Τα περισσότερα λεξικά δεν έχουν καταλάβει ότι υπάρχουν δύο πέρκες. Υπάρχει η πέρκα του γλυκού νερού και η πέρκα της θάλασσας.
Η ποταμίσια πέρκα (Perca fluviatilis) –η κοινή ευρωπαϊκή πέρκα— είναι η European perch, που έχουμε κι εμείς σε λίμνες και ποτάμια της βόρειας Ελλάδας. Κοιτάξτε τις σελίδες για πέρκα ή περκί ή πρικί.
Πέρκα του γλυκού νερού (European perch)
Αυτήν έχουν υπόψη τα ελληνοαγγλικά λεξικά που δίνουν μετάφρασμα perch, αυτήν περιγράφει με ακρίβεια και το ΛΝΕΓ:
Μέσα στην αοριστία το λήμμα του ΛΚΝ, συλλαμβάνει ωστόσο και τη θαλασσινή πέρκα:
Την έχει και ο Πάπυρος (κάτω από την ποταμίσια):
Πέρκα της θάλασσας (Painted comber)
Αυτή η πέρκα, της οικογένειας Σερρανίδες, είναι κυρίως το είδος Serranus scriba (Σερράνος ο γραφέας, από τα γραμμωτά σχέδια της μουσούδας). Ένα άλλο είδος, ο Serranus cabrilla (παναπεί αιγίσκος, δηλ. κατσικούλα), είναι ο χάννος, που τα λεξικά τον θέλουν με δύο –ν– (νήμα εδώ).
Στα αγγλικά:
πέρκα (Serranus scriba) = painted comber
χάννος (Serranus cabrilla) = comber
Το αγαπημένο μου βιβλίο για τα ψάρια της Μεσογείου τα έχει παρέα εδώ:
http://books.google.com/books?id=CN...terranean seafood&pg=PA73#v=onepage&q&f=false
Ο serranus (λέξη νεολατινική, από άλλο όνομα ψαριού, serra, που σημαίνει πρίστης, δηλαδή πριονιστής) έχει μεταγραφεί σερράνος. Έτσι τον έχουν ο Δρανδάκης και ο Πάπυρος. Και, προφανώς, είναι από τις λέξεις που έχουν ξεφύγει από την απλοποίηση.
Ένας-δυο άνθρωποι γράφουν για σερρανέλλο (από το Serranellus, υποδιαίρεση του Jordan, για να μπερδεύει τον κόσμο). Αλλά ας μη μεταφράζουμε σερρανέλλο τον Serranus!
Εμένα, ωστόσο, δεν με ενδιαφέρει τόσο ο σερράνος – και ακόμα λιγότερο με ενδιαφέρει ο σερρανέλλος. Το ερώτημα είναι: τι σχέση έχει η πάστα σεράνο με όλα αυτά;
Η απλογραφημένη σεράνο πήρε το όνομά της από την απλογραφημένη Ροζίτα Σεράνο (1914-1997), την τραγουδίστρια που ήταν γνωστή σαν το «αηδόνι της Χιλής».
http://en.wikipedia.org/wiki/Rosita_Serrano
Η Wikipedia δεν αναφέρει τη σχέση της με τον Γιάννη Σπάρτακο (1914-2001), ούτε ότι κάποιο ζαχαροπλαστείο (το Σελέκτ της Φωκίωνος Νέγρη; το Ζώναρς;) έδωσε το όνομά της στο συγκεκριμένο σοκολατογλυκό.
Διαβάζω σε ένα ιστολόγιο:
H Σεράνο, που ήταν αηδόνι και όχι ψάρι, τραγουδάει εδώ την Paloma (το περιστέρι). Αν δεν έχετε μπερδέψει τα ζώα, δεν έχω κάνει καλά τη δουλειά μου. Ίσως θα πρέπει να προσθέσω ότι την πέρκα τη λένε και περκίδα ή πέρδικα.
Ευχαριστώ τη Φρειδερίκη για την έμπνευση. Θα την ευχαριστήσω ξανά αν θα «φάει» τον σερρανέλλο.
Η ποταμίσια πέρκα (Perca fluviatilis) –η κοινή ευρωπαϊκή πέρκα— είναι η European perch, που έχουμε κι εμείς σε λίμνες και ποτάμια της βόρειας Ελλάδας. Κοιτάξτε τις σελίδες για πέρκα ή περκί ή πρικί.
Πέρκα του γλυκού νερού (European perch)
Αυτήν έχουν υπόψη τα ελληνοαγγλικά λεξικά που δίνουν μετάφρασμα perch, αυτήν περιγράφει με ακρίβεια και το ΛΝΕΓ:
πέρκα (η) (περκών) εδώδιμο ψάρι με αγκαθωτά κόκκινα ή πορτοκαλιά πτερύγια, σώμα πεπιεσμένο στα πλευρά και χρώμα πράσινο με σκούρες, κάθετες ραβδώσεις.
Μέσα στην αοριστία το λήμμα του ΛΚΝ, συλλαμβάνει ωστόσο και τη θαλασσινή πέρκα:
πέρκα η & πέρκη η : (ζωολ.) ονομασία ορισμένων ειδών ψαριών από τα οποία άλλα ζουν στη θάλασσα και άλλα σε γλυκά νερά.
Την έχει και ο Πάπυρος (κάτω από την ποταμίσια):
Με κοινές ονομασίες πέρκα, περκάκι ή περκί ή πέρδικα είναι επίσης γνωστά από τις ελληνικές θάλασσες 2 τουλάχιστον είδη ψαριών τού γένους Serranus (S. scriba και S. hepatus) γνωστών ευρύτερα ως χάνων (οικογένεια Serranidae). Η ζώνη εξάπλωσής τους εκτείνεται σ’ όλη την Μεσόγειο, τον Εύξεινο Πόντο και τον ανατολικό Ατλαντικό. Έχουν σώμα ρομβοειδές, με σκουροκάστανες εγκάρσιες ταινίες, οι οποίες στο πίσω μέρος, εν μέρει διχάζονται. Ακόμη, υπάρχει στην κοιλιά τών ενηλίκων μια μπλε ή βιολετιά κηλίδα και στα βραγχιακά επικαλύμματα γραμμωτά σχέδια. Μήκους 25 εκατοστομέτρων, συχνάζουν σε υφάλους ανάμεσα στα πυκνά φύκια τής παράκτιας ζώνης (βάθους 30-50 μέτρων), όπου κατέχουν ένα πεδίο, που προστατεύουν από εισβολές ατόμων τού ίδιου είδους. Εκεί παραφυλάγουν την λεία τους η οποία αποτελείται από σμήνη αθερινών, τοποθετούμενων λοξά με το κεφάλι προς τα πάνω. Είναι αρκετά περίεργα ζώα. Γεννούν κοντά στην ακτή, από τον Μάιο ώς τον Αύγουστο και κολλούν τα αβγά τους στις πέτρες.
Πέρκα της θάλασσας (Painted comber)
Αυτή η πέρκα, της οικογένειας Σερρανίδες, είναι κυρίως το είδος Serranus scriba (Σερράνος ο γραφέας, από τα γραμμωτά σχέδια της μουσούδας). Ένα άλλο είδος, ο Serranus cabrilla (παναπεί αιγίσκος, δηλ. κατσικούλα), είναι ο χάννος, που τα λεξικά τον θέλουν με δύο –ν– (νήμα εδώ).
Στα αγγλικά:
πέρκα (Serranus scriba) = painted comber
χάννος (Serranus cabrilla) = comber
Το αγαπημένο μου βιβλίο για τα ψάρια της Μεσογείου τα έχει παρέα εδώ:
http://books.google.com/books?id=CN...terranean seafood&pg=PA73#v=onepage&q&f=false
Ο serranus (λέξη νεολατινική, από άλλο όνομα ψαριού, serra, που σημαίνει πρίστης, δηλαδή πριονιστής) έχει μεταγραφεί σερράνος. Έτσι τον έχουν ο Δρανδάκης και ο Πάπυρος. Και, προφανώς, είναι από τις λέξεις που έχουν ξεφύγει από την απλοποίηση.
Ένας-δυο άνθρωποι γράφουν για σερρανέλλο (από το Serranellus, υποδιαίρεση του Jordan, για να μπερδεύει τον κόσμο). Αλλά ας μη μεταφράζουμε σερρανέλλο τον Serranus!
Εμένα, ωστόσο, δεν με ενδιαφέρει τόσο ο σερράνος – και ακόμα λιγότερο με ενδιαφέρει ο σερρανέλλος. Το ερώτημα είναι: τι σχέση έχει η πάστα σεράνο με όλα αυτά;
Η απλογραφημένη σεράνο πήρε το όνομά της από την απλογραφημένη Ροζίτα Σεράνο (1914-1997), την τραγουδίστρια που ήταν γνωστή σαν το «αηδόνι της Χιλής».
http://en.wikipedia.org/wiki/Rosita_Serrano
Η Wikipedia δεν αναφέρει τη σχέση της με τον Γιάννη Σπάρτακο (1914-2001), ούτε ότι κάποιο ζαχαροπλαστείο (το Σελέκτ της Φωκίωνος Νέγρη; το Ζώναρς;) έδωσε το όνομά της στο συγκεκριμένο σοκολατογλυκό.
Διαβάζω σε ένα ιστολόγιο:
Τον Αύγουστο του 1951 η Ρένα Βλαχοπούλου αποφασίζει να επιστρέψει στη Ελλάδα (από την Αμερική) αλλά ο Σπάρτακος παραμένει λίγους μήνες ακόμα. Θα γυρίσει στις αρχές του ’52, αλλά σύντομα θα φύγει και πάλι για μια νέα περιοδεία, αυτή τη φορά στην Ευρώπη, έχοντας για παρτενέρ του το διάσημο «αηδόνι της Χιλής», τη Ροζίτα Σεράνο, με την οποία ήταν ζευγάρι και στη ζωή. […] Η περιοδεία με τη Σεράνο ολοκληρώνεται το 1957 και ο Σπάρτακος επιστρέφει στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας.
H Σεράνο, που ήταν αηδόνι και όχι ψάρι, τραγουδάει εδώ την Paloma (το περιστέρι). Αν δεν έχετε μπερδέψει τα ζώα, δεν έχω κάνει καλά τη δουλειά μου. Ίσως θα πρέπει να προσθέσω ότι την πέρκα τη λένε και περκίδα ή πέρδικα.
Ευχαριστώ τη Φρειδερίκη για την έμπνευση. Θα την ευχαριστήσω ξανά αν θα «φάει» τον σερρανέλλο.
