Accent είναι πλέον η οξεία.
Αυτό να το πεις στο Unicode, που διακρίνει συστηματικά τον tonos από τo acute accent, δημιουργώντας προβλήματα στη διαχείριση πολυτονικών κειμένων. Εξηγούμαι:
Σ' ένα μονοτονικό κείμενο, όταν βάζει κανείς τόνο σ' ένα γράμμα το αποτέλεσμα σε επίπεδο κώδικα είναι πάντοτε "γράμμα με tonos". Το πώς θα εμφανίζεται αυτός ο τόνος είναι θέμα σχεδιασμού της γραμματοσειράς. Κάποιες (ευτυχώς λίγες) έχουν ένα κάθετο τονικό σημάδι που ήταν της μόδας στο πρώιμο μονοτονικό, οι περισσότερες έχουν μια οξεία.
Σ' ένα πολυτονικό κείμενο όμως, είναι διαφορετικό σε επίπεδο κώδικα γράμμα το "γράμμα με tonos" από το "γράμμα με acute accent". Στις γραμματοσειρές που έχουν το κάθετο τονικό σημάδι είναι και οπτικά διαφορετικά γράμματα. Το πρόβλημα είναι ότι όταν ένας Νεοέλληνας γράφει πολυτονικό κείμενο και έχει συνηθίσει στο τυφλό σύστημα, προφανώς δεν θα μπει στον κόπο να πληκτρολογεί q+γράμμα (αυτή είναι η συντόμευση στον πολυτονικό οδηγό πληκτρολογίου για το "γράμμα με acute accent") για να βάλει μια οξεία. Από συνήθεια θα πληκτρολογήσει "γράμμα με tonos" που ούτως ή άλλως θα φαίνεται ίδιο στις περισσότερες γραμματοσειρές. Αν αυτό το κείμενο θέλεις να το αναρτήσεις στο διαδίκτυο όμως, ή να το μοιραστείς με χρήστη που δεν ξέρει το μονοτονικό, ο ξένος χρήστης (που, στον βαθμό που θα χειρίζεται το πολυτονικό, ξέρει μόνον το "γράμμα με acute accent") μπορεί να μη βρίσκει αυτό που ψάχνει αν εσύ έχεις την οξεία ως "γράμμα με tonos".
(Ναι, ξέρω, μοιάζει άσχετο με το θέμα αλλά ήθελα να πω τον πόνο μου. Μεγάλος μπελάς να πρέπει να κάνεις αυτόματες αντικαταστάσεις όλων των φωνηέντων επειδή ο συνεργάτης σου βάζει acute και όχι tonos).