλους αυτούς κάποια στιγμή στη ζωή σου. Για παράδειγμα, όταν ήμουνα φρέσκια στο Λονδίνο αποφάσισε να έρθει να δει τη φοιτητική εστία που έμενα η πριγκίπισσα Άννα. Αυτή ήταν και η πρωτη μου επαφή με το πως οργανώνονται αυτές οι επισκέψεις. Ορισμένοι ένοικοι πήραν προσκληση να είναι εκεί και τους έκαναν μαθήματα εντατικά πώς να φερθούν κλπκλπ. Οι υπόλοιποι πήραν ένα σημείωμα που έλεγε να φύγετε και να μην είσαστε εδώ κατά την επίσκεψη, κι αν δεν μπορείτε να φύγετε, να κλειδωθείτε στα δωμάτιά σας και να μη βγείτε μέχρι να σας πούμε. Και αυτό έγινε. Εγώ ως Ελληνίς εξ ορισμού δεν πήρα προσκληση, ίσως γιατί τους φαινομαστε για αναρχικοί. Κατάληξα να δω από τον τέταρτο λίγο την κουάφ της Άννας ενώ έμπαινε στο αυτοκίνητο. Απογοήτευση :huh: Άλλοι που συνάντησαν τον Ανδρέα πρόσφατα πάντως μου είπαν ότι ήταν τελείως ανίκανος να εκφραστεί, ειδικά όταν του ζητησαν να βγάλει λόγο. Ε, ολόκληρη ταινία έγινε για το ίδιο πρόβλημα του παππού του.
Αυτός που είναι όμως σκέτος φαντομάς είναι ο Κάρολος. Λίγα χρόνια αργότερα δούλευα σε μια έκθεση βυζαντινών εικόνων, πολύ σπουδαία έκθεση. Ένα βράδυ την ώρα που έκλεινε η έκθεση, κλείνουμε την εξώπορτα ως συνήθως και αρχίζω να κάνω ταμείο, ενώ πρόσεξα ότι δεν είχε έρθει ο φύλακας που κατέβαζε τα σούπερ έξτρα ηλεκτρονικά ρολά. Μαζί μου είχε καθίσει να βοήθήσει κι ένας υπαλληλος της έκθεσης, δημοσιογράφος στον έλευθερο χρόνο του και απο τους τύπους που δε βοηθάνε κανέναν, πόσο μάλλον να βοηθήσει με ταμείο. Έρχεται ο διευθυντής και μας λέει αφήστε το ταμείο, θα το κάνω εγώ, πηγαίνετε. Κοιτάζω τον δημοσιογράφο, μου κάνει νόημα πάμε και θα σου πω. Πέντε λεπτά αργότερα ήμασταν στο απέναντι καφενείο και μου έλεγε ότι είχε ακούσει ότι θα ερχόταν ινκόγκνιτο ο Κάρολος να δει την έκθεση, και φυσικά τον είχε πιάσει το παπαρατσικό του, γιατί είχε βγάλει τη φωτογραφική, την είχε κρύψει πίσω από την τσάντα μου (!!!) και περίμενε. Μετά απο κανά εικοσάλεπτο όντως εμφανίστηκαν οι λιμουζίνες κι ήταν λες και βλέπεις πολιτικό θρίλερ, βγήκαν καμια δεκαριά μεγαλόσωμοι και τον βάλανε τον Κάρολο μέσα στο μαγαζί σε χρόνο ντε-τε, μόλις προλάβαμε να δούμε το διευθυντή να τον καλοσωρίζει και λίγο τη φαλάκρα. Και φυσικά ούτε που προλαβε ο ερασιτέχνης παπαράτσος να βγάλει καμιά φωτογραφία. Βεβαίως αυτή η έκθεση είχε και άλλες ευκαιρίες να δει κανεις τον Κάρολο. Λίγες μέρες αργότερα βρεθήκαμε όλοι οι εργαζόμενοι σε μια συναυλία βυζαντινής μουσικής, πακέτο με την έκθεση. Θα έρχοταν κι ο Κάρολος, αυτή τη φορά επίσημα, θα είχαμε και εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης κλπ κλπ. Πάω λοιπόν εκεί, πιάνω θέση και... τίποτα. Κάρολος πουθενά. Περνάνε πέντε λεπτά, με φωνάζουν από τους διοργανωτές για μια άσχετη δουλειά και αφήνω την ωραιότατη καρέκλα μου με τη φανταστική θέα που δεν θα την ξανάβρισκα
μετά. Πίσω στο γραφείο έμαθα γιατί καθυστερούσε, είχαν ανάψει τα τηλεφωνα. Τελικά κάποιος του εξήγησε του Κάρολου ότι αν ερχόταν στη συναυλία η κυρία που ήθελε να φέρει (όχι η Καμίλλα) θα είχαμε διπλωματικό επεισόδιο. Και την ώρα που επέστρεφα στην αίθουσα, αναμπουμπούλα, όλοι όρθιοι κλπ μόλις είχε μπει ο Κάρολος και μέχρι να προφτάσω να καταλάβω τι γίνεται είχε καθίσει και δεν φαινόταν. Που θα μου πάει, θα τον πετύχω κάπου.
Άλλα μέλη της οικογένειας τα έχω συναντήσει σε άλλες φάσεις και ομολογώ ότι σου κάνουν τη ζωή πολύ εύκολη: δεν μιλάνε σε κανέναν και απαγορεύεται να τους μιλήσεις. Σου μιλάνε παντως οι μεγαλόσωμοι κύριοι που τους συνοδεύουν, οι οποίοι είναι ευγενέστατοι και προσπαθούν να διορθώσουν τις γκάφες των επίσημων.
Κάτι τέτοιο έγινε όταν ο Φίλιππος ήρθε στο πανεπιστήμιο. Από τότε που ήμουνα αρχάρια φοιτήτρια με την ακριβοθώρητη Άννα έχουν περάσει πολλά χρόνια, κι η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας έγινε πιο λαϊκή. Έτσι λοιπόν αντί για προσκλήσεις σε εκλεκτούς ήρθε ένα ημέιλ απο την πρόεδρό μας που έλεγε όποιος θέλει ας έρθει. Και πήγα. Και έχω και φωτογραφίες
απο τη χειραψία με τον Φίλιππο. Κι έχω να λεω κι όλας πως είπε στην κοπέλλα δίπλα μου "εσύ δείχνεις μικρή για φοιτήτρια" και μετά γύρισε σε μενα και ήταν έτοιμος να το πει, να το πει, να το πει :woot:
:devil: αλλά τον διέκοψα με ένα delighted to meet you (που μας είχαν πει δεν τους μιλάμε πρώτοι, αλλά τι να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις) και δεν το είπε
:inno:
Μόλις απομακρύνθηκε με διπλάρωσαν δύο του γραφείου του και με αρχίσανε στο μπλα μπλα για το με τι ασχολούμαι κλπ. Αυτοί ήταν απ'ό,τι κατάλαβα για να εξομαλύνουν την κατάσταση, αν σου έχει πει καμια βλακεία ο Φίλιππος να σε καλοπιάσουν. Μετά διαπίστωσα ότι επειδή εγώ ήμουνα στους πρωτους που μίλησε με το που μπήκε μέσα ήταν ακόμα συγκρατημένος. Μέχρι να φτάσει στο τέλος της άιθουσας και να ανταλλάξει χειραψίες με άλλους διακόσιους ανθρώπους είχε βαρεθεί κι είχε αρχίσει να λεει διάφορα χοντρά, που είχαν φοβερή πλακα μετά που τα συζητάγαμε για μέρες. Δηλαδή είχαν φοβερή πλάκα για τους τρίτους, γιατί άμα σου τα λέει εσένα μπορεί και να παρεξηγηθείς. Εκεί νομίζω εκτίμησα το ότι μπορεί να περνάνε ζωή και κότα, αλλά όχι χωρίς υποχρεώσεις. Ένας παππούς 90 χρονών, καλοστεκούμενος βεβαίως αλλά σε ηλικία που δεν είναι για τέτοια, πήγε σε μια μέρα σε παρόμοιες επισκέψεις, και σε κάθε μία τα ίδια: χειραψίες και κουβεντούλα με 200 ανθρώπους, ξενάγηση στα κτήρια, όπου υποθέτω πρέπει να δείχνει ενδιαφέρον για το νέο σύστημα βιολογικού βόθρου και μετά ολοταχώς στην επόμενη εκδήλωση. Πέντε επισκέψεις και δύο τελετές σε μια μέρα, και ταξίδι. Έχω την εντύπωση ότι η νεότερη γενιά της βασιλικής οικογένειας εχει βολευτεί κι έχει αφήσει τον παππού και τη γιαγιά να τους βγαίνει το λάδι, όσο αντέξουν με το ένα πόδι στον τάφο, για να περνάνε οι υπόλοιποι ζωή και κότα. :huh:
Την Ελισάβετ δεν την έχω δει ακόμα πουθενά. Βεβαίως ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί. Ένας γνωστός μου πήγαινε στη δουλειά με το ποδήλατο και τον σταμάτησε η τροχαία σε μια διασταυρωση γιατί πέρναγαν κάτι αυτοκίνητα, τα κοίταζε αδιάφορα και ξαφνικά βλέπει την Ελισάβετ στο ένα, αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσει η πομπή είχε φύγει. Καμία σχέση με το τσίριγμα που είχα ακούσει μια φορά σε πολυκατάστημα του Λονδίνου από άλλο όροφο, επευφημίες, φασαρία, τι είναι ρε παιδιά; Τελικά το διάβασα στις εφημερίδες. Κάτι Ισπανοί τουρίστες αναγνώρισαν τη βασίλισσά τους που έκανε τα ψώνια της και αντέδρασαν ανάλογα.
Έτσι μένω στις αναμνήσεις τη μητέρας μου από την επίσκεψη της Ελισάβετ στις αποικίες το εξήντατόσο, όπου θερμόαιμοι εκδήλωσαν τα αντιβασιλικά τους αισθήματα με λεμονόκουπες.
