Μυρωδιές καλοκαιριού

[Earion]

Μυρωδιές καλοκαιριού

Το καλοκαίρι είναι γεμάτο εντάσεις. Της ψυχής, του σώματος, της θερμοκρασίας. Των αισθήσεων. Όραση, αφή, γεύση παίρνουν φωτιά κάτω από τις ακτίνες του ηλίου. Από κοντά και η όσφρηση βεβαίως, μια και οι μυρωδιές που έριχναν ύπνο όλο το χειμώνα και ξαναγύρισαν στη ζωή την άνοιξη αποκτούν χαρακτήρα εκρηκτικό μέσα στο καλοκαίρι. Αυτές τις μυρωδιές, όπως τουλάχιστον τις έχω ζήσει και τις ζω εγώ, κάθησα και τις μάζεψα και τις έβαλα σε μια σειρά. Ακολουθούν αμέσως πιο κάτω.

Η μυρωδιά του ιδρωμένου σώματος, που δεν έχει όμως προλάβει να ξινίσει.
Η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου σώματος, όσο άθλιο κι αν είναι το σαπουνάκι στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο.
Η μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου ρούχου που έχει μείνει ώρα στον ήλιο. Όσο τσίπικο και αν είναι το απορρυπαντικό.
Η αυτοκινητίλα (για τους παλαιότερους)
Η ερκοντισιονίλα (για τους νεότερους)
Η μυρωδιά των φτηνών δερμάτινων στο Μοναστηράκι.
Η μυρωδιά της ρίγανης στα νησιά. Της τσουρουφλισμένης από τον ήλιο ρίγανης. Και του θυμαριού.
Το Αουτάν (για όλους) και η Σιτρονέλα (για τους νεότερους).
Η μυρωδιά της ντομάτας τον Αύγουστο. Και τον Ιούλιο έστω.
Η μυρωδιά του μυτιληνιού ούζου μόλις του ρίξεις το νεράκι του.
Το ψιλό το μαριδάκι, όπως έχει βγει από το τηγάνι ράιτ θρου. Και οι γοπίτσες, αλλά πρέπει να είναι ημέρας.
Τα συκαρέλια. Αναμφισβήτητα η πιο σέξι μυρωδιά του θέρους.
Τα σεντόνια. Έπειτα από ...
Η μυρωδιά της υπαίθριας θράκας. Και όσα προμηνύει.
Με όλον το σεβασμό προς τα καρπουζοπέπονα, γλυκιά και στρογγυλή μυρωδιά σαν του καλού γιαρμά δεν υπάρχει στο ντουνιά όλο.
Η Μπατίντα ντε Κόκο. Βλέπε και το σχετικό τραγούδι της Αρλέτας.
Τα αντιηλιακά με έλαια καρύδας. Το Κόπερτον, ρε.
Η μυρωδιά της κάπαρης. Τοι άνθος της έχει την πιο αιθέρια, την πιο μεθυστική, την πιο ταξιδιωτική εσάνς.
Τα γεμιστά, η αρχή και το τέλος του θερινού σύμπαντος.
Το αλάτι. Δεν μυρίζει, το ξέρω, αλλά όπως σε ψήνει σε αρωματίζει κιόλας.
Το γιασεμί και το αγιόκλημα. Δεν είναι φαντασίωση του Κηλαηδόνη.
Ο πλατύφυλλος βασιλικός. Όπως τον τρίβεις στα δάχτυλά σου.
Η μυρωδιά του ηφαιστείου στη Νίσυρο και στη Σαντορίνη.
Η μυρωδιά της νύχτας. Οι χιλιάδες μυρωδιές της νύχτας.
Η μυρωδιά του βιβλίου που έμεινε στο φως και φρυγανίστηκε. Αν έχει και λίγο θάλασσα επάνω του ακόμη καλύτερα.
Το χώμα μετά την καλοκαιρινή μπόρα. Η πιο έντονη μυρωδιά της άγριας φύσης. Η μυρωδιά επίσης του ηλεκτρισμού, της ηλεκτρικής εκκένωσης στην μπόρα επάνω.
Η μυρωδιά του γράσου στο καράβι. Στο κανονικό το καράβι, όχι στο πλωτό λεωφορείο.
Η μυρωδιά του ασβέστη. Για όσους μπορούν να την ξεχωρίσουν πια.
Η μυρωδιά του πευκοδάσους και της πευκοβελόνας. Ακόμη και όταν τις σκουπίζεις στο στρατόπεδο.
Το Aqua di Parma. Το Piazzetta di Portofino. Το παλιό (όχι όμως και ξεχασμένο) Pour Homme του Versace. Όλες οι έξτρα καλοκαιρινές κολόνιες.
Το Johnsons Baby Shapoo. Το σαμπουάν που έβρισκες σε κάθε νησιώτικο μίνι μάρκετ.
Και τέλος ...
Το ιώδιο.

Χρήστος Ξανθάκης Metropolis 13 Ιουλίου 2012

 

[bernardina]

Ναι, όλ' αυτά (ή σχεδόν -έχω ένα θεματάκι με την καρύδα των αντηλιακών ;) )
συν την οσμή της πέτρας που την ψήνει ανελέητα ο ήλιος και την ανακατεύει με την αψιά μυρωδιά της κόνυζας

 

[SBE]

Να προσθέσω:
Η μυρωδιά της θάλασσας, όταν φυσάει νοτιάς
Η μυρωδιά των πεύκων που τα έχει τσιγαρίσει ο ήλιος

Και βέβαια, το καλύτερο, που δεν είναι μυρωδιά και που θα πρέπει να ξαναγίνω πεντέξι χρονών για να το απολαύσω όπως πρέπει (είναι ζήτημα μεγέθους), δροσερός αέρας να σηκώνει τα σεντόνια και τις κουρτίνες και να μοιάζουν με μεγάλους θόλους πάνω απ' το κεφάλι σου.
Χωρίς την ιαχή "κλείσε, θα τα σπάσει όλα"

 

[bernardina]

Βανίλια υποβρύχιο σε ιδρωμένο ποτήρι
Μπουγαρίνι

 

[Palavra]

Αγιόκλημα το βράδυ με τη ζέστη.
Μυρωδιά ιδρωμένου δέρματος, ανάκατη με τη μυρωδιά του αντηλιακού και του αλατιού.
Χωριάτικη σαλάτα.

 

[Zazula]

40 προσπάθειες, κι ούτε μία έπιασε τον δικό μου σφυγμό: Η μυρωδιά της αχνιστής γρουνοπούλας τον Αύγουστο στην Καλαμάτα, με την πέτσα της και χοντραλατισμένη, συνοδευόμενη απ' την αιθέρια αύρα του μπιρομπούκαλου όταν ανοίγει. Μιαμιαμιαμμμμμ... :)

 

[Earion]

Ξεροψημένη μπουζοπούλα (όπως λέγεται η γουρνοπούλα σε Αρκαδία και Λακωνία) στο Παρόρι, προάστιο του Μυστρά, κάτω από αιωνόβια πλατάνια, δίπλα σε τρεχούμενα νερά. Ζάζουλα, όπως βλέπεις σε ακολουθώ, αλλά μάλλον πρέπει να μετακομίσουμε σε άλλο νήμα, εξειδικευμένο.

 

[nickel]

(Αλλού θα έπρεπε να βρίσκομαι τώρα, αλλά...)

Αν δεν είπατε ακόμα τη μυρωδιά από το χταποδάκι στα κάρβουνα, δεν ξέρετε να ζείτε.

 

[JimAdams]

40 προσπάθειες, κι ούτε μία έπιασε τον δικό μου σφυγμό: Η μυρωδιά της αχνιστής γρουνοπούλας τον Αύγουστο στην Καλαμάτα, με την πέτσα της και χοντραλατισμένη, συνοδευόμενη απ' την αιθέρια αύρα του μπιρομπούκαλου όταν ανοίγει. Μιαμιαμιαμμμμμ... :)

Κάπως έτσι, εε;;

 

[Zazula]

Ναι, κάπως έτσι — αλλά καθ' εκάστην!

 

[JimAdams]

Χοντραίνει το παιχνίδι! (both ways) ;)

 

[SBE]

Aπό εξωτικά αρώματα καρύδας ξεκινήσαμε, στα γουρουνόπουλα καταλήξαμε, ω, κοιλιόδουλοι!
Φανταστείτε δηλαδή τα αντηλιακά να μύριζαν σαν τηγανιτές πατάτες (αρμόζον για το τηγάνισμα στον ήλιο).

 

[Earion]

Απαντώ με κάτι σαν αυτό:



Στον κάμπο των Σερρών. Κάπου μεταξύ Μαυρόβατου, Λευκόλοφου, Μαυρόλευκης, Λευκοθέας ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

 

[Zazula]

Αφερίμ, Εάριον!

 

[azimuthios]

Καλαμαράκι, πατάτα αληθινή και ντοματοσαλάτα με αγγουράκι δροσερό και φρέσκο. Η καλύτερη μυρωδιά δίπλα στο κύμα. Μαζί με το λεμονάκι που τα περιχύνεις.

Από τα άλλα τα πιο ρομαντικά θα προσθέσω τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου στο μπαλκόνι και τις αυλές.

Τη μυρωδιά του παγωμένου λευκού κρασιού, της μπίρας και της τεκίλας ή μαργαρίτας.

 

[bernardina]

Χμμμ. Γι' άλλη μια φορά, ενδιαφέρουσα η διαπλοκή όσφρησης και γεύσης. Το κειμενάκι είχε τίτλο "μυρωδιές καλοκαιριού" κι εμείς το κάναμε γκουρμέ το νήμα. Κοιλιόδουλοιοιοιοι

Γκαρσόν, πιάσε και μια μαριδάκι καλοτηγανισμένο! :inno:

 

[cougr]

Τη μυρωδιά της λυγαριάς. Τα φύλλα της οποίας μαζεύαμε με την γιαγιά μου κάθε βράδυ (περί λύχνων αφάς) για να κοιμούνται πάνω τα κλωσσόπουλα.

Τη μυρωδιά της καλύβας μας στον κάμπο, η οποία ήταν φτιαγμένη από εύοσμους κλάδους μυρτιάς.

Τη μυρωδιά της σηκαμινιάς που είχαμε στο πατρικό μου, όπου ως μπόμπιρας άραζα κάτω από την δροσερή σκιά της και έπαιζα με τα χώματα.

Την ευωδιά του γιασεμιού.

Καρπούζι και πεπόνι.

Tocca’s Giulietta (Eau de Parfum).

 

[SBE]

Άμα είναι να πιάσουμε τις κολόνιες, αυτή που πιάνει τις μυρωδιές καλοκαιριού είναι η Un Jardin en Mediterranee, που μυρίζει σύκο, κυπαρίσι, πικροδάφνη και θάλασσα.

 

[azimuthios]

Και τη μυρωδιά από το γάλα της συκιάς... και αν την είπαμε την ξαναλέω, εντάξει;

Και πήγα στο βουνό σήμερα στο Sant Pere de Vilamajor, ένα μεσαιωνικό χωριουδάκι με πανέμορφα κτίρια και σπίτια και μύριζαν ακριβώς τα ίδια. Πεύκο και συκιά και πέτρα και χώμα και άλογα και... Μεσόγειος! :clap:

 

[Earion]

Λέω να σφραγίσουμε αυτό το νήμα με ένα σημείωμα του Nίκου Γ. Ξυδάκη, από τη στήλη του Ένα βλέμμα (Καθημερινή 18 Ιουλίου 2010), που το επισήμανε ο Νίκελ τότε που δημοσιεύτηκε αλλά για κάτι άλλο και όχι για το περιεχόμενό του.

Το καλοκαίρι το μυρίζεις ​

Το καλοκαίρι το αισθάνεσαι στο σώμα· το μυρίζεις. Αναδίδεται ορμητικά μέσ’ απ’ την αισθαντική μνήμη, υλικό, σωματικό, κυρίαρχο.

Το καλοκαίρι μυρίζει κολόνια, τη μία και μοναδική κολόνια, με το μπουκέτο εσπεριδοειδών, το μπουκέτο μεσογειακού περιβολιού, ανοίγει τα ρουθούνια, εισβάλλει στον οσφρητικό εγκέφαλο και τον ημερώνει, λεμονανθοί, περγαμόντο, κίτρο, φράπα, νεράντζι, πορτοκαλανθοί· η κολόνια που τρίβουν τους ασθενείς και τους υπερήλικους στους καρπούς χέρια και στα στήθια, να τους δροσίσουν· η κολόνια που μοσχοβολούν οι καλοντυμένες κυρίες στους εσπερινούς, ιδρωμένες κυρίες που αερίζονται με βεντάλιες και φορούν στο πέτο του κεντητού πουκάμισου κόσμημα από γιασεμί ή γαρδένια, μείξη δροσιάς και μέθης· η κολόνια καθαρίζει το εικόνισμα του εορτάζοντος αγίου στον Μέγα Εσπερινό, δροσίζει το γυαλί από τα φιλήματα, το άρωμά της ανακατεύεται με το άρωμα ανθόνερου της Μεγάλης Αρτοκλασίας, ανακατεύεται με ήχους, καμπανίσματα, χαιρετούρες, παιδικά παιχνίδια, το φως του δειλινού που γέρνει στα ιώδη, σε αστικούς ναούς λαμπρούς και εξωκλήσια ξασπρισμένα, με σημαιάκια στο προαύλιο και ποδιές κεντητές μέσα, με άρτο γλυκανισάτο στο πάλλευκο μαντίλι· αυτό το φως κι αυτή η μυρωδιά είναι το καλοκαίρι.

Eau de Cologne, Ύδωρ Κολωνίας, κατά την φαρμακοποιίαν Δαμβέργη: Αιθερίου ελαίου κίτρου του περγαμηνού 10 μέρη, αιθερίου ελαίου φλοιών κίτρων 10 μέρη, αιθερίου ελαίου φλοιών χρυσομήλων 10 μέρη, αιθερίου ελαίου ανθέων πορτοκαλέας 12 μέρη, αιθερίου ελαίου τιφύου 2 μέρη, οινοπνεύματος 90% 1.000 μέρη. Παρεσκευάσθη το πρώτον υπό Ιωάννου Μαρία Φαρίνα εν Κολωνία τω 1709, κατόπιν υπό την επωνυμίαν «4711», εν Ελλάδι υπό του οίκου Μενούνου ως Κολώνια Εσπερίδων, μεταγενεστέρα η Μυρτώ-Λεμόνι του Οίκου Μαρινοπούλου.​

Το καλοκαίρι έχει κι άλλες μυρωδιές. Ο γλυκάνισος του άρτου συναντά τον γλυκάνισο του ούζου, εναλλάξ με τη μαστίχα, ηδύποτα κεράσματα σε τραπεζάκια θαλάσσης, το γλυκάνισο του ούζου δεμένο με δριμύ χταπόδι λιαστό, πλάι στο καρνάγιο, με τα βαπόρια νυσταγμένα στο μώλο.

Σε ποτηράκια, σε μπολ και σε πιατάκια με νερό, γαρδένιες υπόλευκες σκορπούν τη μέθη τους· φούλια λεπταίσθητα· γιασεμιά περασμένα σε κλωστή ή καρφωμένα σε πευκοβελόνες, φέγγουν καθώς δροσερό απλώνει το σκοτάδι, και οι έφηβοι τιτιβίζουν ξεπνοϊσμένοι απ’ το φλερτ, κορίτσια τρυγόνες τινάζουν τα αρωματισμένα μέλη τους και τρέχουν κελαρυστά σε μοσχομυριστές πλατείες και αποβάθρες με αβληχρά οσμή πίσσας, το πλησίασμα και το σμίξιμο τελείται υπό τη σκέπη μυρωδιών: Eau de Cologne, γαρδένια, φούλι, γιασεμί...

Και κλωνάρια σγουρού βασιλικού, πράσινο και βαθύ μοβ το άρωμά του, διαπερνά το διαυγές πρωινό της λειτουργίας σε θαλασσινό ξωκλήσι, καλοκαιρινό τάμα νοικοκυραίων της διασποράς, εκεί όπου αναπαύονται οστά κεκοιμημένων 18ου αιώνος: Μαρουσώ, Δομένεγος, Μαργαρώ. Ο γλυκύς και αψύς βασιλικός σημαίνει την έναρξη του πρωινού μαζί με το τραγούδι του κορυδαλλού· λιβάνι, κερί, ελαιόλαδο, κρασί μοσχάτο Σάμου· καθώς ο ήλιος ανεβαίνει, η θέρμη αρχίζει να θαμπώνει τον ουρανό· μια άλλη μυρωδιά σημαίνει νέα ώρα: ο καφές ψήνεται σε χάλκινο καμινέτο οινοπνεύματος, κερνιέται μαζί με παξιμαδάκια γλυκανισάτα αφράτα, μ’ ένα ποτηράκι μαστίχα από τη Χίο, για συχώρεση εκλιπόντων και παρόντων, κοπιώντων και καμνόντων. Η τελετουργία συνεχίζεται στα βραχάκια, με αχινούς και πατελίδες και καβούρια, με μυρωδιά από θάλασσα φρέσκια σαν νιόκοπο καρπούζι, με μυρωδιές από ούζο, ξινότυρο κατσικίσιο, αίσθηση αλατιού στεγνωμένου στον βράχο. Η θάλασσα περιλαβαίνει όλες τις μυρωδιές, αυτή είναι το καλοκαίρι.

Βράδιασε. Απ’ την καλαμένια ντισκοτέκ σκορπούν μυρωδιές αντηλιακού και ίμερου και τζιν. Αργά, μόνος ενώπιον των άστρων που μπαίνουν στην ασβεστωμένη κάμαρα με άρωμα νυχτολούλουδου, τσακίζει μια σελίδα:

Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων
Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες
Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nά γιατί καταρκυθμεύω
Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται
Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Aλλ’
H αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.​