Πέρσι που πήγα ΝΥ είχαν ένα πολύ ωραίο σύστημα στο αεροδρόμιο για ταξί, οι ταξιτζήδες έπαιρναν μπαίνοντας ένα χαρτί που το έδιναν στον τύπο που κανόνιζε τις διαδρομές, κι αυτός αφού το έλεγχε και το κρατούσε σε άφηνε να μπεις στο ταξί.
Αντίστοιχα στο Χήθροου που είχα την ατυχία να περιμένω ταξί τον Ιανουάριο με τα χιόνια, αυτός που κανονίζει την κίνηση σου λέει και πόσο περίπου θα κοστίσει η διαδρομή σου όταν σε βάζει στο ταξί, ενώ στο Πάντινγκτον που φτάνει το τραίνο του αεροδρομίου έχει τεράστιες ταμπέλες που σου λένε το κόστος της διαδρομής και ότι άμα θες να μοιραστείς ταξί με κάποιον αυτό επιτρέπεται μόνο τις ώρες αιχμής, μόνο για το κέντρο και απευθύνεσαι στον υπεύθυνο ο οποίος σε βάζει στο σωστό ταξί - και ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ό,τι γράφει, δεν πληρώνει ο καθένας τη διαδρομή ολόκληρη.
Όπως Αττική, είπαμε, που κατέβηκα στο ΚΤΕΛ πρόσφατα που δεν υπήρχε καμία τάξη στην ουρά, που ο ταξιτζής με έβαλε στο ταξί αλλά παρόλο που του είπα ότι βιαζόμουν εξαφανίστηκε να βρει κι άλλους πελάτες (στην ουσία επειδή η ουρά ήταν τρία άτομα, να περιμένει το επόμενο λεωφορείο), κι εγω ως κλασσική τρελλή του χωριού έβγαλα τη βαλίτσα μου και μπήκα στο επόμενο ταξί που έφυγε αμέσως.
Ο ταξιτζής μου έλεγε ότι ο άλλος άμα πάρει τέσσερα άτομα για Πειραιά, είναι 100 ευρώ, του είπα κι εγώ ναι, αλλά τα παίρνει από εσάς κι άλλους δυο συναδέρφους σας.
