Πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση. Ξεκίνησε σαν έμμεση υπενθύμιση σε μέλος μας ότι η μνήμη των υπολογιστών που ονομάζεται buffer θα ήταν ακριβέστερο να ονομάζεται, κατ’ αντιστοιχία προς τα κράτη, «ενδιάμεση μνήμη», και όχι το πολύ γενικότερο «προσωρινή μνήμη» (temporary memory). Θα πρέπει να θυμηθώ να ρωτήσω για τις μνήμες σε χωριστό νήμα.
Στη συνέχεια αντιλήφθηκα ότι για έναν τόσο συνηθισμένο αγγλικό όρο, με ιστορία τουλάχιστον 130 χρόνων (και 90 για το état-tampon), δεν έχουμε καταφέρει να καταλήξουμε σε έναν ελληνικό όρο. Ίσως κάθε σχολή πολιτικών επιστημών ή κάθε εκδότης να έχει αποφασίσει για έναν από τους παραπάνω, αλλά οπωσδήποτε δεν έχει οικοδομηθεί η ευρύτερη άμεση αντιστοίχιση και αναγνωρισιμότητα.
Ο Ρογήρος λίγο έλειψε να προτείνει το κράτος-αμορτισέρ, κάνοντάς με να θλίβομαι που δεν πήραμε τον όρο από τους Γάλλους, να τον πούμε κράτος-ταμπόν να ξεμπερδεύουμε (με 2 ευρήματα στο Γκουγκλ και 5 για τη ζώνη-ταμπόν!). Ταυτόχρονα, είναι ενδιαφέρον ότι τόσο σ’ εκείνον όσο και σ’ εμένα το παρένθετο θύμισε την παρένθετη μητέρα, όρο πολύ πιο πρόσφατο, όπου μάλιστα το «παρένθετη» δεν αντιστοιχεί στο surrogate / υποκατάστατο, αλλά παραταύτα καθιερωμένο.
Ο sarant και ο Costas πάλι προτιμούν κάτι πιο χειροπιαστό και συμβολικό, που να περιγράφει πιο άμεσα το ρόλο αυτού του κράτους, έστω κι αν το μαξιλάρι κάνει τους περισσότερους να σκέφτονται την ξεκούραση — με πιθανή εξαίρεση όσους δολοφονούν με ένα μαξιλάρι να παίζει το ρόλο του σιλανσιέ.
Παρέλειψα (κακώς, αν επιδίωκα την πληρότητα) το ανάχωμα που υπήρχε στα ευρήματα (έψαξα για buffer state + κράτος), επειδή απομακρύνεται από τη σημασία του παρεμβαλλόμενου και γίνεται περισσότερο το φράγμα που ανακόπτει τις πονηρές διαθέσεις.
Ευτυχώς που η παρένθετη μητέρα καθιερώθηκε νωρίς, γιατί είχαν κυκλοφορήσει κάποια «δάνεια μήτρα», «φέρουσα μητέρα», «υποκατάστατη μητέρα», «κυοφορούσα μητέρα», «αναπληρώτρια μητέρα» και όλο και θα ξεχνάω κάποιο.
Το κράτος-σφήνα θα πρέπει να περιμένει μερικές δεκαετίες ακόμα. Ουπς, μόλις αύξησα τους προβληματισμούς!
