Και πες ότι γίνεται δεύτερο δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τότε τί θα γίνει;
Πάντως αυτά που με έκαναν να χαμογελάσω χτες ήταν: η συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία των εφημερίδων του Μέρντοχ στο Λονδίνο. Αυτό πήγαινε γάντι με τους πανηγυρισμούς των εφημερίδων του ότι χάρη στην δική τους εκστρατεία το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήταν.
Η είδηση (
από αυτό εδώ το άρθρο) ότι οι μόνοι που εμπιστεύεται το κοινό είναι οι εξής τρεις:
ο Μάρτιν Λιούις- δημοσιογράφος ο οποίος κάνει εκπομπές του στυλ "πώς να κάνετε οικονομία" και μέχρι πρόσφατα είχε και δικό του σάιτ με συμβουλές. Ο ίδιος έχει γίνει εκατομμυριούχος όχι κάνοντας οικονομία αλλά παίρνοντας προμήθεια από εταιρίες για τις οικονομικές συμβουλές που δίνει στο πλατύ κοινό.
ο Ριτσαρντ Μπράνσον- μεγαλομανής επιχειρηματίας που κληρονόμησε την περιουσία του αλλά προβάλλεται ως αυτοδημιούργητος και τον ξέρει ο κόσμος γιατί πρωταγωνιστεί στις διαφημίσεις του. Κολλητός της βασιλικής οικογένειας και όλως κατά σύμπτωση σε αυτόν πηγαίνουν όλα τα δημόσια έργα και όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται, εννοείται σε καλές τιμές.
ο Μαρκ Κάρνι, πρόεδρος της Τράπεζας της Αγγλίας. Αυτόν τον εμπιστεύονται λιγότερο απ'όλους, λέει. Και μάλλον τον εμπιστεύονται γιατί δεν είναι Βρετανός (είναι Καναδός).
Οπότε βέβαια τί να πεις σε ένα κοινό που δεν θέλει να ακούσει; Ελα ντε! (φυσικά ομοιότητες κλπ είναι τυχαίες).
Στο μεταξύ οι εξελίξεις συνεχίζονται και σήμερα, παρόλο που είναι Σάββατο. Η πρωθυπουργός της Σκωτίας λέει ξεκινάει συνομιλίες με την ΕΕ για να συζητήσει πώς μπορούν να προστατέψουν το μέλλον της χώρας (κοινώς, πόσο γρήγορα θα γίνει δεκτή η Σκωτία στην ΕΕ αν γίνει ανεξάρτητη). Ο Βρετανός επίτροπος παραιτήθηκε, μάλλον διευκολύνοντας την κατάσταση, καθώς κάποιες χώρες- μέλη είχαν πει ότι θα έπρεπε να του αφαιρεθεί άμεσα κάθε σοβαρή αρμοδιότητα. Το ΗΒ θα ορίσει άλλον, αλλά μπορεί να είναι άνευ χαρτοφυλακίου.
ΥΓ Αυτή η είδηση, περί του ποιούς εμπιστεύεται ο κόσμος, είναι επιβεβαίωση αυτών που διαπίστωσα όταν επιχείρησα να διδάξω μάθημα που είχε μέσα και πολιτικά, και οικονομικά και μηχανολογικά. Τα μηχανολογικά δεν ήταν πρόβλημα, αλλά στα άλλα κολλάγαμε. Οι γνώσεις των φοιτητών (μέση ηλικία 28) δεν πήγαιναν παραπέρα από καμιά επικεφαλίδα στα ΜΜΕ και καμιά είδηση ράδιο-αρβύλα από το τουίτερ. Ξέρανε όλες τις τηλεορασο-προσωπικότητες και τον Στηβ Τζομπς, κι αυτόν γιατί όλοι είχαν άιφον. Δεν διάβαζαν εφημερίδες, ή αν τις διάβαζαν δεν διάβαζαν πέρα από τις μεγάλες ειδήσεις. Δεν διάβαζαν βιβλία. Η κύρια πηγή ενημέρωσης για το τί γίνεται στον κόσμο ήταν οι κουβέντες στην πάμπ και το να μεταφέρουν λέξη προς λέξη πράγματα που είχαν ακούσει- χωρίς να τα έχουν επεξεργαστεί. Παπαγάλιζαν πολιτικά ορθές βλακείες περί ισότητας κλπ σαν μαθητές δημοτικού, χωρίς να έχουν προβληματιστεί ποτέ για το τί σημαίνει ισότητα, ελευθερία λόγου κλπ. Άνετα δηλαδή μπορούσα να τους μπερδέψω και να τους κάνω να αναθεωρήσουν με δυο ερωτήσεις- και που να κουβεντιάζανε με κανέναν σοβαρό προσηλυτιστή, δηλαδή! Από αυτή την εμπειρία ξεκίνησε η φράση "αυτός μάλλον είναι φοιτητής μου που τον έκοψα" που λέω κάθε τόσο (κοινώς, δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψω την ηλιθιότητά του).