Κυριακή μεσημέρι στην ΕΡΤ3, σ’ ένα συγκινητικότατο ντοκιμαντέρ για τη γκάιντα, μιλάνε οργανοπαίχτες, παλιοί και νεότεροι, για το μουσικό αυτό όργανο και καταθέτουν από βάθους καρδίας βιώματα, αναμνήσεις και μυστικά της τέχνης τους. Μαρτυρούν όλοι για τη δύναμή της, πώς σε αναταράζει με τον ήχο, τι διονυσιακή αίσθηση ξεσηκώνει σε κορμί και ψυχή. Κι ένας ασπρομάλλης αεικίνητος γέροντας εξομολογείται:
«Την έχου τη γκάιντα. Μ' αρπάζει ουλόκληρου. Μι βαράει ου ήχους στου στουμάχ’».
Ν’ αγιάσει το στόμα σου παππούλη! Στ’ αλήθεια «την έχεις». Χωρίς επιρροές από την ιδιόλεκτο της τρεντουριάς της μεγαλούπολης και χωρίς κατευθύνσεις από μεγαλόσχημους νομοθέτες της γλώσσας που κατακεραυνώνουν την «αφασική γλώσσα των νέων», ανασύρεις απ’ τη συλλογική μνήμη δίχως ενοχές λέξεις πρωτόπλαστες, που κυλάνε σαν το γάργαρο νερό. Εσείς να τ’ ακούτε, βιαστικοί γλωσσαμύντορες!
«Την έχου τη γκάιντα. Μ' αρπάζει ουλόκληρου. Μι βαράει ου ήχους στου στουμάχ’».
Ν’ αγιάσει το στόμα σου παππούλη! Στ’ αλήθεια «την έχεις». Χωρίς επιρροές από την ιδιόλεκτο της τρεντουριάς της μεγαλούπολης και χωρίς κατευθύνσεις από μεγαλόσχημους νομοθέτες της γλώσσας που κατακεραυνώνουν την «αφασική γλώσσα των νέων», ανασύρεις απ’ τη συλλογική μνήμη δίχως ενοχές λέξεις πρωτόπλαστες, που κυλάνε σαν το γάργαρο νερό. Εσείς να τ’ ακούτε, βιαστικοί γλωσσαμύντορες!
Last edited: