Ω, ευχαριστώ! :) :) (πάλι αδιάβαστος πήγα...:blush: )
dominotheory
Member
Σχετικό με το όλο θέμα κι αυτό:
Και οι απόψεις των υποστηρικτών της οπλοκατοχής:
Oregon college shooting is all the more reason to carry guns, say local residents
Interviews with almost a dozen residents of the rural Oregon community on Friday yielded unanimity on their biggest threats: gun control and Barack Obama
http://www.theguardian.com/us-news/2015/oct/02/oregon-college-shooting-gun-control-roseburg
Oregon college shooting is all the more reason to carry guns, say local residents
Interviews with almost a dozen residents of the rural Oregon community on Friday yielded unanimity on their biggest threats: gun control and Barack Obama
http://www.theguardian.com/us-news/2015/oct/02/oregon-college-shooting-gun-control-roseburg
SBE
¥
Και ξέρεις ποιό είναι το περίεργο;
Το Όρεγκον είναι η πολιτεία με το μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων που δεν ανήκουν σε καμία θρησκεία (κι αν θυμάμαι καλά, το υψηλότερο ποσοστό βουδιστών; )
Από τη μια έχεις τις πολιτείες που είναι χριστιανοταλιμπάν με το όπλο στο χέρι, κι από την άλλη τις πολιτείες που είναι άθεοι με το όπλο στο χέρι. Άρα η θρησκεία των όπλων υπάρχει ανεξάρτητα από τις άλλες.
Το Όρεγκον είναι η πολιτεία με το μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων που δεν ανήκουν σε καμία θρησκεία (κι αν θυμάμαι καλά, το υψηλότερο ποσοστό βουδιστών; )
Από τη μια έχεις τις πολιτείες που είναι χριστιανοταλιμπάν με το όπλο στο χέρι, κι από την άλλη τις πολιτείες που είναι άθεοι με το όπλο στο χέρι. Άρα η θρησκεία των όπλων υπάρχει ανεξάρτητα από τις άλλες.
dominotheory
Member
Προφανώς, μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι
Έχει πλάκα που σκέφτηκα εκ των υστέρων να αναφέρω την πηγή. :inno: Το λες και διαίσθηση.
Λόγω βιασύνης, το νήμα δεν το είχα κοιτάξει προσεκτικά.
Όσο για τον τρόπο που σκέφτομαι, μπορείς να τον τσεκάρεις αναλυτικότερα μέσα από την εισαγωγή μου για τη μετάφραση αυτού εδώ του κειμένου, μετάφραση που έκανα όταν άρχισα να ασχολούμαι λίγο πιο σοβαρά με το όλο θέμα.
Το ανεβάζω επειδή νομίζω ότι είναι πολύ σχετικό με την παρούσα συζήτηση (NRA-ιστάν) κι ελπίζω να μη νιώσεις ότι έχασες τον χρόνο σου (αν τον αφιερώσεις) κι εσύ κι οποιοσδήποτε άλλος το κοιτάξει. :)
ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ
Η βία ως λατρεία και ως θέαμα στις ΗΠΑ
Ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που ταλανίζει την αμερικανική κοινωνία –και αποτελεί σημαντική μαρτυρία για τη φύση και τον χαρακτήρα της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτιστικής υπερδύναμης που καθορίζει σε τεράστιο βαθμό τις ζωές και τους τρόπους σκέψης των ανθρώπων σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης– είναι οι δολοφονικές επιθέσεις σε εκπαιδευτικά ιδρύματα ή άλλους δημόσιους χώρους, συνήθως με δράστες κάποιους νόμιμα, και εντυπωσιακά, οπλισμένους νεαρούς. Στη βάση μιας αμφισβητούμενης ερμηνείας της Δεύτερης Τροπολογίας (του 1791) του αμερικανικού συντάγματος (όπου αναφέρεται πως το δικαίωμα του λαού να κατέχει και να φέρει όπλα είναι απαραβίαστο, γιατί μια καλά οργανωμένη πολιτοφυλακή είναι απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους), η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ είναι νόμιμη και, ανάλογα με τις κατά καιρούς ομοσπονδιακές και πολιτειακές νομοθεσίες, σχεδόν ανεξέλεγκτη ή μερικώς ελεγχόμενη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας δεκαοχτάχρονος με καθαρό ποινικό μητρώο μπορεί να αγοράσει ένα τυφέκιο εφόδου (ένα παράδειγμα είναι τα γνωστά Καλάσνικοφ) μέσα σε λίγα λεπτά. Και στα είκοσι ένα του χρόνια μπορεί να αποκτήσει περίστροφο.
Ο Χένρι Ζιρού, συγγραφέας του κειμένου που ακολουθεί, συνδέθηκε με στενή φιλία και συνεργάστηκε με τον κορυφαίο ιστορικό, φιλόσοφο και θεωρητικό της εκπαίδευσης Πάουλο Φρέιρε και θεωρείται ως μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στο χώρο της κριτικής παιδαγωγικής, ενός ρεύματος σκέψης που εξετάζει την εκπαίδευση μέσα από ένα ριζοσπαστικό πρίσμα, αναλύοντας σε βάθος τις πολιτικοκοινωνικές δομές και στοχεύοντας στη χειραφέτηση των εκπαιδευόμενων και στη δημιουργία ελεύθερα σκεπτόμενων προσωπικοτήτων. Ο Ζιρού μέσα από το διόλου ευκαταφρόνητο έργο του (μεταξύ άλλων, περίπου 55 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα) επιδιώκει την προώθηση της κοινωνικής αλλαγής, εμπνεόμενος από αξίες όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η κοινωνική αλληλεγγύη, η αλληλοκατανόηση και η ελευθερία της σκέψης. Στο πλαίσιο αυτό, η κριτική του στο ζήτημα της οπλοκατοχής δεν μένει στην επιφάνεια του προβλήματος: πηγαίνει πολύ βαθύτερα, παρουσιάζοντάς μας τις ανεπάρκειες, τις στρεβλώσεις και τις δομικές παραμορφώσεις που προκαλούν όχι απλώς το φαινόμενο το ίδιο, αλλά ολόκληρη τη συνθήκη ζωής που το παράγει. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που κάνει το άρθρο εξαιρετικά ενδιαφέρον και για τον σύγχρονο Έλληνα. Είμαστε όχι μόνο κοινωνοί του ίδιου πολιτισμού, συνδεδεμένοι με τις ΗΠΑ μέσα από ποικίλους στρατιωτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς διαύλους, αλλά, επίσης, αντιμετωπίζουμε κι εμείς την επέλαση και προσπάθεια επικράτησης μιας κουλτούρας αναλγησίας, ατομικότητας και αδιαφορίας, που διαστρεβλώνει την αλήθεια της ζωής, παρουσιάζοντας την κοινωνική αδικία, τον κοινωνικό κατακερματισμό και την αποξένωση των ανθρώπων ως φυσιολογική κατάσταση, μέσα από ένα μίγμα προτεσταντικής δικαιοσύνης και καπιταλιστικού δαρβινισμού, όπου ο δήθεν εργατικός και τίμιος –και στην πραγματικότητα υποταγμένος και άβουλος– πολίτης επιβιώνει και επιβραβεύεται, ενώ ο τεμπέλης και ανίκανος –στην πραγματικότητα, μη προνομιούχος, ή ελεύθερα σκεπτόμενος, ή κοινωνικά αλληλέγγυος, ή όλα μαζί– διώκεται και περιθωριοποιείται.
Το αγγλικό κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της ΜΚΟ Truthout, που παρέχει ανεξάρτητη ειδησεογραφική ενημέρωση και σχολιασμό. Σκοπός της ΜΚΟ είναι η, μέσω ενδελεχούς και εμπεριστατωμένης έρευνας και κριτικής ανάλυσης, αποκάλυψη των αδικιών του κοινωνικού συστήματος και η δημιουργία μιας πλατφόρμας παρουσίασης ιδεών που θα μετασχηματίσουν την αμερικανική κοινωνία. Οι άνθρωποι της ΜΚΟ πιστεύουν ότι μια δυνατή, ανεξάρτητη φωνή μπορεί να προωθήσει μιαν επανάσταση στις συνειδήσεις και να δώσει έμπνευση για την άμεση δράση που είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Στοχαστές όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Χάουαρντ Ζιν συνεισφέρουν συχνά με άρθρα τους στο όλο εγχείρημα.
Τα ρεπορτάζ για την τραγική δολοφονική επίθεση στην Ορόρα του Κολοράντο είναι αποθαρρυντικά. Οι ανταποκρίσεις των ΜΜΕ για τον Τζέιμς Χολμς, πρωταγωνιστή του μανιακού ξεσπάσματος, εστιάζονται στα όπλα που χρησιμοποίησε, στην άνετη πρόσβαση στα πυρομαχικά, στο παγιδευμένο με εκρηκτικά διαμέρισμά του και στην επιμελή προετοιμασία για το μακελειό. Όμοια σενάρια ξετυλίχθηκαν μετά τις σφαγές στο Λύκειο του Κόλουμπαϊν (13 νεκροί, 24 τραυματίες), στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια (32 νεκροί, 23 τραυματίες), στη στρατιωτική βάση Φορτ Χουντ (13 νεκροί, 29 τραυματίες), στο σουπερμάρκετ της Τουσόν στην Αριζόνα (6 νεκροί, 14 τραυματίες) και στις πρόσφατες ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών στο Σικάγο. Αμέσως μετά από τέτοια γεγονότα έρχεται η αναμενόμενη έκκληση για έλεγχο της οπλοκατοχής και νέα νομοθεσία που να περιορίζει τις πωλήσεις πυροβόλων όπλων, καθώς και μια δικαιολογημένη κριτική της ολέθριας πολιτικής της Εθνικής Ένωσης Οπλοκατοχής (NRA).
Μια συνέπεια είναι ότι το αμερικανικό κοινό κατακλύζεται από αριθμούς, από τη διαπίστωση πως περίπου 84 άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά από όπλα, μέχρι τη συγκλονιστική στατιστική μελέτη που υποδεικνύει ότι πάνω από 30.000 θάνατοι κάθε χρόνο συνδέονται με την ίδια αιτία. Για να κάνει καλύτερα κατανοητή τη θανατηφόρα φύση των πυροβόλων όπλων στην Αμερική, ο καθηγητής Χουάν Κολ παρατήρησε πως το 2010 υπήρξαν 8.775 δολοφονίες από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ, έναντι 638 στην Βρετανία. Τρομακτικά νούμερα, αλλά δεν λένε αρκετά πράγματα για τη βία ως λατρεία και ως θέαμα στην αμερικανική κοινωνία.
Κάποιοι κατηγορούν τον Πρόεδρο Ομπάμα επειδή, όπως και ο Μιτ Ρόμνεϊ, δεν μίλησε ανοιχτά για έλεγχο των όπλων την επαύριο των εκτελέσεων στην Ορόρα. Ο έλεγχος είναι σημαντικό ζήτημα, αλλά είναι μόνο ένας παράγοντας της κουλτούρας θεσμών και συμβόλων βίας, που ασκεί ισχυρότατη επιρροή στις καθημερινές λειτουργίες της αμερικανικής κοινωνίας. Το θέμα της βίας στην Αμερική εκτείνεται πολύ πέρα από τον έλεγχο των όπλων και, στην πραγματικότητα, όταν αποσπάται από μια ευρύτερη ιστορική αφήγηση, χρησιμεύει για να αποφευχθούν σημαντικότατα ερωτήματα, που πρέπει να τεθούν.
Η βία διαποτίζει την κουλτούρα μας, τόσο εσωτερικά, όσο και στον τρόπο προσέγγισης της εξωτερικής πολιτικής. Εσωτερικά, η βία διαπερνά την κουλτούρα μας απ’ άκρο σ’ άκρο, σαν ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης που καίει τα πάντα στο πέρασμά του. Η λαϊκή κουλτούρα (τα φιλμ του Χόλιγουντ, το νταηλίκι των σπορ, τα βιντεοπαιχνίδια) ενστερνίζεται τα βίαια θεάματα ως πρωταρχικό μέσο διασκέδασης. Η κτηνώδης αρσενική εξουσία και οι εορτές βίας, που αυτή πρόθυμα εγκολπώνεται, είναι το καινούργιο πρότυπο στην Αμερική. Οι εικόνες βίας κυριαρχούν στα ΜΜΕ και συχνά παρελαύνουν μπροστά στους ακροατές όχι ως αντικείμενο κριτικής, αλλά σαν ένα προσοδοφόρο θέαμα, ακριβώς όπως η γλώσσα της βίας διαμορφώνει στις μέρες μας τον πολιτικό διάλογο.
Η εκτεταμένη παρουσία της βίας διαμορφώνει σχολικές πολιτικές μηδενικής ανοχής, ένα διογκούμενο βιομηχανικό σύμπλεγμα κατασκευής και συντήρησης φυλακών και την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση των τοπικών αστυνομικών δυνάμεων. Η κρατική βία ασκεί την τρομακτική της επιρροή μέσα από μια λογική συνεχούς πολέμου, με στοχευμένες δολοφονίες –που αποτελούν επίθεση στα πολιτικά δικαιώματα– και με τη χρήση τεχνολογίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όπου η δολοφονία αθώων πολιτών δικαιολογείται ως παράπλευρη απώλεια. Σε αναλογία με την αύξηση των μαζικών δολοφονιών στο εσωτερικό, βίαιες πράξεις βαρβαρότητας λαμβάνουν χώρα στο εξωτερικό. Όλο και περισσότερο, μας κατακλύζουν ιστορίες αμερικανών στρατιωτών που διαπράττουν φρικιαστικές πράξεις εναντίον πολιτών στο Αφγανιστάν, όπως οι φόνοι από την αυτοαποκαλούμενη «ομάδα δολοφόνων» και η σφαγή ανδρών, γυναικών και παιδιών που αποδίδεται στον αρχιλοχία Ρόμπερτ Μπέιλς. Οι ΗΠΑ έχουν εθιστεί στον πόλεμο και έχουν αναπτύξει μια οικονομία του πολέμου ακριβώς όπως, στο εσωτερικό, έχουμε εθιστεί στο χτίσιμο φυλακών και στη φυλάκιση ανθρώπων που προέρχονται από μειονότητες, περιθωριοποιημένες ταξικά και φυλετικά. Και, επιπλέον, έχουμε αποκτήσει ανοσία σ’ αυτήν την τόσο βίαιη πραγματικότητα.
Η βία στις ΗΠΑ είναι εκμεταλλεύσιμο προϊόν με σκοπό το κέρδος, μια πρακτική ενταγμένη στις κοινωνικές νόρμες κι ένα θέαμα που μεταβάλλει την έννοια της απόλαυσης με τρόπους που θα έπρεπε να χαρακτηριστούν παθολογικοί και επικίνδυνοι επίσης. Δεν είμαστε απλώς ηδονοβλεψίες που παρακολουθούν αυτά τα φρικτά θεάματα: έχουμε γίνει συνεργοί και βασιζόμαστε στη βία ως διαμεσολαβητική δύναμη που, σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, διαμορφώνει τις καθημερινές μας εμπειρίες. Η κουλτούρα της βίας καθιστά όλο και πιο δύσκολο το να φανταστείς ότι νιώθεις ευχαρίστηση με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, παρά μόνο μέσα από ένα αδυσώπητο θέαμα αναίτιας βίας και αναλγησίας – ακόμα και τις στιγμές που θρηνείς εξαιτίας των τραγικών αποτελεσμάτων της βίας αυτής στην καθημερινή ζωή, όταν κάνει την εμφάνισή της με φρικιαστικούς τρόπους, όπως στις παράλογες δολοφονίες του Κολοράντο.
Σχολεία, φυλακές, αναμορφωτήρια και μείζονες οικονομικοί οργανισμοί οργανώνονται θεσμικά με σκοπό την παραγωγή βίας. Αντί να προωθούν τις δημοκρατικές αξίες και τον σεβασμό για τους άλλους και να ασπάζονται την κοινωνική υπευθυνότητα, συχνά λειτουργούν με κύριο σκοπό τον εξευτελισμό, την τιμωρία και τη δαιμονοποίηση κάθε ίχνους κοινωνικής υπευθυνότητας. Στις μέρες μας, το πολιτικό σύστημα διευθύνεται από μια οικονομική ολιγαρχία, που μπορεί να παρομοιαστεί μ’ αυτό που ο Αλέν Μπαντιού αποκαλεί «γκανγκστερικό καθεστώς». Όπως δίκαια υποστηρίζει, το μήνυμα των αποστόλων του καζινοκαπιταλισμού μεταφέρει, εντός του, μιαν ακόμη μορφή κοινωνικής βίας: «Ιδιωτικοποιήστε τα πάντα. Καταργήστε τη βοήθεια στους αδύνατους, τους περιθωριοποιημένους, τους άρρωστους και τους άνεργους. Καταργήστε κάθε είδος βοηθήματος προς οποιονδήποτε, εκτός από τις τράπεζες. Μη φροντίζετε τους φτωχούς – αφήστε τους ηλικιωμένους να πεθάνουν. Μειώστε τους μισθούς των φτωχών και, επίσης, τους φόρους των πλουσίων. Βάλτε τους όλους να δουλεύουν μέχρι τα 90. Διδάξτε μαθηματικά μόνο στους εμπόρους, ανάγνωση στους μεγαλοϊδιοκτήτες και ιστορία στους επαγγελματίες ιδεολόγους. Και η εκτέλεση αυτών των εντολών, πραγματικά, θα καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων». Είναι ακριβώς αυτή η κουλτούρα της αναλγησίας, που έχει εξαπλωθεί παντού στην Αμερική, που κάνει το ευρύ κοινό όχι απλώς να είναι ευάλωτο στη βία, αλλά και να τέρπεται από τις υποτιθέμενες απολαύσεις της.
Είμαστε μια χώρα παγιδευμένη σε μια αμείλικτη ηθική επιβίωσης του ικανότερου, με συνέπεια όχι απλώς την υπεραρρενωπότητα και την νεοανακαλυφθείσα ηδονική παράδοση στην ευχαρίστηση της βίας, αλλά την τοξική εμφάνιση μιας κουλτούρας διαπαιδαγώγησης, όπου ζητήματα δεοντολογίας, δικαιοσύνης και κοινωνικής υπευθυνότητας απουσιάζουν από οτιδήποτε σχετικό με τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ύπαρξη ενός συνόλου πολιτών ικανών να ελέγχουν την εξουσία, την παραγωγή πολιτών ικανών να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους και την προσφορά των συνθηκών που θα καθιστούν ικανούς τόσο τους νέους όσο και τους ηλικιωμένους να σκέπτονται κριτικά και να δρουν με ευσπλαχνία.
Η δικαιοσύνη στις ΗΠΑ έχει δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα και η απουσία της μπορεί να μετρηθεί όχι μόνο μέσα από τις τεράστιες ανισότητες που χαρακτηρίζουν κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής –από τους μηχανισμούς του συστήματος απονομής δικαιοσύνης μέχρι την περιορισμένη πρόσβαση των ανθρώπων από φτωχές και μεσαίες τάξεις σε μιαν αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και κοινωνική πρόνοια– αλλά επίσης κι από μια κυβέρνηση που διαχωρίζει τα οικονομικά της χώρας από τις κοινωνικές δαπάνες, ενώ, ταυτόχρονα, πουλάει την εξουσία και τους πόρους της στον τελικό πλειοδότη. Η Αμερική έχει ανάγκη από περισσότερη συζήτηση για τους τρόπους και τις αιτίες που κάνουν τη βία τόσο κεντρικό στοιχείο της εθνικής της ταυτότητας, γύρω από το τι θα σήμαινε να καταπιαστείς με το ζήτημα σε εκπαιδευτικό επίπεδο και να αντιμετωπίσεις την αναγκαιότητα κατανόησης αυτής της συλλογικής παθολογίας της βίας, όχι απλώς μέσω ψυχολογικών, μεμονωμένων προσωπικών αφηγήσεων, αλλά μέσω των πλατύτερων ιδεολογικών και δομικών δυνάμεων που παράγουν τόση βία και συντηρούνται από αυτήν. Αλλά, φυσικά, το αμερικανικό κοινό χρειάζεται να κάνει περισσότερα από λόγια, χρειάζεται να οργανώσει εκπαιδευτές, φοιτητές, εργάτες και οποιονδήποτε άλλον ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, έτσι ώστε να δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα ικανά να μεταβάλουν τις σχέσεις εξουσίας οι οποίες δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για τη συμβολική και τη συστημική βία στην αμερικανική κοινωνία.
Η βία ως λατρεία και ως θέαμα στις ΗΠΑ
Ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που ταλανίζει την αμερικανική κοινωνία –και αποτελεί σημαντική μαρτυρία για τη φύση και τον χαρακτήρα της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτιστικής υπερδύναμης που καθορίζει σε τεράστιο βαθμό τις ζωές και τους τρόπους σκέψης των ανθρώπων σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης– είναι οι δολοφονικές επιθέσεις σε εκπαιδευτικά ιδρύματα ή άλλους δημόσιους χώρους, συνήθως με δράστες κάποιους νόμιμα, και εντυπωσιακά, οπλισμένους νεαρούς. Στη βάση μιας αμφισβητούμενης ερμηνείας της Δεύτερης Τροπολογίας (του 1791) του αμερικανικού συντάγματος (όπου αναφέρεται πως το δικαίωμα του λαού να κατέχει και να φέρει όπλα είναι απαραβίαστο, γιατί μια καλά οργανωμένη πολιτοφυλακή είναι απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους), η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ είναι νόμιμη και, ανάλογα με τις κατά καιρούς ομοσπονδιακές και πολιτειακές νομοθεσίες, σχεδόν ανεξέλεγκτη ή μερικώς ελεγχόμενη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας δεκαοχτάχρονος με καθαρό ποινικό μητρώο μπορεί να αγοράσει ένα τυφέκιο εφόδου (ένα παράδειγμα είναι τα γνωστά Καλάσνικοφ) μέσα σε λίγα λεπτά. Και στα είκοσι ένα του χρόνια μπορεί να αποκτήσει περίστροφο.
Ο Χένρι Ζιρού, συγγραφέας του κειμένου που ακολουθεί, συνδέθηκε με στενή φιλία και συνεργάστηκε με τον κορυφαίο ιστορικό, φιλόσοφο και θεωρητικό της εκπαίδευσης Πάουλο Φρέιρε και θεωρείται ως μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στο χώρο της κριτικής παιδαγωγικής, ενός ρεύματος σκέψης που εξετάζει την εκπαίδευση μέσα από ένα ριζοσπαστικό πρίσμα, αναλύοντας σε βάθος τις πολιτικοκοινωνικές δομές και στοχεύοντας στη χειραφέτηση των εκπαιδευόμενων και στη δημιουργία ελεύθερα σκεπτόμενων προσωπικοτήτων. Ο Ζιρού μέσα από το διόλου ευκαταφρόνητο έργο του (μεταξύ άλλων, περίπου 55 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα) επιδιώκει την προώθηση της κοινωνικής αλλαγής, εμπνεόμενος από αξίες όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η κοινωνική αλληλεγγύη, η αλληλοκατανόηση και η ελευθερία της σκέψης. Στο πλαίσιο αυτό, η κριτική του στο ζήτημα της οπλοκατοχής δεν μένει στην επιφάνεια του προβλήματος: πηγαίνει πολύ βαθύτερα, παρουσιάζοντάς μας τις ανεπάρκειες, τις στρεβλώσεις και τις δομικές παραμορφώσεις που προκαλούν όχι απλώς το φαινόμενο το ίδιο, αλλά ολόκληρη τη συνθήκη ζωής που το παράγει. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που κάνει το άρθρο εξαιρετικά ενδιαφέρον και για τον σύγχρονο Έλληνα. Είμαστε όχι μόνο κοινωνοί του ίδιου πολιτισμού, συνδεδεμένοι με τις ΗΠΑ μέσα από ποικίλους στρατιωτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς διαύλους, αλλά, επίσης, αντιμετωπίζουμε κι εμείς την επέλαση και προσπάθεια επικράτησης μιας κουλτούρας αναλγησίας, ατομικότητας και αδιαφορίας, που διαστρεβλώνει την αλήθεια της ζωής, παρουσιάζοντας την κοινωνική αδικία, τον κοινωνικό κατακερματισμό και την αποξένωση των ανθρώπων ως φυσιολογική κατάσταση, μέσα από ένα μίγμα προτεσταντικής δικαιοσύνης και καπιταλιστικού δαρβινισμού, όπου ο δήθεν εργατικός και τίμιος –και στην πραγματικότητα υποταγμένος και άβουλος– πολίτης επιβιώνει και επιβραβεύεται, ενώ ο τεμπέλης και ανίκανος –στην πραγματικότητα, μη προνομιούχος, ή ελεύθερα σκεπτόμενος, ή κοινωνικά αλληλέγγυος, ή όλα μαζί– διώκεται και περιθωριοποιείται.
Το αγγλικό κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της ΜΚΟ Truthout, που παρέχει ανεξάρτητη ειδησεογραφική ενημέρωση και σχολιασμό. Σκοπός της ΜΚΟ είναι η, μέσω ενδελεχούς και εμπεριστατωμένης έρευνας και κριτικής ανάλυσης, αποκάλυψη των αδικιών του κοινωνικού συστήματος και η δημιουργία μιας πλατφόρμας παρουσίασης ιδεών που θα μετασχηματίσουν την αμερικανική κοινωνία. Οι άνθρωποι της ΜΚΟ πιστεύουν ότι μια δυνατή, ανεξάρτητη φωνή μπορεί να προωθήσει μιαν επανάσταση στις συνειδήσεις και να δώσει έμπνευση για την άμεση δράση που είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Στοχαστές όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Χάουαρντ Ζιν συνεισφέρουν συχνά με άρθρα τους στο όλο εγχείρημα.
Τα ρεπορτάζ για την τραγική δολοφονική επίθεση στην Ορόρα του Κολοράντο είναι αποθαρρυντικά. Οι ανταποκρίσεις των ΜΜΕ για τον Τζέιμς Χολμς, πρωταγωνιστή του μανιακού ξεσπάσματος, εστιάζονται στα όπλα που χρησιμοποίησε, στην άνετη πρόσβαση στα πυρομαχικά, στο παγιδευμένο με εκρηκτικά διαμέρισμά του και στην επιμελή προετοιμασία για το μακελειό. Όμοια σενάρια ξετυλίχθηκαν μετά τις σφαγές στο Λύκειο του Κόλουμπαϊν (13 νεκροί, 24 τραυματίες), στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια (32 νεκροί, 23 τραυματίες), στη στρατιωτική βάση Φορτ Χουντ (13 νεκροί, 29 τραυματίες), στο σουπερμάρκετ της Τουσόν στην Αριζόνα (6 νεκροί, 14 τραυματίες) και στις πρόσφατες ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών στο Σικάγο. Αμέσως μετά από τέτοια γεγονότα έρχεται η αναμενόμενη έκκληση για έλεγχο της οπλοκατοχής και νέα νομοθεσία που να περιορίζει τις πωλήσεις πυροβόλων όπλων, καθώς και μια δικαιολογημένη κριτική της ολέθριας πολιτικής της Εθνικής Ένωσης Οπλοκατοχής (NRA).
Μια συνέπεια είναι ότι το αμερικανικό κοινό κατακλύζεται από αριθμούς, από τη διαπίστωση πως περίπου 84 άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά από όπλα, μέχρι τη συγκλονιστική στατιστική μελέτη που υποδεικνύει ότι πάνω από 30.000 θάνατοι κάθε χρόνο συνδέονται με την ίδια αιτία. Για να κάνει καλύτερα κατανοητή τη θανατηφόρα φύση των πυροβόλων όπλων στην Αμερική, ο καθηγητής Χουάν Κολ παρατήρησε πως το 2010 υπήρξαν 8.775 δολοφονίες από πυροβόλα όπλα στις ΗΠΑ, έναντι 638 στην Βρετανία. Τρομακτικά νούμερα, αλλά δεν λένε αρκετά πράγματα για τη βία ως λατρεία και ως θέαμα στην αμερικανική κοινωνία.
Κάποιοι κατηγορούν τον Πρόεδρο Ομπάμα επειδή, όπως και ο Μιτ Ρόμνεϊ, δεν μίλησε ανοιχτά για έλεγχο των όπλων την επαύριο των εκτελέσεων στην Ορόρα. Ο έλεγχος είναι σημαντικό ζήτημα, αλλά είναι μόνο ένας παράγοντας της κουλτούρας θεσμών και συμβόλων βίας, που ασκεί ισχυρότατη επιρροή στις καθημερινές λειτουργίες της αμερικανικής κοινωνίας. Το θέμα της βίας στην Αμερική εκτείνεται πολύ πέρα από τον έλεγχο των όπλων και, στην πραγματικότητα, όταν αποσπάται από μια ευρύτερη ιστορική αφήγηση, χρησιμεύει για να αποφευχθούν σημαντικότατα ερωτήματα, που πρέπει να τεθούν.
Η βία διαποτίζει την κουλτούρα μας, τόσο εσωτερικά, όσο και στον τρόπο προσέγγισης της εξωτερικής πολιτικής. Εσωτερικά, η βία διαπερνά την κουλτούρα μας απ’ άκρο σ’ άκρο, σαν ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης που καίει τα πάντα στο πέρασμά του. Η λαϊκή κουλτούρα (τα φιλμ του Χόλιγουντ, το νταηλίκι των σπορ, τα βιντεοπαιχνίδια) ενστερνίζεται τα βίαια θεάματα ως πρωταρχικό μέσο διασκέδασης. Η κτηνώδης αρσενική εξουσία και οι εορτές βίας, που αυτή πρόθυμα εγκολπώνεται, είναι το καινούργιο πρότυπο στην Αμερική. Οι εικόνες βίας κυριαρχούν στα ΜΜΕ και συχνά παρελαύνουν μπροστά στους ακροατές όχι ως αντικείμενο κριτικής, αλλά σαν ένα προσοδοφόρο θέαμα, ακριβώς όπως η γλώσσα της βίας διαμορφώνει στις μέρες μας τον πολιτικό διάλογο.
Η εκτεταμένη παρουσία της βίας διαμορφώνει σχολικές πολιτικές μηδενικής ανοχής, ένα διογκούμενο βιομηχανικό σύμπλεγμα κατασκευής και συντήρησης φυλακών και την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση των τοπικών αστυνομικών δυνάμεων. Η κρατική βία ασκεί την τρομακτική της επιρροή μέσα από μια λογική συνεχούς πολέμου, με στοχευμένες δολοφονίες –που αποτελούν επίθεση στα πολιτικά δικαιώματα– και με τη χρήση τεχνολογίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όπου η δολοφονία αθώων πολιτών δικαιολογείται ως παράπλευρη απώλεια. Σε αναλογία με την αύξηση των μαζικών δολοφονιών στο εσωτερικό, βίαιες πράξεις βαρβαρότητας λαμβάνουν χώρα στο εξωτερικό. Όλο και περισσότερο, μας κατακλύζουν ιστορίες αμερικανών στρατιωτών που διαπράττουν φρικιαστικές πράξεις εναντίον πολιτών στο Αφγανιστάν, όπως οι φόνοι από την αυτοαποκαλούμενη «ομάδα δολοφόνων» και η σφαγή ανδρών, γυναικών και παιδιών που αποδίδεται στον αρχιλοχία Ρόμπερτ Μπέιλς. Οι ΗΠΑ έχουν εθιστεί στον πόλεμο και έχουν αναπτύξει μια οικονομία του πολέμου ακριβώς όπως, στο εσωτερικό, έχουμε εθιστεί στο χτίσιμο φυλακών και στη φυλάκιση ανθρώπων που προέρχονται από μειονότητες, περιθωριοποιημένες ταξικά και φυλετικά. Και, επιπλέον, έχουμε αποκτήσει ανοσία σ’ αυτήν την τόσο βίαιη πραγματικότητα.
Η βία στις ΗΠΑ είναι εκμεταλλεύσιμο προϊόν με σκοπό το κέρδος, μια πρακτική ενταγμένη στις κοινωνικές νόρμες κι ένα θέαμα που μεταβάλλει την έννοια της απόλαυσης με τρόπους που θα έπρεπε να χαρακτηριστούν παθολογικοί και επικίνδυνοι επίσης. Δεν είμαστε απλώς ηδονοβλεψίες που παρακολουθούν αυτά τα φρικτά θεάματα: έχουμε γίνει συνεργοί και βασιζόμαστε στη βία ως διαμεσολαβητική δύναμη που, σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, διαμορφώνει τις καθημερινές μας εμπειρίες. Η κουλτούρα της βίας καθιστά όλο και πιο δύσκολο το να φανταστείς ότι νιώθεις ευχαρίστηση με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, παρά μόνο μέσα από ένα αδυσώπητο θέαμα αναίτιας βίας και αναλγησίας – ακόμα και τις στιγμές που θρηνείς εξαιτίας των τραγικών αποτελεσμάτων της βίας αυτής στην καθημερινή ζωή, όταν κάνει την εμφάνισή της με φρικιαστικούς τρόπους, όπως στις παράλογες δολοφονίες του Κολοράντο.
Σχολεία, φυλακές, αναμορφωτήρια και μείζονες οικονομικοί οργανισμοί οργανώνονται θεσμικά με σκοπό την παραγωγή βίας. Αντί να προωθούν τις δημοκρατικές αξίες και τον σεβασμό για τους άλλους και να ασπάζονται την κοινωνική υπευθυνότητα, συχνά λειτουργούν με κύριο σκοπό τον εξευτελισμό, την τιμωρία και τη δαιμονοποίηση κάθε ίχνους κοινωνικής υπευθυνότητας. Στις μέρες μας, το πολιτικό σύστημα διευθύνεται από μια οικονομική ολιγαρχία, που μπορεί να παρομοιαστεί μ’ αυτό που ο Αλέν Μπαντιού αποκαλεί «γκανγκστερικό καθεστώς». Όπως δίκαια υποστηρίζει, το μήνυμα των αποστόλων του καζινοκαπιταλισμού μεταφέρει, εντός του, μιαν ακόμη μορφή κοινωνικής βίας: «Ιδιωτικοποιήστε τα πάντα. Καταργήστε τη βοήθεια στους αδύνατους, τους περιθωριοποιημένους, τους άρρωστους και τους άνεργους. Καταργήστε κάθε είδος βοηθήματος προς οποιονδήποτε, εκτός από τις τράπεζες. Μη φροντίζετε τους φτωχούς – αφήστε τους ηλικιωμένους να πεθάνουν. Μειώστε τους μισθούς των φτωχών και, επίσης, τους φόρους των πλουσίων. Βάλτε τους όλους να δουλεύουν μέχρι τα 90. Διδάξτε μαθηματικά μόνο στους εμπόρους, ανάγνωση στους μεγαλοϊδιοκτήτες και ιστορία στους επαγγελματίες ιδεολόγους. Και η εκτέλεση αυτών των εντολών, πραγματικά, θα καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων». Είναι ακριβώς αυτή η κουλτούρα της αναλγησίας, που έχει εξαπλωθεί παντού στην Αμερική, που κάνει το ευρύ κοινό όχι απλώς να είναι ευάλωτο στη βία, αλλά και να τέρπεται από τις υποτιθέμενες απολαύσεις της.
Είμαστε μια χώρα παγιδευμένη σε μια αμείλικτη ηθική επιβίωσης του ικανότερου, με συνέπεια όχι απλώς την υπεραρρενωπότητα και την νεοανακαλυφθείσα ηδονική παράδοση στην ευχαρίστηση της βίας, αλλά την τοξική εμφάνιση μιας κουλτούρας διαπαιδαγώγησης, όπου ζητήματα δεοντολογίας, δικαιοσύνης και κοινωνικής υπευθυνότητας απουσιάζουν από οτιδήποτε σχετικό με τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ύπαρξη ενός συνόλου πολιτών ικανών να ελέγχουν την εξουσία, την παραγωγή πολιτών ικανών να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους και την προσφορά των συνθηκών που θα καθιστούν ικανούς τόσο τους νέους όσο και τους ηλικιωμένους να σκέπτονται κριτικά και να δρουν με ευσπλαχνία.
Η δικαιοσύνη στις ΗΠΑ έχει δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα και η απουσία της μπορεί να μετρηθεί όχι μόνο μέσα από τις τεράστιες ανισότητες που χαρακτηρίζουν κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής –από τους μηχανισμούς του συστήματος απονομής δικαιοσύνης μέχρι την περιορισμένη πρόσβαση των ανθρώπων από φτωχές και μεσαίες τάξεις σε μιαν αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και κοινωνική πρόνοια– αλλά επίσης κι από μια κυβέρνηση που διαχωρίζει τα οικονομικά της χώρας από τις κοινωνικές δαπάνες, ενώ, ταυτόχρονα, πουλάει την εξουσία και τους πόρους της στον τελικό πλειοδότη. Η Αμερική έχει ανάγκη από περισσότερη συζήτηση για τους τρόπους και τις αιτίες που κάνουν τη βία τόσο κεντρικό στοιχείο της εθνικής της ταυτότητας, γύρω από το τι θα σήμαινε να καταπιαστείς με το ζήτημα σε εκπαιδευτικό επίπεδο και να αντιμετωπίσεις την αναγκαιότητα κατανόησης αυτής της συλλογικής παθολογίας της βίας, όχι απλώς μέσω ψυχολογικών, μεμονωμένων προσωπικών αφηγήσεων, αλλά μέσω των πλατύτερων ιδεολογικών και δομικών δυνάμεων που παράγουν τόση βία και συντηρούνται από αυτήν. Αλλά, φυσικά, το αμερικανικό κοινό χρειάζεται να κάνει περισσότερα από λόγια, χρειάζεται να οργανώσει εκπαιδευτές, φοιτητές, εργάτες και οποιονδήποτε άλλον ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, έτσι ώστε να δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα ικανά να μεταβάλουν τις σχέσεις εξουσίας οι οποίες δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για τη συμβολική και τη συστημική βία στην αμερικανική κοινωνία.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δικαιολογείσαι, Ντόμινε. Το λεξιλογικό αστείο μας έχει γίνει πια παράδοση, η πανξουτονίτιδα, που δεν αφήνει κανέναν απρόσβλητο (δις). Μέχρι και μαρμοτεικονίδιο έχουμε.
Ευχαριστώ για το κείμενο. Να λοιπόν που η πανξουτονίτιδα έχει και οφέλη όχι μόνο παρεοκωμικά.
dominotheory
Member
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δικαιολογείσαι, Ντόμινε. Το λεξιλογικό αστείο μας έχει γίνει πια παράδοση, η πανξουτονίτιδα, που δεν αφήνει κανέναν απρόσβλητο.
Ευχαριστώ για το κείμενο. Να λοιπόν που η πανξουτονίτιδα έχει και οφέλη όχι μόνο παρεοκωμικά.
:up:
H πανξουτονίτιδα έχει να κάνει με punks και stones άραγε;
H πανξουτονίτιδα έχει να κάνει με punks και stones άραγε;
That's punkstone rock, that is!
Like stoner rock, only more Louie-Louiey. Like stoner punk, only slower.‘No Way To Prevent This,’ Says Only Nation Where This Regularly Happens
ROSEBURG, OR—In the hours following a violent rampage in southwestern Oregon in which a lone attacker killed nine individuals and seriously injured seven others, citizens living in the only country where this kind of mass killing routinely occurs reportedly concluded Thursday that there was no way to prevent the massacre from taking place.
ROSEBURG, OR—In the hours following a violent rampage in southwestern Oregon in which a lone attacker killed nine individuals and seriously injured seven others, citizens living in the only country where this kind of mass killing routinely occurs reportedly concluded Thursday that there was no way to prevent the massacre from taking place.
Δηλαδή, αν είναι δυσκολότατο έως αδύνατο να αποκτήσεις νομίμως όπλο, και μόνο μέσω του υποκόσμου θα μπορούσες να το αποκτήσεις, αυτό δεν αποτρέπει παρόμοια φαινόμενα, μας λένε οι γελοίοι οπαδοί της εύκολης οπλοφορίας. Πιστεύουν ότι στη δική τους χώρα οι διαταραγμένοι μοναχικοί τύποι κάνουν μαζικές δολοφονίες, που δεν γίνονται σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, γιατί είναι θέλημα Θεού, όχι επειδή έχουν άμεση, εύκολη και νόμιμη πρόσβαση σε κάθε είδους όπλο;
Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι σ' αυτή τη χώρα οι νόμοι προστατεύουν την υγεία και τη ζωή των πολιτών ακόμα και από το παθητικό κάπνισμα, αλλά εξακολουθούν να δίνουν όπλα στα χέρια κάθε διαταραγμένου εν δυνάμει εγκληματία.
Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι σ' αυτή τη χώρα οι νόμοι προστατεύουν την υγεία και τη ζωή των πολιτών ακόμα και από το παθητικό κάπνισμα, αλλά εξακολουθούν να δίνουν όπλα στα χέρια κάθε διαταραγμένου εν δυνάμει εγκληματία.
Όχι οι νόμοι· το σύνταγμά τους.
Καλημέρες. Εξαιρετική η μετάφρασή σου, dominotheory. Και το άρθρο έχει πολλά και ενδιαφέροντα — και θα ήταν καλύτερο (για τα γούστα μου) χωρίς τις υπερβολές του Μπαντιού.
Προφανώς, αλλά είναι άλλο πράγμα μια συνταγματική μεταρρύθμιση, που πρέπει να επικυρωθεί και από τα 2/3 των πολιτειών νομίζω, και άλλο μια απλή νομοθετική πρωτοβουλία.
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει αριθμητικά επαρκής κοινωνική συναίνεση για την επίλυση του προβλήματος αυτού (που πολλοί δεν το θεωρούν καν πρόβλημα αλλά «δημοκρατικό κόστος», να το πω έτσι).
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει αριθμητικά επαρκής κοινωνική συναίνεση για την επίλυση του προβλήματος αυτού (που πολλοί δεν το θεωρούν καν πρόβλημα αλλά «δημοκρατικό κόστος», να το πω έτσι).