Αγγλικά για δυσλεκτικούς
- Thread starter Helen
- Start date
Καλωσόρισες! Ο ανιψιός μου, ετών 26, είναι δυσλεκτικός. Έμαθε αγγλικά, πήρε και GCE, σπούδασε εδώ στο πολυτεχνείο και τώρα κάνει διδακτορικό στο εξωτερικό. Οπότε ναι, μπορεί να μάθει και με επιτυχία. Καλή επιτυχία και σε εσάς!
Themis†
¥
Με την αφορμή της ερώτησης αυτής, θα ήθελα να πω εντελώς σχηματικά, βάσει εμπειρίας και γνώσεων, τα εξής:
- Τα δυσλεκτικά παιδιά μπορούν να μάθουν μια ξένη γλώσσα εξίσου εύκολα με τα υπόλοιπα (ή και ευκολότερα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο μέσος όρος νοημοσύνης των δυσλεκτικών είναι ανώτερος). Το ζήτημα είναι τι εννοούμε όταν λέμε "γλώσσα". Αν εννοήσουμε τη γλώσσα σαν συσχέτιση ανάμεσα, αφενός, σε φθόγγους, συμπλέγματα φθόγγων και εκφορά λόγου και, αφετέρου, σε σημασίες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η εμπειρία μου από ελληνάκια σε ξένη χώρα το επιβεβαιώνει. Αν εννοήσουμε τη γλώσσα σαν σχέση με τον γραπτό λόγο, αφενός καταρρακώνουμε τη γλωσσολογία και αφετέρου δυσκολεύουμε την αντιμετώπιση του προβλήματος. Τα δυσλεκτικά παιδιά δεν έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα, έχουν πρόβλημα με τη συμβολική αναπαράστασή της, με την οπτικοποίησή της, με τη γραφή. Τα δύο αυτά δεν πρέπει να συγχέονται.
- Πότε λοιπόν θα ήταν καλό να αρχίσει η εκμάθηση μιας γλώσσας; Εδώ ισχύει για τα δυσλεκτικά παιδιά ό,τι ακριβώς και για τα υπόλοιπα: όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ιδανικά, πριν καν γεννηθούν, ακούγοντάς την ενόσω ακόμα βρίσκονται στην κοιλιά της μάνας τους. Δεν επεκτείνομαι επί του θέματος, ισχυρίζομαι ωστόσο ότι η άποψη περί δυνατότητας να αρχίσει η εκμάθηση μόνο μετά από μια Χ ηλικία είναι αντιρεαλιστική και ενίοτε εγκληματική. Όσο πιο μικρή η ηλικία, τόσο πιο εύκολη και άκοπη είναι η εκμάθηση.
- Κατά λογική συνέπεια, η εκμάθηση ξένης γλώσσας καλό είναι να αρχίσει σε περιβάλλον φυσικής ομιλίας. Δασκάλα που θα παίξει, θα τραγουδήσει, θα μαγειρέψει και εν γένει θα επικοινωνήσει μιλώντας την ξένη γλώσσα, παιδικό περιβάλλον με μητρική την ξένη γλώσσα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι εύκολο για ελληνάκι που μεγαλώνει στην Ελλάδα, αλλά ας μην ξεχνιόμαστε τι είναι το θεωρητικά καλύτερο.
- Στην εποχή μας η κατανόηση και παραγωγή γραπτού λόγου είναι βέβαια απαράκαμπτη. Εδώ είναι που τίθεται το πρόβλημα της δυσλεξίας. Η βοήθεια ειδικών είναι απαραίτητη, και μάλιστα όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αλλά αυτή η βοήθεια δεν μπορεί να είναι η εκμάθηση, π.χ., των αγγλικών δείχνοντας το "This is a book" και λέγοντας ότι αυτό προφέρεται "δισ ιζ α μπουκ" και σημαίνει "αυτό είναι ένα βιβλίο". Καλό είναι το παιδί να ξέρει ήδη τη φράση και ο ειδικός να επικεντρωθεί στην κατανόηση και αναπαραγωγή του γραπτού συμβολισμού της. Το ίδιο βέβαια θα συμβεί και για τη μητρική γλώσσα, που το παιδί ήδη την ξέρει. Αλίμονο αν ζητάμε από το παιδί να ξεκινήσει από τη μεγάλη δυσκολία του πριν αποκτήσει στήριγμα σε μια ήδη γνωστή συσχέτιση.
- Ίσως ευνόητο, αλλά ας αναφερθεί: ένα κρίσιμο στοιχείο της όλης διαδικασίας είναι η ψυχολογική στήριξη του παιδιού για να μην τραυματιστεί από έναν περιρρέοντα στιγματισμό, να μην εσωτερικεύσει το πρόβλημα σαν αρρώστια, να το αντιληφθεί σαν κάτι αντιμετωπίσιμο, αλλά επίσης - το τονίζω όλως ιδιαιτέρως - η μη εσωτερίκευση του στιγματισμού αυτού από τους γονείς κατά τρόπο που να τους κάνει να αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματος. Η δυσλεξία είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίζεται έγκαιρα και αποφασιστικά και που δεν είναι καθόλου χειρότερο από ένα σωρό άλλα προβλήματα.
Προσθήκη περί αγγλικών: Όποιος νομίζει ότι η αναντιστοιχία μεταξύ προφοράς και γραφής των αγγλικών αποτελεί πρόβλημα που ταλανίζει ειδικά τους δυσλεξικούς είναι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.
- Τα δυσλεκτικά παιδιά μπορούν να μάθουν μια ξένη γλώσσα εξίσου εύκολα με τα υπόλοιπα (ή και ευκολότερα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο μέσος όρος νοημοσύνης των δυσλεκτικών είναι ανώτερος). Το ζήτημα είναι τι εννοούμε όταν λέμε "γλώσσα". Αν εννοήσουμε τη γλώσσα σαν συσχέτιση ανάμεσα, αφενός, σε φθόγγους, συμπλέγματα φθόγγων και εκφορά λόγου και, αφετέρου, σε σημασίες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η εμπειρία μου από ελληνάκια σε ξένη χώρα το επιβεβαιώνει. Αν εννοήσουμε τη γλώσσα σαν σχέση με τον γραπτό λόγο, αφενός καταρρακώνουμε τη γλωσσολογία και αφετέρου δυσκολεύουμε την αντιμετώπιση του προβλήματος. Τα δυσλεκτικά παιδιά δεν έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα, έχουν πρόβλημα με τη συμβολική αναπαράστασή της, με την οπτικοποίησή της, με τη γραφή. Τα δύο αυτά δεν πρέπει να συγχέονται.
- Πότε λοιπόν θα ήταν καλό να αρχίσει η εκμάθηση μιας γλώσσας; Εδώ ισχύει για τα δυσλεκτικά παιδιά ό,τι ακριβώς και για τα υπόλοιπα: όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ιδανικά, πριν καν γεννηθούν, ακούγοντάς την ενόσω ακόμα βρίσκονται στην κοιλιά της μάνας τους. Δεν επεκτείνομαι επί του θέματος, ισχυρίζομαι ωστόσο ότι η άποψη περί δυνατότητας να αρχίσει η εκμάθηση μόνο μετά από μια Χ ηλικία είναι αντιρεαλιστική και ενίοτε εγκληματική. Όσο πιο μικρή η ηλικία, τόσο πιο εύκολη και άκοπη είναι η εκμάθηση.
- Κατά λογική συνέπεια, η εκμάθηση ξένης γλώσσας καλό είναι να αρχίσει σε περιβάλλον φυσικής ομιλίας. Δασκάλα που θα παίξει, θα τραγουδήσει, θα μαγειρέψει και εν γένει θα επικοινωνήσει μιλώντας την ξένη γλώσσα, παιδικό περιβάλλον με μητρική την ξένη γλώσσα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι εύκολο για ελληνάκι που μεγαλώνει στην Ελλάδα, αλλά ας μην ξεχνιόμαστε τι είναι το θεωρητικά καλύτερο.
- Στην εποχή μας η κατανόηση και παραγωγή γραπτού λόγου είναι βέβαια απαράκαμπτη. Εδώ είναι που τίθεται το πρόβλημα της δυσλεξίας. Η βοήθεια ειδικών είναι απαραίτητη, και μάλιστα όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αλλά αυτή η βοήθεια δεν μπορεί να είναι η εκμάθηση, π.χ., των αγγλικών δείχνοντας το "This is a book" και λέγοντας ότι αυτό προφέρεται "δισ ιζ α μπουκ" και σημαίνει "αυτό είναι ένα βιβλίο". Καλό είναι το παιδί να ξέρει ήδη τη φράση και ο ειδικός να επικεντρωθεί στην κατανόηση και αναπαραγωγή του γραπτού συμβολισμού της. Το ίδιο βέβαια θα συμβεί και για τη μητρική γλώσσα, που το παιδί ήδη την ξέρει. Αλίμονο αν ζητάμε από το παιδί να ξεκινήσει από τη μεγάλη δυσκολία του πριν αποκτήσει στήριγμα σε μια ήδη γνωστή συσχέτιση.
- Ίσως ευνόητο, αλλά ας αναφερθεί: ένα κρίσιμο στοιχείο της όλης διαδικασίας είναι η ψυχολογική στήριξη του παιδιού για να μην τραυματιστεί από έναν περιρρέοντα στιγματισμό, να μην εσωτερικεύσει το πρόβλημα σαν αρρώστια, να το αντιληφθεί σαν κάτι αντιμετωπίσιμο, αλλά επίσης - το τονίζω όλως ιδιαιτέρως - η μη εσωτερίκευση του στιγματισμού αυτού από τους γονείς κατά τρόπο που να τους κάνει να αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματος. Η δυσλεξία είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίζεται έγκαιρα και αποφασιστικά και που δεν είναι καθόλου χειρότερο από ένα σωρό άλλα προβλήματα.
Προσθήκη περί αγγλικών: Όποιος νομίζει ότι η αναντιστοιχία μεταξύ προφοράς και γραφής των αγγλικών αποτελεί πρόβλημα που ταλανίζει ειδικά τους δυσλεξικούς είναι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.