Μια καλή ιστορική ανάλυση
εδώ. Όπου θα δείτε ότι πριν την οικονομική κρίση του '92 υπήρχε καλή υποστήριξη για την τότε ΕΟΚ στο ΗΒ και από τα κόμματα και από τους πολίτες (ομοιότητες με Ελλάδα; ).
Σήμερα, οι Φιλελεύθεροι είναι το μόνο ανοιχτά φιλοευρωπαϊκό κόμμα στο ΗΒ, αλλά στις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές δεν θα εκλεγεί κανένας τους, οπότε δεν θα ακούγονται πλέον.
Οι Συντηρητικοί κι οι Εργατικοί έχουν όλες τις τάσεις μέσα στο κόμμα, και δυστυχώς έχει γίνει κάπως σαν το Tea Party των ΗΠΑ η υπόθεση, η παλαβή μειοψηφία που εκβιάζει την πλειοψηφία. Επιπρόσθετα, ο πρωθυπουργός ανήκει στη γενιά που ωρίμασε πολιτικά μετά το '92, μέσα στο γενικότερο αντιευρωπαϊκό κλίμα, και όπως λένε όλοι οι επικριτές του, είναι ο τυπικός άσχετος μπούλης, που δεν ξέρει γρυ για την ΕΕ.
Τα ΜΜΕ είναι αντιευρωπαϊκά (όχι απλώς ευρωσκεπτικιστικά), με μια- δυο εξαιρέσεις, κι αυτό γιατί ελέγχονται όλα από τον ίδιο άνθρωπο (τον Μέρντοχ), ο οποίος έχει ξεκαθαρίσει εδώ και χρόνια ότι χρησιμοποιεί όλη την επιρροή του για να απομακρύνει το ΗΒ από την ΕΕ (λιγότερο ξεκάθαρα, αλλά στις ίδιες μάλλον γραμμές κινούνται και οι μικρότεροι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, στους οποίους ανήκει κι ο πεθερός του τωρινού πρωθυπουργού).
Το UKIP πήγε καλά στις εκλογές όχι μόνο για την αντιευρωπαϊκή στάση του, αλλά γενικότερα σαν κόμμα διαφωνίας για πολλά άλλα ζητήματα.
Η χώρα περνάει υπαρξιακή κρίση. Μόνο που επειδή είναι καλά οργανωμένη χώρα και υπάρχει μια γενικότερη σοβαρότητα δεν είναι τόσο εμφανής η κρίση όσο είναι σε άλλα μέρη. Η κρίση περιλαμβάνει μια σειρά ζητήματα που κλονίζουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στους θεσμούς. Π.χ. είχαμε πριν δέκα χρόνια την απόλυτη σύμπνοια με τις ΗΠΑ στο ζήτημα του Ιράκ, που δυσαρέστησε πολλούς. Και μετά την εισβολή στο Ιράκ με όλα τα προβλήματα που έφερε. Και γκρίνια ότι η απόλυτη σύμπλευση με ΗΠΑ δεν είναι ιδανική. Αλλά αυτό δεν ήταν το σοβαρότερο, γιατί τελικά το Ιράκ είναι κάτω εκεί, ενώ εμείς ζούμε εδώ. Πιο κοντινά: πριν τις προηγούμενες εκλογές το σκάνδαλο των βουλευτικών εξόδων. Άλλο είναι να το υποψιάζεσαι χωρίς αποδείξεις κι άλλο να έχεις και καταδικαστικές αποφάσεις ότι έχεις ψηφίσει μικροαπατεώνες. Μετά είχαμε το πιο πρόσφατο σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών από τον τύπο, την εξεταστική επιτροπή για το ρόλο του τύπου και τις στενές σχέσεις ανθρώπων του τύπου και πολιτικών που αποκάλυψε. Το κερασάκι: η ανάμιξη της αστυνομίας σε όλα αυτά. Οι σχέσεις αστυνομίας και τύπου. Με ολίγη από αποκαλύψεις για διάφορα βρώμικα παιχνίδια της αστυνομίας εναντίον αθώων πολιτών που ασκούσαν τα νόμιμα δικαιώματά τους.
Στην Ελλάδα της καχυποψίας και της ανυποληψίας όλα αυτά ίσως μας φαίνονταν φυσιολογικά (πουλημένοι αστυνομικοί; υποκλοπές; πολιτικοί απατεώνες και ψεύτες; ), αλλά εδώ μάλλον πολλοί ήταν πεπεισμένοι ότι ζούσαν σε χώρα τζέντλεμεν και τους έχει έρθει κεραμίδα. Ε, και επωφελούνται όλα τα κόμματα της κακιάς ώρας.
Επίσης, όπως κι αλλού, αποδίδονται στην ΕΕ προβλήματα που δεν ανήκουν απαραίτητα σε αυτήν.
Η Θάτσερ γενικά δεν ήταν κατά της ΕΟΚ (μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε ΕΕ), απλά ασκούσε το δικαίωμα που της έδινε η ΕΟΚ να ασκεί βέτο και να ζητάει εξαίρεση για τη χώρα της. Κι οι άλλες χώρες το ίδιο.
