metafrasi banner

bachelor's degree, λύτες και προλύτες

nickel

Administrator
Staff member
Μα τι είναι η λυτεία στο «πτυχίο λυτείας» που δίνει η Ματζέντα σαν συνώνυμο του πρώτου πανεπιστημιακού πτυχίου (στο λήμμα bachelor’s degree). Πού δίνουν τέτοια πτυχία;

Τη λυτεία θα τη βρούμε στη Συναγωγή του Κουμανούδη, όπου γράφει: «ο του λύτου βαθμός. Γαλ. baccalauréat. Στοά. — Ακρ. — Η σημασία του λύτου και του προλύτου εν τοις Λεξικοίς της αρχ. γλώσ. ζητητέα».

Σύμφωνα με Δημητράκο και Σταματάκο, φαίνεται ότι ο τίτλος του «προλύτου» «[απενέμετο] μέχρι του 1911 υπό του Πανεπιστημίου Αθηνών εις τους λαμβάνοντας πτυχίον με τον βαθμόν “σχεδόν καλώς”».
Ο Δημητράκος προσθέτει επίσης την πληροφορία ότι ο προλύτης ήταν «σπουδαστής του δικαίου ευδοκίμως συμπληρώσας το προτελευταίον έτος των σπουδών αυτού, εν αντιδιαστολή προς τον λύτην, τον έχοντα ήδη διανύσει και το τελευταίον αυτών έτος: Ιουστιν. Const. Omnem 5».

Στον Δημητράκο διαβάζουμε επίσης, πάλι σε σχέση με τον Πανδέκτη του Ιουστινιανού: «λύται οι σπουδασταί της νομικής, οι διανύοντες το τέταρτον έτος των σπουδών αυτών· πρβλ. προλύται».

Κάντε μια σύγκριση. Δεν είναι φανερό ότι υπάρχει κάποιο μπέρδεμα;

Το ίδιο μπέρδεμα θα δούμε παρακάτω και στον Δρανδάκη, ενώ το πρόβλημα είναι διαφορετικό στον Πάπυρο:
προλύτης
ὁ, ΝΜΑ [προλύω]· (συν. στον πληθ.) οι προλύτες και οἱ προλύται· (βυζ.) σπουδαστές δικαίου που είχαν συμπληρώσει το προτελευταίο, δηλαδή το πέμπτο, έτος τών σπουδών τους και οι οποίοι ονομάζονταν έτσι σε αντιδιαστολή προς τους λύτες, που είχαν ήδη αποφοιτήσει· || (νεοελλ.) τίτλος που απένεμε μέχρι το 1911 το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε πτυχιούχους με βαθμό σχεδόν καλώς.

λύτης
ο (Α λύτης) [λύω]· (νεοελλ.) αυτός που βρίσκει τη λύση προβλήματος, αινίγματος, απορίας και γενικά κάθε δυσχερούς ζητήματος· || (αρχ.) (στον πληθ.) οἱ λύται· οι σπουδαστές τής νομικής που διήνυαν το τέταρτο έτος τών σπουδών τους.​
Βάζει τους λύτες στα αρχαία χρόνια (κακώς) και στο τέταρτο έτος σπουδών (σωστό) και τους προλύτες στο πέμπτο (επίσης σωστό), αλλά από εκεί και πέρα τα κάνει μαντάρα (το πέμπτο δεν ήταν το προτελευταίο έτος σπουδών και οι λύτες δεν είχαν αποφοιτήσει από το τέταρτο έτος).

Πρέπει να φταίει αυτό το «προ» για το μπέρδεμα — δεν εξηγείται αλλιώς.

Αν κοιτάξουμε ξένα βοηθήματα και συγγράμματα (κοίταξα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά), θα δούμε ότι τους έλεγαν λύτες επειδή μάθαιναν να λύνουν νομικά προβλήματα (legum aenigmata solvat - Juvenalis), οι λύτες ήταν οι τεταρτοετείς και οι προλύτες στο πέμπτο και τελευταίο έτος.

Lytae. Students in the fourth year of studies in the law schools. After Justinian's reform of the law curriculum, they studied ten books of the Digest concerned with family law, guardianship and law of inheritance.
Prolytae. Fifth-year students in the Eastern law schools.
Encyclopedic Dictionary of Roman Law by Adolf Berger​
Im vierten Jahr (lytes) und fünften Jahr (prolytes)
http://www.koeblergerhard.de/Zielwoerterbuch5.htm

[…] fourth year men were λύται, perhaps because they were already capable of solving problems for themselves. […] Fifth year men were called prolytae (perhaps = “advanced lytae”).
Historical Introduction to the Study of Roman Law

Συμφωνεί και ο Κουμανούδης στο Λατινικό του:
«prolytae προλύται, οι πενταετίαν όλην των νομικών μαθημάτων διακούσαντες και απολυθέντες».

Λατινικό πρωτότυπο και γαλλική μετάφραση: «Les écoliers de la quatrième année ont coutume de s'appeler du mot grec λύτας, c'est-à-dire, propres à décider les questions de droit [...] Après s'être bien remplis de l'étude du Digeste, les écoliers, dans la cinquième année, dans laquelle on les appelle prolytae, c'est-à-dire plus parfaits, s'appliqueront à lire et à étudier le code des constitutions impériales.»



Όπως είπα, και στον Δρανδάκη (στα δύο λήμματα που σκανάρισα) επαναλαμβάνεται το λάθος (σημασία 1 του προλύτη), μας λέει στη 2η σημασία ότι αποδίδει το νεολατινικό για τον πτυχιούχο, έχουμε ένα (σπάνιο, λέει) μπερδεματάκι με το μπακαλορεά (που είναι το απολυτήριο της δευτεροβάθμιας) και, τέλος, βλέπουμε ξανά ότι ήταν και όποιος έπαιρνε πτυχίο με «σχεδόν καλώς». Όρος πασπαρτού!

Για το πτυχίο λυτείας (που θα έπρεπε, σύμφωνα με τα παραπάνω, να είναι πτυχίο προλυτείας) δεν βρήκα κάτι. Μάλλον θα πρέπει να ψάξουμε στις ελληνικές ψηφιακές βιβλιοθήκες. (Η προλυτεία, σύμφωνα με τη Συναγωγή, υπήρχε στην Ακρόπολι της 14/1/1887. Αλλά δεν βλέπω την Ακρόπολι αυτού του έτους στην ΕΒΕ.) Προς το παρόν, ας σημειώσουμε ότι το bachelor’s degree ούτε «πτυχίο λυτείας» ούτε «μπακαλορεά» είναι!

Αν ποτέ καταλάβω τη σχέση τού μπακαλορεά (από τους κόκκους της δάφνης, bacca lauri) με τον bachelor (baccalarius), την αγελάδα (bacca) και τον βάκιλο-βακτηρία (baculus), μπορεί να γράψω και γι’ αυτά. Αλλά μην το δέσετε κόμπο.
 

Earion

Moderator
Staff member
Η λέξη και στον ελληνικό της τύπο (προλύτης) και στο λατινικό (prolyta, prolytes) είναι υβρίδιο: το δεύτερο συνθετικό είναι βεβαίως το ελληνικό ουσιαστικό το παραγόμενο από το ρήμα λύω· αλλά το πρώτο συνθετικό είναι η λατινική πρόθεση pro, που η σημασία της είναι εντελώς διαφορετική από της ελληνικής "προ". Η ελληνική πρόθεση σηματοδοτεί το χρονικά ή λογικά πρότερον. Η λατινική το "αντί τινος", "στη θέση κάποιου", "εν είδει κάποιου". Ώστε ο προ-λύτης δεν είναι ο προηγούμενος του λύτη, είναι ο αντί του λύτη, ο καταλαμβάνων τη θέση [που έχει εκκενώσει ο] λύτης". Είναι δηλαδή ο χρονικά και λογικά ύστερος, ο επόμενος.

Στη ρωμαϊκή πολιτεία κατά σύστημα οι αντικαταστάτες, οι αναπληρωτές κάποιου πολιτειακού αξιωματούχου ονομάζονταν pro-τάδε, δηλαδή «αντ’ αυτού». Για παράδειγμα, pro-consul ο ανθ-ύπατος.

Για την τεκμηρίωση της άποψής μου επικαλούμαι ένα σημείωμα που δημοσίευσε ο Βασίλειος Φάβης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο περιοδικό Αθηνά, τ. 53 (του 1949), σ. 294-96. Ο τίτλος του εξηγεί και την αφορμή: σκοπός του συγγραφέα ήταν να διορθώσει δύο όρους που καθιερώθηκαν στον ακαδημαϊκό χώρο. Υπομείνετε λίγο την καθαρεύουσά του, δεν είναι ακραία.


αντιπρύτανις — προπρύτανις αντιπρόεδρος — προπρόεδρος

Αφ’ ότου εθεσπίσθησαν διά του νόμου 2305/1922 τα της διοικήσεως του πανεπιστημίου επί το νεωτερικώτερον και αποτελεί έκτοτε μέλος της συγκλήτου ο μέλλων να καταλάβη την πρυτανείαν του επιόντος έτους υπό τον τίτλον αντιπρύτανις, ο καταθέσας την αρχήν τέως πρύτανις μετέχει της συγκλήτου υπό τον τίτλον προπρύτανις. Ιδρυθείσης κατόπιν και της Ακαδημίας Αθηνών εθεσπίσθη επίσης ο καταθέτων την αρχήν τέως πρόεδρος να ονομάζεται προπρόεδρος, ο δε μέλλων να καταλάβη την προεδρίαν του επιόντος έτους αντιπρόεδρος. Ομοίως ερρυθμίσθησαν, ως εικός, και τα του Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Και οι μεν όροι αντιπρύτανις και αντιπρόεδρος στοιχούντες εις τους της Ρωμαίων πολιτείας όρους proconsul, propraetor, proquaestor κτλ. καλώς λέγονται, διότι ενταύθα η πρόθεσις αντί τελεί τα της Λατινικής pro· διό και οι των Ρωμαϊκών χρόνων Έλληνες συγγραφείς τους Λατινικούς τούτους όρους μεταφράζουσι ανθύπατος, αντιστράτηγος, αντιταμίας κτλ. και γενικώς δε οι κατά παράτασιν (ex prorogatione) Ρωμαίοι άρχοντες καλούνται αντάρχοντες υπό των Ελλήνων συγγραφέων.

Αλλ’ οι όροι προπρύτανις και προπρόεδρος, ήτοι ο πρότερος πρύτανις και ο πρότερος πρόεδρος, εις ουδένα όρον της Ρωμαίων πολιτείας προσαρμόζονται. Πιθανώτατα οι εισηγησάμενοι τους όρους τούτους είχον υπ’ όψιν τον των Ευρωπαϊκών πανεπιστημίων prorector παρά το rector ή rector magnificus, ως καλείται ο πρύτανις. Αλλά το prorector τούτο καλώς έχει, διότι λέγεται αντί του pro rectore, όπως το proconsul αντί του pro consule, το propraetor αντί του pro praetore κτλ. Εις το ημέτερον όμως προπρύτανις, προπρόεδρος η πρόθεσις πρό δεν δύναται να έχη την έννοιαν ταύτην, την οποίαν μόνον η αντί έχει. Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να δηλωθή της προτερότητος η έννοια, αλλά της παρατάσεως και αντικαταστάσεως.

Κατά ταύτα ορθόν είναι οι κακόζηλοι άμα και κακέμφατοι ούτοι όροι προπρύτανις και προπρόεδρος να αντικατασταθώσιν υπό των όρων αντιπρύτανις και αντιπρόεδρος. Οι δε διάδοχοι πρύτανις και πρόεδρος, οι αποδεδειγμένοι (designati), δύνανται να καλούνται δεύτερος αντιπρύτανις, δεύτερος αντιπρόεδρος. Διότι και ούτοι και εκείνοι δύνανται να είναι κατά παράτασιν ή αντικατάστασιν άρχοντες, κωλυομένου μεν του πρυτάνεως ή του προέδρου, ο πρώτος αντιπρύτανις ή αντιπρόεδρος, κωλυομένων δε και τούτων, ο δεύτερος αντιπρύτανις ή αντιπρόεδρος.

Τοιουτοτρόπως και του βαρβαρισμού απαλλάσσονται οι όροι των ανωτάτων Ελληνικών πνευματικών ιδρυμάτων και του κακεμφάτου επίσης.

Διάφορόν πως έννοιαν έχει το όνομα αντιπρόεδρος, οίον της Βουλής, του Αρείου Πάγου και των διαφόρων οργανώσεων.

Εν Αθήναις Δεκεμβρίου μεσούντος 1949

Βασίλειος Φάβης​

Συμπέρασμα: ο λατινόφωνος κόσμος της υστερορωμαϊκής / βυζαντινής δικαιοσύνης παρήγαγε (από κεκτημένη ταχύτητα;) ένα υβρίδιο (και δεν ήταν το πρώτο), εκεί που ένα απλό ελληνικό "αντί" θα λειτουργούσε φυσιολογικά, με ένα αντιλύτης αντί του προλύτης.
 
Top