@m_a_a_ και
@erenta σας ευχαριστώ πολύ για τα νήματα που παραθέσατε. Τα διάβασα προσεκτικά και βρίσκω πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την ιδιαιτερότητα του «ως»!
Δεν θα είχα κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσω τη γενική, αλλά όπως έγραψε και ο
@nickel σε κάποια από τις απαντήσεις του, άντε να πείσεις για την ορθότητά του!
Πάντως, με βάση τον όλο διάλογο που γίνεται εδώ στο φόρουμ γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, έχω την αίσθηση ότι θα ζοριστείς ακόμα περισσότερο να πείσεις για την ορθότητα άλλων πτώσεων... Ειδικά στο δικό σου συγκείμενο, με εκείνο το απρόσωπο
προκύπτει... Συντακτικά, δεν υπάρχεις ούτε κατά υπόνοια
εσύ ως υποκείμενο της πρότασης για να δικαιολογείται ονομαστική... Να βάλεις αιτιατική, επειδή, υποτίθεται, σε
προσδιορίζουν/χαρακτηρίζουν; Και να βάλεις, είν' η αλήθεια, εγώ δεν ενοχλούμαι... Αλλά αποτελεί ξεστράτισμα από τα πάλαι ποτέ καθιερωμένα. (Όλα κι όλα.) Και προσωπικά μιλώντας, όποτε αμφιταλαντεύομαι σε τίποτα παρόμοια γλωσσικά ανάμεσα σε δύο τύπους κάποιας λέξης, συνήθως σημαίνει ότι δεν αισθάνομαι οικειότητα με κανέναν τους. Αν ο τύπος-ξεστράτισμα μου 'ναι οικείος, τότε δεν αμφιταλαντεύομαι – απλά τον χρησιμοποιώ. Γιατί, υποθέτω, ό,τι και να μου πεις, με ηρεμεί η ιδέα ότι μπορεί να 'χω κι εγώ ένα «βιωματικό ιδιόλεκτο»... Αν όμως και οι δύο τύποι μού είναι ανοίκειοι, γιατί να μην υιοθετήσω τον γραμματικά/συντακτικά πιο «μπαρουτοκαπνισμένο»;
Και βέβαια, υπάρχει κόλπο: διαλέγεις μια λέξη που γενική-αιτιατική να 'χει ίδιες – για παράδειγμα:
Από αυτήν την επιστημονική βάση προκύπτει/πηγάζει και ο προσδιορισμός/χαρακτηρισμός μου ως μάγκα.
Μαγκιά!
Ενδεχομένως μέσα σε εισαγωγικά.