«Επονομάζω» ή «αποκαλώ»;

[unique]

Τι ταιριάζει κατά τη γνώμη σας στα παρακάτω παραδείγματα, το «επονομάζω» ή το «αποκαλώ»;

Τούτο προκύπτει από μια βασιλική επιγραφή, την επονομαζόμενη Ντάιβα.
[…] απεικονίζεται με έναν περίεργο όφη, τον επονομαζόμενο «ουροβόρο».

επονομάζω: δίνω σε κπ. ένα επιπλέον όνομα, συνήθ. από κάποια αιτία ή από κάποιο ιστορικό γεγονός: Ριχάρδος Γ' ο επονομαζόμενος Λεοντόκαρδος.
αποκαλώ: δίνω όνομα σε κπ. ή σε κτ., χαρακτηρίζω θετικά ή αρνητικά κπ. ή κτ., επονομάζω, ονομάζω.

 

[Hellegennes]

Και τα δυο θα έλεγα ότι ταιριάζουν. Ίσως στην δεύτερη περίπτωση να θέλεις να χρησιμοποιήσεις το αποκαλούμενος ή λεγόμενος ή γνωστός ως/σαν.

 

[daeman]

...
Στα παραδείγματα, μάλλον την επονομαζόμενη θα έβαζα στο πρώτο για την επιγραφή, ενώ στο δεύτερο θα προτιμούσα κάτι άλλο όπως λέει ο Helle, γιατί δεν μου πάει ο επονομαζόμενος σ' αυτό, επειδή το Ουροβόρος δεν είναι δεύτερο όνομα, επιπλέον.

Α, ναι, ο όφις, του όφεως (λόγ.) (ή του όφι, διαλεκτικό), τον όφι, γιατί αλλιώς πάμε στον ΟΦΗ. ;-\

Για τον ουροβόρο, στο νήμα Φανταστικά όντα (του Μπόρχες και όχι μόνο), περιγραφή εκεί και σκίτσα εκεί.

 

[Themis†]

Δεν πρόκειται για καθαρές περιπτώσεις. Αν αφήσουμε κατά μέρος τις εύλογες εναλλακτικές λύσεις που ανέφερε ο Ελληγεννής (λεγόμενος, γνωστός ως/ σαν) και σταθούμε μόνο στο δίπολο αποκαλούμενος/ επονομαζόμενος, καμία εκδοχή δεν αποκλείεται πλήρως. Νομίζω όμως ότι μόνο το αποκαλούμενος θα στεκόταν καλά και στις δύο περιπτώσεις. Για τη δεύτερη ισχύει αυτό που λέει ο Δαεμάνος. Για την πρώτη έχω την αίσθηση ότι το επονομαζόμενος, αν χρησιμοποιηθεί, θα σημαίνει περίπου "η χαϊδευτικά αποκαλούμενη". Γενικά, το επονομαζόμενος δεν είναι ευνόητο όταν δεν υπάρχει ένα στέρεο "κανονικό" όνομα, το οποίο μάλιστα συνήθως δηλώνεται αμέσως πριν ("Ο Πατάπιος Χατζηπαπάρας, ο επονομαζόμενος Αϊνστάιν").

 

[unique]

Σας ευχαριστώ πολύ!