Η περιοχή (τα Αιγόσθενα με το αρχαίο αθηναϊκό φρούριό τους είναι το σημερινό παράλιο χωριουδάκι Πόρτο Γερμενό στον Κορινθιακό) δεν έχει ευτυχήσει γλωσσικά ούτε με τις σημερινές ονομασίες της: Το να ακούς Πόρτο Γερμ
Ανό (και χαϊδευτικά, «πάμε για μπάνιο στον Γερμανό») αντί για το σωστό δεν είναι πια κάτι σπάνιο --το λένε πολύ και οι ντόπιοι. Με την πρόσφατη πυρκαγιά όμως, πήρε γλωσσική προαγωγή και ένας παραθεριστικός οικισμός στα όρια του Π.Γ., που Προσήλι
Ο το ανέβαζαν οι πρώτοι ρεπόρτερ (από το στούντιο), Προσήλι
Ο το κατέβαζαν. Μετά άρχισαν τα επιτόπου ρεπορτάζ και το μουράτο -Ο της κατάληξης εξαφανίστηκε για να μείνει το γνήσιο Προσήλι.
Το ωραίο είναι ότι οι περιοχές αυτές ανήκουν διοικητικά στο
Δήμο Βιλίων της Δυτικής Αττικής. Βίλια ή Βίλλια; Μεγάλη συζήτηση (που έχει ηρεμήσει κάπως) γινόταν για το ένα ή τα δύο λάμδα, καθώς ορισμένοι προτιμούν να (παρ)ετυμολογούν (πιθανότατα) το όνομα της περιοχής από τα Ειδύλλια (ήταν λέει «ειδυλλιακή» η περιοχή και στο Δημαρχείο διακρίνεται ακόμη η ευπρεπισμένη επιγραφή του 19ου αιώνα, Δήμος Ειδυλλίων) --αντί για την αρβανίτικη ετυμολόγηση με το ένα λάμδα. (Η ελληνική βίκι, στο παραπάνω λήμμα, προτιμάει να κόψει ένα λάμδα και αναφέρει Ειδύλια. Δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους).
(Α, και προσωπικά, ως τακτικός θαμώνας της παραλίας, στον προφορικό λόγο χρησιμοποιώ πιο συχνά τη γενική «των Αιγόσθενων». Περί ορέξεως και τριβής της γλώσσας...)