Έχω βαρεθεί τόσο πολύ να το βλέπω, που του αφιερώνω νήμα κι ας είναι (ή, τουλάχιστον, θα 'πρεπε να είναι) πασίγνωστο το θέμα:
Στα ελληνικά γράφουμε Ωρίων (ή Ωρίωνας, γεν. Ωρίωνος ή Ωρίωνα αντίστοιχα, αιτ. Ωρίωνα). Το Ορίων είναι ΜΟΝΟ γεν. πληθ. της λέξης όριο (και παντελώς άσχετο, με την ευκαιρία). Οι Λατίνοι που το πήραν δεν είχαν Ω, και γι' αυτό το βλέπουμε παντού τώρα Orion. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία να το γράφουμε εμείς λάθος! Εντελώς ενδεικτικά: αστερισμός ορίων, ορίωνας.
Τελικά είμαστε γλωσσολογικώς σχιζοφρενείς! Αναρωτιόμαστε (κι ενίοτε λογομαχούμε κιόλας!) αν θα πρέπει να μεταγράφουμε διατηρώντας κατά τη μεταγραφή τον μακρό χαρακτήρα τού /ο/ (κι έτσι λ.χ. βλέπουμε πολλά και συνειδητά Τζων, Ρενώ, Πεζώ, Γκωτιέ, Ρουσσώ, ντε Γκωλ, Μωμ, Μπορντώ, μωβ, βωξίτης, σωβινισμός κλπ), κι εκεί που οφείλουμε να βάλουμε Ω το κάνουμε Ο!
Άλλα θέματα που μας έχουν απασχολήσει μ' αυτό το Ω που κρύβεται πίσω απ' το λατινικό Ο είναι η ώσμωση (osmosis) και το κακωδύλιο (cacodyl).
Στα ελληνικά γράφουμε Ωρίων (ή Ωρίωνας, γεν. Ωρίωνος ή Ωρίωνα αντίστοιχα, αιτ. Ωρίωνα). Το Ορίων είναι ΜΟΝΟ γεν. πληθ. της λέξης όριο (και παντελώς άσχετο, με την ευκαιρία). Οι Λατίνοι που το πήραν δεν είχαν Ω, και γι' αυτό το βλέπουμε παντού τώρα Orion. Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία να το γράφουμε εμείς λάθος! Εντελώς ενδεικτικά: αστερισμός ορίων, ορίωνας.
Τελικά είμαστε γλωσσολογικώς σχιζοφρενείς! Αναρωτιόμαστε (κι ενίοτε λογομαχούμε κιόλας!) αν θα πρέπει να μεταγράφουμε διατηρώντας κατά τη μεταγραφή τον μακρό χαρακτήρα τού /ο/ (κι έτσι λ.χ. βλέπουμε πολλά και συνειδητά Τζων, Ρενώ, Πεζώ, Γκωτιέ, Ρουσσώ, ντε Γκωλ, Μωμ, Μπορντώ, μωβ, βωξίτης, σωβινισμός κλπ), κι εκεί που οφείλουμε να βάλουμε Ω το κάνουμε Ο!
Άλλα θέματα που μας έχουν απασχολήσει μ' αυτό το Ω που κρύβεται πίσω απ' το λατινικό Ο είναι η ώσμωση (osmosis) και το κακωδύλιο (cacodyl).